واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: به گزارش ايرنا، حضرت زينب (س) در سال پنجم هجري از مادرش فاطمه زهرا (س) متولد شد و در دامان ايشان، پيامبر اسلام (ص) و حضرت علي (ع) پرورش يافت. عقيله بني هاشم، عقيله طالبيين، موثقه، عارفه، عالمه، محدثه، كامله، و عابده آل علي، كه از جمله القاب زيباي زينب كبري (س) است كه نشان از كمالات اوست. يكي از سيره هاي عملي زندگي اين بانوي الهي، پرستاري و دست گيري از حال بيماران و درماندگان بود. اتفاقات سختي كه در طول حيات سراسر مرارت بار ايشان رخ داد؛ همچون بيماري مادر بزرگوارشان، ضربت خوردن پدر، مسموميت برادر و بالاخره حادثه بزرگ كربلا، زينب را به عنوان الگوي پرستاران معرفي كرد و سالروز ولادتش، به عنوان روز پرستار برگزيده شد. پرستار بزرگ صحراي كربلا، در آن روز سخت، وظايف سنگيني چون تقويت روحيه مجروحان و خانواده شهيدان، رسيدگي به بازماندگان و كمك به اطفال و مراقبت از حضرت سجاد (ع) را بر عهده داشت. مقام زينب كبري (س) آنقدر والا و عظيم است كه بايد او را پرستار نهضت و انقلاب حسيني ناميد زيرا اين پرستاري به مراتب مهمتر و سرنوشت سازتر از پرستاري بيمار بود. زينب نقش نگهداري از قيام خون بار حسيني را بر عهده داشت كه قطعا اگر او اين بار را بر دوش نميگرفت، خون سالار شهيدان حضرت اباعبدالله الحسين (ع) پايمال ميشد. گزارش ايرنا حاكي است، در خصوص عبادت و بندگي حضرت زينب (س)، امام سجاد(ع) فرمودند: زينب كبري (س) هرگز در عمرش نافله شبانه را ترك نكرد حتي شب يازدهم كه غرق گرفتاري و ماتم عزيزان بود. حضرت زينب (س) نيز بسان مادرش حضرت زهرا (س) الگوي عفت و تقوي و از جنبه ستر و عفاف نائبة الزهرا(س) بود به گفته علامه مامقاني او در حجاب و عفاف فريده زمان بود و احدي از مردان از زمان كودكي و دوران زندگي پدر و برادران تا واقعه كوفه حضرت زينب(س) را نديده بودند. فصاحت و بلاغت كلام حضرت زينب (س)، ميراثي از پدربزرگوارشان بود هنگامي كه ابن زياد فصاحت آن بانوي بزرگوار را دريافت و با لحن تحقير آميزي گفت: به راستي كه اين زن در علم سجع گويي زبر دست است پدرش نيز سجع گو و شاعر بود! و حضرت زينب(س) در پاسخش فرمود: زن را با سجع گويي چه كار؟ مرا بدان دل بستگي نيست و آنچه شنيدي سوز سينه ام بود كه بر زبان جاري شد. مديريت و تدبر يكي ديگر از رموز موفقيت و پيروزي حضرت زينب (س) بود كه رسوا شدن يزيديان و ماندگاري نهضت عاشورا را سبب شد. حضرت زينب (س) بعد از واقعه كربلا و مشاهده آن همه مصائب و تحمل اسارت دوباره به مدينه مراجعت كرد و بنا به نقلي، بعد از حادثه قحطي در مدينه به همراه همسر سخاوتمند خويش، عبد الله بن جعفر طيار به منطقه شام كوچ كرد و در نيمه رجب سال 62قمري در همانجا وفات يافت و در -قريه راديه دمشق كه امروزه به زينبيه معروف است به خاك سپرده شد. 7389/616/1644
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 341]