جشنواره فيلم فجر به روايت شهيد آويني

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: جشنواره فيلم فجر به روايت شهيد آويني
جشنواره فيلم فجر به سي امين سالگرد تولد خودش رسيده است. اين جوان 30 ساله بارها مايه و باعث افتخار ما شده است، اما با وجود اين فراز و نشيب ها و تجربيات، هنوز هم به بلوغ و پختگي لازم نرسيده است. بسياري از مشكلات امروز شاكله سينماي ايران و ازجمله جشنواره فيلم فجر سال ها پيش توسط معلم دلسوز و داناي هنر انقلاب گفته شد. شهيد سيد مرتضي آويني در همان دوره هاي اوليه برگزاري اين جشنواره، كجروي ها و ظرفيت هاي آن را تحليل كرده بود. بمناسبت برگزاري سي امين جشنواره بين المللي
فيلم فجر، برخي از شاخص هاي عنوان شده از سوي سيد شهيدان اهل قلم را مرور مي كنيم.
در جست و جوي چه هستيم؟
ما در جست وجوي چه هستيم؟
جلوه فروشي و شهرت طلبي؟ تكنيك برتر؟ كسب وجهه دموكراتيك در نزد غربي ها و
غرب زدگان؟ پرورش سينماگراني كه بتوانند جوايز جشنواره هاي از ما بهتران را درو كنند؟ اعتراف به ده سال اشتباه؟! از بين بردن و انكار همه دست آوردهاي گرانقدر هشت سال دفاع مقدس؟... و يا همراهي و همزباني با امتي كه علمدار مبارزه براي احياي اسلام در سراسر جهان هستند؟ كدام يك؟
منتقدان و جشنواره فجر
منتقدان فيلم عموماً مبلغان جشنواره هاي كن، برلين و لندن هستند و در فضاي سينمايي اين كشور نيز در جست وجوي فيلم هايي هستند كه حال و هواي جان فزاي پرديس غرب در آنها باشد (فيلم هاي برگزيده منتقدان در جشنواره ي فجر، بر اين مدعا شاهد صادقي است)... غالب منتقدان سينما اصلاً با اين فرض كه سينما وسيله اي
اعجاب انگيز در خدمت تفنن است پاي در اين عرصه نهاده اند. پس شكي نيست كه عموم آنها با سخني كه در اين مقاله عنوان مي شود مخالفت خواهند ورزيد و درباره ي «ضرورت تفنن» مقاله ها خواهند نوشت و تركتازي خواهند كرد. اما جواب ما همان مختصر است كه عرض شد: »ما مخالف تفنن نيستيم، بلكه معتقديم كه هنر نبايد در خدمت تفنن باشد، و اگر باشد، هنر نيست.»
سينماي مبارزه
حرف ما اين نيست كه سينماي جنگ بايد در دستوركار جشنواره قراربگيرد، بلكه مي گوييم كه سينماي مبارزه بايد منظرغايي و مقصودنهايي جشنواره و دست اندركاران محترم امور سينمايي كشور باشد. اگر امت مسلمان ايران، هويت حقيقي خويش را درمبارزه يافته است، سينماي ايران نيز بايد هويت مستقل خويش را درسينماي مبارزه پيدا كند.
ما و بينش جشنواره اي
آدم هايي كه در گفته هاي خويش شك دارند، خيلي زود در برابر استفهام هاي اثباتي و انكاري - مثلاً در برابر اين سؤال كه «مگر بينش جشنواره اي چه عيبي دارد؟ اگر نظر جشنواره هاي خارجي را در باب فيلم و فيلمسازي نپذيريم، ديگر چه باقي مي ماند؟»- از ميدان مي گريزند. ولي ما مي گوييم كه «اگر بينش جشنواره اي را بپذيريم، ديگر چه داعيه اي براي انقلاب مي ماند؟» غربي ها ما را «بنيادگرا» مي نامند و اگر كار به همين منوال پيش برود، روشنفكران و غرب زدگان داخل كشور نيز بالأخره حرف آخرشان را خواهند زد كه: «انقلاب هم اگر اتفاق مي افتد، بايد بر همان اصولي مبتني باشد كه غرب مي گويد.»... و مگر نگفته اند؟ گفته اند، اما نه با اين صراحت.
رسالت هنرمندان انقلاب
در اينجا اگرچه سينما نيز چون ناقه مجنون دل مشغولي هايي خاص خويش دارد دنيايي و سخيف، ولي فرزندان انقلاب بايد كه آن را با راه خويش كه راه عشق است، همراه و همگام كنند و اين ناقه را به جانب كوي ليلي بكشانند... وظيفه فيلمسازان مسلمان در اين طريق بسيار دشوار است و مگر وظيفه ي گردان تخريب، بچه هاي اطلاعات و عمليات و خط شكن ها آسان بود؟ آنها بر »تكنولوژي تسليحاتي غرب« غلبه كردند و اينها نيز بايد عرصه ي «هنر تكنولوژيك» را فتح كنند. با روي آوردن به جاذبيت هاي كاذب،
دلقك بازي و آرتيست بازي و هيجانات عصبي و... نمي توان سينما را به خدمت اسلام كشيد. انسان در عمق وجود خويش داراي فطرتي الهي است ژرف و ديرپا، و جذبه اي بسيار قدرتمند از درون او را به جانب حقيقت يگانه ي عالم مي كشاند... و هنر بايد جوابگوي اين جذبه هاي الهي باشد، نه حديث نفس، نه وسيله تفنن محض، نه تفرجگاه نفس اماره.
افق جشنواره
اگر جشنواره فجر حقيقتاً مي خواهد سينماي ايران را در طريق كسب هويت حقيقي خويش مدد رساند، بايد افق حركت خويش را به خوبي بازشناسد و گام هاي خويش را آن چنان تنظيم كند كه درنهايت به اين آمال و آفاق منتهي شود .
آينده سينماي ايران
آينده انقلاب اسلامي درهمه وجوه توسط كساني محقق مي شود كه اسلام را بشناسند و مهم تر از شناختن، با جان و دل بدان پيوسته باشند. پس اجازه دهيد كه اميد ما براي آينده سينماي ايران جز به هنرمندان مومن خط شكن نباشد. امام بت شكن بود و بسيجي ها به تبعيت از ايشان، خط شكن؛ و سينماي متعهد ما نيز بايد خاكريزهاي تثبيت شده سينماي غرب را بشكند و راهي تازه بازكند. راه ما از آنجا كه غربي ها رفته اند و مي روند نمي گذرد و بايد متوقع بود كه اگر افق هايمان با يكديگر متفاوت است، راه هايمان نيز متفاوت باشد؛ روش هايمان نيز.
اعتراض ما
اعتراض اصلي ما به سينماي ايران متوجه همين معناست كه چرا سينماي پس از انقلاب، هويتي ايراني ندارد وچرا سينماي ايران از جواب گفتن به غايات فرهنگي و انقلابي اين امت عاجز است و چرا اصلاسياستگذاران سينماي ايران، سينما را چون رسانه اي كه ماهيتاً مي تواند منشأ تحولات فرهنگي باشد باور نكرده اند؟
سينماي بي هويت
سينماي كنوني ايران هويتي ندارد و هواداران آن درخارج از كشور عمدتا مخالفان انقلاب اسلامي و منتقدان جشنواره اي هستند و اصلااين سينما مردم را مخاطب خويش نمي داند.
مشكل از كجاست؟
ريشه مباحثي از اين دست را كه درحيطه سينما رواج دارد، در قلمرو ادبيات، مطبوعات، علوم انساني، تلويزيون، فرهنگ و حتي فلسفه مي توان يافت و همه اين معضلات به اعتقاد بنده به يك معضل اساسي برمي گردد و آن عدم تبيين نسبتي است كه في مابين ما و غرب وجود دارد. تا آن گاه كه اين نسبت براي ما تحليل ناشده باقي بماند، نحوه مقابله ما نيز با فرهنگ غرب، هنر وسياست آن، علوم غربي و تكنولوژي، همچنان درابهام باقي خواهد ماند.
جوايز جشنواره
مقصود ما اين نيست كه جشنواره فجر مي بايست جايزه خويش را از سر صدقه! به يك فيلم جنگي مي داد. خير، فيلمسازان حزب اللهي هم مثل بسيجي ها، رضايت خدا را درنظر دارند و از اين بازيچه ها مستغني هستند؛ اما وقتي همه اين حقيقت را مي دانند كه حركت سينماي كشور درسال هاي آينده به شدت متاثر از داوري هاي جشنواره فجر است، آيا نبايد توقع داشت كه اين داوري ها همسو با ضرورت تاريخي انقلاب اسلامي باشد و مويد اين هويت فرهنگي عميق كه امت مسلمان ايران يافته اند؟

يکشنبه|ا|16|ا|بهمن|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 200]