محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826060471
بحران شکر
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: اقتصاد > بازرگانی - واردات گسترده شکر به داخل کشور بسیاری از تولید کنندگان این محصول را با مشکل مواجه کرده است. محمد هیراد حاتمی: " قاچاق رونق می گیرد." معاون وزیربازرگانی هنگامی که بحران شکر را پایان یافته قلمداد کرده بود،شاید اطلاع نداشت کمی آن سوتر رئیس انجمن صنف تولیدکنندگان شکر در کنار جمعی از همکاران خود جلسه ای برای حل بحران شکر تشکیل داده اند.تعرفه های وارداتی به تدبیردولت نهم کاهش یافت و به دنبال آن راههای جدیدی نیز برای واردات گشوده شده بود.به دنبال این اتفاق تولیدکنندگان برای عرضه محصولات خود در بازار آزاد دچار بحرانی شده بودند که به سادگی قابل کنترل نبود.معاون وزیربازرگانی همچنان راهکارهای تازه برای خروج از بن بست شکر ارائه می کرد که انجمن شکر به سرعت خبر داد یک میلیون تن شکر در انبارهای تولیدکنندگان محصور شده است.انجمن خبرداد که واردات به حدی افزایش یافته که دیگر جای برای عرضه محصولات داخلی وجود ندارد.اما این بار اعلام مواضع رسمی تولیدکنندگان شگفتی چندانی به بارنیاورد چراکه خاطرات سال 1386 مملو شده بود از اخبارناگوار پیرامون صنف تولیدکنندگان شکر.آنها سال را با امیدهای بسیاری اغاز کردند ولی 365 روز از سال سخت را چنان به پایان رساندند که شاید بنیان گذاران صنعت شکر نیزگمان آن را نمی بردند.اگر روزگاری دلمشغولی متولیان صنعت گران بخش خصوصی تفکر برای رهایی کارخانه های نساجی از دلواپسی ورشکستگی بود،این بارشکر نیز به اضطرابی سخت برای آنان بدل شده بود. روزی رسانه های حاشیه ساز از ازادی سلطان شکر خبر می دادند و ساعاتی بعد گمرک آمارجدیدی را از واردات این محصول غذایی منتشر می کرد.هنوز سال به میانه نرسیده بود که تعداد متهمان پرونده شکر در دادگاههای انقلاب به عدد 10 رسید و به موازات آن شمار تولیدکنندگانی که پرچم های سفید خود را به نشانه ورشکستگی برافراشته می ساختند نیز از دو برابر متهمان قاچاق افزون تر شد.شکر چنان تلخ کام بود که برای پیگیری خبر مافیایی واردات تکاپوی به خرج نمی داد.تولیدکنندگان خود را در مواجه با اتفاقی می دیدند که رهایی از بند آن به سادگی میسر نبود.پرونده دادگاههای شکر هنوز بسته نشده بود که دفتری جدیدی در خاطرات تولیدکنندگان گشوده شد چراکه معاون وزیربازرگانی هنگامی که بحران به میانه رسیده بود،بابی تازه گشود.او ناگهان حامی صادرات مجدد شکر به ترکیه شد چه اگر به باور معاون وزیر بازرگانی انبارهای تولیدکنندگان مملو از کالاهای وارداتی شده است،کمی انسوتر در مرزهای شمال غربی ترک ها برای خرید محصولات وارداتی ایرانی سرو دست می شکنند. چنین دستور دولتی صادرشد تا شکرهای که با تعرفه های اندک وارد بازار ایران شده بود،یکسره راه صادرات مجدد را پیش گیرند و به دنیای دیگری وارد شوند. براساس امار رسمی گمرک 25 درصد از شکرهای وارداتی در سال 86 بازهم طعم صادرات چشیدند تا سودی مجدد عاید تجاری شده باشد که اکنون به تجارت کالای سفید سرگرم اند. آمار رسمی گمرک ایران نشان می دهد طی سال 1385 و نیز 8 ماهه نخست سال 86، مجموعاً 867 تن شکر از کشورمان به کشورهای دیگر صادر و در همین مدت حدود 3500 هزار تن شکر به کشور وارد شده است. کویت، آذربایجان، ارمنستان، عراق، آمریکا و ترکیه عمده ترین مقاصد شکر صادراتی از ایران بوده اند.کام صادرکنندگان اگر شیرین شده بود ولی همچنان تولیدکنندگان تلخ کام بودند. آنان سال سخت را با امیدهای بسیاری آغاز کرده بودند ولی روزگار را چنان به پایان بردند که کمتر تحلیل گری پندار آن را داشت.شکر به دام واردات و کاهش تعرفه افتاده بود.سفیدی آن نیز در میان سراب های تولیدکنندگان به سیاهی شباهت یافته بود،سیاهی که دیگر سفیدی را نیز نوید نمی داد چه اکنون کیسه های سفید در انبارها حداقل به انداز یک میلیون تن بی استفاده باقی مانده بود و کشاورزان نیز در اندیشه تغییر کاربری زمین های حاصلخیز خویش سال را به پایان می رساندند.آنان ساعت ها در صف تحویل چغندر قند به کارخانه ها باقی مانده بودند و قصد نداشتند که سال دیگری را با ناکامی تکراری آغاز کنند.از همین روی رئیس انجمن شکر از کاهش سطح تولید چغندر اطلاع داد و اندکی پس از او مرد دیگری از صنف کارخانه ها را نیمه ورشکسته معرفی کرد.نصمیم دولت در ابتدای سال 85 مبنی بر کاهش 130 درصدی تعرفه واردات شکر علاوه بر ایجاد مشکلات مالی برای کشاورزان، موجب شده که سطح زیرکشت چغندر قند در سال جاری 30 درصد کاهش یابد و در نتیجه تولید چغندرقند از 3/6 میلیون تن به 3/4 میلیون تن تنزل کند.به این ترتیب بحران سفید از سوله های تولیدکنندگان به مزارع کشاورزان نیز سرایت کرد.در میان تولیدکنندگان نیز آنهایی که توان خروج داشتند،کوله بار خود را به سرعت جمع کرده بودند و دیگرانی که گرفتار بحران بودند،صبوری پیشه کردند. چنین جدال شکر از میدان دولت به بخش خصوصی انتقال یافت.نامه نگاری های به رئیس جمهور نیز چندان کارساز نیفتاد تا نزاع های شکر پایان خوشی داشته باشد.نمایندگان پارلمان نیز پای برگه اعتراض با امضاء کرده بودند تا برای استیضاح وزیربازرگانی رای کافی جمع آوری شود ولی انان چندان کامروا نبودند چه نه میرکاظمی در صحن علنی مجلس حضور یافت و نه تاکیدان دولتی به بحران شکر پایان داد.«اگر غرض ورزی عده خاصی نبود اکنون درزمینه تولید شکر خودکفا شده بودیم .»دبیرانجمن کارخانه های تولید کننده قند و شکر طی دو سال گذشته بخش اصلی رمان کاری خودرا صرف انتقاد از سیاست های دولت در زمینه شکر کرده است.انجمن کارخانه های تولید کننده قند وشکر به نمایندگی از صنفی فعال قرار بود تا درگفت وگو با مسولان زمینه های افزایش سطح تولید این صنف را فراهم آورد ولی برخلاف تصورات نه تنها چنین اتفاقی رخ نداد که مقدمات برای افزایش بحران ها در صنعت قند وشکر نیز افزایش یافت.رشد 200 درصدی واردات شکر که به واسطه کاهش تعرفه واردات این کالا به صفردرصد رخ داده بود ،موجب شد تا موجی از واردات به کشور صورت گیرد.نمایندگان بخش خصوصی اعتقاد دارند که تنها دولتی ها به عنوان واردکننده عمده شکر به کشور شناخته می شوند .این گفتار آنان هنگامی که آمار گمرک در مورد واردات شکر منتشر شد نیز تا حدودی بسیاری رنگ واقعیت به خود گرفت:«براساس آمار موجود 82درصد واردات شکر به کشور از طریق شرکت های دولتی صورت گرفته است.» گمرک هرچند درمقام دفاع از کارخانه جات تولید کننده شکر وارد عمل نشد ولی آماری را منتشر ساخت که ببش از هر اعتراض دیگری برای بخش خصوصی قابل توجه بود.نجوای انجمن های صنفی هرچند طی دو سال به جای نرسید ولی گزارش گمرک انقدرها موثر بود که معاون وزیر بازرگانی را وادار ساخت تا حین برگزاری کنفرانس خبری خود به بیان اعترافاتی بپردازد«اعتقاد دارم در حق تولید کنندگان شکر جفاشده است.»او درحالی چنین ابراز عقیده می کرد که وزیر بازرگانی همجنان از مواضع سابق خود دفاع می کرد.میرکاظمی براین باوراست که کارخانه های تولید کننده شکر خود در زمره وادر کنندگان قرار دارند و از همین روی باید آنها نیزمورد بازجویی قرار گیرند که براساس کدام منطق چنین کرده اند:« معتقدم کارخانجات شکر بخشی از تولیداتشان را در همان زمان و با قیمت مطلوبی به فروش رساندند و بخشی از تولیداتشان هم که در انبارها باقیمانده همان بخشی است که در حال فروش به دولت هستند، لذا توجه داشته باشیم که کارخانجات شکر نیز به واردات شکر خام برای تسویه اقدام کرده‌اند که این دو را باید از هم تفکیک کنیم.» مسعود میرکاظمی دراوج اعتراضات با مهارتی خاص نوک پیکان رابه سمت منتقدان کج می کند و آنان را اندرز می دهد که جفا در حق تولید نکنند چه وزارتخانه متبوع او در مقام دفاع از مصرف کننده و تولید کننده برآمده است.او چنین از شرایط موجود روایتی را ارائه می دهد تا موجی از انتقادات برگفتار وزیر برانگیخته شود.معترضین نیز یکسره برآمار گمرک پامی فشارند که نهاد دولتی دیگرآن را منتشر ساخته بود:« آمار مقایسه‌ای واردات شکر نشان می‌دهد 7/88 درصد از کل وزن و حدود 6/89 درصد از کل ارزش واردات شکر در سال 1384 به شرکت ب.د.ا اختصاص دارد و توسط بخش دولتی وارد شد و مابقی آن توسط اشخاص حقوقی و حقیقی وارد شد. بررسی آماری نشان می‌دهد پس از شرکت ب.د.ا که بیشترین حجم از شکرهای وارداتی را به خود اختصاص داد. شرکت‌های تعاونی مرزنشین به ترتیب رتبه‌های دوم تا دهم را به خود اختصاص داده‌اند، به طوری که شرکت تعاونی مرزنشینان خ.ش.ی با پنج هزار و 342 تن واردات شکر در رتبه دوم قرار دارد. ارزش این مقدار واردات شکر توسط این شرکت یک میلیون و 312 هزار دلار بود. از مجموع کل واردات شکر در سال 1384 مقدار 646 هزار و 920 تن به ارزش 181 میلیون و 724 هزار دلار به 10 واردکننده عمده اختصاص دارد.»اینگونه گمرک آماری را نشرمی دهد که منشاءابراز گلیه هایی تند و تیزی برعلیه دولت شد.شاید تولید کنندگان شکر اگر سال ها برهمت خود می افزودند تا نقدهای بران ابراز کنند کلامشان چنین مقبول نمی افتاد که آمار رسمی گمرک بیان کرد.دبیرانجمن کارخانه های تولید کننده شکر نیز برهمین آمار نوسل جست هنگامیکه قصد داشت دولت را مورد نقد قرار دهد:«آمار رسمی نشان می دهد که رشد 200 درصدی واردات از سوی دولتی ها هدایت شده و از طرف آنها نیز خریدها صورت گرفته است .با این حساب بخش خصوصی متهم نیست.»بخش خصوصی اکنون در جایگاه متهم قرار نگرفته که برای گفتار وزیربازرگانی ادعای خسران کند چه حالا بخش خصوصی دولت را متهم می کند که جفا درخق تولید کنندگان رانده است .دادگاه نیز این بار نه ساختمان های پرهزینه دولتی که اتاق بازرگانی به عنوان سرای بخش خصوصی بود :«شما برمیزان واردات شکر چنان افزوده اید که بخش خصوصی را توان ادامه حیات نیست.»رئیس اتاق بازرگانی کرمانشاه هنگامی که درحضور وزیر بازرگانی فرصتی برای ابراز عقیده یافت نه به سراع نجواهای قدیمی رفت و نه پروندهای بایگانی شده را مفتوح کرد.او وزیر دولت نهم را چنان مخاطب قرار داد که شاید تاریخ مبتنی بر اقتصاد دولت محور ایران کمتر چنین لحظه ای را درخود ثبت کرده بود.اعتراضات او زمانی که با همراهی گروهی از نمایندگان بخش خصوصی مانند اسدالله عسگر اولادی و شاهرخ ظهیری نیز مواجه شد،وجاهاتی دوچندان یافت.اما مواضع دولتی ها همان بود که پیش تر اجراء نیز شده بود:«برای کمک به مصرف کنندگان نیاز به واردات بوده است.» نیمه های ابتدای سال 1346 مجلس شورای ملی قانونی را تصویب کرد که گذراز دوران انقلاب نیز آن را تغییر نداد.اگر اقتصاد دولتی شد و سالهای به قول مردان دولت نهم اختصاصی و دیرزمانی رویایی خصوصی داشت ولی قانونی به یادرگار از 40 سال پیش باقی مانده بود که هیچ دولتی را سودای تغییر آن نبود و هیچ مجلسی نیز برای بازبین اش زمان صرف نکرده بود که به قول رئیس مجلس هفتم« رسیدگی به امور خلایق اولا بر مناقشات دیگراست .»هم اکنون معاونت غذا و داروی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مجری صدور پروانه ورود شکر به کشور براساس ماده 16 قانون است.این نهاد دولتی یادرگاری از روزگاری دارد که شکر تنها کالایی بهداشتی و خوراکی به شمار می آمد و هیچ سرمایه داری درجست وجوی شیوه ای برای راه اندازی کارخانه ان نبود ومصرف نیز چنان بالا بود که با چند کارخانه محقر توانی برای تولید آن وجود نداشت.واردکنندگان هم آنقدرها محدودبودند که عددشان از سرشناسان بازار تهران فراتر نمی رفت .تنها چند نفری در اصفهان ،تبریز و شیراز به سنت اجدادی خود انحصار واردکنندگان تهرانی را می پرداختند. اما اکنون اوضاع دگرگون شده چه واردات شکر نه مانند سال ها قبل دشور که همچون سال 86 به پدیده ای ساده تغییر شکل داده است.شاهرخ ظهیری به عنوان رئیس کمیسیون کشاورزی اتاق بازرگانی تهران نیز در صف منتقدان واردات شکر بود هنگامی که چنین به موضع گیری پرداخت:«با این حجم واردات دیکر به ادامه فعالیت های تولید کنندگان نمی توان امید داشت.واقعا تولید کنندگان مواد غذایی مختلف در بحران قرار گرفته اند.» روند افزایش واردات شکر هرچند تلخ کامی را به تولید کنندگان این محصول هدیه کرده ولی مسولان وزارت بازرگانی را تا حدودی ارام ساخته چه آنان اکنون از سوی شهروندان برای کنترل بازار شکر تحت فشار قرار ندارند. از سوی دیگر اتحادیه های صنفی مصرف کننده این کالا نیز بر وزارت بازرگانی خرده نمی گیرند که چگونه قیمت ها را کنترل کنند:«درصورتی که وزارت بازرگانی بتواند شکر و سایر مواد اولیه مورد نیاز صنف را تهیه کند دیگر دلیلی برای گرانی وجود نخواهد داشت.»رئیس اتحادیه صنف قنادان از اصلی ترین نهادهای به شمار می اید که شکرهای وارداتی وزارت بازرگانی را مصرف می کند.رئیس اتحادیه روایت می کند که وزارت بازرگانی به آنان قول های مساعدی داده که با واردات و توزیع شکر میان صنف عطش گرانی را فرونشاند.شکر اگر سال تلخی را برای تولیدکنندگان به ارمغان اورد ولی برای دولتی ها چندان نا مطلوب نبود چراکه سالی که تنظیم بازار در ان به رویایی دور از دسترس بدل شده بود،حداقل بازار مصرف شکر ارام بود هرچند که ذهن تولیدکنندگان یکسره ناآرامی بود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 461]
-
گوناگون
پربازدیدترینها