واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > خاورمیانه - خشم عامه مردم در عراق میتواند بیش از پیش بر بحران بیفزاید. چهل و هشت ساعت پیش بود که نخستین جلسه پارلمان در عراق برگزار شد. سه ماه از مشاجره طرفین در دادگاهها، بازشماری آرا و سناریو رد صلاحیتها در عراق میگذرد. با این همه اندک اندک صبر عراقیها لبریز میشود. عراقیها از نبود برق در دمای بالای چهل درجه ابراز نارضایتی میکنند. بسیاری از عراقیها اعتقاد دارند که سیاستمدارن انها را از بازی خارج کردهاند. نرح بالای بیکاری، نبود مسکن مناسب، نبود برق و حتی نبود آب آشامیدنی سالم همه و همه دست به دست هم داده است. از 2003 تاکنون هفت سال میگذرد و هنوز عراقیها رنگ آرامش را به خود ندیدهاند. نمایندگان مردم عراق که با رأی آنها انتخاب شده اند، روز دوشنبه نهایتاً توانستند به مدت هجده دقیقه آرام مقابل دوربینها بنشینند و نخستین حضور در پارلمان را جشن بگیرند. میزان نارضایتی عراقیها از سیاستمدارانشان هر روز بیشتر از دیروز میشود. در شرایطی که بسیاری از تحلیل گران از آغاز ناآرامیها در خیابانهای بغداد میان اهل تسنن و شیعیان واهمه دارند، سیاستمداران عراقی از رأی دهندگان بیش از شبه نظامیان واهمه دارند. خشم عامه مردم در عراق میتواند بیش از پیش بر بحران بیفزاید. در بحث مواجهه با خشم عامه مردم، اوضاع مقتدی صدر روحانی شیعه و کردهای عراقی بهتر از سایرین است. سایر سیاستمداران عراقی چندان از جایگاه عمومی برخوردار نیستند که بتواند در صورت خشم رأی دهندگان نقش ناجی آنها را بازی کند. اگر تا دیروز مطالبه عراقیها امنیت بود امروز مردمان این کشور به دنبال بالا رفتن استاندارد زندگی هستند. در کوچه و خیابانهای بغداد که قدم میزنید صدای مباحثه سیاسی عراقیها را میشنوید و در تمامی این گفتوگوها یک انتقاد به گوش میرسد: سیاستمداران عراقی از سال 1958 تاکنون همگی گرفتار نوعی فرصت گرایی شدهاند. رایان کروکر سفیر سابق ایالات متحده در عراق در این خصوص میگوید: عراق به دو پاره تقسیم شده است. نوعی تسلط نخبگان سیاسی، مردم عادی را صحنه تصمیمگیری حذف کرده است. در حال حاضر در عراق جریانی در حال شکلگیری است که بر اساس آن دولتمردان به تنها نکتهای که توجه نمیکنند، اداره حکومت است. این صدام حسین نبود که مخترع این جنش از حکمرانی باشد. سالهاست که این تک صدایی و بیتوجهی به عامه مردن در فرهنگ سیاسی عراقیها جا خوش کرده است. از 1958 تاکنون عراق چهره دولتی پاسخگو را به خود ندیده است. سیاستمداران عراقی به دست و پا زدن در بحران عادت دارند. آخرین دولت در این کشور سرانجام پس از شش ماه بحث و تبادل نظر به روی کار آمد. در نشست روز دوشنبه پارلمان اما اختلاف از در و دیوار بالا میرفت. کردهای حاضر در پارلمان با قرائت سوگندنامه به زبان عربی مخالفت کردند. هیچ کدام از چهرههای سیاسی نتوانستند نظق اولیهای داشته باشند چرا که رقبای سیاسی آنها یا اعتراض میکردند و یا همان اندازه فرصت برای سخنرانی مطالبه میکردند. وفاداران به مقتدی صدر که نخستین مطالبه انها خروح نیروهای آمریکایی از عراق است به حالت اماده باش ایستاده بودند تا در صورت حضور کریستوفر هیل سفیر آمریکا در عراق، جلسه را به نشانه اعتراض ترک کنند. سیاستمداران به خوبی بر خشم عراقیها واقف هستند اما کاری از کار پیش نمیبرند. مباحث بسیاری در این میانه نادیده گرفته میشود. حوادثی مانند این که در نهایت پس از خروج آمریکاییها چه بلایی بر سر عراق و حکومت میآید. تعدد احزاب و قومیتها هر گونه ائتلافی را نفس گیر و غیرممکن کرده است. افراد بسیاری با یکدیگر دیدار میکنند اما ماحصل آن نه ترکیب ائتلافی جدید است و نه انشقاق از ائتلاف پیشین. عادل عبدالمهدی که خود یکی از کاندیداهای راهیابی به نخستوزیری است در این خصوص میگوید: تاکنون هیچ پیشرفت خاصی حاصل نشده است. ما همچنان در بنبست هستیم. در عراق بسیاری این مذاکرهها را به چشم تئاتر میبینند. جلال طالبانی در جامه رئیسجمهوری نمیتواند بحران را حل کند. همزمان نوری مالکی نیز حاضر به دست برداشتن از رقابت با ایاد علاوی نیست. ایاد علاوی رهبر العراقیه نیز تبدیل به رهبر پروازی شده است و از این سو به ان میرود . یکی از همراهان مالکی در ائتلاف دولت قانون در این خصوص میگوید: علاوی بعد از انتخابات تاکنون برای هفت روز پشت سر هم در عراق نبوده است. همزمان علاوی این سفرها را برای تشکیل دولتی موفق ضروری میداند. بسیاری ادعا میکنند که نزدیکی بیش از اندازه سیاستمداران عراقی و سابقه رفت و امدهای خانواده گی آنها در حال حاضر نوعی از تعارفهای سیاسی رایج را میان آنها برپا کرده است. عادل عبدالمهدی دوران کودکی خود را با آب تنی در استخر منزل پدری احمد چلبی گذراند. چلبی و عبدالمهدی در همان دبستانی درس خواندند که ایاد علاوی. در دهه هفتاد در تبعید، طالبانی و عبدالمهدی در نشستهای مشترک بینالمللی شرکت میکردند. عبدالمهدی در این خصوص میگوید: به دلیل این وابستگیهای عاطفی در گذشته است که بسیاری از ما وقتی میبینیم که دیگری در مسیر اشتباهی قدم گذاشته است نمیتوانیم به او تذکر دهیم. با این همه این تعارفهای معمول را نه آیت الله سیستانی مرجع عالی قدر شیعه میپذیرد و نه عامه مردمی که از این دعواهای سیاسی خسته شدهاند. عراقیها خسته شدهاند و شاید به همین دلیل است که مهدی از ساکنان بغداد در این خصوص میگوید: سیاستمداران ما منافع شخصی را به منافع ملی ترجیح میدهند. زمانی که قرار است حقوق پرداخت شود همه حی و حاضر هستند. اما زمانی که قرار است در خصوص مشکلات عراق گفتوگو شود، تعداد انها به انگشتان دو دست هم نمیرسد. حقیقت یک چیز است: دیکتاتوری بهتر از این جمهوریت است. نیویورک تایمز چهاردهم ژوئن / ترجمه: سارا معصومی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 430]