واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: مستند شوخ و شنگ «تهران انار ندارد» سال 85 در جشنواره فیلم فجر نمایش داده شد و «بخشی» را صاحب بهترین کارگردانی کرد. این فیلم، حتی در حضور فیلمهای شاخصی مثل... مستند دیدنی کارگردان جوان روی پرده آمد«معرفی به اسکار 2010»؛ این، تازهترین موفقیت فیلم «تهران انار ندارد» است که نصیب کارگردان 37 سالهاش میشود. مسعود بخشی مستندساز است و تا به حال کلی فیلم مستند با سوژههای مختلف کار کرده است اما حساب این یکی واقعا ً جداست. مستند شوخ و شنگ «تهران انار ندارد» سال 85 در جشنواره فیلم فجر نمایش داده شد و «بخشی» را صاحب بهترین کارگردانی کرد. این فیلم، حتی در حضور فیلمهای شاخصی مثل سنتوری، رئیس، اتوبوس شب، روز سوم و فیلم پر سر و صدای اخراجیها هم کاندیدای دریافت بلورین بهترین فیلم شد. موفقیتهای تهران انار ندارد با کسب تندیس کارگردانی از خانه سینما، جایزه ویژه تماشاگران جشنواره سینما حقیقت و جایزه ویژه شهید آوینی داامه یافت. حالا هم بعد از کلی پس و پیش شدن تاریخ اکران عمومیفیلم، دو تا خبر خوب یکهویی به گوش مسعود بخشی رسیده است؛ اولی اکران تهران انار ندارد از سوم تیر ماه و بعدی هم معرفی این فیلم به عنوان اولین فیلم مستند سینمای ایران به مراسم اسکار 2010 است. به هر حال کارگردان 37 ساله سینمای مستند ایران که مهندس کشاورزی هم هست و البته فارغ التحصیل مدرسه فیلمسازی رم، این روزها خیلی با شور و شوق از فیلم «کمدی درام موزیکال مستند عشقی تجربی»اش میزند. یک کارگردان جوان تصمیم میگیرد با گروهش فیلمی راجع به معضلات تهران بسازد اما آخر کار پشیمان میشود؛ این ایده از کجا آمد که تهران انار ندارد ساخته شد؟خیلی دوست داشتم یک مستند راجع به شهر بسازم؛ با یک ریتم متفاوت. تهران، بهترین انتخاب بود. ریتم زندگی این جا خیلی تند است و این، به فیلم کمک خوبی کرد. تناقضها و تعارفها هم توی تهران کم نیست. میخواستم تمام این تناقضها را بدون تعارف و خیلی تند و صریح بیان کنم. بنابراین از حربه ظنر استفاده کردم. 18 ماه تمام به کتابخانه ملی و موزه عکس کاخ گلستان رفتم و برای جزئیات فیلم دانه دانه عکس و مدرک پیدا کردم. 25 ساعت مصاحبه ویدئویی ضبط کردم تا نتیجهاش شد این فیلم. ولی بعضی جاها آدم قبول نمیکند که این فیلم مستند باشد.من شخصا ً نمیخواستم یک فیلم صرفا ً مستند بسازم. میخواستم یک فیلم خوب درست کنم. روحیه نسل ما جوری است که تعارف و این حرفها توی کت اش نمیرود، خسته و کلافه است و دوست ندارد یک فیلم مدام غر بزند و ناله کند. به همین خاطر است که به این فرم رسیدم. به نظر، کارتان خیلی تولید سنگینی داشته. این همه امکانات را چطور به شما داده اند؟اتفاقا ً با امکانات خیلی کم این کار را بستیم. یک دوربین خیلی قراضه که قار و قور میکرد، طوری که اصلا ً نمیشد صدا ضبط کرد. فقط یک مصاحبه توی فیلم است. آن را هم 6 تا پتو انداختیم روی دوربین تا صدایش در نیاید. اینهایی هم که توی فیلم نشان میدهیم همان وسایل ساده خودمان است اما کلا ً فیلم وقت گیری بود. خودش 6 سال و تدوینش هم 2 سال طول کشید. تو خودت گفتار متن فیلم را میگویی. این لحن مودب اما تکه پران را از کجا آورده ای؟وقتی که کارمند هستی، این لحن را پیدا میکنی. لحنی که باید مودب باشد اما در عین حال میخواهی یک چیزی را داد بزنی و بگویی چون کلافه شده ای اما آخر سر هم نمیتوانی. اصلا ً از بچگی همهمان همین لحن را داشتیم. تا حرف میزدیم باباهامان میگفتند ساکت باش، این لحن هم از همین محدودیتها میآید.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 411]