محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831625813
- 12 حمله ای که به وزارت ارشاد حسن روحانی شد
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: 12 حمله ای که به وزارت ارشاد حسن روحانی شد تهران - ایرنا - به نوشته سایت خبری خبر آنلاین ، فهرست حملاتی که طی هفده ماه گذشته به وزارت ارشاد دولت حسن روحانی شده است آنقدر طولانی است که شرح آن در یک گزارش نمی گنجد.
«کار ما در وزارتخانه به جای برنامه ریزی، سیاست گذاری و اقدامات فرهنگی، صرف پاسخگویی به حاشیه سازی ها و رفع شبه افکنی ها شده است.»
علی جنتی وزیر ارشاد دولت روحانی، این جمله را در حاشیه یکی از دیدارهایش گفت. زمانی که فشار مخالفان دولت بر او و وزارتخانه تحت امرش هر روز شدت بیشتری می گیرد. نگاهی به برخی از حاشیه ها و حمله هایی که طی هفده ماه گذشته وزارت ارشاد با آن دست به گریبان بوده حالا، می تواند یک خط را نشان دهد. نوعی نقشه راه که مخالفان و منتقدان دولت، بر اساس آن سعی می کنند حرکت کنند.
حالا بیانیه پشت بیانیه، تکذیب پشت تکذیب و موضع گیری پشت موضع گیری، بخش اعظمی از وقت علی جنتی و معاونانش را می گیرد. حاشیه هایی که ناگهان به متن تبدیل می شوند و جای دغدغه های اصلی حوزه فرهنگ را می گیرند بی آن که حتی چشم اندازی برای پایان گرفتن شان بتوان متصور شد. تعداد حمله هایی که در این 17 ماه به وزارت ارشاد دولت روحانی شده، آنقدر زیاد است که در یک گزارشی مجالی برای پرداختن به همه آن ها نیست. به همین خاطر تعدادی از آن ها را مرور کرده ایم.
آغاز ماجرا
پیش از آن که علی جنتی به عنوان وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی معرفی شود و سکان هدایت این وزارتخانه را به دست بگیرد، مخالفان دولت تدبیر و امید، مخالفت خوانی در حوزه فرهنگ و هنر را آغاز کرده بودند، آن ها از شنیده شدن صدای پای ابتذال سخن می گفتند و معتقد بودند که اوضاع فرهنگ و هنر در این دوره شیب نزولی پیدا خواهد کرد.
موج حملات به بخش فرهنگی دولت یازدهم در همان روزها ساماندهی شد، زمانی که جناح مقابل کوشید تا این انگاره را جا بیندازد که اوضاع فرهنگی در این دولت کاملا بر مدار حرکت دولت اصلاحات می چرخد. جا انداختن این انگاره بدون توجه به چینیش مدیران فرهنگی دولت یازدهم در پی این بود تا به راحتی بتواند هر حرکتی را به اسم ابتذال و رواج مسائل مختلف زیر سوال ببرد.
با آمدن علی جنتی به وزارت ارشاد و انتخاب معاونانش هم عملا تغییر در این فضا حس نشد، جناح مقابل دولت تصمیمش را گرفته بود و باید هر هفته یک بحران برای دولت و وزارت ارشاد درست می کرد، از زوم کردن روی مشاوران و مدیران جزء گرفته تا قلب واقعیت و نشان دادن تصویری دیگر از آن چه در جریان است.
قصه سگ های زرد
ماجرای جوانان نوازنده ای که به دلیل نگرفتن مجوز در ایران به امریکا مهاجرت کردند و در پی یک اختلاف درون گروهی کشته شدند، از نخستین ماجراهایی بود که پای علی جنتی را به کمیسیون فرهنگی مجلس باز کرد. اما پیش از آن که علی جنتی در اتاق کمیسیون فرهنگی را باز کند، پشت سرش انبوهی از خبرها و اظهارنظرها اعتراض آمیز به تصمیم این وزارتخانه مبنی بر دفن پیکر این جوانان در قطعه هنرمندان بهشت زهرا شکل گرفته بود.
کمیسیون فرهنگی و در رآس آن مجتبی رحماندوست، علی جنتی را خواست تا از او بپرسد چرا و بر چه اساسی با دفن پیکر برادران فرازمند در قطعه هنرمندان موافقت کرده است؟ علی جنتی هم دلیل را توجه این وزارتخانه به پدر و مادر این دو جوان دانست: «پدر و مادر این جوانان از فعالان هنری بوده و وزارت ارشاد با این کار خود خواسته تا کمک عاطفی و روحی به والدین این جوانان کرده باشد.»
اصل ماجرا اما چیز دیگری بود، مخالفان دولت ابتدا این خبر را منتشر کردند که وزارت ارشاد هزینه انتقال اجساد این افراد را پرداخت کرده، اما وقتی کذب بودن این ادعا مشخص شد، ورق برگشت و دفن آن ها در تهران و قطعه هنرمندان به ماجرای روز تبدیل شد.
ممنوع القلم های صریح القلم شده
وقتی حسن روحانی در گزارش صد روزه عملکرد دولتش به مردم ایران از نویسندگان ممنوع القلمی حرف زد که در دولت او امکان چاپ آثارشان را پیدا کرده اند، شاید تصور نمی کرد با همین حرف بساط حمله تازه ای به وزارت ارشاد و علی جنتی را فراهم می کند.
در وهله اول خبرگزاری فارس سخنان حجت الاسلام رضا غلامی رییس مرکز پژوهش های فرهنگی اجتماعی صدرا را منتشر کرد که نویسندگان ممنوع القلم را تنها زاییده توهمات مشاوران رییس جمهور دانسته بود و از روحانی خواست که مستنداتش در این زمینه را منتشر کند.
پس از او تقریبا همه مسئولان سابق وزارت ارشاد در دولت های نهم و دهم یک صدا گفتند در تاریخ جمهوری اسلامی ایران کسی ممنوع القلم نشده است. از سیدمحمد حسینی وزیر پیشین ارشاد گرفته تا محسن پرویز معاون فرهنگی این وزارتخانه. نویسندگانی مثل محمدرضا سرشار هم نسبت به این سخنان موضع گرفتند و گفتند که نه تنها نویسنده ممنوع القلم نداریم که متاسفانه آثار نویسندگانی که در خارج از کشور با رکیک ترین کلمات درباره شخصیت های مهم مملکتی صحبت می کنند چاپ می شود و این از شگفتی های حکومت داری در ایران است.
شاید همه این موضع گیری ها و حملات که روحانی و وزیر ارشاد را متهم به دروغگویی می کردند، بود که باعث شد سیدعباس صالحی معاون فرهنگی علی جنتی در حالی که زمان چندانی از انتصابش به این سمت نمی گذشت، در مصاحبه با روزنامه ایران آب پاکی را روی دست همه بریزد: ««در حیطه ناشران تعلیقی مجموعه اسامی محدودتری وجود داشت، اما در بحث ممنوع القلم ها تعداد بیشتری در فهرست به قولی سیاه قرار داشتند. با وجود این هر دو نمونه بدون هیچ سند کتبی و رسمی رخ می دادند.»
او گفت: «افرادی بودند که ایراد چندانی در محتوای نوشته های آنان نبود یا اگر هم بود امکان برطرف ساختنش با اصلاحیه وجود داشت. برخی از نویسنده ها در دوره قبل اعلام شده بود که کارشان منتشر نشود. ممکن است که این دستور به شکل کتبی و بخشنامه ای ابلاغ نشده باشد اما به صورت شفاهی ابلاغ و اعمال می شد.»
بدین ترتیب، برای نخستین بار موضوع نویسندگان ممنوع القلام توسط مقامات رسمی، نه تنها مطرح شد که درباره آن و رفع مشکلات شان هم سخن به میان آمد. شاهد این مدعا هم نه تنها انتشار کتاب هایی بود که سال ها در وزارت ارشاد متوقف شده بود، که سخنان علی جنتی بعد از نشست مشترک با وزیران بود.
دو ماه بعد از سخنان صالحی علی جنتی، به دیدار وزیر اطلاعات رفت. در جلسه ای که مجموعه معاونان وزارت فرهنگ و ارشاد با معاونان ذی ربط وزارت اطلاعات داشتند درباره نویسندگان ممنوع القلم صحبت به میان آمد. صحبتی که برآیند آن به روایت وزیر ارشاد چنین بود: «وزارت اطلاعات در دولت قبل اعلام کرده بود که کتاب های یک سری از نویسندگان نباید چاپ شود. با توجه به همفکری های انجام شده، تصمیم گرفتیم هیچ کتابی را به دلیل نویسندگان آن رد چاپ نکنیم. چاپ کتاب ضوابطی دارد که با توجه به آن ضوابط عمل می کنیم، اگر مشکلی نباشد کتاب چاپ می شود، اما اگر مشکلی داشته باشد آن مشکل یا اصلاح می شود یا کتاب در نهایت چاپ نمی شود، در نهایت به کتاب نگاه می کنیم نه به نویسنده .«
ممنوع القلم ها از سایه بیرون آمدند اما اعتراض به وجود آن ها و نفی آنان به صورت کلی، دستمایه یکی دیگر از هجمه هایی بود که افراطیون نسبت به دولت روحانی آن را پی ریزی و عملی کردند.
تک خوانی زنان
وقتی خبر اظهارنظر علی جنتی درباره تک خوانی زنان منتشر شد، خیلی از اصحاب رسانه و کسانی که خبرهای فرهنگی را پیگیری می کردند شروع یک حمله تازه علیه وزارت ارشاد را حدس زدند.
ماجرا از آنجا آغاز شد که خبرنگاری در حاشیه حضور وزیر ارشاد در مراسم رونمایی از بزرگترین نهج البلاغه مطلا نظر او را دربراه تک خوانی زنان پرسید. او هم با اشاره به اختلاف نظر علمادر این زمینه گفت اگر تک خوانی بانوان منجر به مفسده نشود اشکال ندارد.
هشت روز بعد، وزیر باز هم از این سر میدان بهارستان باید به آن سر میدان می رفت. به مجلس شورای اسلامی. اما این بار خبر دیگری هم ضمیمه این اظهار نظر شده بود. خبری که می گفت بعد از این اظهارنظر علی جنتی در یک کنسرت موسیقی حضور پیدا کرده و به آواز یک زن گوش داده است.
تیتر «حضور وزیر ارشاد در مراسم تک خوانی زنان + عکس» تیتر یک سایت های مخالف دولت شد. خبری که در آن از علی جنتی خبری نبود و تنها زنانی نوازنده را روی سن نشان می داد که مشغول نوازندگی بودند. می گفتند در آن کنسرت مهدیه محمدخانی «تابوی 35 ساله» را شکسته و آواز خوانده است و کار به آنجا رسید که حتی تکذیبیه بابک دربیگی رییس روابط عمومی وزارت ارشاد هم راه به جایی نبرد: «خبر مذکور به کلی عاری از صحت بوده و صرفا یک شایعه بی پایه و اساس است. وزیر شب گذشته در جلسه شورای عالی انقلاب فرهنگی حضور داشته و خبر شرکت وی در مراسم خانه فرهنگ ایران نوعی خبرسازی مجعول است.»
توضیحات وزیر در کمیسیون فرهنگی برای نمایندگان قانع کننده نبود. کار به صحن علنی مجلس کشید. رسایی یکی از نمایندگان جبهه پایداری، سنگ تمام گذاشت. اسلایدهایی از صفحات روزنامه ها و عکس هایی از آن کنسرت پخش کرد، به مدت دو دقیقه هم تصویرهایی را به بهارستانی ها نشان داد و یادداشتی را که خودش نوشته بود بین نمایندگان مجلس پخش کرد.
سخنان وزیر هم در نهایت رسایی را قانع نکرد و او آن قدر بر مواضعش پافشاری کرد که علی جنتی مجبور شد سوابق حوزوی خودش را به یاد رسایی بیاورد: «بنده دغدغه آقای رسایی را نسبت به حفظ ارزش های اسلامی و دینی درک می کنم اما این احتمال را هم بدهید کسی که فرزند حوزه علمیه و با سوابق مشخص قبل از انقلاب و بعد از انقلاب است آن قدر دغدغه در مسئولیتش داشته باشد که از ارزش های دینی و انقلابی دفاع کند.»
با این حال باز هم این دفاعیات فایده نداشت. یکی دیگر از حمله های طراحی شده به وزارت ارشاد به ثمر نشسته بود و حالا این علی جنتی بود که کارت زرد به دست مجلس را ترک می کرد.
قصه زوال یک کلنل
بیست سال است که محمود دولت آبادی منتظر است تا یکی از مطرح ترین رمان هایش «زوال کلنل» یا آن طور که در غرب منتشر شد «کلنل» در ایران به چاپ برسد. از این بیست سال، کلنل هفت سالش را در راهروها و اتاق های مختلف اداره کتاب وزارت ارشاد سرگردان بوده و البته هنوز هم سرگردان است.
اگرچه زمانی بهمن دری مدیر اداره کتاب دولت احمدی نژاد با گفتن این که «زوال کلنل» قابل چاپ نیست، خاصه آن که در خارج از کشور نیز منتشر شده، همه امیدهای محمود دولت آبادی و علاقمندان به آثار او را ناامید کرده بود اما همه گمان می کردند در دولت روحانی و وزارت ارشادش بالاخره چشم شان به جمال کلنل روشن خواهد شد. اما این کتاب، منتشر نشده دستمایه حمله تازه ای به وزارت ارشاد شد.
روزنامه توقیف شده «آسمان» در یکی از معدود شماره هایش عکسی تمام قد از دولت آبادی در صفحه نخست خود منتشر کرد و تیتر زد: «عبور کلنل از سد سانسور». خبری که البته هیچ گاه رنگ واقعیت به خود ندید اما کافی بود برای این که حمله جدیدی علیه وزارت ارشاد رقم بخورد.
کار به جایی رسید که حمیدرضا مقدم فر، معاون فرهنگی، اجتماعی سپاه در سخنانی این کتاب را ضدانقلابی ترین رمان بعد از پیروزی انقلاب اسلامی دانست و سیدعباس صالحی در پاسخ به تمام این حمله ها گفت که دولت آبادی را جزو مفاخر ادبیات ایران و خراسان می داند و از او می خواهد که منتظر بماند.
علی جنتی هم گفت که خبر چاپ کتاب «کلنل» دروغ است و این کتاب در دست بررسی است: «این هم از مواردی است که می توان با اتکاء به آن علیه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دولت فضاسازی کرد. بنابر همین خبر هم می آیند، تحریف می کنند و افکار نخبگانی را که در زمینه ملی و دینی دارند، منحرف می کنند و ما هم ناچار می شویم به این مسائل پاسخ بدهیم. از این نمونه ها ده ها مورد وجود دارد که من به شخصه در پنج ماه گذشته به طور مرتب با آنها روبرو بودم و نیاز به تایید و تکذیب داشتند.»
مواخذه برای کتاب هایی که هرگز منتشر نمی شوند
بیست و هفتمین نمایشگاه کتاب تهران، نخستین نمایشگاهی بود که در دولت حسن روحانی برگزار می شد. نمایشگاهی که انتظار می رفت با سال های گذشته متفاوت باشد.
با این حال نمایشگاه کتاب هم بهانه ای بود برای آن که دوباره وزارت ارشاد در نوک پیکان حمله ها قرار بگیرد. این بار در رسانه های همسو با مخالفان دولت خبر این بود: «فروش کتاب شاعر خواننده مرتد در نمایشگاه». خبری که حکایت از فروش کتاب ترانه های شاهین نجفی خواننده می کرد.
این خبر با واکنش سریع روابط عمومی نمایشگاه کتاب روبرو شد. آنها در بیانیه خود نوشتند که هیچ کتابی از این خواننده به فروش نرسیده و آن چه که مورد اشاره قرار گرفته، کتابی از مهدی موسوی، شاعر است. اما این هم کافی نبود، چون مخالفان همچنان روی حرف خود اصرار داشتند.
پیرمردی که به تهران نیامد
سال گذشته جشنواره شعر فجر، به تنهایی توانست خوراک مدت ها حمله به وزارت ارشاد و دولت حسن روحانی را فراهم کند. آن هم با یک خبر ساده: دعوت از یدالله رویایی شاعر معاصر به جشنواره شعر فجر. اما روزنامه ها و سایت های مخالف دولت هنگام انتشار این خبر در تیتر یک تغییر کوچکی می دادند. آنها به جای «شاعر معاصر» ترجیح دادند از «شاعر پهلوی» یا «شاعر معاند» استفاده کنند و حتی بعد از پایان جشنواره هم دست از حمله برنداشتند. در حالی که گمان می رفت بعد از تمام شدن جشنواره و نیامدن رویایی به ایران، دیگر همه چیز تمام شده باشد علیرضا قزوه، بار دیگر آتش توپخانه را روشن کرد. او در بزرگداشت حسن اسرافیلی گفت که بدون هماهنگی با او و شورای تصمیم گیری از رویایی دعوت شده و: «نفرین بر کسی که این اتفاق را برای شعر انقلاب به وجود آورد.»
اما همه این ماجرا از اساس زیر سوال بود، چون نه معاونت فرهنگی و نه وزارت ارشاد دعوت رسمی از این شاعر نکرده بودند.
بیش از همه این عبدالجبار کاکایی دبیر جشنواره فجر بود که از این حرف قزوه تعجب کرد و در جوابیه اش به یاد او آورد که خود او گفته بود به جای رویایی از سیمین بهبهانی دعوت به عمل آید.
شب های شعر جشنواره هم یکی دیگر از محمل هایی بود که باعث شکل گیری حملات تازه ای به وزارت ارشاد شد. خبرنگاران سایت ها و روزنامه های مخالف دولت در شب های شعر این جشنواره شرکت می کردند و شعرهای خوانده شده را زیر ذره بین قرار می دادند تا ردپایی از فتنه، سیاه نمایی یا سیاست در آنها بیابند. همین ذره بین ها باعث شدند باز هم کمیسیون فرهنگی مجلس واکنش نشان دهد. احمد پژمان فر عضو این کمیسیون گفت اتفاقاتی که در جشنواره شعر فجر افتاده قابل چشم پوشی نیست چون شعرهایی که خوانده شده که اصل نظام یا خطوط قرمز نظام را زیر سئوال می برد.
هر چقدر هم که شاعران حاضر در این شب های شعر توضیح دادند و یادداشت نوشتند و گفتند که منظور واقعی شان از خواندن فلان شعر چه بوده به گوش کسی نرفت که نرفت.
با کمال تاسف این کنسرت برگزار نمی شود
گروه لیان، شهرام ناظری، محسن یگانه، احسان خواجه امیری، محمد اصفهانی، علی قمصری، محسن شریفیان،سیروان خسروی، مازیار فلاحی، مرتضی پاشایی و ... به این فهرست، نام های دیگری را هم می توان اضافه کرد. نام هایی که برگزاری کنسرت های شان محمل تازه ای برای ایجاد دردسر و حمله به وزارت ارشاد و علاقمندان موسیقی شد.
کنسرت های که هر کدام باعث شدند ماجرای تازه ای برای این وزارتخانه و وزیرش رقم بخورند. طی دو سال گذشته هنرمندان زیادی موفق شدند بعد از مدت ها از وزارت ارشاد مجوز برگزاری کنسرت در شهرهای مختلف ایران را بگیرند اما با اعمال فشار گروه های مخالف دولت یا تندرو بسیاری از آنها لغو شدند.
کنسرت های موسیقی لیان در شیراز، سیروان خسروی در بوشهر، عماد طالب زاده در اراک، شهرام ناظری در نیشابور، کنسرت گروه آرون در مشهد، گروه عرفان در اصفهان، محسن یگانه در ارومیه و ... همه از جمله برنامه هایی بودند که بر خلاف داشتن مجوز و هماهنگی های لازم اجرا نشدند.
در این میان وزارت ارشاد سعی کرد با هماهنگی های لازم میان نیروی انتظامی، مرکز موسیقی و سایر نهادهای ذیربط به نوعی جلوی این اتفاق را بگیرد اما همین تلاش هم بهانه ای شد برای این که حمله های تازه ای به ارشاد شکل بگیرد. حتی کار به جایی رسید که گفته شد کنسرت محسن یگانه به دلیل مختلط فروشی، لغو شده است. این حرف مدیر کل دفتر موسیقی وزارت ارشاد را به واکنشی تند وا داشت: «هر گونه تفکیک جنسیتی در کنسرت ها مورد تایید ما نیست و در شان مردم ایران محسوب نمی شود. چون ما موظفیم به ساحت خانواده های ایرانی احترام بگذاریم. ما معتقدیم یکی از سالم ترین محیط ها، سالن های کنسرت است. اگر قرار باشد کنسرتی با تفکیک جنسیتی برگزار شود اصلا آن کنسرت را برگزار نخواهیم کرد.»
عصبانی هستید؟
سی و دومین جشنواره فیلم فجر، خود به تنهایی توانست آتش یک ماه توپخانه مخالفان دولت را فراهم کند. آتشی که البته خاموش هم نشد و دامن خیلی از فیلم ها و کارگردانان را گرفت.
ماجرا از حضور فیلم هایی چون «عصبانی نیستم» و «قصه ها» آغاز شد. اگرچه رضاداد دبیر جشنواره و دست اندرکاران این رویداد فرهنگی سعی کرده بودند مثلا با راه ندادن فیلم «آشغال های دوست داشتنی» به مرحله انتخاب، تمام تدابیر لازم را برای دوری از حاشیه ها فراهم کنند اما با این حال حضور دو فیلم دیگر بهانه ای شد برای حمله ای تازه به وزارت ارشاد.
شایعات جان گرفتند. زمان نمایش فیلم «عصبانی نیستم» حتی صحبت از حضور کفن پوشان در مقابل سینماها و برج میلاد هم به میان آمد و در نهایت حمله ها به حدی جدی شد که سرانجام در مراسم اختتامیه این جشنواره رضا درمیشیان، کارگردان و تهیه کننده این فیلم اعلام کند به دلیل حرمت سینمای ایران و حفظ آرامش از جوایز خود گذشته است.
چرا این قدر دیر؟
همه را گمان بر این بود که با اکران فیلم «عصبانی نیستم»، «قصه ها» و چند فیلم توقیفی دیگر طلسم فیلم هایی که در کمد مانده بودند خواهد شکست. رویایی که خیلی زود رنگ باخت. این بار کمیسیون اصل 90 مجلس به میدان آمد و در نامه ای رسمی خطاب به رییس سازمان سینمایی نوشت: «با توجه به طرح شکواییه از طرز کار آن معاونت در خصوص اعطای مجوز اکران به برخی فیلم های سینمایی با محتوای فتنه سال 88 مانند «عصبانی نیستم» و «قصه ها» مقتضی است تا زمان رسیدگی به این شکایت از صدور مجوز اکران این فیلم ها خودداری و در اولین فرصت به منظور رسیدگی به این موضوع و برای مشاهده فیلم ها با کمیسیون اصل 90 هماهنگی کنید.»
این سخنان البته با واکنش علی جنتی هم روبرو شد. واکنشی که خبرگزاری فارس از آن با عنوان اصرار عجیب وزارت ارشاد به تقابل با نهاد قانون یاد کرد. او در پایان جلسه هیات دولت در جمع خبرنگاران در پاسخ به سئوالی درباره نامه اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس در خصوص عدم نمایش این فیلم ها گفت: «به ما که تاکنون کمیسیون چیزی نگفته است. ممکن است یک عضو کمیسیون مطالبی را بیان کرده باشد. در این باره ما بر اساس تشخیص خودمان عمل می کنیم، ما ضوابطی در این باره داریم. قرار نیست هر کسی برای ما تعیین تکلیف کند که فیلمی را نمایش دهیم یا نمایش ندهیم.»
جالب این جا بود که تمام فیلم هایی که حالا به خاطر اکران یا نمایش آن ها مخالفان دولت یازدهم فریاد سر می دادند، آثاری بودند که عمدتا در دولت دهم مجوز ساخت گرفته بودند. در چنین وضعیتی هیچ کس برای این پرسش ساده که ذهن فیلمسازان، مسئولان دولت یازدهم و اهالی رسانه را درگیر کرده بود پاسخ روشنی نداشت: چرا دلواپسان این قدر دیر به یاد اعتراض افتاده اند؟
درست زمانی که حملات اوج گرفته بود و بحث تعیین تکلیف برای سینما جایی خارج از وزارت ارشاد به بحث روز تبدیل شده بود حضور لاله افتخاری عضو کمیسیون فرهنگی مجلس در برنامه هفت و مناظره اش با رسول صدرعاملی، جنجال دیگری آفرید. در این نشست لاله افتخاری در جواب پرسش رسول صدرعاملی که آیا فیلم های توقیفی را دیده گفت که کم فیلم ها را ندیده و همین باعث شد که منتقدان توقیف این فیلم ها بگویند چطور با فیلمی که ندیده مخالفت می کند؟ اما حتی این انتقاد هم از سوی روزنامه کیهان «تخریب لاله افتخاری به جرم مذمت سینمای بیگانه پسند» نام گرفت. کیهان در خبر خود نوشت سخنان لاله افتخاری در برنامه تلویزیون هفت گویا برای عده ای سنگین تمام شده چرا که با گذشت پنج روز از بیان این سخنان تخریب وی همچنان در دستور کار باندهای خبری و رسانه ای قرار دارد.
شفافیتی که مایه اعتراض شد
وقتی معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد، با انتشار فهرست یارانه مطبوعات سعی کرد برای نخستین بار در این زمینه شفاف سازی کند و بخشی از شعارهای انتخاباتی حسن روحانی را عملی سازد، شاید انتظار واکنش تند رسانه های منتقد دولت را نداشت. رسانه هایی که بعد از انتشار فهرست یارانه ها فریاد تبعیض سر دادند.
حسین انتظامی از آغاز تصدی معاونت مطبوعاتی بارها اعلام کرده بود که در خصوص یارانه مطبوعات نشریاتی در اولویت قرار می گیرند که به صورت خصوصی منتشر شوند و نشریات دولتی یا وابسته به نهادها و ارگان های دولتی یارانه کمتری خواهند گرفت. اما بعد از انتشار جدول یارانه ها تعبیر سایت ها و روزنامه های منتقد دولت این بود که سیاست کلی ارشاد بر تضعیف جریان منتقد قرار گرفته است. مثلا روزنامه جوان نوشت: فرمول رتبه بندی یارانه مطبوعات، تضعیف جناح مومن فرهنگی است. و پرسید معیار معاونت مطبوعاتی برای اختصاص بیشترین سهم یارانه به روزنامه هایی چون دنیای اقتصاد، شرق، اعتماد و ... چیست و چرا نباید نام روزنامه های دیگری چون وطن امروز، کیهان و غیره هم در این فهرست باشد.
از قضا روزنامه وطن امروز هم نسبت به این موضوع اعتراض کرد و گفت که بیشترین سهم یارانه به مجموعه خبر که آن را منتسب به حسین انتظامی دانسته بود، اختصاص یافته است.
دو ماه بعد اما وقتی فهرست حمایتی بیمه خبرنگاران از سوی ارشاد منتشر شد این بار خبرگزاری فارس بود که پرسید ترازوی کج معاونت مطبوعاتی چرا تعمیر نمی شود: «در حالی که برای بزرگترین رسانه های کشور با تعداد زیاد خبرنگار بیمه شده، کمترین تسهیلات در نظر گرفته شده است، مطابق روال معیوب گذشته باز هم روزنامه منسوب به آقای انتظامی با تعداد خبرنگار بسیار کمتر، بیشترین تسهیلات را به خود اختصاص داده است. » تمام این اعتراض ها و حملات به ارشاد و معاونت مطبوعاتی سرانجام این معاونت را هم وادار کرد تا موضع بگیرد.
این معاونت در جوابیه خود نوشت که خبرگزاری فارس به نیروهای مسلح (سازمان بسیج مستضعفین) وابسته است و رسانه ای خصوصی تلقی نمی شود و مطابق ضوابط مندرج در بسته یاد شده بین رسانه هایی که از بیت المال ارتزاق می کنند و رسانه های بخش خصوصی تفاوت قائل شده است. بدین ترتیب شفافیتی که قاعدتا باید مورد استقبال واقع می گرفت در نهایت زمینه ساز حمله دیگری به وزارت ارشاد شد.
مصائب خانه پدری
اوایل دی ماه سال جاری بود که سرانجام خبر اکران «خانه پدری» آخرین ساخته سینمایی کیانوش عیاری در گروه سینمایی هنر و تجربه اعلام شد. فیلمی که در جشنواره سی و دوم فجر به نمایش درآمده بود و موافقان و مخالفان زیادی هم داشت. قرار شد این فیلم با شرط سنی در سینماهای کم تعداد گروه هنر و تجربه اکران شود اما این اتفاق نیفتاد.
زمانی که خانه پدری» در جشنواره فجر نمایش داده شد، سایت ها و روزنامه های مخالف دولت دوباره حمله به وزارت ارشاد را آغاز کردند. صحنه آغازین این فیلم، محملی شد برای این که فیلم را ضد دین و ضد وجهه ملی خطاب کنند. تیترهایی مثل «این خانه سیاه است»، «این خانه پدری ما ایرانیان نیست»، «فیلمی درباره دخترکشی با چشنی دین اسلام» و ... همه و همه خبرهایی بودند که در رسانه های مربوط به این جریان منتشر می شدند. نمایندگان کمیسیون فرهنگی مجلس هم مخالفت خود را با اکران محدود این فیلم اعلام کردند و در نهایت وزارت ارشاد را بابت همین اکران محدود مورد حمله و سئوال واقع شد. سرانجام هم این فیلم تنها یک روز در مجموعه سینمایی کوروش به روی پرده رفت و دیگر رنگ اکران به خود ندید تا درکنار آثاری چون «رستاخیز»، «قصه ها»، «آشغال های دوست داشتنی»، «عصبانی نیستم» و ... همچنان در سرنوشتی نامعلوم به سر برند.
سرانجام «کلنل» کار دست مدیر داد
وقتی علی شجاعی صائین از سوی سیدعباس صالحی معاون فرهنگی وزیر ارشاد به عنوان مدیرکل اداره کتاب انتخاب شد، خیلی ها تعجب کردند. چه آن هایی که گمان می کردند حضور مدیری که در زمان احمدی نژاد مدیرعامل خانه کتاب بوده، نشانه خوبی برای کتاب ها نیست و چه آن هایی که به گزینه های خودی تری فکر می کردند.
اما با اتفاقاتی که در زمینه صدور مجوز کتاب ها و ممیزی صورت گرفت، همه فهمیدند که کشتی بان را سیاستی دگر آمده است. سیاستی که چه خود شجاعی صائین و چه سیدعباس صالحی بارها و بارها برای آن مجبور به پاسخگویی شدند. مهم ترینش همان قصه «کلنل» بود اما در جلسات مطبوعاتی و در حاشیه نشست ها و دیدارها این دو نفر مدام از سوی خبرنگاران مورد پرسش قرار می گرفتند. در این میان خبرنگاران رسانه های منتقد دولت بابت چاپ کتاب هایی که به زعم آن ها کتاب های غیرقابل چاپ بودند از معاون فرهنگی وزیر ارشاد و مدیرش توضیح می خواستند. توضیحاتی که البته قانع شان نمی کرد. اوضاع به همین منوال می گذشت تا این که خبر رسید همایون امیرزاده به جای علی شجاعی صائین مدیر اداره کتاب شده است. همین کافی بود تا دوباره وزارت ارشاد بابت تغییر درون سازمانی مورد حمله قرار بگیرد.
دایره چرایی این اتفاق گسترده بود. هر کس حدسی می زد. از اختلاف شجاعی صایین با یکی از مدیران دیگر ارشاد گرفته تا اختلاف نظر او با خود سیدعباس صالحی. شایعات دهان به دهان می گشت اما در نهایت خبرگزاری فارس تعبیر دیگری داشت. این خبرگزاری که با تیتر «مدیر اداره کتاب «نه» گفت و برکنار شد/ حیثیت ارشاد در گرو دو کتاب مسئله دار» به استقبال ماجرا رفته بود در گزارش خود نوشت که علت برکناری شجاعی صائین مقاومت او در برابر چاپ و انتشار دو کتاب بوده است. یکی «زوال کلنل» یا به قول نویسنده گزارش «کتابی که بوی خون می دهد» و دیگری کتابی از اسدزاده سردبیر خبرگزاری کتاب با نام «من این نسل». در نهایت همه این فضاسازی ها باعث شد تا وزارت ارشاد بار دیگر واکنش نشان دهد. این بار حجت الاسلام محمدعلی مهدی راد رییس و سخنگوی هیات نظارت بر کتاب وزارت ارشاد بود که با اشاره به آنچه در فضای رسانه ای آمده مبنی بر اینکه شجاعی صائین به دلیل ایستادگی برابر نشر برخی از کتاب ها و تفاوت اساسی در دیدگاه با معاونت، برکنار شده است این موضوع را تکذیب کرد و گفت: «این موضوع کاملاً خلاف واقع و از پایه دروغ است و بنده به عنوان رئیس هیأت نظارت بر کتاب آن را تکذیب می کنم.»
او همچنین وجود هرگونه اختلاف نظر بین خودش و معاون فرهنگی با شجاعی صائین را رد کرده بود: واقعاً دلیل این همه جنجال رسانه ای را نمی دانم و چرایی وارونه جلوه دادن واقعیت توسط برخی رسانه ها برایم تأمل برانگیز است اما بنده به جرأت اعلام می کنم هیچ اختلاف نظری بین بنده و آقای شجاعی صائین و حتی ایشان و معاونت درباره نشر هیچ کتابی نبوده است.
انتظار برای روزهای سخت
روز گذشته 20 بهمن حسن روحانی در مراسم جایزه کتاب سال، باز هم از سانسور کتاب حرف زد. از این که سانسور باید قاعده و قانون داشته باشد: «من نمی گویم ممیزی باشد یا نباشد اما این که صد اصل برای ممیزی درست کنیم درست نیست. بلکه سه تا چهار اصل شامل اخلاق، مقدسات، ارزش ها، امنیت ملی، مصالح ملی کفایت می کند که این صد مورد نمی شود و ما باید بدانیم خط قرمزها مثلث، مربع یا ذوزنقه و یا پنج ضلعی، شش ضلعی و یا هفت ضلعی اند اما ما صد هزار ضلعی نداریم و باید بدانیم نظارت کتاب را باید قدم به قدم با صاحبان آن واگذار کرد.»
باید منتظر ماند و دید منتقدان و مخالفان دولت این بار چگونه به استقبال این سخنان رییس جمهور می روند.
منبع/ خبر آنلاین
اول **
21/11/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]
-
گوناگون
پربازدیدترینها