محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828180090
-میرشکاک:«شاه بی‌شین» مزینانی«پاییز پدرسالار» ماست
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
نشست نقد شاه بی‌شین میرشکاک:«شاه بی‌شین» مزینانی«پاییز پدرسالار» ماست یوسفعلی میرشکاک درباره رمان کاظم مزینانی گفت: روزگاری برای ما مهم بود که بتوانیم «پاییز پدرسالار» بنویسیم و من وقتی برای بار دوم رمان «شاه بی‌شین» را خواندم فهمیدم که این اثر «پاییز پدرسالار» ماست.
نشست نقد و بررسی رمان «شاه بی شین» نوشته محمدکاظم مزینانی با حضور حسن محمودی و یوسف علی میرشکاک در حوزه هنری برگزار شد. در این نشست میرشکاک در سخنانی بااشاره به مساله رمان اظهار داشت: رمان صناعتی است که به قول قدما نخست از سوی غرب وارد ایران شده است. اول کسی که توانست رمان را در ایران بومی کند صادق هدایت بود و تا الان آخرین کسی که توانسته این کار را انجام دهد محمدکاظم مزینانی است. رمان ساحت تفصیل نفس است وی ادامه داد: قبل از انقلاب متاسفانه سمت وسوی همه نگاه ها در ادبیات به دلیل اندیشه قالب چپ در جامعه، رئالیزم سوسیالیستی بود و بعد از انقلاب نیز رئالیزم اسلامی پدید آمد که کاریکاتوری از آن شیوه سابق به حساب می آمد که نمونه اش را در رمان ها و فیلم های محسن مخملباف می شد دید. در دوران بعد از انقلاب شاهد بودیم که برخی به وحشیانه ترین شکل ممکن ادبیات را خلق کردند غافل از اینکه رمان ساحت تفصیل نفس است و نویسنده باید فراسوی نیک بد و قضاوت اخلاقی کارش را پیش برد. بدتر از این اینکه برخی بعد از انقلاب برای این دست نوشته ها تبلیغ هم کردند و وضع این شد که می بیند. میرشکاک ادامه داد: در شعر ما می توانیم موضع نفی یا اثبات بگیریم. شعر در واقع بیشتر از ادبیات می تواند موضع ایدئولوژیک را تحمل کند اما رمان در موضع گیرانه ترین وضع ممکن خود به شکلی است که نویسنده و کارگردان باید همه ماجرا را در آن بشکافند. وی در ادامه افزود: در دهه اول انقلاب وقتی چپ ها می خواستند در ادبیات فردی را مرتد، دزد و جنایتکار معرفی کنند نام هایی مانند حسن و حسین و... روی او در داستان می گذاشتند و راست ها نیز هر چه جانی و فاسد و خلافکار در داستانشن بود نام کامران و کامبیز و ... را به آو می دادند. اینها چیزی است که حتی یک کودک هم به خرجش نمی رود اماحاصل ایدئولوژی مدار شدن ادبیات است. البته ادبیاتی که پشتش حمایت مستقیم دولتی و سیاسی باشد بهتر از این هم نمی شود. میرشکاک در ادامه با اشاره به اینکه به خاطر دفاع از رمان مزینانی بسیاری به وی بد و بیراه گفته اند اظهار داشت: خیلی ها دوست داشته و دارند محمد رضا پهلوی در این رمان طوری مطرح می شد که انگار تمامی گناه ها و خطاهای عالم از ازل برگردن اوست اما رمان نمی تواند این مساله را بپذیرد. آئینه باید صاف باشد تا وضعیت ما را نشان دهد اگر کج بود معنایش این است که ما آئینه سازی کرده ایم. این شاعر و منتقد ادبی ادامه داد: یادم هست اوایل انقلاب ابراهیم حسن بیگی قصه ای نوشته بود که درباره یک ضد انقلاب در کردستان. در بخشی از قصه به تعبیر عمران صلاحی، شخصیت قصه نوشابه غیربهداشتی نوشیده بود و در حال تلو تلو خوردن در خیابانی سی متری بود. به حسن بگی گفتم تا به حال تلو تلو خوردن دیدی؟ گفت نه. گفتم از این نوشابه ها خوردی؟ گفت نه. گفتم پس برادر من چرا اینطور اغراق آمیز نوشته ای که در خیابان سی متری از این سو به آن سو می رفت. این همان نقطه ضعفی است که بسیاری از داستان های ما دارد. میرشکاک ادامه داد: سال ها بود که منتظر بودم در داستان ما اتفاقی رخ دهد. من خودم یک رمان خوان حرفه ای هستم اما متاسفانه بهترین رمان نویس ما در این سال ها چیزی بهتر از یک مونولوگ ندارد. به محض اینکه ۲ یا ۳ کاراکتر به او بدهی دو تایش در هوا می مانند و یا از اساس چیزی بیشتر از خصوصیات همان کاراکتر ابتدایی برایش باقی نمی ماند. دلیل این است که تکیه رمان نویس ما بر قصه و حکایت است و قصه و حکایت هیچ کاری به این ندارد که طرف و فاعل کار چه جور آدمی است و چه ویژگی اخلاقی یا عاطفی خاصی دارد. حکایت با یک تیپ سروکار دارد اما در رمان چاره ای نیست جز اینکه قدری انسانی با کاراکتر برخورد کنی که خشم و نفرت او در لایه های مختلف داستان بگنجد. توفیق رمان اساس این است که کل روزگار یک فرد را به تصویر می کشد و افراط و تفریط را بر نمی تابد. همه حسود و خود کم بین هستیم وی افزود: رمان آقای مزینانی از دوران شاه سابق دفاع نکرده است. اما ما همه حسود و خود کم بین هستیم و نمی توانیم بپذیریم برادرمان وضعش خوب است. انگار می خواهند چشم هایمان را در بیاورند وقتی می بینیم کار مزینانی بهتر است از کارهایی که ما با سرمایه های وسیع دولتی می نویسیم. به گفته میرشکاک مزینانی توانسته رئالیزم سوسیالیستی را در ایران بومی کند و کرامت کار او جمع کردن زاویه دیدهای مختلف در یک رمان است. وی در همین زمینه گفت: کار او خاطره نویسی نیست بلکه پدیده ای هنری و بسیار پیچیده است. در جامعه اش که بهترین رمانش دو یا سه کارکتر دارد مزینانی با کار هنری توانسته یک لشکر آدم را به رمانش بیاورد و برای هر کدام یک زاویه دید خلق کند و همه را نیز با هم سازگار کند. در کتاب او به اعتقاد من یک شاعر و نویسنده و مورخ جمع شده اند. او در رمانش به شدت از شاعری استفاده کرده است و توانسته شعرش را به نثر تبدیل کند. این رمان نیز به اعتقاد من شعری است کاملا مستند و تاریخی. میرشکاک تصریح کرد: کار عظیم دولت آبادی را در نظر بگیرید. از ۱۰ مجلدش می شود ۸ جلد آن را نادیده گرفت. من این را وقتی هنوز با خودش رفیق بودم نیز به او گفتم. رمان جای خالی سلوچ او به نظرم بهترین رمانش است چون به آن آب نبسته است اما انگار اتفاقی که برای کلیدر افتاده دست خودش نیست و ناگهان می رود در کار حماسه خوانی و... ما گاهی یادمان می رود که رمان منظومه خوانی نیست و نباید در آن فیلمان یاد هندوستان کند و کار آقای مزینانی درست همین است که به ما ناشر دهد چطور در رمان نباید فاصله ها را کم و یا زیاد کرد. میرشکاک ادامه داد: روزگاری برای ما مهم بود که بتوانیم «پاییز پدرسالار» بنویسیم و من وقتی برای بار دوم رمان شاه بی شین را خواندم فهمیدم که این اثر «پاییز پدرسالار» ماست و من حتی این را از آن یکی بیشتر دوست دارم. در کار مزینانی ظهور و سقوط قدرت واقعی است اما در کار مارکز این ماجرا با اغراق بیان شده است. شخصیت های مارکز اصلا باورکردنی نیستند اما شخصیت های مزینانی هستند. ما با رمان مزینانی بالاخره توانستیم ثابت کنیم که می شود چیزی درباره قدرت نوشت و در آن تقدیر تاریخی قوم ایرانی و قدرتش را نشان داد.(مهر)
یکشنبه 12 بهمن 1393 ساعت 13:57
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 75]
-
گوناگون
پربازدیدترینها