محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843127984
-فقط ایران می‌تواند با داعش مقابله کند
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
با نوام چامسکی، نظریه‌پرداز آمریکایی فقط ایران می‌تواند با داعش مقابله کند اگرچه نوام چامسکی به عنوان پدر زبان‌شناسی مدرن شناخته می‌شود، اما در سال‌های اخیر شهرت فراوان او نه به دلیل مباحث زبان‌شناسی بلکه به دلیل مقالات متعددی است که در نقد سیاست‌های خارجی دولت‌های مختلف آمریکا نوشته است.
این استاد بازنشسته دپارتمان فلسفه و زبان شناسی موسسه تکنولوژی ماساچوست آمریکا، به عنوان یکی از منتقدان سرشناس سیاست خارجی آمریکا شناخته می شود. شهرت چامسکی در این زمینه به زمان جنگ ویتنام باز می گردد که انتقادات فراوانی نسبت به این رویداد داشت. چامسکی در زمان جنگ ویتنام به عنوان منتقد اجتماعی سیاست خارجی آمریکا به شهرت رسید. نخستین اثر سیاسی مهم او کتاب «قدرت آمریکا و ماندارین های نوین» (۱۹۶۹) بود که در انتقاد به طبقه روشنفکران لیبرال نوشته شده بود. او از مخالفان جدی دخالت نظامی آمریکا در کوزوو، افغانستان و عراق و همچنین جنگ ادعایی بوش بر ضدتروریسم بود. او همچنین از جمله منتقدان اقدام کنونی آمریکا در رهبری ائتلاف بین المللی علیه داعش است و این اقدامات را بسیار ساده و پیش پا افتاده می داند. از سوی دیگر با آغاز اعتراضات سیاهپوستان جامعه آمریکا نسبت به نژادپرستی نیروهای پلیس و مقامات این کشور، وی در مصاحبه های مختلف به ماهیت نژاد پرستانه ساختار ایالات متحده اشاره کرده است. بتازگی او با حضور در برنامه لورا فلاندرز در شبکه تلویزیونی جی. آر. آی، به سوالاتی در مورد اعتراضات فرگوسن، اقدامات آمریکا علیه داعش و نظام سرمایه داری این کشور پاسخ داده که در ادامه آورده می شود.
باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا دهمین سالگرد نبرد نیروهای آمریکایی در فلوجه را برگزار کرد تا به این ترتیب دو برابر شدن تعداد نیروهای آمریکایی حاضر در عراق را اعلام کند. برخی از این نظامیان آمریکایی در حال بازگشت به استان الانبار هستند که فلوجه نیز در همین استان است. مردم این روزها در مورد بحران داعش و نبود گزینه های کارآمد از سوی غرب برای مقابله با آن صحبت می کنند. نظر شما در این زمینه چیست؟ باید به این موضوع با دقت توجه کنیم. اول از همه این که اتفاقات فلوجه یکی از قساوت های قرن 21 بود. جنگ عراق خودش بدترین جنایت در هزاره سوم بود و احتمالا می توان فلوجه را بدترین جنایت جنگی در جریان این جنگ دانست.هفت هزار سرباز آمریکایی به فلوجه حمله کردند و تقریبا می شود گفت که هر فردی را در آنجا کشتند. آنها می گفتند کشته شدگان، نیروهای شورشی بوده اند. در اولین روز حمله به فلوجه، روزنامه نیویورک تایمز عکسی از سربازان آمریکایی در بیمارستان مرکزی فلوجه را در صفحه نخست خود چاپ کرد که این عکس خودش گویای جنایت جنگی بود. بیماران و پزشکان را به صورت بسیار بدی روی زمین انداخته و دست و پایشان را بسته بودند. وقتی از فرمانده عملیات پرسیده شد که چرا به محلی مثل بیمارستان حمله شد، در توضیح گفت که این محل مرکزی برای تبلیغات افراطی گری بوده است. آنها ادعا کردند که این بیمارستان مجروحان وابسته به گروه های شورشی را درمان می کرده و در نتیجه با این ادعا، حمله به بیمارستان را قانونی جلوه دادند. سلاح های مخرب و سمی در آنجا استفاده شد و مدارکی وجود دارد که نشان می دهد سازمان های بین المللی به هیچ وجه به اثرات مخرب این سلاح ها روی سلامت مردم توجه نکرده اند. اما تمام این اقدامات در آمریکا به عنوان پیروزی مورد تحسین مقامات و رسانه ها قرار گرفت. تنها جنبه ای که در اینجا از آن به عنوان تراژدی یاد شد این بود که سربازان آمریکایی برای آزادی فلوجه بسختی جنگیدند. حال امروز شاهد این هستیم که داعش کنترل فلوجه را به دست دارد. نمی دانم چه چیزی باید گفت. شما اگر رئیس جمهور بودید، چه کاری انجام می دادید؟ اول از همه باید بگویم که داعش یک موجود ترسناک است. در واقع یک راه قابل درک برای مقابله با آن وجود ندارد. تصور تبعیت از قانون در این زمینه تا حدودی دشوار است، اما قوانینی وجود دارد و ما ملزم به تبعیت از آنها هستیم. قانون اساسی آمریکا می گوید ما باید از این قوانین تبعیت کنیم که البته هیچگاه این کار را انجام نداده ایم. یکی از قوانین، منشور سازمان ملل است. راه مقابله با داعش از طریق تبعیت از قانون این گونه بود که به شورای امنیت سازمان ملل مراجعه کرده و از آنها می خواستیم داعش را یک تهدید علیه صلح اعلام کرده و راهی برای مقابله با آن پیدا کنند. سپس براساس خواسته جامعه بین الملل وارد عمل شویم. ممکن است از این راه بتوان راه حل قابل قبولی پیدا کرد. واکنش یکطرفه از سوی آمریکا موضوعی بیهوده است. پاتریک کوکبورن که این حوادث و اتفاقات را به دقت پیگیری می کند، راهکار موجود را «استراتژی آلیس در سرزمین عجایب» توصیف کرده است. در سوریه نیروهای اصلی در میدان نبرد علیه داعش را نیروهای پ.ک.ک و مبارزان کرد تشکیل می دهند. ما و ترکیه، این نیروها را به عنوان تروریست می شناسیم و به آنها حمله می کنیم. همین نیروها بودند که اقلیت ایزدی را از دست داعش نجات داده و مانع از حمله تروریست ها به کردستان عراق شدند. تنها دولت حاضر در این منطقه که می تواند با داعش مقابله کند، ایران است. در واقع آنها می توانند داعش را به طور کامل از بین ببرند. ایران در عراق تاثیر بسزایی دارد و در واقع پیروز جنگ عراق هستند. حملات جنگنده های آمریکایی که بسیار معمولی و قابل پیش بینی است، بیشتر باعث عصبانی شدن شهروندان مناطق درگیر در جنگ شده است. آنها از داعش متنفر هستند اما نمی خواهند این تروریست ها با بمب های آمریکایی از بین بروند. حال به یک سوال بزرگ تر می رسیم. شما همیشه در مورد یک عقل سنتی صحبت می کنید که در خود یک واقعیت مشخص دارد. آیا این مساله به داستان پیدایش ایالات متحده باز می گردد؟ بله، البته. می توانید در مورد اصولی که این کشور بر اساس آن ایجاد شده و اصولی که خودتان در این زمینه قائل هستید، صحبت کنید. من اخیرا کتاب ادوارد باپتیست تحت عنوان «نیمه ای که هیچ گاه بیان نشد: بردگی و ایجاد سرمایه داری آمریکایی» را خوانده ام. خوب است که کتاب باپتیست را با مقاله اخیر نیویورک تایمز مقایسه کنیم. در این مقاله به رفتار وحشیانه نیروهای داعش با اقلیت ایزدی عراق اشاره شده بود. حال به کتاب باپتیست بازگردیم. او به تشریح نوع برخورد با بردگان در نیمی از تاریخ آمریکا اشاره می کند که اکنون نیز ادامه دارد. این نوع برخورد در گذشته و حال بسیار شبیه یکدیگر است. این مربوط به افراد خلافکار در گرجستان نیست؛ بلکه صحبت از سرمایه داران این کشور است. آنها نمی گفتند ما طرفدار بردگی هستیم اما از این موضوع رضایت داشتند که به واسطه صادرات کالاهایی همچون پنبه که در قرن نوزدهم بسیار ارزشمند بود، ثروتمند شوند. آنها پنبه را صادر می کردند و پول فراوانی را به دست آورده و بانک ها نیز از این وضع راضی بودند. این کشور رشد کرد و ثروتمند شد و آن طور که باپتیست می گوید اقتصاد این کشور به واسطه تلاش بردگان آفریقایی ساخته شد. پس این روند شکل گیری سرمایه داری در ایالات متحده است. آیا این سرمایه داری قابل اصلاح و بازسازی است؟ این توضیح خوبی است که نشان می دهد نظام ما چگونه براساس سرمایه داری ایجاد شده است. حقیقت این است که این کشور بر اساس دو تعهد اساسی ایجاد شده است: اولین مورد بردگی است که باپتیست به آن اشاره کرد و منبع اصلی اقتصاد صنعتی این کشور است. دومین مورد نیز از بین بردن جمعیت بومی با استفاده از قدرت دولتی است. حال این سوال پیش می آید که رابطه این موارد با سرمایه داری چیست؟ در واقع این موضوع به زمان حال بازمی گردد. اگر شما یک گوشی آیفون داشته باشید و نگاهی به اجزای آن بیندازید، متوجه می شوید که تمامی این قطعات دهه هاست توسط بخش دولتی، سرمایه گذاری دولتی و تحقیقات دولتی، تولید و ایجاد می شود. بخش عمومی. ما برای آن مالیات می پردازیم. درست است ما برای این بخش مالیات می پردازیم. توجه داشته باشید که اینجا یک اصل از سرمایه داری وجود دارد. تصور کنید که ما در یک جامعه سرمایه دار هستیم. شما پول خود را در حرفه ای سرمایه گذاری می کنید که یک سرمایه گذاری خطرناک است و برای چند دهه به این کار ادامه می دهید. در نهایت یک سودی به وجود می آید؛ در یک جامعه سرمایه داری شما انتظار دارید این سود را به دست آورید، ولی در اینجا چنین اتفاقی نمی افتد. اگر من یک مالیات دهنده آمریکایی باشم... شما دهه هاست با این بهانه که روس ها در حال آمدن هستند یا هر عذر دیگری، این کار را انجام می دهید. شما مالیات می دهید تا در بخش فناوری، اینترنت، رایانه و دیگر موارد مشابه تحقیق و توسعه ایجاد شود. آیا نفعی در این زمینه به شما رسیده است؟ تاکنون به آن توجه نکرده ام. این نفع به استیو جابز و بیل گیتس می رسد. اما ما این روزها با افراد زیادی سر و کار داریم که دوست دارند همبستگی اقتصادی ایجاد کنند. آیا این تلاش ناامیدانه است؟ نه، من این طور تصور نمی کنم. در واقع اتفاقات جالبی در حال رخ دادن است. گار آلپروویتز فردی است که در این زمینه بسیار تحقیق کرده است. در سراسر شمال غربی آمریکا همچون شمال اوهایو، مجموعه ای از کسب و کارها وجود دارد که می تواند مبنا و اساس یک جامعه متفاوت باشد. توجه داشته باشید که این موارد زمانی چشمگیر خواهد بود که حمایت کافی عموم مردم را به همراه داشته باشد. حال به چند سال پیش بازگردیم که اوباما صنعت خودروی کشور را ملی کرد. این صنعت در حال نابودی بود، بنابراین نیاز داشت تا از طریق مالیات دهندگان ایجاد شود. در نتیجه او بخش زیادی از صنعت خودرو را به دست گرفت. احتمال های اندکی پیش رو قرار داشت. یک احتمال که از آن تبعیت شد به این شرح بود: بانک ها و صاحبان این مشاغل را آزاد کرد و آن را در اختیار افرادی از جامعه با همان نقش های مشابه قرار داد و این صنعت به کار همیشگی خود ادامه داد. احتمال دیگر این بود که این صنعت را به نیروی کار می سپردیم، برای توسعه و پیشرفت به آنها یارانه می دادیم و آنچه نیاز داشتیم، تولید می کردیم. این سوال مطرح است که ما به چه چیزی نیاز داریم؟ در اینجا به یک مثال شخصی اشاره می کنم. من و همسرم با قطار از بوستون به نیویورک آمدیم. این قطار در مقایسه با اولین باری که در سال 1950 سوار قطار شدم، تنها یک ساعت و نیم زودتر رسید. حتی کامیون ها نیز سریع تر از این حرکت می کنند. این اتفاق در هیچ جای دنیا نمی افتد. این در حالی است که قطار سمبل این کشور است. آمریکا ثروتمندترین کشور دنیاست، اما در حال دوپاره شدن است. در اخبار در مورد توافق آمریکا و چین در زمینه آلاینده ها زیاد صحبت می شود. چین برای اولین بار متعهد به کم کردن این آلاینده ها شده است. نظر شما چیست؟ نگاه کنید که وجود این موضوع بهتر از نبودن آن است، البته این مورد خیلی مهم نیست. همچنین این موضوع خطرات بالقوه ای دارد که ما باید مراقب آن باشیم. توجه داشته باشید که این توافق آمریکا و چین است و ممکن است توافق نامه های بین المللی را نقض کند. از سوی دیگر، وقتی در مورد آلاینده های چینی صحبت می کنیم، توجه داشته باشید که این مربوط به آلاینده های ما هم می شود. شما در مورد کارخانه های چینی صحبت می کنید که در بازار آمریکا هم فعال هستند. این یک داستان بسیار پیچیده است. اجازه بدهید سراغ پرسش هایی برویم که مردم فرستاده اند. من برخی از آنها را برای شما می خوانم: «جامعه آمریکا چگونه وارد آشفتگی فعلی شد؟»، «شما این آشفتگی را چگونه توصیف می کنید؟» و این که «ما چگونه می توانیم از این آشفتگی نجات یابیم؟». یک سوال مشخص این است که شما نقاط قوت و ضعف جنبش های آمریکایی در زمینه عدالت اجتماعی را چگونه ارزیابی می کنید؟ و پیشنهاد می کنید چه اقداماتی باید انجام داد تا این نقاط ضعف برطرف و نقاط قوت تقویت شود؟ جنبش های کارگری اساسا در زمینه ایجاد تغییرات اجتماعی پیشرو بوده اند و به همین دلیل و بنا به دیگر دلایل، همیشه تحت حملات شدید قرار گرفته اند. بخشی از آن به دلیل اشتباهات نیروهای کارگری است، اما بخش اعظم این حملات از سوی جهان تجاری است که این کشور را اداره می کند. امروزه جنبش های کارگری در واقع سایه ای از آن جنبش های پیشین است. در دهه 20 میلادی بود که این جنبش ها تا حدودی از بین رفت اما یک دهه بعد بار دیگر احیا شد. بنابراین، این اتفاق توانست رخ دهد. اما با ضعیف تر شدن جنبش های کارگری و از بین رفتن احزاب سیاسی مستقل، دیگر این روزها شاهد حضور فعالان سیاسی نیستیم. بنابراین همه چیز از ابتدا آغاز می شود گویی پیشتر اصلا وجود نداشته است. بنابراین وقتی شما با «جنبش اشغال» روبه رو می شوید، می بینیم که حرکت مثبتی است اما هیچ حافظه سازمانی و تاریخی در مورد آن وجود ندارد. فعالان این جنبش حتی نمی دانستند که چگونه باید یک تظاهرات را سازماندهی کنند. آن طور که می بینید تمام حافظه سازمانی از بین رفته است. فعالان زیادی در این ماجرا حضور داشتند، اما مشکل این بود که از هم جدا بودند. من در سراسر کشور سخنرانی های فراوانی انجام می دهم. یک جنبه مثبت چنین اقداماتی این است که افراد مختلف از یک جامعه مشترک گرد هم جمع می شوند. مردم ممکن است بدون آن که نسبت به یکدیگر آشنایی داشته باشند، در مناطق مختلف کارهای مشابه و یکسانی انجام دهند. این موضوع را می توان به تمام کشور گسترش داد. این اتفاقی است که در حال افتادن است و کسی به آن توجه نمی کند. به نظر من این موضوع یک ضعف محسوب می شود. یکی از پرسش هایی که بارها در مورد آن شده است، اعتراضات ایجاد شده در فرگوسن و نقش پلیس و نظامی شدن آنها در جامعه ماست. آیا تصور می کنید از دل این اعتراضات، یک جنبش ضدنژادپرستی بیرون می آید؟ چشم اندازهایی در این زمینه وجود دارد اما رسیدن به آنها بسیار سخت است. اینجا یک جامعه بشدت نژادپرست است. منظور من این است که این موضوع بسیار تعجب برانگیز است. اتفاقی که طی حداقل 30 سال گذشته برای سیاهپوستان این کشور افتاده، دقیقا شبیه همان اتفاقاتی است که باپتیست در مورد اواخر قرن 19 در کتابش توضیح می دهد. به خاطر داشته باشید که در آن زمان چه اتفاقی افتاد؛ اصلاحات ایجاد شده در قانون اساسی آمریکا در حین و پس از جنگ داخلی قرار بود باعث آزادی بردگان سیاهپوست آمریکایی شود. این روند به مدت ده سال انجام شد تا این که پیمان شمال – جنوب به تصویب رسید؛ به دنبال این پیمان ایالت هایی که پیشتر برده داشتند این اجازه را یافتند تا هر کاری را انجام دهند. کاری که آنها در ادامه انجام دادند، نابود کردن زندگی سیاهپوستان به هر روشی بود. این اقدامات باعث ایجاد یک نیروی برده ای شد. یکی از بهترین کتاب ها در این زمینه کتاب داگلاس بلکمون با عنوان «بردگی با اسمی دیگر» است. این کتاب به مردان و همچنین زنان سیاهپوستی نگاه می کند که بنا به هر دلیلی به زندان می افتند و در آنجا به نیروهای کار تبدیل می شوند. اگر شما صاحب برده باشید، باید سرمایه خود را زنده نگه دارید. اگر دولت این کار را برای شما انجام دهد، نتیجه اش بسیار سخت خواهد بود. بسیاری از انقلاب های صنعتی آمریکا در اواخر نوزدهم و اوایل قرن بیستم بر همین اساس بود. و این روند دقیقا تا اواخر جنگ جهانی دوم ادامه داشت تا این که در آن زمان نیازی تحت عنوان کار آزاد در صنعت جنگ مطرح شد. بعد از آن حدود دو دهه سیاهپوستان آمریکا وارد جامعه این کشور شدند. یک کارگر سیاهپوست توانست در یک کارخانه تولید خودرو مشغول به کار شود، اتحادیه های سیاهپوستان آغاز به فعالیت کردند، این افراد همچنین توانستند خانه ای کوچک خریده و فرزندان خود را به دانشگاه بفرستند. اما در دهه 70 و 80 میلادی، نابودی زندگی سیاهپوستان آغاز شد. این روند تحت عنوان جنگ با مواد مخدر آغاز شد که در واقع یک جنگ نژادپرستانه بود. رونالد ریگان خودش یک نژادپرست بود اما این موضوع را انکار می کرد. واقعیت این بود که جنگ علیه مواد مخدر در واقع برای هدف قرار دادن سیاهپوستان طرح ریزی شده بود و هدفش این بود که مردان و زنان سفیدپوست بیشتری وارد این جامعه شوند. اگر نگاهی به تاریخ آمریکا بیندازید، متوجه می شوید که اولین برده ها در سال 1619 وارد این کشور شدند. حدود سه چهار دهه بود که سیاهپوستان آزادی بسیار محدودی داشتند. البته برای نخبگان سیاهپوست مزیت هایی وجود داشت اما من در مورد توده آنها صحبت می کنم که تحت فشارهای شدید بودند و بتدریج به یک نیروی کاری برده ای تبدیل شدند. این تاریخچه واقعی آمریکاست. فرار کردن از این واقعیت، موضوع کوچکی نیست. اگر به انتخابات نگاهی بیندازید، در جهات مختلف می توان آن را یک جنگ داخلی دانست. دو جنایت اصلی در جامعه ما یعنی بردگی و نابودی جمعیت بومی همواره با ما همراه بوده است. شبکه تلویزیونی جی.آر.آی / مترجم: حسین خلیلی
یکشنبه 14 دی 1393 ساعت 01:13
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها