تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804505041
هوای تهران واقعاً چه‌قدر آلوده است؟ معاون اسبق ابتکار علیه ابتکار/ اگر شاخص تغییر نمی‌کرد سال ۹۲ یک روز آلوده هم نداشتیم
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: هوای تهران واقعاً چه‌قدر آلوده است؟
معاون اسبق ابتکار علیه ابتکار/ اگر شاخص تغییر نمی‌کرد سال ۹۲ یک روز آلوده هم نداشتیم
حجت تاکید کرد: از سال ۸۹ یک شاخص جدید اضافه شده که تا به حال به آن توجه نمی‌شده است؛ اگر PM2.5 را اندازه نمی‌گرفتیم؛ در سال ۹۲ یک روز ناسالم نداشتیم.
یوسف حجت، معاون سازمان حفاظت محیط زیست از سال 1376 تا 1384 در گفت‌وگویی به بررسی تغییر شاخص‌های سنجش آلودگی هوا، از سال 89 پرداخت. وی در این گفت‌وگو تاکید می‌کند که " از سال ۸۹ یک شاخصی اضافه شده که تا به حال به آن توجه نمی‌شده است؛ اگر PM2.5 را اندازه نمی‌گرفتیم؛ در سال 92 یک روز ناسالم نداشتیم." یکی از مهم ترین استدلال‌های معصومه ابتکار رئیس فعلی سازمان محیط زیست که یوسف حجت معاونت وی را در دوران اصلاحات بر عهده داشت، برای اثبات تاثیر بنزین پتروشیمی بر آلودگی هوا، افزایش تعداد روزهایی است که از سال ۸۹ به عنوان روز آلوده در تهران اعلام شده است. یک مرور نسبتاً سریع بر راه‌کارهای ارائه شده برای حل مشکل آلودگی هوا، که بعضی اجرا و بعضی هم اجرا نشده‌اند (راه‌کارهای آنی، میان‌مدت و بلندمدت)، به ما نشان می‌دهد که این راه‌کارها در مجموع مؤثر نبوده‌اند و ما همچنان با این مسئله دست به گریبانیم. چرا این مسئله حل نشده است؟ این حرف‌هایتان چه قدر مستند است؟ از کجا می‌گویید مؤثر نبوده است؟ از حس روزمره‌مان؛ یعنی این مسئله‌ی آلودگی یک چیز غیرواقعی است یا مثلاً یک مسئله‌ی برساختی و رسانه‌ای است؟ این چیزی که ما حس می‌کنیم. نمونه‌اش دو سال پیش چند روز پیاپی در مقاطع مختلف تهران تعطیل شد. آن تعطیل شدن کاملاً بی‌ربط بود و تصمیم یک آدم تازه‌کار بود و بعد هم جلوی آن را گرفتند؛ به همین راحتی. یعنی اصلاً شاخص آلودگی به حد تعطیل شدن نرسیده بود؛ ولی تعطیل کردند. متأسفانه آلودگی هوا دچار یک عوام‌زدگی خیلی شدید شده است. یعنی همه به آسمان نگاه می‌کنند و می‌گویند هوا آلوده و کثیف شده است. انسان ممکن است یک موقع نسبت به یک موضوعی اصلاً حساسیت نداشته باشد و آن را نبیند. اگر شما بخواهید از منظر شاخص‌های آلودگی هوا، وضعیت هوای شهرهای ایران را بررسی کنید، وضعیت چگونه بوده و چه تغییراتی کرده است؟ ما حدود دوازده، سیزده سال است که اطلاعات اندازه‌گیری شده داریم (کار با ده ایستگاه اندازه‌گیری شروع شده و اکنون در تهران حدود بیست ایستگاه اندازه‌گیری آلودگی هوا داریم). بخشی از آن را سازمان کنترل کیفیت هوای شهرداری تهران انجام می‌دهد و بخشی را هم سازمان محیط‌زیست انجام می‌دهد و این اطلاعات چاپ و منتشر می‌شود. این روزنامه‌نگارها یک بار هم نمی‌روند این اطلاعات را ببینند و بعد بر مبنای آن بگویند که آلودگی بالا رفته یا پایین آمده است. من نمی‌گویم هوا آلوده نیست، اما باید مبتنی بر این گزارش‌های شاخص آلودگی هوا قضاوت کرد. متأسفانه مردم در ذهن‌شان برای خود یک غول آلودگی هوا ساخته‌اند. من هیچ وقت آلودگی را به‌حدی که بیست سال پیش دیدم، ندیده‌ام. ما بیست، سی سال پیش آلودگی‌های عظیمی داشتیم؛ ولی چون حساسیت نبود، آن را نمی‌دیدیم. حالا حساسیت این قدر زیاد شده که غبار محلی را آلودگی می‌بینیم. یکی از دوستان ما از این‌جا به کاشان رفته بود، گفت تمام اتوبان آلوده بود. گفتم در اتوبان چه چیزی هست که آلوده کند؟ ماشین هست؟ چند تا ماشین هست؟ در اتوبان کاشان کارخانه هست؟ هیچ‌چیز نیست. این آلودگی نیست، این پدیده‌ای به اسم غبار محلی است. پدیدهی بومی کشور خشک ماست. چند وقت پیش به قزوین رفتیم، یک نفر می‌گفت این نیروگاه شهید رجایی و سیمان آبیک باعث شده از تهران تا قزوین هوا آلوده باشد. این دو نیروگاه چه طور می‌توانند بین تهران تا قزوین را آلوده کنند؟! این یک پدیدهی طبیعی است. شما هر جای طبیعت ایران بروید که کوهستانی باشد، می‌بینید یک چیز مه‌مانند که بخشی رطوبت هوا و بخشی ذرات غبار گرد و خاکی است، به هوا بلند شده است. این پدیده در طبیعت ایران وجود دارد. بسیاری اوقات در تهران هم می‌بینیم که میدان دید کم شده است؛ عده‌ای بلافاصله بدون هیچ آگاهی‌ای می‌گویند این آلودگی هواست؛ در صورتی که کاهش میدان دید، الزاماً آلودگی هوا نیست. البته الان به خاطر خشک‌سالی و کم‌آبی و مصرف بی‌رویه‌ی آب‌ها که اجازه نمی‌دهند آب باقی بماند و وارد طبیعت شود، این ریزگردها مقداری زیادتر شده‌اند. ولی آن چیزی که در هوا به این شکل ذرات معلق و گردوغبار می‌بینیم، پدیده‌ای است که بومی ایران است و پنجاه یا صدسال پیش هم بوده است؛ اما آن موقع کسی به عنوان آلودگی به آن نگاه نمی‌کرده است. حتی ده، پانزده سال پیش هم که معاون آموزش سازمان حفاظت محیط زیست بودم، سعی داشتیم مردم را نسبت به آلودگی حساس بکنیم؛ ولی الان همه زیادی حساس شده‌اند و از آن طرف پشت بام افتادند و این قدر حساس شده‌اند که حالا آن پدیدهی بومی، که سابقه‌ی چند ده ساله و چند صدساله در جامعه، شهر و کشور ما دارد، را آلودگی هوا می‌بینند.
این شاخص‌های اصلی آلودگی هوا طی ده، دوازده سال اخیر چه تغییری کرده‌اند؟ . مثلاً ما سال 81، 162 روز آلوده داشتیم؛ اما پارسال 146 روز آلوده داشتیم؛ یعنی هوای امروز از ده سال پیش پاک‌تر است. آلودگی هوا از چند پارامتر تشکیل شده است. مهم‌ترین آن‌ها منوکسید کربن،COاست. در سال 81، 162 روز ناسالم بوده، 193روز سالم بوده و 9 روز هوا پاک بوده است. با شاخص منوکسید کربن، روزهای پاک سال 81، 9 روز بوده است و الان به 318 روز رسیده است. روزهای سالم ما به چهل و هفت روز رسیده و ما اصلاً روز ناسالم نداریم. این نشان می‌دهد که ما به‌شدت توانستیم منوکسید کربن را حذف کنیم. علت این کاهش منوکسید کربن این است که خودروهای کاربراتوری، انژکتوری شده‌اند. سال 81 یک حرکت خوبی اتفاق افتاد و خودروهای کاربراتوری، انژکتوری شدند. الان تقریباً یک سوم هم از خودروهای کاربراتوری مربوط به قبل از سال81 هستند که عمده‌ی آلودگی منوکسید کربن تهران را همان یک سوم تولید می‌کنند. خوب ما این اثر را نمی‌توانیم به چشم ببینیم و بعد هم می‌گوییم کارها اثر نداشته است. ما دیگر چیزی به اسم آلاینده‌ی COنداریم. درست است که آلودگی هواست ولی روی هوا که نمی‌شود حرف زد. دستگاه این را نشان می‌دهد. این آمارها مربوط به بیست و دو ایستگاه در نقاط مختلف تهران است. آلودگی‌های گازی دو نوع هستند؛ یکی آلودگی منوکسید کربن، CO2و دیگری ناکس .NO2مشکل این‌ها تقریباً حل شده است. این‌که شاخص ناکس NO2، کمی ناسالم است به این برمی‌گردد که استاندارد ما روی COخیلی سخت‌گیری کرده است. وقتی COاتومبیل را پایین بیاوریم، ناکس آن بالا می‌رود. یک مقدار ناکس از حالت پاک به سالم تبدیل شده است. تأثیر COپایدار نیست، ولی تأثیر No2پایدار است. پس الان مشکل آلودگی هوا مربوط به چیست؟ مشکل ما در آلودگی ذرات معلق است. ذرات معلق را به دو گروه تقسیم می‌کنند؛ یکی ذرات معلق کوچکتر از ده میکرون که به آن PM10می‌گویند، یکی ذرات معلق کوچکتر از دو و نیم PM2.5. منشأ این‌ها چیست؟ منشأ این‌ها هم می‌تواند موتور دیزل باشد، هم می‌تواند طبیعی باشد. متأسفانه تاکنون کسی در مملکت ما دقیقاً تحقیق نکرده که چه درصدی از این آلودگی طبیعی است و چه درصدی به فعالیت‌های انسانی بازمی‌گردد. برای اندازه‌گیری این‌ها دو راه وجود دارد. یکی این‌که شما در تهران یک ایستگاه بزنید و در یک اقلیم مشابه تهران مثلاً به سمت قزوین یا سمنان یک ایستگاه شاهد بزنید. ایستگاه شاهد می‌گوید مثلاً شاخص آلودگی PM10هفتاد است؛ ایستگاه تهران می‌گوید شاخص روی هشتاد است. ما می‌فهمیم هفتادتای آن طبیعی است و در تهران ده تا فعالیت انسانی روی آن اضافه کردند. دومین کاری که می‌شود کرد این است که ذرات غبار را جمع کرد و ترکیبات آن را درآورد که چه قدر از ترکیبات این سیلیس یا خاک است و چه‌قدر از ترکیبات آن کربن است یعنی به سوخت برمی‌گردد. به این منشأیابی می‌گویند. حالا وضعیت آن را نگاه کنید، مثلاً ما سال 81 از بابت PM10یازده روز آلوده بوده‌ایم، و سال‌های اخیر 9-10 روز. پس این شاخص خیلی تغییری نکرده است؛ اندکی بهتر هم شده است؛ این نشان می‌دهد که این پدیده به اقلیم ما بازمی‌گردد.
اما چرا شاخص کل آلودگی ما کاهش پیدا نکرده است؟ سؤال مهمی است؛ ما از مهر سال 89 یک شاخص جدید به آلودگی‌هایمان اضافه کردیم و آن هم شاخص PM2.5است که قبلاً اصلاًاندازه‌گیری نمی‌شد. از نظر این شاخص از نظر طبیعی وضع ما خیلی بد است. بچه که بودیم و در آفتاب که می‌نشستیم، دانه‌هایی در ذرات ریزی زیر نور هوا بالا و پایین می‌رفت؛ این همان ذرات PM2.5است. این PM2/5 که از این سال‌ها اضافه شد، باعث شد که سال‌های اخیر آلودگی ما یک مقدار زیادتر نشان بدهد. البته واقعیت این است که PM2/5برای سلامت انسان خطرناک است. منشأ PM2/5ها غیر از منشأ طبیعی، دیزل است؛ گرچه بنزینی‌ها هم می‌توانند چنین چیزی را تولید کنند. یعنی این نشانه‌ی بدتر شدن وضعیت هوا نبوده، یک شاخصی اضافه شده که تا به حال به آن توجه نمی‌شده است. اگر PM2/5را اندازه نمی‌گرفتیم؛ در سال 92 یک روز ناسالم نداشتیم. در شاخص کیفیت هوا میانگین نمی‌گیرند، بلکه معیار، وضعیت بدترین شاخص است. نگاه می‌کنند که کدام شاخص از همه بیش‌تر است، آن را در نظر می‌گیرند. یعنی اگر در بخشی وضع ما خراب باشد، شاخص کل همیشه هوا را ناسالم نشان می‌دهد، هر چند بقیه هم خوب باشند. بله. هرکدام از صد بالا بزند ناسالم را نشان می‌دهد. جالب این است که در سال 92 تمام صد و شصت روز ناسالم ما به خاطر شاخصی بوده که سال 81 اندازه‌گیری نمی‌شده است؛ وگرنه اگر این شاخص را نادیده بگیریم، ما در سال 92 تمام روزها در وضعیت پاک و سالم بودیم. v یعنی جمع‌بندی این می‌شود که یک بخش مهمی از مشکل آلودگی هوای ما منشأ طبیعی دارد. اما ممکن است که بگوییم طی پنجاه یا هفتاد سال گذشته وضعیت جغرافیای زیستی ما کلاً عوض شده است؛ یعنی این تغییری که با شهرسازی و صنعتی کردن در محیط زیست پدید آمده است، در واقع عامل اصلی مشکل کنونی آلودگی هواست. در واقع آیا مشکل به کل نظام شهرسازی و صنعتی‌‌سازی ما هم برنمی‌گردد؟ این پدیدهی کاهش میدان دید، در کوه‌ها، جایی که هیچ‌کس هم نیست و هیچ دخالت انسانی هم در آن نیست، وجود دارد. همین کم شدن میدان دید، در کوه‌های سمت شاهرود و اقلیم‌هایی مشابه تهران هم وجود دارد. این‌ها طبیعی است و نمی‌شود هیچ کاری کرد. اما یک چیز دیگر داریم که انسان روی طبیعت تأثیر گذاشته، آن ریزگردها است؛ پدیدهی ریزگردهایی که در اهواز و خوزستان اتفاق می‌افتد، کمی به تهران هم آمده است؛ یعنی همان غبار مشخص و ملموس است. علتش این است که ما به‌طور منطقی می‌بایست هشتاد درصد از آبی که در طبیعت هست را برای طبیعت باقی بگذاریم و بیست درصد آن را استفاده کنیم؛ این یک زندگی طبیعی است. خیلی از کشورهای دنیا، آمریکا و اروپا، این‌طور عمل می‌کنند. هر سدی که زدیم، یک منطقه را خشک کردیم. هورالعظیم که زمانی یک تالاب عظیم بوده است، خشک شده است؛ جایی که آب بوده است، الان به رمل بدل شده است؛ که بخشی آز ان را صدام در زمان جنگ خشک کرد. ما هشتاد‌و‌پنج درصد آب را برای شهر و کشاورزی مصرف می‌کنیم و طبیعت را خشک کرده‌ایم. در عراق هم این‌ها اتفاق افتاده است؛ ترکیه سرچشمه‌ی آب دجله و فرات را بسته و اجازه نمی‌دهد آب به این مناطق عراق بیاید؛ در نتیجه سرزمین‌های اطراف خشک شده و این خشکی باعث شده است که ریزگرد با وزش بادهای شدید به مناطق غربی و جنوبی ما برسند.
این ریزگردها در این شاخص‌های آلودگی هوا محاسبه می‌شوند؟ این‌ها جزو PM10و PM2/5محاسبه می‌شوند و البته ممکن است بزرگ‌تر از این‌ها باشند. البته ذرات بزرگ‌تر باشد خیلی خطرناک نیستند، ولی هر چه ریزتر باشند، خطرناک‌تر می‌شوند. هم‌چنین در مدت ده سال، سرب یکی از وحشتناک‌ترین آلاینده‌های هوای شهرهای ما بود. اما الان آلودگی سرب اصلاً در گزارش نمی‌آید؛ چراکه این آلاینده‌ی سرب، ده سال پیش حذف شد. منشأ سرب هم بیش‌تر بنزین بود. البته صنایع اطراف که سرب استفاده می‌کنند، مثلاً باتری سربی تولید می‌کنند، موجب می‌شوند که گاهی اوقات سرب مقداری بالا بر‌رود. انگار ما در مسئله‌ی آلودگی هوا ما بر روی تهران متمرکز شدیم؛ این آمارها وضعیت تهران را خوب نشان می‌دهند؛ ولی اوضاع دیگر شهرهای ما چه‌طور که با انواع دیگری از آلودگی‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند؟ از تهران که بیرون برویم و به شهرهایی مثل اراک، اصفهان، تبریز و... برویم، دیگر شاخص‌ها این‌ها نیستند؛ این‌ها هستند به علاوه‌ی یک‌سری شاخص‌های دیگر. مثلاً در تهران غیر از این شاخص‌ها، شاخص‌های بنزن هست. متأسفانه بنزن به طور مستمر اندازه‌گیری نمی‌شود. حالا این صحبت‌ها هست که بنزین‌های پتروشیمی بنزن بالاتری داشتند یا بنزین وارداتی؛، واقعاً در مورد این‌ها اطلاعات دقیقی ندارم، چون اطلاعات مستند وجود ندارد. اما در حوزه‌ی‌آلودگی صنعتی هم اتفاقات خوبی افتاده است. مثلاً کارخانه‌های سیمان ما همیشه طوری بود که اگر شما از اطراف آن رد می‌شدید، غبار همه جا را گرفته بود. ولی الان در اطراف بسیاری از کارخانجات سیمان، غبار آن‌چنانی نمی‌بینیم. هم صنعت رشد کرده است و هم محیط زیست فشار آورده و هم تعهد مدیران بوده است و این کارخانجات فیلتر نصب کرده‌اند. الان عمده‌ی کارخانجات سیمان ما در حد استاندارد قرار گرفته‌اند، در حالی که اگر شما فقط ده سال پیش را نگاه می‌کردید عمده‌ی آن‌ها به شدت خارج از استاندارد بودند. کارخانجات فولاد، پتروشیمی و این‌ها فیلتر نصب کرده‌اند. لذا در صنایع یک حرکت به سمت توجه به محیط زیست وجود دارد. صنایع بزرگ ما عمدتاً این‌طور هستند. آن چیزی که هنوز یک مقدار برای ما خارج از کنترل است، صنایع کوچک است. یعنی یک ریخته‌گری در یک زیرپله یا کوچه پس کوچه‌ای، آلودگی فراوانی تولید می‌کند و زباله‌های بسیاری می‌سوزاند. این صنایع کوچک هنوز تحت نظم درنیامده‌اند. هم‌چنین، وزارت نیرو یکی از آلوده‌کننده‌هاست؛ مخصوصاً زمانی که مازوت و گازوئیل مصرف می‌کند. البته عمده‌ی نیروگاه‌های وزارت نیرو هم گازسوز شده، اما اتفاقاً در زمستان که ما وارونگی و آلودگی داریم، گاز کم می‌شود و نیروگاه مجبور می‌شود گازوئیل بسوزاند یا بدتر از آن مازوت بسوزاند. *منبع: سوره انتهای پیام/
93/10/16 - 09:56
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 59]
-
گوناگون
پربازدیدترینها