محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842816688
یادداشت/ مهدی شکیبایی منطق «مخالفت ایران» با طرح پایان اشغالگری اسرائیل و تفاوت آن با «مخالفت آمریکا»
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت/ مهدی شکیبایی
منطق «مخالفت ایران» با طرح پایان اشغالگری اسرائیل و تفاوت آن با «مخالفت آمریکا»
آمریکایی ها بنابر ضرورتی با اصل پایان اشغال اراضی اشغالی سال ۱۹۶۷فلسطین مخالفتی ندارند بلکه با حصول آن از طریق سازمان ملل مخالف هستند حال آنکه تهران هرگونه پایان اشغالگری را بنابر دیدگاه توده ملت فلسطین شامل همه اراضی اشغالی اعم از ۱۹۴۸ و ۱۹۶۷ می داند و با غیر از آن مخالف است.
طی سه چهار ماه اخیر خاصه از زمان پایان جنگ سوم غزه (50 روزه) تلاشی از سوی برخی کشورهای عربی به رهبری مشترک عربستان سعودی و اردن با هدف تصویب طرحی در شورای امنیت سازمان ملل صورت گرفت که براساس آن می بایست رژیم صهیونیستی از مناطق اشغالی سال 1967 م در فلسطین عقب نشینی می کرد و فلسطینی ها هم دولت مستقل خود را در همین منطقه یعنی کرانه باختری و قدس شرقی تا پایان سال 2017 م تشکیل می دادند. با آنکه این طرح شباهت تامی با طرح دو دولتی آمریکا در فلسطین داشت مع الوصف آمریکایی ها از ابتدای تلاش مجموعه کشورهای عربی با این طرح مخالف بودند و در نهایت شب گذشته با دادن رای مخالف عملا این تلاش ها را به شکست کشاندند. در بین اعضای سازمان ملل متحد علاوه برآمریکا یک کشور دیگر نیز با ارائه این طرح شدیدا مخالف بود. جمهوری اسلامی ایران تنها کشوری بود که براساس دیدگاههای اصولی خود در قبال قضیه فلسطین با طرح ارائه شده اردن به مخالفت پرداخت. مخالفت ایران با این گونه طرح ها البته مسبوق به سابقه است. با توجه به مخالفت توامان ایران و آمریکا با این طرح در بین برخی رسانه های منطقه ای و غربی طی یکی دو ماه اخیر مباحثی القاء می شد مبنی براینکه تهران و واشنگتن پس از سالها به اشتراکاتی در قضیه فلسطین دست یافته اند. این امر بعضا پرسش ها و شبهاتی را در این باب ایجاد کرده و بسیاری از رسانه ها تلاش داشتند با بیان مواضع مشابه ایران و آمریکا در قبال این طرح، مواضع اصولی جمهوری اسلامی ایران را در حمایت از قضیه فلسطین و نهضت های اسلامی به نوعی در نزد افکار عمومی بویژه جهان اسلام با تردید روبرو کنند و ایران را دارای اشتراکاتی با آمریکا در قضیه فلسطین معرفی نمایند. حال آنکه تهران اساسا با نگاه آمریکا در خصوص قضیه فلسطین مشکلات اصولی دارد که درادامه به این مورد اشاره می شود.
علاوه براین طی این مدت برخی رسانه های غربی با نوعی تقسیم کار بین خود تلاش کردند ایران را به سبب مخالفت با طرح پایان اشغالگری اسراییل مخالف پایان رنج های ملت فلسطین و موافق تداوم اشغالگری صهیونیست ها معرفی کنند. حال آنکه اگر یک کشور در بین اعضای سازمان ملل وجود داشته باشد که هم در گفتار و هم در عمل موافق پایان اشغالگری اسراییل است بدون شک آن کشور جمهوری اسلامی ایران خواهد بود . لیکن دیدگاه تهران در خصوص پایان اشغالگری دارای ویژگی های خاص مبتنی بر نگاه جهان اسلامی و آرمانهای ملت فلسطین است که با دیدگاهها و مبانی سایر کشورهای مخالف پایان اشغالگری اسراییل از جمله واشنگتن تفاوت های ماهوی دارد که شرح آن هدف اصلی وجیزه حاضر است. قبل از ورود به بحث طرح تفاوت این دو دیدگاه، در ابتدا تعریف چند واژه متداول درادبیات مربوط به تحولات فلسطین ضروری به نظرمی رسد چه اینکه با تعریف صحیح این واژگان تفاوت دیدگاههای تهران و واشنگتن بهتر فهم می شود. مرزهای سال 1967 م از جمله این واژگان است. مرزهای 1967 در بین فلسطینی ها و اعراب دو تعریف جدا گانه دارد. اول فلسطینی ها؛ اراضی اشغالی سال 1967 در فلسطین شامل سه منطقه کرانه باختری، منطقه قدس شرقی و منطقه غزه است. این مرزها به سرزمین هایی از فلسطین اطلاق می شود که بیشتر در جناح غربی «نهر اردن» واقع است و رژیم صهیونیستی در جنگ شش روزه اعراب و اسراییل به اشغال خود در آورد. این مناطق پس از جنگ یاد شده شاهد مصادره و سپس احداث شهرکهای صهیونیست نشین متعددی شد تا جاییکه براساس آمار ارائه شده از سوی دو موسسه اسرائیلی« بیت سلیم» و «صلح اکنون» در نوار غزه 19 شهرک با جمعیتی بالغ بر 12 هزار نفر، در کرانه باختری 121 شهرک با جمعیتی بالغ بر 360 هزار نفر و در قدس شرقی 29 مجتمع شهرک نشینی با جمعیتی بالغ بر 300 هزار ایجاد شد. با این تفاوت که اسراییل در اگوست سال 2005 در چارچوب طرحی تحت نام تخلیه (بخوانید فرار از) نوار غزه تمامی شهرک های 19 گانه این منطقه اشغالی را تخلیه کرد. به این ترتیب مجموعا 150 شهرک و مجتمع شهرک نشینی با جمعیتی بالغ بر 600 هزار نفر شهرک نشین در مناطق اشغالی سال 1967 اسکان داده شده اند. طرح اخیر مجموعه کشورهای عربی که با وتوی آمریکا روبرو شد، پایان اشغالگری اسراییل بر همین مناطق منظور نظر است. اما اراضی اشغالی 1967 از دید اعراب علاوه بر مناطق فلسطینی بالا شامل بلندیهای اشغالی جولان سوریه، بخش هایی از مناطق شرقی رود اردن و بخش هایی از صحرای سینای مصر می شود که توضیح آن در این مجال نمی گنجد و ذکر آن تنها برای فهم بهتر وضعیت امروز فلسطین در نزد مخاطبان تقدیم شد. مرزهای 1948 . منظور از مرزهای 1948 از دید فلسطینی ها و قوانین سازمان ملل به مجموعه مناطقی از فلسطین اطلاق می شود که در سال 1948 م توسط رژیم صهیونیستی و به کمک انگلیس و آمریکا و فرانسه و سازمان ملل اشغال شد که بعدا ها صهیونیستها بر ان واژه اسراییل نهادند. این مناطق تمامی سواحل «بحر مدیترانه» ای فلسطین تا مرزهای 1967 و قدس غربی و جنوب صحرایی این کشور را در برمی گیرد. رژیم صهیونیستی در سال 1948 و دقایقی پس از اعلام انگلیس مبنی بر پایان دادن به قیمومیتش بر فلسطین در همین مناطق «دولت اسراییل» را بنا نهاد و شورای امنیت نیز با اکثریت آرا و رای ممتنع انگلیس ! او را به عنوان یک عضو رسمی سازمان ملل به رسمیت شناخت. در طرح اخیر مجموعه کشورهای عربی برای پایان اشغالگری اسراییل اساسا هیچ سخنی از این مناطق به میان نیامده است معنای آن این است که هم تشکیلات خودگردان فلسطین و هم کشورهای عربی همسو با سیاست های غرب اساسا موجودیت اسراییل را در این مناطق به رسمیت می شناسند و کاملا آن را پذیرفته اند.
جریان مذاکره یا سازش و جریان مقاومت یا مخالف سازش: تحولات فلسطین از دیرباز صحنه کشمکش میان دو جریان فلسطینی بوده است. یکی جریان سازش که نمایندگی آن را در فلسطین جنبش فتح و تشکیلات خودگردان فلسطینی برعهده دارد و دیگری جریان مقاومت و جهاد که نمایندگی آن مشترکاً برعهده جنبش های حماس و جهاد اسلامی است. هر یک از این دو جریان البته دارای عقبه های منطقه ای و بین المللی هستند. دکترین جریان سازشکار مبتنی بر مذاکره و چانه زنی های سیاسی با تکیه بر اتحاد و ائتلاف های سیاسی خود در منطقه و جهان برای رهایی بخشی از سرزمین فلسطین (منظور مناطق غربی نهر اردن) است. اما دکترین جریان مقاومت که از سه دهه پیش وارد نزاع با اشغالگران صهیونیستی شد، مبتنی بر جهاد و مبارزه و تکیه بر توانایی های ذاتی فلسطینیان برای رهایی کل سرزمین فلسطین (منظور مناطق بین بحر مدیترانه ونهر اردن) از چنگال صهیونیستها است. اولی که عمدتاً متشکل از جریان های چپ و ملی گرا است، از مذاکره به عنوان ابزاری جهت تاسیس دولت فلسطینی در مرزهای قبل از سال 1967 میلادی استفاده می کند و دومی که عمدتاً متشکل از جریان های اسلامی است، از جهاد و مبارزه به عنوان ابزار خود جهت برپایی دولت فلسطینی در سرزمین تاریخی فلسطین موسوم به «از بحر تا نهر» به پایتختی قدس شریف سود می برد. اولی قائل به شناسایی رژیم اسرائیل در مرزهای 1948 میلادی است و دومی رژیم صهیونیستی را دولتی غاصب و اشغالگر می نامد و آن را به رسمیت نمی شناسد. اولی به قدس شرقی برای فلسطینی ها راضی است و دومی قبله اول مسلمانان جهان را یکپارچه برای فلسطینی ها می خواهد. ملت فلسطین در آخرین انتخابات، نمایندگان جریان مقاومت را به عنوان نمایندگان مورد اطمینان خود در حوزههای داخلی و خارجی انتخاب کردند و جریان سازش شکستی سخت را در آزمون ملت متحمل شد. با این توصیف شاید تفاوت دیدگاههای جمهوری اسلامی ایران با آمریکا در خصوص فلسطین و طرح های صلح رنگارنگی که برای حل و فصل قضیه فلسطین طی سه دهه اخیر ارائه شده بیش از پیش اشکار می شود. کاخ سفید از ابتدای هزاره سوم میلادی آرام آرام از سیاست حذف فلسطین از نقشه جغرافیایی جهان (باتوجه به واقعیت های میدانی در فلسطین) فاصله گرفت و طرح ایجاد دو دولت را برای حل مسئله فلسطین پیشنهاد داد. منظور از طرح دو دولت آمریکا کاملا در ادبیات جهان شناخته شده است. یعنی دو دولت در سرزمین تاریخی فلسطین. یکی اسراییل دیگری فلسطین با ویژگی خاص خود. آمریکا پیش شرط‌هایی را برای اجرای این طرح خواستار شده است. مهمترین و نخستین پیش شرط اینکه این طرح نه از سوی سازمان ملل بلکه در مذاکره بین دو طرف فلسطینی و اسراییلی انجام گیرد. البته دلیل این شرط واشنگتن روشن است. او نمی خواهد به دوستش در یک جمع بین المللی مثل سازمان ملل که دارای اعضای مستقل و در عین حال صاحب نفوذی است مطالباتی تحمیل شود. بهتر است دو طرف فلسطینی و اسراییلی مسائل خود را در یک مساحت 27 هزار کیلومتر مربعی حل وفصل کنند سپس توافقات خود را به سازمان ملل ارائه تا در آنجا با توجه به قدرت اردوکشی غرب به تایید بین المللی برسد. دوم اینکه تمامی فلسطینیان باید دولت اسراییلی را در کنار خود شناسایی کنند . سوم طرف فلسطینی باید تضمین کند که هیچ تهدیدی پس از ایجاد دو دولت متوجه اسراییل نخواهند کرد. چهارم اینکه فلسطینی ها هیچ ادعایی بر باقی مناطق اشغالی یعنی اراضی سال 1948 نداشته باشند. پنجم؛ مجموعه کشورهای عربی و اسلامی نیز پس از تایید بین المللی طرح دو دولت می بایست رژیم صهیونیستی را در اراضی 48 به رسمیت بشناسند و روابط خود را با او عادی کنند. جمهوری اسلامی ایران اما از فردای پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1979 سیاست های اصولی خود در قبال مسئله فلسطین را مبتنی بر نگاه و خواسته مردم فلسطین بنا ساخت. به این معنی که صرف نظر از سیاست های برخی احزاب و سازمان های مدعی نمایندگی مردم فلسطین ارتباط با توده ملت فلسطین که در درون این سرزمین اشغال شده با انواع مشکلات دسته پنجه نرم می کردند را اساس حمایت خود از قضیه فلسطین قرار داد. در نتیجه این سیاست احزاب و گروههایی از بطن جامعه فلسطینی احیا شدند که دیدگاههایی غیر از آنچه که تا آن روز از سوی برخی سازمانهای فلسطینی نظیر ساف و فتح به عنوان دیدگاه آحاد فلسطینی اعلام می شد، داشتند. این دیدگاهها شامل نابودی اسراییل، رهایی سرزمین تاریخی فلسطین از چنگال صهیونیستها ، یکپارچگی قدس شریف به عنوان قبله اول مسلمانان جهان ، بازگشت آوارگان فلسطینی به خانه و کاشانه خود و تشکیل دولت فلسطین در مرزهای تاریخی(بحر تا نهر) خود بود که تا کنون در هیچ نهاد بین المللی در باره آن سخن گفته نشده بود. براساس این دیدگاه، سرزمین فلسطین سرزمینی است برای تشکیل فقط یک دولت و ان هم دولت فلسطینی با مرزهای مشخص و تاریخی خود. این دیدگاه قدس را سرزمینی یکپارچه و نه دوپاره می خواهد. این دیدگاه یهودیان حاضر در سرزمین فلسطین را غاصب و خواستار بازگشت آنان به سرزمین های مقصد است. براساس دیدگاه یاد شده دولت انگلیس به سبب ایجاد زمینه های غصب فلسطین توسط شبه نظامیان صهیونیستی می بایست در پیشگاه ملت فلسطین و افکار عمومی جان رسما از ملت فلسطین عذرخواهی کند. جمهوری اسلامی ایران از آغازین روزهای عمر پربرکت خود از این نگاه منطقی در فلسطین حمایت کرده و طی 35 سال گذشته برآن پای فشرده و در طرح اخیر نیز براساس همین دیدگاهها که از سوی بخش وسیعی از ملت فلسطین پیگیری می شود حمایت کرده است. تهران هم به شدت با طرح تجزیه تمامیت ارضی سرزمین فلسطین مخالف است. خواستار یکپارچگی بیت المقدس به عنوان نخستین قبله گاه مسلمانان جهان می باشد. بازگشت آوارگان فلسطینی به موطن خود را کلید حل عادلانه مسئله فلسطین می داند و خواستار آزادی فلسطین از «بحر تا نهر» است. براین اساس جمهوری اسلامی ایران نه تنها هیچ اشتراکی با آمریکایی ها در قضیه فلسطین ندارد که دارای اختلافات اصولی ا و ایدئولوژیکی است که حل ان ها سالها زمان می برد. پرسش اینجاست با این وجود چگونه هم ایران هم آمریکا با طرح پایان اشغالگری اسراییل مخالفند.؟ پاسخ روشن اینکه اولا منظور از پایان اشغالگری اسراییل در این طرح نه پایان اشغال سرزمین های از بحر تا نهر بلکه تنها اراضی سال 1967 است آنهم نه همه آن بلکه آن بخش هایی که شهرک نشینان در ان حضور ندارند. ثانیا آمریکا با اصل آن نظر به مشکلات عدیده امنیتی رژیم صهیونیستی ناشی از مقاومت فلسطینی نه تنها مخالف نیست بلکه بر آن اصرار دارد اما با روند کنونی آن و در قالب طرح اردن مخالف است چون نمی خواهد این طرح بین المللی شود که در ان صورت اسراییل می بایست در برابر مجموعه ای از کشورها تعهدات و تضمین هایی ارائه دهد. فلذا مخالفت ایران به اصل این طرح است لیکن مخالفت آمریکا به شکل ارائه این طرح و این دو از اصل و اساس با هم متفاوتند. از این رو مخالفت جمهوری اسلامی ایران با طرح اخیر پایان اشغالگری اسراییل، مخالفتی راهبردی است و ناشی از تحلیلی است مبتنی بر اینکه هرگونه پایان اشغالگری می بایست شامل همه سرزمین های اشغالی اعم از اراضی اشغالی سال 1948 م و اراضی اشغالی سال 1967 شود حال آنکه آمریکایی ها در تاکتیک با این طرح مخالفند و اصل آن یعنی پایان اشغال اراضی 67 را می پذیرند. انتهای پیام/
93/10/10 - 15:27
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها