تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835930650
-مردی که 46 سال است در پارک ملت عکاسی میکند
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
مردی که 46 سال است در پارک ملت عکاسی میکند جوون که بودم خیلی خوشگل بودم، قد کشیده، سینه‌کفتری، چهارشونه، سیبیل از بناگوش در رفته، موها فرفری، صورت تمیز و سفید، کلاه شاپو، اما داشتیم بارمی‌زدیم، جک باربر ناغافل در رفت و خورد تو گیجگاهم، چشمام چپ شد بعدشم یه بار با دزد درگیر شدم، تیزی کشید، دستمو کشیدم، چهارتا انگشت رو رد کرد، اما خورد به پنجمی...
اسمم احمد، احمد راد، اما همیشه خواهر برادرا و قوم و خویش و رفقا صدام می کنن بهروز. سال 1327 توی همین تهرون به دنیا اومدم. بچه چهارراه امیریه هستم. ته تغاری خونه بودم. دو تا برادر، یک خواهر و آخر سر هم من. شش یا هفت سالم بود که پدر و مادرم مُردن. منم پیش برادرهای بزرگ تر موندم. برادرا بزرگم کردند. هر دوتاشون نظامی بودن و خلاصه هرجوری بود منو سر و سامون دادن. تا کلاس ششم بیشتر درس نخوندم، بچه شر و شیطانی بودم. با رفیق و رفقای مدرسه، حسابی معلم ها رو اذیت می کردم، تا دلتون بخواهد شر بودم برای همین اصلا اسم مدرسه ها و معلم هام یادم نیست، از بس که هر سال می انداختنم بیرون و برادرها مجبور بودن که اسمم را مدرسه دیگری بنویسن. ده سالم که بود افتادم دنبال کار، اتفاقی و بزن بهادری شدم شاگرد عکاس محلمون. وردستش می ایستادم و هر کاری که می گفت انجام می دادم، نگاتیو می بردم تاریک خونه، عکس چاپ می کردم، عکس سه در چهار می گرفتم، پادویی می کردم تا پونزده شونزده سالگی. کم کم دوست داشتم برای خودم کار کنم، جوونی بود و کله پر باد. یک کمی پول جمع کرده بودم، چه کنیم؟ چه نکنیم؟ رفتم بازار اولین دوربینم رو خریدم. هنوز هم قشنگ یادم هست. دوربین لوبیتل دوی اصل روس بود؛ از این دو لنزه ها. اون موقع بیشتر دوربین ها روسی بودن. یک دوربین آنالوگ تمیز. 25 تومن ناقابل دادم و خریدمش. دیگه تمام فکر و ذکرم عکاسی بود، دوست داشتم از آرتیست ها فتو بگیرم؛ رفتم لاله زار. عصر تا شب با سه تا عکاس دیگه در لاله زار راه می رفتیم و از آرتیست ها و لوطی ها عکس فوری مینداختیم و تندی می بردیم تاریک خونه. بعد برمی گشتیم و می دادیم دستشون، هر عکس یک تومان. بعدها گفتن که پارکی توی خیابان پهلوی ساخته شده، پارک بزرگ و خوشگلی است، ما هم اومدیم اینجا ببینیم چه خبره. دیگه موندگار شدیم تا امروز. 46 ساله میام اینجا از رهگذرهای پارک عکس می گیرم. با گل، با بلبل، با سرو، با چنار، روی چمن، پای نیمکت، کنار دریاچه، بغل مجسمه، دونفری، تک نفری، پرتره، تمام قد، با لبخند، با اخم، زیر بارون، توی برف، ظل آفتاب، برگ ریزون پاییز، شکوفه بهاری و... موهای سرم را ضربدر ده کنی هم کم است اگر بگویم از مردم عکس انداختم. دوست و رفیق زیاد داشتم، راستش خیلی رفیق باز بودم. اینجا چهل تا عکاس بودیم حالا شدیم چهار تا! یا سرشون رو گذاشتن زمین و مُردن یا سکته غم نون رو خوردن و افتادن گوشه خونه یا معتاد تریاک و هروئین شدن و آواره کوچه پس کوچه ها و جوی آب. اون موقع ها مردم خیلی عکس مینداختن، دست کم روزی چهل پنجاه تا قرعه به اسم هرکدوممون می افتاد، یعنی چهل پنجاه تومن. پول کمی نبود، اما عقل نبود. می دونی؟ همه پول ها رو خرج دوست و رفیق می کردیم و عین خیالمون نبود ولی حالا عقل هست، اما پول نیست. این بستنی فروشی روبه روی پارک رو می بینی؟ این یک مغازه 18 متری بود، اون موقع گفتن بیاید بخرید 250 تومن، مُفت. هیچ کدوممون اونقدر عقل نداشتیم که بریم اینجا رو قولنومه کنیم. فکر می کردیم پاشنه همیشه به همین در می چرخه. نگاتیو هامون رو می بردیم عکاسی «سایه روشن» بغل پارک، «راک فیلم» سر محمودیه یا «چکاوک» سر پارک وی، حالا همون مغازه رو میلیاردم نمی شه خرید. تو خیالمون نبود که یه جای ثابت برای خودمون عکاسخونه داشته باشیم. کی فکرشو می کرد یه روزی تلفنی کشف بشه که همه جا دنبالت باشه، بعد همون تلفن دوربین داشته باشه و بدتر این که دست هرکسی باشه؟ هان؟ کی فکرشو می کرد؟ این جوون ها پاشون که به در پارک می رسه، گوشی هاشون رو در میارن، هرهر و کرکر، خوش و الکی از خودشون عکس می گیرن. برای هم شاخ می ذارن، لبشون رو کج و کوله می کنن، چشماشون رو گرد می کنن، دستشون یه ور و پاشون یه ور دیگه. معلوم نیست این عکس یا رو جلد مجله فکاهی! دائم هم به این عکس هایی که من نمونه رو کارتن چسبوندم و گذاشتم رو نیمکت، نیگا می کنن، می پرسن «آقا عکس میندازی؟ چنده؟ عکاسی؟» بعد که می بینن جواب چشمک هاشون رو نمیدم می گن آقا حشیش داری؟ تریاک چی؟ جون من شیشه رو که داری؟ خوب! شما باشی اعصابت خرد نمی شه؟ جوون جوون دنبال خلاف سنگین اند. سال 54 بود که زن گرفتم، اون زمان نظام آباد زندگی می کردم، زنم همسایه مون بود. عاشقش نبودم نه، دختر تر و تمیز و پاکی بود. ظاهری و باطنی. باباش خدا و پیغمبر رو می شناخت. گرفتمش و زندگی رو شروع کردیم. بعد مدتی که خرج زن و بچه زد بالا رفتم اداره راه و ترابری. اوایل انقلاب بود. گواهینامه پایه یکم رو گرفتم و شدم راننده باربرهای سنگین. چشمم رو ببین چپ شده. اهان! اینو سر کارم از دست دادم. من جوون که بودم خیلی خوشگل بودم. عکسمو ببین. قد کشیده، سینه کفتری، چهار شونه، سیبیل از بناگوش در رفته، موها فرفری، صورت تمیز و سفید، کلاه شاپو. ماجرا این بود که داشتیم بار می زدیم یهویی زنجیر جک بارانداز در رفت و خورد تو گیجگاهم، چشمم چپ شد. شش ماه افتادم گوشه بیمارستان و هفت بار عملم کردن که افاقه نکرد. همین ناقابل شد 65 درصد نقص عضو و از رانندگی برم داشتن گذاشتنم نگهبانی، یه مدتی نگهبان اداره مون تو رباط کریم بودم که دزد اومد. اونجا هم با دزد درگیر شدم که تیزی کشید، از چهار تا انگشتم رد شد و خورد به پنجمی. دو تا بندش پرید که پرید. دیگه واقعا معلول شدم که سال 85 برام بازنشستگی صادر شد. اشتباه تو زندگی ام تا دلت بخواد داشتم، خیلی زیاد ولی هیچ کدوم رو یادم نمونده، نخواستم که یادم بمونه، بشینم غصه چی رو بخورم آخه؟ چه فایده داره؟ گذشته ها گذشته. جوونیه و خامی. تا دلت بخواد خامی کردم. اونجا که گفتم عاشق زنم نبودم راست گفتم، اما عاشقش شدم چون که زندگی من رو جمع کرد. تو این شهر بزرگ انواع بدبختی و خلاف وجود داره، اگر زنم حواسش به زندگی نبود شاید من هم دچارش شده بودم. بزرگترین شانس زندگی ام اینه که خونه دارم، اون موقع ها راه و ترابری تعاونی زده بود به کارمنداش خونه می داد. ما هم سه هزار و پونصد تومن خرد خرد دادیم که برامون تو ولنجک یک واحد آپارتمان ساختند. تا چند سال پیش هم اونجا زندگی می کردم که دختر شوهر دادم و پسر زن دادم و مجبور شدم بفروشمش خرج جهیزیه و عروسی شون کنم، اما خوب الانم راضی ام. خونه ام سعادت آباده. حالا یه آپارتمان کوچیک تر. چه اشکالی داره؟ منفورترین چیزی که تو زندگی ازش بدم می آد و کابوس شب و روز من شده، همین اسباب بازی که بهش می گن تلفن همراه. واقعا بدم میاد. ما را از کار و کاسبی انداخته. میان جلوی ما ژست های مسخره می گیرن و صدبار یک دکمه را فشار میدن که مثلا عکس بگیرن. نه به نور دقت می کنن، نه به کادر کاری دارند، نه به فضا توجه ای، هیچ. تا همین چند سال پیش کار و کاسبی خوب بود ولی الان اصلا. ساعت دوازده ظهر میام تا شش، هفت عصر، سه نفر چهار نفر بیان بگن یک عکس از من بگیر، شده روزهایی که یک قران هم کاسب نبودم. در ذهنم هیچ آرزویی ندارم، آخه 67 سالگی که آدم آرزویی نمی توونه بکنه. همین که زندگیم خوبه، زنم خوبه، بچه هایم آخر عاقبت بخیر شدن. برای من بسه و زیاد. فقط دوست داشتم این هوس عکس گرفتن از سرم می افتاد، می رفتم گوشه خونه استراحت می کردم و این آخری ها بدن را از قید این ترافیک و برو و بیا راحت می کردم. راوی: فهیمه سادات طباطبایی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها