محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843106264
-افزایش گاز انبری قیمت نان
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح پنجشنبه افزایش گاز انبری قیمت نان روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «استراتژی همیشه پیروز»،«اهمیت و ملاحظات تدوین سیاست های کلی انتخابات»،«لیبی به کدام سو می رود؟»،«اتاق کوچک و خواسته های بزرگ»،«همگرایی رسانه‌ای در سایه شرایط جدید منطقه‌ای»،«افزایش گاز انبری قیمت نان»،«راز ملازمت بصیرت و صبر»،«چالش‌های نظام بانکی»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
کیهان:استراتژی همیشه پیروز «استراتژی همیشه پیروز»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد صرفی است که در آن می خوانید؛اگر چه 25 سال از پایان دوران دفاع مقدس می گذرد اما این فصل درخشان از تاریخ انقلاب اسلامی همچنان برکات و البته درسهای سودمند خود را داشته و همچون گنجی بی پایان است که از قضا هر چه از نظر زمانی از آن دورتر می شویم، آثار و نتایج بی بدیل آن بیش از پیش نمایان می شود. هنگامی که رژیم بعث عراق با حمایت آشکار دو ابرقدرت وقت و ارتجاع منطقه، در سی و یکم شهریور ماه سال 1359 رسماً جنگ را علیه نظام نوپای جمهوری اسلامی آغاز کرد، صدام به پشت گرمی دلارهای نفتی شیوخ عرب و تسلیحات پیشرفته غرب و شرق به خبرنگاران گفت؛ مصاحبه بعدی خود را در تهران انجام خواهم داد! بلند پروازی صدام چندان هم بی دلیل نبود. جمهوری اسلامی بدون جنگ تحمیلی هم با مشکلات و بحران های بسیاری روبرو بود. قائله های مختلف امنیتی در گوشه و کنار کشور با هدف تجزیه طلبی، ترورهای هدفمند و کور منافقین، تحریم های اعمال شده از سوی آمریکا، توطئه های مختلف برای انجام کودتا و... تنها گوشه ای از مسائلی بود که انقلاب اسلامی در آن روزها با آن دست و پنجه نرم کرده و هر کدام از آنها برای ساقط کردن یک حکومت کافی بود. در چنین شرایط خطیر و دشواری، تحمیل جنگی تمام عیار از سوی رژیم صدام به نیابت از استکبار شرق و غرب و با حمایت آشکار و پنهان مجامع به اصطلاح بین المللی، کار این انقلاب را تمام شده نشان می داد! اما هر روز که از جنگ می گذشت، حقیقت بیش از پیش خود را بر واقعیات صحنه تحمیل می کرد. ما در حالی جنگ را به پیش می بردیم که ارتش صدام از آخرین تجهیزات روز دنیا برخوردار بود اما تحریم های همه جانبه علیه ایران تا جایی پیش رفت که برخی کشورها اجازه عبور محموله های خریداری شده سیم خاردار را نیز به ما نمی دادند و در حالی که هنوز بخش هایی از خاک کشورمان در اشغال بود، قدرت های جهانی با استفاده از ابزارهای ظالمانه در پوشش دیپلماسی در پی تحمیل آتش بسی یکجانبه و غیرقابل اعتماد به ایران بودند. صدام که در خط مقدم نبرد به بن بست خورده بود، موشک هایش را روانه شهرهای ایران کرد. چرا که می دانست اگر بتواند مقاومت مردم را درهم بشکند، موازنه قوا کاملاً تغییر خواهد کرد. در آن وضعیت حملات موشکی عراق به مردم بی دفاع کشورمان نه تنها آنان را از جنگ خسته و دلزده نکرد، بلکه اعتقادشان را به ایستادگی و مقاومت راسخ تر کرد. به موازات ایستادگی قهرمانانه مردم، مردان جنگ نیز دست روی دست نگذاشتند و درصدد برآمدند، شعار «موشک جواب موشک» را عملی کنند. اولین موشک ها با پیچیدگی و زحمت بسیار آماده شد اما مسئولان و فرماندهان می دانستند که نمی توان به این تعداد اندک تکیه کرد. پیش بینی ها به زودی رنگ حقیقت گرفت. ابرقدرت ها فشار همه جانبه ای را آغاز کردند و مانع فروش برخی از قطعات حساس مورد نیاز موشک ها به ایران شدند حالا ما بودیم و موشک های12 متری اهدایی غرب به صدام که در کوچه های شش متری فرود می آمدند و اهالی چند خانه را یکجا قربانی می کردند. مردان بزرگی چون حسن تهرانی مقدم و جمعی از همرزمانش که جوانانی متعهد و البته مستعد بودند، دست به کار شدند تا به جای آن که چشممان به دست این و آن باشد، بتوانیم روی پای خود بایستیم. تحقق آرزوهای تهرانی مقدم، حسن غازی و حسن شفیع زاده –از پایه گذاران واحدهای توپخانه و موشکی در سپاه- آسان نبود که هیچ کار بزرگی آسان نیست. اولین پروژه موشکی جمهوری اسلامی چیزی نبود جز ایده های چند جوان، اتاقی کوچک، چند میز و صندلی، مقداری کاغذ و خودکار و کمتر از یک میلیون تومان بودجه که بیشتر شبیه رویا بود! اما در همان ابتدای کار، آیت الله خامنه ای که آن زمان رئیس جمهور کشور بودند، به آن جمع کوچک سر می زنند و جلسه ای تشکیل می دهند و آنان را تشویق و ترغیب می کنند. وقتی در میانه دوران جنگ، اولین موشک ساخت ایران، در بغداد فرود آمد، خیلی ها – از دوست گرفته تا دشمن- از خواب بیدار و متوجه شدند رویای موشکی جمهوری اسلامی تعبیر شده و اراده ابرقدرت ها هم، مانع عزم جوانان مومن و انقلابی این کشور نیست. البته در همان ایامی که آن جوانان حزب اللهی دست بر زانوی خود زده و با توکل به خدا و بهره گیری از کمترین امکانات، مشغول کار و تلاش بودند، عده ای دیگر نیز در همین کشور با عناوین مختلفی ادعای دلسوزی برای مردم و کشور را داشتند. از خائنانی مانند نهضت آزادی گرفته که در تخطئه مقاومت رزمندگان بیانیه صادر می کردند – و البته در خفا نقش ستون پنجم دشمن را داشتند- تا جمعی دیگر که با شعار به اصطلاح عقل گرایی درپی پایان عاقلانه جنگ بودند! بالاخره هشت سال دفاع مقدس در تابستان داغ سال 1367 با پذیرش قطعنامه به پایان رسید و برخی ها در داخل و خارج گمان کردند پذیرش قطعنامه و آتش بس، یعنی پایان آرمان «جنگ جنگ تا رفع فتنه در جهان». و چه خیال خامی که اگر معانی بلند پیام امام راحل(ره) را درباره پذیرش قطعنامه درک می کردند، به خوبی متوجه می شدند که پذیرش قطعنامه به معنای پایان جنگ نیست و تنها زمین و عرصه نبرد تغییر خواهد کرد. همانگونه که حضرت امام خمینی (ره) بارها تاکید فرموده بودند، دشمن اصلی جمهوری اسلامی صدام نبود و او نقش مزدور دشمنان اصلی این انقلاب را برعهده داشت. مزدوری که نتوانسته بود به ماموریت خود –پایان دادن به طوفان انقلاب اسلامی- جامه عمل بپوشاند. هشت سال گذشت و نه تنها پای صدام به تهران نرسید بلکه در پایان مجبور شد قرارداد 1975 الجزایر را که روزی آن را متکبرانه پاره کرده بود، بپذیرد. می گویند وقتی می خواستند طناب دار را به دور گردن دیکتاتور عراق بیندازند، هنوز هم امیدوار بود اربابان سابقش کاری برای او کنند و نجاتش دهند و زیر لب به ایرانی ها بد و بی راه می گفت که البته شاید حق هم داشت چرا که بسیجیان خمینی(ره) تمام ابهت و رویاهای سردار قادسیه! را کشته بودند. وضعیت امروز عراق و روابطش با جمهوری اسلامی، درس خوبی است برای کسانی که روزگاری این مردم و رهبرشان را بخاطر ایستادگی در جنگ سرزنش می کردند؛ از تلفات و خسارات جنگ می گفتند، از تسلیحات پیشرفته طرف مقابل، حمایت های همه جانبه منطقه ای و بین المللی از حریف، از دشواری تحریم ها و... اما امروز جمهوری اسلامی ایران در خاورمیانه – این کاسه خون و آتش- باثبات و مقتدر ایستاده است و چتر این اقتدار و امنیت را بر سر دیگران نیز می گستراند. فرمانده لشکر 41 ثارالله در جنگ –حاج قاسم سلیمانی- مردی است که بودنش به مردم عراق دلگرمی می دهد و لبخندش در خط مقدم نبرد، پاسخی است محکم به ائتلاف پرطمطراق و البته توخالی بین المللی علیه داعش. و فرمانده دیروز لشکر 5 نصر –محمدباقر قالیباف- شهردار امروز کربلا شده است تا در این ایام اربعین نوکری زائران و عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) را کند. آری! اینها گوشه هایی از نتایج و آثار گنج بی پایان جنگ هشت ساله است. در شرایط خطیر چالش هسته ای و در حالی که تمام قدرت ها صف کشیده اند و با تهدید و تطمیع می خواهند ما را به زانو درآورند، این الگوی روشن امروز در برابر ماست. در عرصه جنگ شهید تهرانی مقدم ها، غرب را تحقیر کردند و در میدان هسته ای شهید شهریاری ها با تولید سوخت 20 درصد به دشمن فهماندند که با زبان زور و تهدید و تحریم نمی توانند مانع این خیزش انقلابی شوند. الگوی مقاومت و خودباوری در سخت ترین شرایط جنگ، امتحان خود را پس داده و از مردانش قهرمان ساخته و جنگ را به تجربه ای غرورآفرین و امنیتزا بدل کرده است. چند دهه بعد هم درباره چالش هسته ای قضاوت خواهد شد. بی شک این برگ از تاریخ جمهوری اسلامی نیز درخشان خواهد بود. چرا که عزم نظام و مردم جزم شده است که به هیچ قدرتی باج ندهند و اینگونه است که می توانند قهرمان بمانند. خراسان:اهمیت و ملاحظات تدوین سیاست های کلی انتخابات «اهمیت و ملاحظات تدوین سیاست های کلی انتخابات»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم دکتر رضا واعظی است که در آن می خوانید؛هشتم و نهم آذر ماه ، بررسی سیاست های کلی انتخابات در مجمع تشخیص مصلحت نظام یکی از مهم ترین خبرهای تلکس های خبری و رسانه های کشور شد و حتی در خارج از کشور و رسانه های فارسی زبان بیگانه نیز بازتاب داشت و هر رسانه و هر کسی از ظن خود یار این خبر شد و آنگونه که می خواستند ، گفتند و نوشتند. ما هم در این نوشتار نکاتی را نه از ظن خود بلکه بر اساس واقعیت ها ، اشاره خواهیم کرد. 1- اصل اهمیت انتخابات و به تبع آن قانون انتخابات . همین که 20 نفر از اعضای مجمع در بررسی کلیات اظهار نظر کرده اند و رسانه ها هم این خبر را پوشش خوبی داده اند نشان از اهمیت موضوع است. از سوی دیگر علاوه بر اینکه موضوع جایگاه مردم و جمهوریت یک پایه نظام جمهوری اسلامی است در اصل ششم قانون اساسی نیز بر اداره امور با اتکا به آرای عمومی مردم آن هم از طریق انتخابات تصریح و تاکید شده و در اصل 177 قانون اساسی ، این موضوع از بازنگری مستثنی شده است . به همین دلیل اکثر نهادهای کشور از طریق انتخابات و نظر مردم تشکیل و اداره می شود و در واقع انتخابات شاهراه تامین کننده نظر و رای مردم است . بنابراین توجه به این موضوع و تهیه مکانیزمی هرچه بهتر و استانداردتر برای انتخابات که متوسط در هرسال یک مورد از آن را تجربه کرده ایم و ضامن صیانت از حق مردم است ، بسیار مهم به نظر می رسد و شاید هم تهیه سیاست های کلی و خط مشی های کلی آن ،دیر انجام شده است . ضمن اینکه به دلیل نبود این سیاست های کلی بیش از تعداد انتخابات در کشور قوانین انتخابات اصلاح شده است .لذا از نتایج خوب تدوین سیاست ها و به دنبال آن وضع قوانین و مقررات مربوطه نه تنهاشفافیت فعالیت ها،اقدامات و قوانین را در پی خواهد داشت بلکه از تغییر مکرر قانون انتخابات جلوگیری خواهد کرد و ثباتی نسبی در قوانین و سیاست های انتخابات شکل می گیرد و بسیاری از اشکالات احتمالی موجود برطرف خواهد شد. 2- عدم ارتباط مستقیم بررسی این سیاست ها در مجمع با اتفاقات سال های اخیر کشور . هم زمان با تصویب کلیات سیاست های انتخابات در مجمع ، طرح استانی شدن انتخابات مجلس شورای اسلامی یک بار دیگر به صحن علنی مجلس آمد و یک فوریت آن تصویب شد . از سوی دیگر نوع گفتار و عمل برخی از مسئولان و رسانه ها به گونه ای بوده است که مخاطب تصور می کند ، بررسی این سیاست ها متاثر از اتفاقات سال 1388 است ؛ حال آنکه اصل موضوع در سال1387 از سوی وزیر کشور وقت مطرح و خدمت مقام معظم رهبری تقدیم شده است و در روندی شاید طولانی اکنون به مجمع تشخیص مصلحت نظام رسیده است . بنابراین این موضوع چندان و به صورت مستقیم به حوادث سال 88 مربوط نمی گردد؛ اگر چه در بررسی این سیاست ها و قوانین پس از آن ، لازم است نقاط قوت و ضعف اتفاقات آن زمان از جمله اصل پایبندی به قانون از سوی فعالان سیاسی و نامزدها و طرفداران آنها ، لحاظ گردد. 3- استفاده از سیاست های تدوین شده در انتخابات سال آینده . هشتم آذر ماه کلیات سیاست های کلی نظام در مورد انتخابات در جلسه مجمع تشخیص مصلحت نظام تصویب و ادامه کار تهیه سیاست های جامع آن به اتاق فکر مجمع یا همان مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع سپرده شد تا با کار کارشناسی دقیق سیاست های کلی را به مجمع تشخیص برای تصویب پیشنهاد نماید. بنابراین به رغم تصویب کلیات ، نمی توان شاهد تصویب سریع این سیاست ها بود بلکه باید منتظر ماند تا مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع پیش نویسی آماده کند و بعد در صحن مجمع تصویب شود و پس از آن برای رهبر معظم انقلاب ارسال و با تایید و ابلاغ ایشان به نهاد های ذی ربط ، بخش های مختلف در دولت و مجلس و قوه قضاییه اقداماتشان را برای اجرای این سیاست ها انجام دهند و بعد شاهد نتایج آن در کشور باشیم . از این منظر نیز می توان نتیجه گرفت که امید چندانی به رسیدن نتایج این سیاست ها در انتخابات آینده نیست مگر آنکه ابتدا مجمع و سپس سایر دستگاه ها ، بررسی و تصویب کلیات و قوانین تابعه آن را در اولویت قرار دهند. 4- ضرورت توجه و دقت کافی و وافی در تهیه و تدوین و تصویب این سیاست ها. در بخش مسائل سیاسی و اجتماعی سند چشم انداز 20 ساله کشور نکات مهمی در زمینه حقوق سیاسی و اجتماعی مردم و انتخابات آمده است در همین چارچوب تجربه های گران سنگی هم در کشور وجود دارد ؛ ضمن آنکه سیاست ها و سپس تصویب قوانین مربوط به آن ، برای نظام جمهوری اسلامی و مردم سالاری دینی و کشوری است که مردم آن ازفرهنگ و هنجارهای خاص خود برخوردارند و مردم سالاری متناسب با فرهنگ و ارزش ها و نیازهای خودرا طلب می کنند؛ بنابراین نمی توان صرفا آنگونه که ازمرکز تحقیقات استراتژیک مجمع خواسته شده تا نسبت به مطالعه دقیق کارشناسانه در قانون انتخابات دنیا ، پیشنهادهای جامع ارائه کند ، عمل کرد و مسائل و مصالح کشور را نادیده گرفت. لذا انتظار می رود ، در کنار استفاده از تجربه های دیگر کشور ها به تجربه های زیاد کشور در برگزاری انتخابات توجه بیشتری شود . 5-ضرورت پرهیز از لفاظی و تحریک احساسات با هدف تدوین سیاست های جامع و مانع . نگاهی به کلیات تصویب شده در جلسه اخیر مجمع تشخیص مصلحت درباره سیاست های انتخاباتی از جمله ،رعایت اصل عدم مداخله دستگاه ها و سازمان های غیرمرتبط در روند قبل، حین و بعد از انتخابات،اصل تفکیک حوزه نظارت از اجرا و تعیین قلمرو ناظران،اصل امکان دادرسی و پاسخگویی به شکایات مربوط به انتخابات،ضرورت کاندیدا نبودن هیچ یک از مجریان و ناظران بر انتخابات،اصل رعایت عدالت رسانه ای و تبلیغاتی و پرهیز از رانت تبلیغاتی و امکانات عمومی،ضرورت شفافیت مسائل مالی و هزینه های تبلیغاتی کاندیدا یا کاندیداها،مکانیزم شفاف سازی احراز التزام کامل کاندیداها به شرع و قانون،نقش و جایگاه احزاب در انتخابات مطابق قانون اساسی،تعیین حدود و شرایط دقیق تر کاندیداهاو.... از محور های مهم این سیاست ها است که به وضوح اهمیت این سیاست ها و حوزه های مورد نظر برای تدوین و اصلاح را نشان می دهد.لذا همه رسانه ها و محافل سیاسی و اجتماعی برای کمک به تهیه و تدوین سیاست ها و در ادامه قوانین مربوطه وظیفه ای اسلامی و ملی دارند و لازم است برای حمایت از مجمع تشخیص مصلحت نظام از هرگونه سطحی نگری ، لفاظی و تحریک احساسات پرهیز نمایند تا در روندی عقلانی تر ، واقع بینانه تر و منطقی تر و با سعه صدر، در نهایت قانونی جامع، ماندگار و مفید برای آینده کشور تدوین و تصویب شود تا مورد افتخار نظام مردم سالاری دینی و قضاوت خوب و مثبت همه مسلمانان و آزادی خواهان قرار گیرد. جمهوری اسلامی:تحلیل سیاسی هفته «تحلیل سیاسی هفته»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛هفته جاری و دهه اول ماه صفر با مناسبت ولادت هفتمین کوکب سپهر ولایت، حضرت باب الحوائج، امام موسی کاظم علیه السلام همراه بود؛ امامی که همچون پدر، چشمه جوشان علم و دانش بود و در دوران امامت 35 ساله خود، عمر پربرکت خویش را صرف اعتلای اسلام و جلوگیری از انحراف دین کرده و در مقابله با حکومت جور عباسی سالهای مدیدی را در زندان سپری نمودند. از دیگر مناسبت های هفته باید به سالروز تصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران اشاره کرد که خونبهای شهیدان انقلاب و برگ زرینی در ابراز هویت جدید کشورمان بود. این "قانون مادر" که چارچوب بنیادین و اهداف اساسی نظام را تعیین و تبیین می کند هر چند از اصول مترقی و والایی برخوردار است و حقوق فردی و اجتماعی آحاد مختلف مردم را به طور جامع بیان کرده ولی اصول اجرا نشده ای دارد که در صورت اجرا می تواند بسیاری از چالش هایی را که اکنون با آن مواجه هستیم، برطرف سازد. در هفته جاری به مناسبت روز دریادلان رشید نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، فرماندهان و مسئولان این نیرو با فرمانده کل قوا دیدار کردند. در این ملاقات حضرت آیت الله خامنه ای روحیه مقاومت و ایستادگی را مایه آبرو و اعتبار نیروهای مسلح خوانده و خاطرنشان کردند: "نیروی دریایی باید با افزایش روزآمد آمادگی ها و توانایی های نظامی، و همچنین تقویت انگیزه های ایمانی و روحیه فداکاری، نقش بزرگ و مهم خود را در حفظ امنیت ملی و دفاع عمومی و حفاظت از حصار مستحکم کشور استمرار دهد." ایشان با اشاره به مرزهای گسترده این کشور و سرمایه گذاری وسیع دشمن در این منطقه فرمودند: "نیروهای مسلح ما باید بدون در نظر گرفتن محاسبات سیاسی، آمادگی های خود را دائماً افزایش داده و با شناسایی خلاهای خود و همچنین بررسی امکانات و نقاط ضعف دشمن، برنامه ریزی های راهبردی انجام دهند." رهبر معظم انقلاب، دوران صلح را فرصت مغتنمی برای خدمت نیروهای مسلح در بخشهای علمی، سازندگی و افزایش بازدارندگی خواندند و گفتند: "مسئله آبادسازی سواحل مکران نیز جزء همین کارهای اساسی است که باید با همکاری دولت، برنامه ةای مورد نظر در این منطقه با سرعت بیشتری دنبال شود." فرمانده کل قوا با اشاره به فداکاری های نیروی دریایی در مقاطع مختلف بخصوص در دوران دفاع مقدس، افزودند: نیروی دریایی هم برای نیروهای مسلح و هم برای کشور مایه آبرو و عزت بوده و یاد شهدای این نیرو از جمله شهدای فداکار ناوچه پیکان همواره در تاریخ این کشور ماندگار خواهد بود." هفته جاری رئیس جمهور در ادامه سفرهای استانی خود و به منظور افتتاح خط آهن شرق دریای خرز که خلیج فارس را به آسیای مرکزی وصل می کند، به استان گلستان سفر کرد. بهره برداری از این کریدور بین المللی که از اهمیت زیادی برای کشورهای منطقه برخوردار است و ایران، ترکمنستان و قزاقستان به یکدیگر متصل می کند دیروز در مرز ترکمنستان با حضور روسای جمهور سه کشور صورت گرفت که در این اقدام 908 کیلومتر راه آهن مسیر خلیج فارس در ایران از طریق شرق دریای خزر به 700 کیلومتر خط آهن ترکمنستان و 120 کیلومتر خط ریلی قزاقستان وصل شده وکشورهای عضو پیمان اکو را به کشورهای عضو پیمان شانگهای پیوند می دهد. از این جهت این خط ریلی جدید که برای کل منطقه از اهمیت ویژه ای برخوردار است در انتقال سریع کالا و سوآپ مواد نفتی از شمال به جنوب نقش آفرینی کرده و تأثیر قابل توجهی در تزانزیت و رشد حجم تجارت در کشورهای منطقه خواهد داشت. در مسائل خارجی هفته، به بررسی تبرئه دیکتاتور مصر، واکنش مردم بحرین به انتخابات نمایشی و تحولات تازه عراق، به عنوان اهم رویدادهای خارجی می پردازیم. در مصر، دادگاه تحت سیطره نظامیان حاکم، حسنی مبارک، دیکتاتور سابق این کشور را از همه اتهامات تبرئه کردو بنابه گزارش های منتشره احتمال اینکه مبارک و پسرانش طی روزهای آینده آزاد شوند قوت گرفت. مبارک و پسرانش به همراه چند تن از عوامل رژیم گذشته از جمله "حبیب العادلی" وزیر کشور رژیم مبارک به اتهامات متعدد از جمله کشتار معترضین، در جریان انقلاب سال 1389 مصر، فساد مالی و غارت ثروت ملی مصر و همچنین زدوبند با رژیم صهیونیستی در فروش گاز به قیمت بسیار نازل، از سه سال قبل در زندان به سر می برند. دادگاه، تقریباً همه این اتهامات را با توجیهات موهوم رد کرده است. هر چند مماشات دادگاه با دیکتاتور مصر و اغماض در برابر جنایات و خیانت های وی و همدستانش دور از انتظار نبود ولی تبرئه کامل وی، بسیار عجیب بود به گونه ای که خود دیکتاتور مصر نیز پس از شنیدن رأی، اعلام کرد انتظار چنین نتیجه ای را نداشته و هنوز هم آنرا باور ندارد! دادگاه قبلی، مبارک را به حبس ابد محکوم کرده بود ولی پس از آنکه قدرت را به طور کامل نظامیان به سرکردگی ژنرال سیسی دردست گرفتند روند دادگاه در جهت تبرئه دیکتاتور سرعت گرفت چنانچه گفته شد هزاران صفحه از اتهامات دیکتاتور مصرف و همدستانش به یکباره از پرونده محاکمه وی خارج گردید و مفقود شد. واقعیت این است که حذف مبارک از صحنه قدرت در مصر رخدادی ناخوشایند برای رژیم صهیونیستی و قدرت های استعماری بود و از فردای پیروزی انقلاب مردم مصر در 22 بهمن 1389، تحرکاتی شروع شد تا انقلاب مردم به شکست کشیده شده و اوضاع به روال گذشته باز گردد. تبرئه مبارک را نیز باید در ادامه این حرکت دانست ولی واکنش گسترده مردم طی روزهای اخیر نشان می دهد که ملت مصر زیر بار این توطئه نخواهد رفت و انقلاب نیمه تمام خود را کامل خواهند کرد و دیکتاتور مصر و مزدوران داخلی استعمارگران را در دادگاه واقعی به محاکمه خواهند کشاند. این هفته، انقلابیون بحرینی در واکنش به تلاش های مذبوحانه رژیم آل خلیفه برای معتبر جلوه دادن نتیجه انتخابات فرمایشی اخیر این کشور، خواستار برگزاری رفراندوم و یا برگزاری انتخابات سالم تحت نظارت بین المللی شدند. رژیم بحرین که در طول سه سال اخیر به دلیل قیام عمومی مردم، مشروعیتش را از دست داده است، برای فایق آمدن بر ناکامی ها و شکست های خود، اقدام به برگزاری انتخابات مجلس کرد. گروه های مخالف از همان ابتدا اعلام کردند این نمایش ساختگی را نمی پذیرند. تحریم انتخابات توسط انقلابیون و حضور اندک مردم در این انتخابات عصبانیت رژیم را به دنبال داشت و موجب شد تا سرکوب مخالفان را تشدید کند. حمله به منزل شیخ عیسی قاسم روحانی مبارز که سکانداری انقلاب را در طول سه سال گذشته دردست داشته است، ناشی از سرشکستگی و رسوایی رژیم در انتخابات می باشد. در این راستا، مخالفان حکومت برای اینکه افکار عمومی جهانیان را از واقعیات بحرین آگاه سازند درخواست کرده اند اگر رژیم بحرین مدعی است که در میان مردم پایگاه دارد تن به یک رفراندوم و یا انتخابات تحت نظارت مجامع بین المللی بدهد. این هفته، پیروزی های ارتش و نیروهای مردمی عراق علیه گروه های تکفیری و تروریستی درحالی ادامه یافت که رهبران این کشور از حمایت های مؤثر و کارساز جمهوری اسلامی ایران در کمک به دولت عراق در این نبرد، تقدیر و تمجید کردند. فواد معصوم، رئیس جمهور عراق تأثیر حمایت های ایران از عراق در مواجهه با بحران تکفیری ها را انکارناپذیر خواند و حیدری العبادی نخست وزیر این کشور نیز تاکید کرد ایران با تمام وجودش در لحظه بحرانی در کنار عراق ایستاد. العبادی ضمن انتقاد از تلاش هایی که برای تحت الشعاع قرار دادن روابط نزدیک ایران و عراق صورت می گیرد تاکید کرد به هیچ وجه نخواهم گذاشت برخی طرفها، روابط ما با تهران را تخریب کنند، آن هم تنها به این دلیل، که عده ای چنین می خواهند. حیدرالعبادی افزود: در زمان تهدید شدن عراق، طرف آمریکایی برای حفاظت از نیروهای ما تردید داشت ولی این، طرف ایرانی بود که از حمایت از ما و حتی کردها در اربیل هیچگونه دریغی نکرد. رسالت:اتاق کوچک و خواسته های بزرگ «اتاق کوچک و خواسته های بزرگ»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم حنیف غفاری است که در آن می خوانید؛تاکنون بارها عنوان شده است که زیاده خواهی طرف مقابل منجر به عدم توافق قطعی و نهایی در خصوص پرونده هسته ای کشورمان شده است. این زیاده خواهی خود را در حوزه های گوناگونی مانند " تعیین نیازهای اساسی"،"تعداد سانتریفیوژها"،" درصد غنی سازی"،" تحقیقات و توسعه"،فعالیت نیروگاه آب سنگین اراک"،" نحوه برداشته شدن تحریمها" ،"زمان بندی عادی سازی پرونده هسته ای ایران" ،"فعالیت نیروگاه فردو" و ...نشان داده است. در مذاکرات اخیر وین، امکان بالقوه رسیدن به توافق قطعی و نهایی وجود داشت اما اعضای 1+5 آمادگی لازم برای پذیرش خواسته های قانونی و حقوقی ملت ایران و متعاقبا تیم مذاکره کننده هسته ای را نداشت. این در حالی بود که امضای توافقنامه نهایی همچنان مستلزم اتخاذ تصمیمی اصولی و بنیادین از سوی واشنگتن و دیگر اعضای 1+5 است. در بررسی چرایی عدم رسیدن به توافق نهایی تا 24 نوامبر باید بر مصادر و مصادیق سوء رفتار طرف مقابل تکیه کنیم.در این خصوص لازم است نکاتی را مدنظر قرار دهیم: 1- سوء رفتار اعضای 1+5 پوسته ای " حقوقی " و هسته ای " سیاسی" و کاملا " غیر حقوقی " دارد. باید میان این " پوسته بیرونی" و " هسته داخلی" تفکیک و تمایزی عینی قائل شد.تا زمانی که این تفکیک عینی مورد شناسایی و پذیرش ما قرار نگیرد، حتی در توصیف چیدمان میز مذاکرات هسته ای نیز دچار مشکل خواهیم شد .در رفتار سنجی طرف مقابل با فاکتورها و مولفه هایی مواجه هستیم که اساسا خاستگاهی "غیر هسته ای " و در نتیجه غیر مرتبط با موضوع مذاکرات هسته ای ایران و اعضای 1+5 دارد. در صورتبندی میدان مذاکرات هسته ای، تنها با یک " نگرانی ساختگی" از طرف مقابل مواجه هستیم. این نگرانی ساختگی نشات گرفته از مطالعات ادعایی و گزارشهای ساختگی موسساتی مانند موسسه علوم و امنیت بین المللی به مدیریت دیوید آلبرایت، لابی گر مشهور آمریکایی -صهیونیستی است. در معادله " اتهام سازی" علیه ایران افرادی مانند اولی هاینونن معاون سابق مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز دیوید آلبرایت را همراهی می کنند. در چنین وضعیتی جمهوری اسلامی ایران نیز با توجه به خودساخته بودن ادعاهای هسته ای اعضای 1+5 علیه خود و در نتیجه نگرانی های کاذب منبعث از این موضوع، حاضر شده است تضمینهای حقوقی لازم جهت اثبات صلح آمیز بودن فعالیتهای هسته ای خود را ارائه نماید. 2- هیچ یک از اعضای 1+5 با تمرکز بر روی موضوع اصلی ( رسیدن به توافق واقعی با جمهوری اسلامی ایران) پای میز مذاکره حاضر نمی شوند. به عبارت بهتر، " تمرکز بر مسئله هسته ای" صرفا حلقه مفقوده ای جهت اتصال دیگر نگرانی ها و دغدغه های بین المللی اعضای 1+5 به یکدیگر است: ایالات متحده آمریکا در ماورای مسئله هسته ای به موضوع مدیریت داعش در خاورمیانه و نحوه اداره ائتلاف ناکام غربی-عربی خود می اندیشد. در اینجا مسئله تامین امنیت رژیم صهیونیستی لحظه ای ذهن جان کری و مثلث یهودی" شرمن-سولیوان-برنز" را آرام نمی گذارد. لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه در حالی که پشت میز مذاکرات با حرارتی غیر طبیعی از ادامه فعالیت آب سنگین اراک انتقاد کرده و بر سر تعداد سانتریفیوژهای ایران چانه می زند، به آینده معاملات تسلیحاتی پاریس و عربستان سعودی و دیگر کشورهای مرتجع عربی می اندیشد.سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه بیش از آنکه به اصل مذاکرات هسته ای و ضرورت حل این معادله خودساخته توسط غرب توجه کند،مشغول رصد تاثیر احتمالی این مذاکرات بر منازعات مسکو و غرب و نحوه همکاری با ایران بر سر تامین سوخت نیروگاه بوشهر پس از سال 2021 میلادی و همچنین نوع بازی خود با برگ برنده انرژی در مقابل اتحادیه اروپاست. چینی ها در لابه لای اصطلاحات و کلمات رد و بدل شده میان دو طرف مذاکره کننده به دنبال آینده اقتصادی خود در خاورمیانه و نحوه حضور در بازار ایران هستند. ژرمنها نیز که با وجود دولتی ائتلافی متشکل از دموکرات مسیحی ها و سوسیال دموکراتها هنوز تکلیف رفتار و سیاست خارجی خود را به خوبی نمی دانند، در ماورای مذاکرات هسته ای با ایران به دنبال تقویت درون اروپایی خود از طریق احیای نقش برلین در سیاست خارجی اروپای واحد و رفع
نگرانی های فرامنطقه ای خود هستند. در چنین شرایطی اساسا هیچ یک از اعضای 1+5 تمرکزی بر اصل موضوع ندارند. 3- "بازی سایه ها" در جریان مذاکرات هسته ای کاملا مشهود است، سایه هایی که بر روی میز مذاکره خودنمایی کرده و عملا مانع از امضای توافق نهایی و رسیدن به نقطه ای مشخص می شود. حضور سعود الفیصل در فرودگاه وین ، آن هم در بحبوحه مذاکرات هسته ای و در حالی که هر دقیقه از مذاکرات ارزش خاص خود را در روزهای پایانی منتهی به سوم آذرماه داشت، نشان از نقش بازیگران خارج از گود در تغییر رفتار نمایندگان اعضای 1+5 دارد. در اینجا نقش لابی های خارج از گود " سوسیالیستی-صهیونیستی" در فرانسه،لابی های " دموکرات مسیحی-صهیونیستی" در آلمان ، لابی های " محافظه کار-صهیونیستی" در انگلیس و لابی آیپک در ایالات متحده آمریکا را نیز نباید نادیده انگاشت. باید اذعان کرد که در جریان مذاکرات وین اعضای 1+5 مسئله " توافق نهایی هسته ای را به متغیری وابسته به دغدغه های بین المللی و داخلی خود تبدیل کردند نه یک " متغیر مستقل" و " موضوع جداگانه" .رفتار عملی اعضای 1+5 این مسئله را مورد تایید قرار می دهد. روند سینوسی مذاکرات در جریان گفتگوهای اخیر وین و تغییر مواضع ناگهانی کشورهای غربی و انفعال دو کشور چین و روسیه منبعث از همین نگاه بازدارنده اعضای 1+5 بوده است. اگرچه ممکن است اعضای 1+5 پای میز مذاکرات صرفا حول محورهای مورد اختلاف در حوزه های دوگانه اصلی ،یعنی " نحوه رفع تحریمها" و "میزان و درصد غنی سازی اورانیوم" سخن به میان آورده باشند، اما در ماورای گفتار، نگاه و حتی رفتار ظاهری آنها هزاران دغدغه غیر هسته ای و سیاسی به چشم می خورد. حل یا عدم حل هر یک از این دغدغه ها بر خروجی رفتار اعضای 1+5 تاثیرگذار است. درست در چنین موقعیتی است که هر یک از اعضای 1+5 نوع بازی خود را تغییر می دهند. در همین شرایط به صورت ناگهانی یک کشور از یک "بازیگر فعال "به" بازیگری منفعل" و کشوری دیگر از" بازیگر واسطه گر" به " بازیگر مخرب " تبدیل می شود. 4-"پیچیده سازی مذاکرات هسته ای " یک پروسه ملموس است.هر یک از اعضای 1+5 به نوعی در این پیچیده سازی نقش داشته اند. در این میان نقش ایالات متحده آمریکا و تروئیکای اروپایی به مراتب نسبت به چین و روسیه پررنگ تر بوده است. زمانی که مذاکرات پیچیده می شود، "خواسته ها" نیز متکثر می شود و در نتیجه قدرت مانور و امتیازگیری طرف مقابل افزایش می یابد. زمانی که مذاکرات پیچیده جلوه می کند، بازیگران بیرونی بیشتری به صورت خودآگاه و ناخودآگاه وارد معادله می شوند و لابی گری های آشکار و پنهان خود را تشدید می کنند. اما زمانی که میز مذاکره بر اساس مختصات و پارامتر های یک " مذاکره محدود و تعریف شده " چیده شود، قدرت مانور اعضای 1+5 و توابع آنها در نظام بین الملل به شدت کاهش می یابد. تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان، قبل از امضای توافقنامه ژنو طرح جمهوری اسلامی ایران در مذاکرات هسته ای را با عنوان "پایان دادن به بحرانی غیر ضروری و بازکردن افق های جدید" ارائه داد.به عبارت بهتر، تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان با انتخاب این عنوان عملا طرف مقابل را صرفا به تمرکز حول یک مسئله و آن هم موضوع رسیدن ایران به حقوق هسته ای خود فراخواند. در آن مقطع به طرف مقابل به صورت کامل تفهیم شد که مذاکره صرفا در خصوص " توان هسته ای صلح آمیز ایران" خواهد بود و موضوعات دیگر جایی جهت طرح پای میز مذاکره نخواهد داشت. با این حال اعضای 1+5 بدون آنکه به صورت مستقیم و پای میز مذاکرات سخنی از دغدغه های بین المللی و منطقه ای و اقتصادی خود در نظام بین الملل به میان آورند، در عمل تک تک دغدغه های غیر هسته ای خود را در رفتار و گفتارشان پای میز مذاکرات دخیل ساخته اند.این روند در جریان مذاکرات اخیر وین نیز ادامه داشت . 5- اتاق مذاکرات هسته ای "محدود" و خواسته های طرف مقابل در مذاکرات " متکثر" است. تا زمان جولان این خواسته های متکثر در محیط محدود مذاکرات ، عملا فلسفه مذاکرات هسته ای زیر سئوال خواهد رفت. بدیهی است که طرف مقابل در چنین فضایی حق دخیل کردن خواسته های داخلی و بین المللی خود ( چه به طور مستقیم و چه در لفافه) را نخواهد داشت. بدیهی است که مجرای طرح هر خواسته یا مطالبه ای در نظام بین الملل و در مناسبات دیپلماتیک بین کشورها کاملا متعارف و مشخص است. به عنوان مثال مقامات فرانسوی می توانند نگرانی های خود در منطقه را از طریق کریدور مناسبات دوجانبه بین تهران و پاریس مطرح کنند .همچنین ایالات متحده آمریکا می تواند نگرانی های خود نسبت به شکست در خاورمیانه و ناتوانی های روز افزون خود در منطقه و نظام بین الملل را در مجرا،قالب و چارچوبی دیگر طرح کند. دخیل کردن این مسائل پای میز مذاکرات هسته ای و "تغییرات رفتاری ناشی از وجود این دغدغه ها" نشان از غیر واقعی بودن نیت طرف مقابل برای رسیدن به توافق واقعی با ایران دارد. هدایت کردن " حجم انبوه خواسته های بین المللی " به زیر سقف مذاکرات وین، ژنو، مسقط و نیویورک و تلفیق دغدغه های شش عضو 1+5 در فضای کوچک مذاکرات ، آن هم در حالی که فاکتور زمان در مذاکرات بسیار مهم و ارزنده است، صرفا در راستای همان روند "پیچیده سازی مذاکرات" توسط اعضای 1+5 قابل تجزیه و تحلیل است .بدیهی است از بین رفتن نگاه سیاسی به مذاکرات هسته ای از یک سو و هر گونه خواسته ای که مذاکرات حقوقی و فنی بر سر حقوق هسته ای صلح آمیز کشورمان را به مذاکراتی سیاسی با رویکردی نئورئالیستی (مبنای نگاه فعلی کشورهای غربی در حوزه روابط بین الملل) تبدیل کند نتیجه ای جز از درست رفتن زمان به ضرر ایالات متحده آمریکا و دیگر اعضای 1+5 نخواهد داشت. آیا زمان درک این حقیقت توسط اعضای زیاده خواه 1+5 فرا نرسیده است؟ قدس:لیبی به کدام سو می رود؟ «لیبی به کدام سو می رود؟»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم دکتر حسن حسن زاده است که در آن می خوانید؛با سقوط دولت طرابلس، تمام سناریوهای مطرح شده اعم از نظامی و سیاسی برای تعیین سرنوشت لیبی در منطقه شمال آفریقا پایان یافت و محوری ترین موضوع این سناریوها، یعنی سرنگونی حکومت چهل و دو ساله قذافی که مورد توافق اکثر تحلیلگران و مقامهای سیاسی نیز بود، سرانجام تحقق یافت. اما آنچه که امروز اهمیت دارد، تحولات پیش روی لیبی پس از قذافی است.برای بررسی چرایی تحولات لیبی ابتدا باید به لحاظ تاریخی به ساختار سیاسی این کشور پرداخت, ساختاری که بسیار پیچیده ومبتنی بر پوپولیسم است. ساختار سیاسی این کشور از یک رانت به نام نفت برخورداراست؛ ولی درآمد حاصل از این نفت به جای آن که صرف رفاه، توسعه و درآمد ملی شود، بیشتر صرف حفظ حکومت می شد. به این معنا که دولت از یک سو؛ بخشی از این رانت را در بین مردم توزیع می کرد و و از سویی دیگر؛ بخش اعظمی از این درآمد برای حفظ سیستم سیاسی و حاکم، صرف نظامی گری و تقویت میلیتاریسم می گردید. از سویی دیگر، بحران اقتصادی جهان ، نقش بسیار مهمی در شکل گیری تحولات منطقه و از جمله لیبی داشت و از این رو می توان گفت، مهمترین عامل تحولات جنبشهای شمال آفریقا , عامل اقتصادی است. همچنین ساخت سنتی مبتنی بر قبیله گرایی در لیبی منجر به طولانی شدن روند تحولات در این کشور شده، اما در عین حال نباید نقش عامل خارجی را نیز نادیده بگیریم. با توصیف کلی از شرایط حاکم بر لیبی همچنین باید بر نقش عوامل خارجی به عنوان عناصر تعیین کننده تأکید کرد، به طوری که می توان گفت، بحران موجود در لیبی برای غرب جذاب است. از یک سو وجود منابع سرشار نفتی در لیبی و از سویی؛ عمق ژئوپلتیکی این کشور(به عنوان همسایه اروپا)، غرب را نسبت به تحولات لیبی حساس کرده است. حفظ منافع نفتی و نیز جلوگیری از رشد اسلام گرایی انگیزه اصلی ورود به بحران لیبی بوده است، بنابراین ساختار قبیله ای حاکم در این کشور و نبود نهادهای مدنی و سیاسی ریشه دار در کنار ورود عامل سوم یعنی ناتو، بحران در لیبی را پیچیده تر و در نتیجه طولانی تر ساخته است. از طرف دیگر غرب چون شناختی نسبت به گروه های معارض در لیبی نداشته و با توجه به اینکه نمی خواهد منافع استراتژیک نفتی خود را در این کشور از دست بدهد، با کندی و وسواس زیادی به تحولات نگاه می کند. به عبارت دیگر، غرب منتظر است که ببیند آیا گروه های معارض می توانند در آینده منافع غرب را در لیبی تأمین کنند یا خیر.مجموعه این عوامل باعث تأخیرو طولانی شدن روند تحولات لیبی شده است. موضوع اصلی امروز لیبی این است که لیبی پس از قذافی از یک سو با توجه به ساخت سیاسی غیرمدرن و تکامل نیافتن فرایند ملت سازی با مسایل و چالشهایی مواجه است. موضوع دیگر وجود قبایل متعدد در این کشور است، بدین صورت که بین قبایل طرفداران گروه های انقلابی که عمدتاً در شرق حضور دارند و در زمان حکومت قذافی از حداقل رانتها و امکانات استفاده می کرده اند، با قبایل طرفدار قذافی در غرب که از بیشترین رانتها در زمان حکومت سابق استفاده کرده اند، تضادهایی وجود دارد. از این رو اختلاف و درگیری های بین قبایل شرق و غرب و مدیریت این اختلافات یک مشکل عمده درآینده خواهد بود. لیبی پس از قذافی به شدت مستعد آغاز نزاع داخلی تا حد جدایی شرق و غرب این کشور از یکدیگر و تهدید تمامیت ارضی است. با توجه به این مسأله ، لیبی ناگزیر به ملت سازی است، ولی این فرایند به سرعت ظرف چند سال می تواند شکل بگیرد، با این حال با توجه به ساخت سنتی کشور انتظار نمی رود و شاهد شکل گیری احزاب و نهادهای دموکراتیک در این کشور باشیم. از دیگر مشکلات پیش روی لیبی اختلاف ایدئولوژیک و سیاسی گسترده بین اسلام گراها و ملی گراها در این کشور است؛ ولی با این همه، مطالبات مردمی(اقتصادی، سیاسی، مدنی و اجتماعی) و تأمین آنها بزرگترین مسأله دولتمردان لیبی در این کشور است. سیاست روز:همگرایی رسانه ای در سایه شرایط جدید منطقه ای «همگرایی رسانه ای در سایه شرایط جدید منطقه ای»عنوان یادداشت روز روزنامه سیاست روز به قلم مهدی عزیزی است که در آن می خوانید؛دهمین اجلاس وزرای اطلاع رسانی کشورهای اسلامی صبح روزگذشته به میزبانی ایران با شعار "همگرایی رسانه ای برای برقراری صلح و آرامش در جهان اسلام" در هتل آزادی تهران برگزار شد. میزبانی تهران، شرایط جدید منطقه ای و پیدایش جریان های تروریستی با پسوندهای اسلامی به اهمیت این نشست افزود. امروز رسانه مهمترین ابزار اطلاع رسانی است که نقش مهمی در مدیریت رویدادهای بین الملل بر عهده دارد و از این رو رویکرد حرفه ای و اخلاقی آن برای بازتاب "واقعیت آنگونه که هست" می تواند به برون رفت از بحران های جهانی و نیز تفسیر درستی از مفاهیم و تحولات بینجامد. به یقین برخورداری از رسانه مستقل با هویت اسلامی نه تنها آرزوی دیرینه ملت های اسلامی است بلکه ضرورتی انکارناپذیر است که شرایط جدید منطقه ای در سایه افزایش شبکه های رسانه ای و اگر اهمیت آن را دو چندان می کند. این نکته را باید گفت که از سال ۲۰۰۶ تغییر مهمی در ادبیات رسانه ای جهان رخ داد که تلاش برای تبیین واقعیت های منطقه براساس مفاهیم واقعی و اخلاقی از مصداق های مهم آن بشمار می رود. تا پیش از آن می توان گفت که توان رسانه ای جهان اسلام برای مقابله با انحصار رسانه ای غرب و رسانه های واگرای منطقه بویژه برخی از شبکه های ماهواره ای اندک بود. اینجا بود که وزیر خارجه وقت رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۰۷ در جنایت غزه از برخی روزنامه نگاران عرب به دلیل توجیه حملات اسرائیل قدردانی کرد و آنان را برتر از سفرای اسرائیل در جهان دانست! آمار رسانه های وابسته به آمریکا از سال ۲۰۰۱ با دو انگیزه اساسی اسلام هراسی و ارائه الگوی جدید به افکار عمومی منطقه افزایش یافت. نبود این رسانه مستقل در جریان انقلاب های عربی نیز سبب شد تا بسیاری از رویدادها تحریف شود و مفاهیم و هویت اسلامی انقلاب های عربی نیز در انبوه فضاسازی همین جریان های وابسته به غرب ناپدید گردد. آنجا که در آغاز تلاش شد تا انقلاب های اسلامی با انگیزه های اقتصادی و سیاسی تعریف و القا شود. سردرگمی شبکه های عربی برای بازتاب واقعیت های انقلاب ملت های اسلامی تا آنجا بود که مواضع بسیاری از آنان به انقلاب ها دو گانه متفاوت و متناقض بود. با آنکه این انقلاب ها شرایط مساوی، ساختار و اهدافی یکسان داشت. به عنوان نمونه شبکه الجزیره در حالی از انقلاب مردم مصر حمایت کرد که در کنار دولت بحرین ایستاد و وارونه جلوه دادن واقعیت های میدانی و سیاسی سوریه را در دستور کار خود قرار داد. این نگاه نشان می داد که نه تنها سیاست خبری روشن و مستقلی وجود ندارد بلکه این رسانه ها از سوی غرب مدیریت می شود. این شبکه های تلویزیونی بیشتر اوقات از واژه های شفافیت، واقعیت و درستی خبر نیز استفاده می کردند. در اینجا تحول عمده ای ایجاد شد و بسیاری از روشنفکران رسانه ای عرب از این شبکه ها استعفا دادند. شبکه های جدید و مستقلی مانند المیادین تاسیس شد که در جبهه همگراها قرار گرفت و توانست نقش مهمی ایفا کند. بی تردید نقش رسانه های برون مرزی ایران را نیز به هیچ وجه نمی توان نادیده گرفت بویژه شبکه العالم که در نبود رسانه های مستقل نقش مهمی در حمایت از محور مقاومت داشت. امروز همگرایی نیاز وضرورت رسانه ای جهان اسلام است که باید در آینده نزدیک به آن دست یافت. وطن امروز:افزایش گاز انبری قیمت نان «افزایش گاز انبری قیمت نان»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم حسین بابازاده مقدم است که در آن می خوانید؛ نان و گندم در فرهنگ دینی و ملی مردم نقش ویژه ای داشته و همواره علاوه بر حضور پررنگ در تغذیه و معاش به عنوان موضوعاتی با قداست دیده شده است. این قداست ناشی از اهمیت نان در تامین قدرت برای کار و عبادت و همینطور آن امر اساسی است که همه فرهنگ ها آن را «زندگی» می نامند. التهاب آفرینی درباره این کالای بشدت اساسی یعنی وارد شدن بسیار مستقیم به سفره های مردمی که این روزها شرایط بسیار سخت زندگی را در شهرهای بزرگ بر دوش می کشند. علاوه بر شهرهای بزرگ که مسائل و مشکلات خاص خود را در تامین معاش دارند، مهم ترین مساله زندگی در شهرستان ها و همین طور زندگی در جنوب شهرهای بزرگ است که نان در آنها نقش اساسی تری داشته و رکن اصلی تغذیه مردم به شمار می آید. نان در ارتباط است با سیری و گرسنگی؛ و آنقدر تاثیرات مستقیم بر روان اجتماعی دارد که نمی شود آن را به این راحتی ها انکار کرد. اما در وضعیتی اعجاب برانگیز و غیرقابل تصور طی یک شب بهای نان 30 درصد افزایش پیدا کرده است و البته مصرف کنندگان به خوبی می دانند اجازه 30 درصد افزایش بها در برخی موارد معادل است با صددرصد ارزش افزوده بر این محصول که به بهانه های مختلف و منجمله ضعف نظارتی بر مردم بار می شود. دولت از طرفی افکار و ایده های کسانی را ترسیم کننده گفتمان سیاسی و اقتصادی اش معرفی می کند که ناظر بر اقتصاد رفاهی دولت های ثروتمند اروپایی است و از سوی دیگر بر مشی و مداری قدم برداشته و حرکت می کند که بیشتر نزدیک به الگوهای سرمایه سالارانه است. اقتصادهایی که ناظر بر بی توجهی به اقشار کم درآمد مستضعف و دستمزدبگیران خردی است که حتی یک افزایش بهای صدتومانی نیز در زندگی شان جایگاه مشخص و معینی دارد. طبیعی است وقتی مسؤولان در دستگاه های دولتی از سطح زندگی بسیار متفاوت و اصطلاحا فاصله های نجومی با سایر بخش های اجتماعی برخوردار باشند، به این عبارت ها می خندند و توجهی نشان نمی دهند، چرا که معتقدند صد تومان، یک تومان کمتر و بیشتر تاثیری بر رفاه خانوارها نخواهد داشت و عاملی برای احساس عدم رضایت نیست. اما قویا به نظر می رسد این سیر کردن در فضای دور از دسترس و میلیون ها کیلومتر دور تر از واقعیت های جامعه ایران یک اپیدمی کشنده در بین برخی مدیران است، وضعیتی غیرطبیعی که آنها را از درک مسائل حقیقی مردم عاجز کرده است. همه چیز تقریبا در یک بلاتکلیفی و با برخوردهای ضربتی و چکشی و اصطلاحا گازانبری توأم است. یک اصل در برنامه های پراثر وجود دارد و آن هم حمله های گاز انبری است. مصداق بارز این برنامه های گاز انبری هم برنامه اجرا شده درباره افزایش کاملا غیرمعقول بهای نان است، برخوردهایی که اگر در دولت قبل صورت می پذیرفت، همین گروه هایی که دولت فعلی در گذشته و اکنون از آنها نهایت بهره برداری رسانه ای را می کند، دار و ندار کشور را به آتش اعتراض می سوزاندند. نان نیازی مقدس در سفره های مردم است که افزایش بهایش، آن هم با وضعیتی اینچنین که عملا قیمت ارائه شده آن از اعلام تا واقعیت بسیار متفاوت است، تورم و گرانی در محصولات دیگر مورد نیاز مردم را دامن می زند و تاثیری پلکانی بر هزینه سبد کالاهای اساسی مصرفی مردم خواهد داشت. از نظر فقه سیاسی و اقتصادی اسلام، دولت و حاکمیت در قبال تامین نان به عنوان اصلی ترین غذای مورد استفاده، مسؤولیت هایی انکارناپذیر و بسیار جدی دارد و سایر موضوعات مربوط
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها