تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867329903
-حرف، حرف، حرف و دیگر هیچ
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
«گزارش به آکادمی» به کارگردانی حسین پاکدل فضایی تخت و کسالت‌بار دارد حرف، حرف، حرف و دیگر هیچ حسین پاکدل را عموم مردم بیشتر به‌عنوان مجری سال‌های دور تلویزیون می‌شناسند. حال آنکه او تجربه‌های معدود اما مهمی نیز در عرصه هنرهای نمایشی دارد.
برای نمونه می توان اشاره کرد به نمایش های «رقص زمین» و «حضرت والا»؛ نمایش هایی پُرشخصیت و البته پُرتماشاگر. او اینک در تازه ترین تجربه کارگردانی خود به سراغ داستان کوتاهی از فرانتس کافکا نویسنده آلمانی رفته است. کافکا در کشور ما و همچنین دنیا بیشتر به اعتبار و شهرت داستان «مسخ» شناخته شده است. «گزارش به آکادمی» را هم شاید بتوان تا حدودی مشابه مسخ کافکا دانست. با این تفاوت که در این داستان، میمونی از سوی انسان ها شکار شده و برای رهایی از شرایط دشوار زندگی در میان آنها و مقابله با رفتار بیرحمانه شان، به تقلیدهای انسانی رو می آورد تا جایی که عاقبت به سخن می آید و خود را به جامعه انسانی الصاق می کند. درست مانند داستان «لافکادیو، شیری که جواب گلوله را با گلوله داد» نوشته شل سیلوراستاین. ولی در مواجهه با نمایش گزارش به آکادمی، اساسی ترین پرسش آن است که به راستی اهمیت و ضرورت اجرای چنین نمایشی در چیست؟ اگر فقط نوشته کافکا را دلیل این رویداد هنری بدانیم باید گفت داستان گزارش... بیش از آن که جنبه دیداری و نمایشی داشته باشد، ارزش ادبی و محتوایی دارد، چه این که همین حالا هم در نمایش حسین پاکدل می بینیم به خاطر فضای تخت و روایت محور متن با اثری کند و کسالت بار روبه روییم.گرچه نمایش های مونولوگ در همه جای دنیا از جمله کشور ما شیوه ای مرسوم در اجرای تئاتر است، اما مونولوگ وقتی از روی کاغذ به روی صحنه منتقل می شود، بی شک باید تفاوتی داشته باشد با آنچه فرد می تواند در خوانش داستان تجربه کند. این رویدادی است که در گزارش... رخ نداده تا مخاطب بیش از آن که با نمایشی دیداری طرف باشد،از تئاتری شنیداری دیدن کند. برای اشاره به نمونه هایی موفق از اجرای مونولوگ، یاد می کنم از دو نمایش «مثل شلوار جین آبی» ـ به کارگردانی احسان گودرزی ـ و «هر کسی شب می میرد یا روز،من شبانه روز» ـ به کارگردانی مهدی بوسلیک ـ که توانستند با روایت درست، کارگردانی دقیق و هوشمندانه و بازی های جذاب، تماشاگر را مدت یک ساعت مجذوب صحنه کنند. گزارش... فارغ از موضوع و دغدغه های زیستی و ضدانسانی که از سوی یک میمون در آن طرح می شود، عاری از جاذبه های کارگردانی و خلاقیت های اجرایی است. بازیگری وارد صحنه می شود ـ گیرم صدا و بیانی گرم و گیرا و چهره پردازی سنگین و خیره کننده ای داشته باشد ـ در سکوت خود را به تنها نقطه روشن صحنه ـ یک سکوی خیلی کوچک ـ که بیشتر برای نصب یک مجسمه مناسب است ـ می رساند و زل می زند به پیش رو. پس از سکوتی جانفرسا، لب به سخن می گشاید که «قرار است امروز گزارشی درباره زمانی که میمون بودم به آکادمی علوم بدهم» و درست از همین لحظه، تماشاگر باید یک سخنرانی طولانی و خسته کننده را تحمل کند، بی آن که آرش خاموشی پشت آن گریم سنگین، حرکتی بیشتر از پلک زدن های خمارآلودش یا پراندن گردن به چپ و راست و لبخندهای تمسخرآمیز داشته باشد. پاکدل با این شیوه اجرایی، گزارش... را در عمل به اثری رادیویی یا یک نمایشنامه خوانی با امکاناتی مانند لباس و چهره آرایی مناسب تبدیل کرده است. برای صحت این ادعا می توانید نمایش را برای باردوم با چشمان بسته و گوش های باز تجربه کنید. ببینید آیا در این شکل برخورد با اثر از نظر دریافت حسی، لذت جویی هنری و درک مفاهیم تئاتری، تفاوتی با زمانی که چشمان تان به روی صحنه و اجرای این نمایش باز بود، احساس می کنید؟ بعید است. مانیفست «پتر سرخ» و عقایدش در باب زندگی میمونیت و آزادی و دروغگویی انسان ها تا زمانی ارزش دارد که روی کاغذ و در قالب داستان به دست مخاطب برسد. وگرنه در اجرای تئاتری بر اساس نوشته کافکا، مخاطب دریافتی از هنرهای نمایشی نخواهد داشت. مگر این که در کارگردانی آن اتفاق ویژه ای می افتاد و فضای تک بعدی، گزارش گونه و خواب آور نمایش، شکلی جذاب با میزانسن ها و بازی های تاثیرگذارتر به خود می گرفت. در شکل کنونی، نمایش گزارش... مصداق بارز اعتراف پتر سرخ است که می گوید «روزی به انسان ها گفتم سلام و آنها ناگهان گفتند گوش کنید، داره حرف می زنه». اینجا در نمایشی که حسین پاکدل در تماشاخانه تازه تاسیس مکتب تهران روی صحنه برده، تماشاگر فقط باید گوش کند، زیرا تنها با یک مشت حرف روبه روست؛ حرف، حرف، حرف و دیگر هیچ. با تمام این تفاسیر، حُسن بزرگ گزارش به آکادمی را باید اضافه شدن سالنی جدید به دیگر سالن های محدود تئاتر در تهران دانست و بس. احمدرضا حجارزاده / جام جم
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 98]
-
گوناگون
پربازدیدترینها