تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1869503621
در طولانی ترین خیابان خاورمیانه حق با مسافر نیست
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: در طولانی ترین خیابان خاورمیانه حق با مسافر نیست تهران - ایرنا - اگر روزی براساس یک فرهنگ نانوشته، اتوبوس مختص قشر ضعیف و کم درآمد بود، این روزها این رویه پوست انداخته است؛ اتوبوس های تندرو در پایتخت با خودشان این فرهنگ را هم آوردند که برای زودتر رسیدن به مقصد بویژه در مسیرهای خاص، بهتر است خودرو را از خانه بیرون نیاورید.
حالا بسیاری از شهروندان طبقه متمول هم برای آنکه زودتر و راحت تر به کارشان برسند خودروهایشان را جایی پارک می کنند و با اتوبوس های تندرو که دیگر امکانات گرمایشی و سرمایشی مناسب تری نسبت به گذشته دارند، به مسافرت درون شهری خود می پردازند.
اگرچه روزآمدی در چرخه سامانه اتوبوس های درون شهری هنوز نیازمند کارهای بسیار است، اما در عمل، ایده اتوبوس های تندرو همراه باخود آهسته اهسته فرهنگ استفاده از اتوبوس را نیز گسترش داد؛ مشکلی که بسیاری از کارشناسان شاید برای تغییر الگوی فرهنگی آن باید سال ها وقت می گذاشتند.
اهمیت توسعه وسایل حمل و نقل عمومی بویژه این روزها که ترافیک و آلودگی هوا همه ابعاد زندگی مردم را در سیطره خود گرفته بیش از هرزمانی نمایان است؛ در این شرایط اما آیا منطقی است که با وجود یک مشکل در بخشی از این سامانه بزرگ به نوعی کل طرح زیرسئوال برود؟
بنا بر اعلام مسئولان شهری روزانه بیش از 300 هزار مسافر در مسیر راه آهن- تجریش، طولانی ترین خیابان خاورمیانه با اتوبوس های تندرو جابه جا می شوند اما شواهد نشان می دهد این تعداد مسافر در این خط، حق آن را پیدا نمی کنند که برای رسیدن به مقصدشان براساس یک زمان مشخص برنامه ریزی کنند.
شاید باورش کمی سخت باشد که خیابان 17.9کیلومتری ولی عصر (عج) صرفنظر از همه ویژگی های منحصر به فردی مثل چنارهای بلندقامت و تاریخی اش میزبان چندصدهزار مسافردرهرروز باشد؛ اما این واقعیت دارد و واقعیت دیگر اینکه اغلب این مسافران هرروز برای رفتن به سر کار یا بازگشت به منزل باید معطلی غیرمتعارف در صف اتوبوس ها و دیگر تبعاتش را تحمل کنند.
از وقتی اتوبوس های تندرو یا همان "بی آر تی"ها به کمک سامانه های حمل و نقل عمومی در پایتخت آمدند بسیاری از مشکلات حل شد و این ایده، در عمل توانست به یکی از مولفه های موفقیت شهرداری در حوزه مدیریت شهری بدل شود.
چندین خط تندرو در نقاط مختلف شهر ایجاد شده که مسافران با استفاده از آنها براحتی در کوتاهترین زمان ممکن و با هزینه کمتر خود را به مقصد می رسانند؛ از میان این خطوط اتوبوس های تندرو خیابان ولی عصر و چند خط دیگر با سایر خط ها مثل تهرانپارس –آزادی یا خاوران – آزادی کارکردی متفاوت دارند.
برخلاف سایر خطوط اتوبوس های تندرو که رانندگان در کار اخذ کرایه از مسافران مشارکت ندارند، در خط اتوبوس خیابان ولی عصر بخش خصوصی به طور مستقیم با مسافران ارتباط دارد و دقیقا از همین جا، مشکلات هم شروع می شود.
مشکلی که درسال های گذشته باوجود اطلاع رسانی های مکرر حتی توسط صداوسیما نه تنها حل نشده بلکه روز به روز دامنه های متعددی هم پیدا کرده است.
بسیاری از مسافران این خط اینک به این باور رسیده اند که مشکل اصلی هم از همین فعالیت بخش خصوصی نشات می گیرد؛ درواقع سیاست خصوصی سازی با این هدف بوده که کارها بهتر انجام شود اما در عمل می بینیم که بخش خصوصی منافع شخصی خود را بر حقوق و وقت مسافران و حتی سرمایه های ملی خود و شهر ارجح می دانند.
انگار در این خط اتوبوسرانی، فلسفه وجودی بخش خصوصی اولا رساندن مردم به مقصدشان و ارائه خدمات مناسب به آنان نیست، بلکه این فلسفه ابتدا در کسب درآمد تعریف شده؛ حالا اگر مجالی باقی ماند مسافران هم به هرطریقی که شد، به مقصد برسند.
انعکاس مشکلات به مسئولان هم در سال های گذشته راهگشا نبوده است؛ یکبار مجبور شدم به علت رخدادهای ناشایستی که چندروز پشت سرهم در اتوبوس شاهد باشم( و باعث شد که دیگر کمتر از اتوبوس در این مسیر استفاده کنم)، به مسئولان بازرسی در مجموعه مدیریت شهری رجوع کنم که در نهایت با این پاسخ که شکایت ها زیاد است سعی می کنیم با راننده خاطی برخورد و خطش را عوض کنیم، مواجه شدم.
برخی رانندگان اتوبوس وقتی با گلایه های مسافران مواجه می شوند خیلی راحت می گویند: همین که هست، هرکاری دلتان می خواهد بکنید به هرکجا می خواهید شکایت کنید".
توصیف مشکل خیلی پیچیده نیست؛ رانندگان از آنجا که یا خود مالک اتوبوس هستند یا برای مالکان اتوبوس کار می کنند، تلاش دارند در هر ایستگاه اتوبوس در هر شرایطی، تعداد بیشتری از مسافران را به داخل هدایت کنند.
اصرار رانندگان بر این موضوع سبب می شود اتوبوس بیش از حد متعارف (حتی زمانی که مسیر عبور باز و سبز است) پشت چراغ های راهنمایی و رانندگی در تقاطع ها توقف داشته باشد و سبب می شود که در برخی چهارراهها مثل مولوی، جمهوری، ولیعصر-انقلاب و نیایش صف اتوبوس های متوقف شده طولانی شود.
در این موارد بسیاری از مسافران که برای زودتر رسیدن سوار اتوبوس تندرو شده اند، لب به گلایه می گشایند و چون بموقع به کارهایشان نمی رسند شکایت می کنند؛ تازه مشکل بعدی اینجا آغاز می شود که گاه به توهین یا درگیری فیزیکی با راننده هم می انجامد.
با استمرار این مشکل در چند سال گذشته در بعضی ایستگاههای خاص تعدادی از ماموران همان شرکت های خصوصی که اتوبوس هایشان در خط فعالیت دارد مستقر می شوند تا از توقف غیرمتعارف رانندگان اتوبوس جلوگیری کندن اما درعمل این اقدام هم کارآیی لازم را ندارد زیرا بیشتر مواقع این ماموران و رانندگان باهمدیگر آشنا هستند یا مقید به انجام وظیفه نیستند، چون ضمانت اجرایی لازم وجود ندارد.
منافع شخصی بعضی رانندگان گاه تا آنجا می رود که اندکی تامل نمی کنند این توقف بیش از اندازه یعنی صف طویل اتوبوس ها پشت سر هم، معطلی مسافران، اتلاف سوخت و دهها مشکل دیگر.
حال تصور کنید در شرایطی که بیشتر مسافران گلایه هایشان از معطلی بی مورد پشت چراغ های سبز است، بعضی وقت ها این مشکل روی دیگری به خود می گیرد. شب ها وقتی مسافران از ساعت 20 به بعد می خواهند به سمت راه آهن بروند، بعضی مواقع با رانندگانی مواجه می شوند که برای رفتن به منزل عجله دارند و با سرعت زیاد و خارج از عرف و توقف نکردن در ایستگاهها، گلایه مسافران را در می آورند که می تواند خطرساز هم باشد.
بعد از معطلی مسافران، مشکل دیگر نحوه گرفتن کرایه است که تبعات بسیار بیشتری دارد؛ برخی رانندگان یا شاگردانشان کرایه هایی بیشتر از مبلغ اعلام شده دریافت می کنند. به طور مثال کرایه خطی اگر 430 تومان باشد، راننده 500 تومان دریافت می کند و می گوید پول خرد ندارم؛ جالب اینکه برای هیچیک از مسافران پول خرد ندارد.
در این گذر هردوسوی ماجرا متضرر می شوند؛ بعضی مسافرانی که مشاهده شده هنگام پیاده شدن کارت نمی زنند و رانندگانی که کرایه های اضافه دریافت می کنند؛ سامانه معیوب اخذ کرایه هردوطرف را درگیر کرده است. اگرچه بارها بر استفاده از کارت الکترونیکی تاکید شده اما همواره درصدی از مسافران کارت ندارند.
افزایش دریافت کرایه بسیاری از مواقع موجب مشاجره هایی بین رانندگان و مسافران می شود متفاوت تر از مشاجره های مربوط به معطلی. برخی شهروندان خسته از این شرایط روزانه، پای سایر نهادها را هم وسط می کشند و از ضعف نظارت و اقدام خودسرانه بخش خصوصی چه حرف ها که نمی زنند.
در سایر خطوط اتوبوس های تندرو که رانندگان دخالتی در گرفتن کرایه ها ندارند، مردم به غیر از زمان های پیک ترافیک که با انبوه مسافران در اتوبوس ها مواجه هستند، مشکل خاص دیگری ندارند وتقریبا می توانند برنامه ریزی کنند در چه محدوده زمانی به مقصدشان برسند.
مسافران در این خطوط پیش از وارد شدن به ایستگاه یا کارت می زنند یا کرایه های نقدی خود را به متصدی جایگاه تحویل می دهند؛ به طور معمول گلایه ها در این خطوط از اخذ کرایه اضافی کمتر است.
حال، در این شرایط که خطوط اتوبوس های تندرو توانسته اند به عنوان یک بال بزرگ توسعه در حمل و نقل درون شهری به کمک مترو بیاید و بار عظیمی از جابه جایی مسافر را به دوش بگیرد؛ انتظار می رود متولیان شهری برای حل این مشکل بزرگ در خط راه آهن - تجریش نیز چاره جدی بیندیشند.
معطلی مسافران و مشاجره با یکدیگر یا راننده از نظر روانی آستانه تحمل افراد را پایین می آورد، فرد را ممکن است مجبور به هر کاری یا اقدامی کند که بی شک، صرفنظر از خسارت های مادی این ماجرا، خسارت های معنوی و اجتماعی بسیاری را به دنبال دارد.
بعضی مسافران که روزانه در این خط تردد می کنند وقتی می بینند گلایه هایشان به راننده بخش خصوصی راه به جایی نمی برد دامنه اعتراضشان را به سمت مسئولان شهرداری می کشانند که اگر مدیران، این مشکل را در حد و اندازه اش که وقت و انرژی و سرمایه های مادی و معنوی را اتلاف می کند می دیدند، به طور قطع در این مدت راه چاره ای موثر می اندیشیدند.
باتوجه به اینکه توسعه خطوط اتوبوسرانی در پایتخت در سال های گذشته ضمن جابه جایی میزان قابل ملاحظه ای از مسافران توانسته فرهنگ استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی را هم تقویت کند، انتظار می رود مدیران ارشد شهرداری شخصا خودشان یک یا چندبار در هفته از اینچنین خط هایی که دارای مشکل است استفاده کنند تا پس از حضور میدانی، بتوانند ایده های عملیاتی تری برای حل مشکلات ارایه کنند.
*داود میاندهی خبرنگار ایرنا
اول**
04/09/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها