واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > خاورمیانه - تمام پیش بینی های تحلیل گران در خصوص آینده خاورمیانه اشتباه از کاردرآمد. بلیک هانشلچهل و هشت ساعت پیش برای نخستین بار از بیست و پنجمین روز از ماه ژانویه تاکنون توجه جهان عرب به راهپیمایی و تظاهرات هایی جلب شد که ماهیت آن با خیزش های عمومی که در خاورمیانه و شمال آفریقا شاهد آن هستیم بسیار متفاوت بود. این بار مردمانی جدید علیه حاکمان خود به پا نخواستند بلکه باز شاهد صحنه هایی بودیم که 50 سال است به دیدن آنها عادت کرده ایم: مقاومت فلسطینی ها در برابر اشغال اسرائیلی ها. ماه ها بود که فلسطینی ها و اعراب به دنبال تدارک مراسم پانزدهم ماه می بودند. پانزده می برای فلسطینی ها روز نکبت نام دارد.مراسم اعتراض فلسطینی ها درست یک روز پس از شادی اسرائیلی ها در روز استقلال برگزار می شود. فلسطینی ها در روز نکبت به نشانه اعتراض دست به راهپیمایی در سرزمین های اشغالی می زنند. برای اعراب روز نکبت روز به یادآوری تلخ ترین خاطره ها است. یادآوری جنگ 1948 که در آن فلسطینی ها از خانه و کاشانه خود بیرون رانده شدند. در این روز همگان یکصدا خواهان بازگشت آوارگان هستند و البته ماهیت و هویت اسرائیل را به عنوان نیرویی غاصب زیر سوال می برند. در سالهای گذشته روز نکبت می آمد و می رفت و ما شاهد خشونت چندانی در منطقه برابر با این روز نبودیم. معترضان در سرتاسر منطقه دست به راهپیمایی می زدند و البته اسرائیل هم در سزمین های اشغالی سعی در متفرق کردن جمعیت داشت. اما روز نکبت سال 2011 میلادی روایت دیگری شد. تحولات در روز یکشنبه به شکل عجیب و غریبی رقم خوردند. در لبنان ، گروهی از فسطینی ها تلاش کردند از مانع اسرائیلی عبور کنند و البته که با گلوله های ارتش اسرائیل و لبنان با هم روبه رو شدند. در نزدیکی مرز غزه با اسراییل هم نیروهای ارتش رژیم صهیونیستی اقدام به تیراندازی به سمت فلسطینی هایی کردند که قصد داشتند وارد خاک به اصلاح اسرائیل شوند. در رام الله در کرانه باختری جمعیت معترضان با ضربه های باتوم و البته گاز اشک آور روبه رو شدند. در سوریه هم گروهی از معترضان در منطقه مورد مناقشه جولان دست به تحریکاتی خاص زدند که آن هم با تیراندازی اسرائیلی ها روبه رو شد.در اردن و مصر هم ماجراهایی مشابه در حال شکل گیری بود که دخالت ارتش مانع شد. به گزارش روزنامه هایی نظیر نیویوریک تایمز ده ها نفر در این ناآرامی ها جان خود را از دست دادند . شبکه الجزیره برای نشان دادن اوج جنایت اسراییل تصاویر را تمام صفحه کرد و در تویتر هم تحت تگ روز نکبت نظرات، تصاویر و ویدیوهای بسیاری به نمایش درآمد. در سوریه هم که این روزها خود ناآرامی را تجربه می کند تلویزیون رسمی جنجالی جدی به راه انداخت . در دمشق بشار اسد پس از مدتی لبخند بر لب ظاهر شد. سید حسن نصرالله رهبر حزب الله لبنان هم در سخنانی تند و تیز به جریان مقاومت در برابر اسرائیل روحیه داده و گفت: شما باید سرزمین خود را آزاد کنید و در این مسیر مهم نیست که چه چیزهایی را قربانی می کنید و البته که اسرائیل هم باید محو شود . اسماعیل هنیه هم که رهبری حماس در نوار غزه را عهده دار است تاکید کرد که در ادامه خیزش های عمومی در خاورمیانه این رژیم صهیونیستی است که محو خواهد شد. در قاهره هم همزمان با این تحولات نیروهای امنیتی به معترضانی حمله کردند که مقابل سفارت رژیم صهیونیستی در قاهره تجمع کرده بودند. این صحنه ها شما را به یاد خاورمیانه قدیم می اندازد، درست است؟اعراب به جای آنکه به رهبران خود اعتراض کنند علیه اسرائیل یکصدا شده اند. این حوادث نشان داد که تمام پیش بینی ها دال بر اینکه اسرائیل از این خیزش های عمومی و انقلاب ها در منطقه در امان خواهد بود اشتباه محض بود. برای اعرابی که سالها زندگی در سایه دیکتاتوری را تجربه کرده اند اسرائیل عاملی برای مطیع سازی آنها بوده است. این مساله در هیچ کجا به اندازه مصر عینیت و مصداق ندارد. این حسنی مبارک بود که از حق مردمان خود گذشت و گاز را به قیمت ارزان تر به تل آویو منتقل کرده و البته مرز با غزه را هم بست. در میدان تحریر قاهره کم نبودند کسانی که حسنی مبارک را عروسک اسرائیل و آمریکا خواندند. آنچه بیست و چهار ساعت پیش رخ داد هم اسراییل و هم آمریکا را معذب کرد. این که بشار اسد از این ماجرا استفاده ابزاری کند و به بی بی یادآوری کن که اگر من نبودم مردمانم جولان را بازپس گرفته بودند، اهمیت چندانی ندارد. آنچه که حائز اهمیت است این است که خون تازه ای به رگ فلسطینی ها دمیده است . ستون نویس هاآرتص در این خصوص نوشت: سرانجام کابوسی که اسرائیل بیم آن را داشت از راه رسید. آوارگان فلسطینی اندک اندک مسیر بازگشت را در پیش می گیرند و به خانه ای بازمی گردند که نیم قرن از آن دور افتاده بودند. نکته نغز دیگر این ماجرا این است که بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی ظرف چند روز آینده به واشنگتن سفر خواهد کرد. در این دیدار بی شک باراک اوباما چندین بار در مقام انتقاد از سیاست های وی این جمله را تکرار خواهد کرد: من به تو هشدار داده بودم! در شرایطی که نتانیاهو فرد زیرکی باشد پاره ای از اصلاحات را آغاز خواهد کرد و از جدی ترین تهدیدی که از 1973 تاکنون این رژیم را محاصره کرده نجات خواهد یافت. اگر بی بی در اصلاحات جدی باشد باید بحث اعلام استقلال فلسطین را جدی بگیرد. باراک اوباما برای هفته جاری دو سخنرانی مهیا کرده است : یکی از آنها روز پنجشنبه خواهد بود که محور آن بهار دموکراسی و مردم سالاری در خاورمیانه است و دیگری هم در آیپک . جورج میچل استعفا داده و البته که روند صلح هم رسما مرده است. جوانان در خیابان های پایتخت های کشورهای عربی به قدرت خود پی برده اند. مردم هم منتظر نمی مانند تا ماه سپتامبر که شورای امنیت ملی با قطعنامه خود فلسطین را به رسمیت بشناسد. راهپیمایی های بیشتر در راه است و بی شک انسان های بی گناه بیشتری هم کشته خواهند شد. اکنون باید منتظر ماند و دید باراک اوباما برای این شرایط چه حرفی برای گفتن دارد؟فارین پالیسی 16 می / ترجمه: سارا معصومی 5151
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 399]