تبلیغات
تبلیغات متنی
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
طراحی سایت فروشگاهی فروشگاه آنلاین راه‌اندازی کسب‌وکار آنلاین طراحی فروشگاه اینترنتی وبسایت
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!
از بلیط تا تماشا؛ همه چیز درباره جشنواره فجر 1403
دلایل ممنوعیت استفاده از ظروف گیاهی در برخی کشورها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1860475632
خانم تناردیه در خوابگاه دختران!
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: خانم تناردیه در خوابگاه دختران! تهران - ایرنا - خانم تناردیه ها و آقای فاگین های عصر ما در تهران نه با بچه یتیم طرفند، نه با قشری که جامعه آنها را پس زده باشد؛ آنها با دانشجویانی طرفند که یک سر و گردن از افراد عادی بالاترند و استحقاق احترام و خدمت رسانی دارند. حالا دانشجویان دکترا و فوق لیسانس که از شهرستان های دور آمده اند در تهران درس بخوانند، زیر دست خانم تناردیه ها و فاگین هایی گرفتار می شوند که جز پول به چیز دیگری فکر نمی کنند.
تناردیه و فاگین، شخصیت های طماع و زورگوی دو رمان بینوایان و اولیور توئیست هستند که یکی صاحب مهمانخانه و رستوران و دیگری صاحب یتیم خانه و نوانخانه است.
داستان های نوشته شده در اروپای قرون گذشته که اوضاع اجتماعی قرون وسطایی اروپاییان را برای خواننده شرح می دهد مثل بینوایان ویکتور هوگو یا اولیورتوئیست چارلزدیکنز، پراست از ماجراهای شخصیت های صاحبخانه یا صاحب نوانخانه ای که به خاطر به دست آوردن چند سکه درآمد یا سود بیشتر به هر ظلم و ستم و حقه و نارویی دست می زنند.
طرف حساب شخصیت های آن داستان ها، کودکان و نوجوانان یتیم و بی سرپرست ولگردی بودند که جامعه قرون وسطایی هم نگاه مثبتی به آنها نداشت و همین عامل، دست صاحب مهمانخانه یا نوانخانه را برای زورگویی بیشتر و سوءاستفاده از آنها باز می گذاشت.
فرزند دلبندتان را از شهرستان های دور راهی تهران می کنید که در دانشگاه درس بخواند. دانشجو، خوابگاه می خواهد. تهران شهر پیشرفته ای است.
خوابگاه های زیادی در تهران هست که توسط بخش خصوصی تأسیس شده است. برای اینکه بدانید این خوابگاه ها چگونه اداره می شود و امکاناتش چیست و فرزندان دانشجوی شما در این خوابگاه ها تا چه حد سعادتمندند، راهی ندارید جز اینکه شبی را در یکی از اتاق های این خوابگاه ها به صبح برسانید و از دیده ها و شنیده هایتان گزارش تهیه کنید و عکس و فیلم بگیرید. البته برای ما، این اطلاعات با تهیه گزارش و مصاحبه با دانشجویان به دست می آید.
در خوابگاه، آفتاب نخستین صبح که بدمد شک نداریم از زندگی سیر شده اید چون در خوابگاه چیزهایی دیده و حرف هایی شنیده اید که باور کردنش سخت است اما چون به چشم دیده اید، باور می کنید:
قفسی به اسم اتاق
می خواهم وارد اتاق شوم. دختران می گویند نمی شود. چون یکی از بچه ها نماز می خواند و تا تمام نشود نمی توانیم داخل شویم.
چرا؟
جا نیست.
اتاقی است به طول 3 در عرض 2 متر. دو ردیف تخت در درازای سه متری اتاق گذاشته اند. هر ردیف، دو تخت. چهار نفر دراین اتاق شش متری باید زندگی کنند. چهار دانشجو.
زیبا دکترا می خواند. مهسا فوق لیسانس صنعتی امیر کبیر. رویا هم فوق لیسانس دانشگاه علامه می خواند. آدم های حسابی هستند. سرشان به تن شان می ارزد. بین دو ردیف تخت، به اندازه عرض شانه یک نفر جا هست که معمولاً یا برای نماز خواندن استفاده می شود یا تردد از اتاق به بیرون و از بیرون به اتاق. بخشی از این فضا را هم وسایل و ساک های بچه ها اشغال کرده است.
روی هم و توی هم و بی نظم که اگر دنبال وسیله ای بگردی، باید اسباب و اثاثیه سه نفر دیگر را بریزی زمین تا به ساک یا وسیله خودت برسی.
موقع نمازخواندن یک نفر، بقیه یا باید روی تخت های خود بی حرکت بمانند یا بیرون منتظر باشند. این دختران، پیشتر در خانه های فراخ خود، تنگ ترین جایی که به خود دیده اند، آغوش والدین بوده است. نماز مهسا تمام می شود. یکی یکی وارد اتاق می شویم. تخت مرا نشانم می دهند. روی تخت دراز می کشم. دیوار بوی گاز می دهد. ابتدا به شامه خودم شک می کنم. می نشینم. صورتم را نزدیک دیوار می برم و بو می کشم.
زیبا می زند زیر خنده:
درست فهمیدی. اینجا نشتی گاز داریم. تو دیوار این ساختمان چاه گاز کشف شده، قرار است بیایند و این چاه را استخراج و گازش را به خارج صادر کنند.
روحیه خوبی دارد. می پرسم داستان چیست.
رویا از تخت به پایین سرک می کشد: «هرچه به خانم رئیس می گوییم اینجا گاز نشت می کند قبول ندارد. دلش نمی آید پول هزینه کند. به هر حال این ساختمان فرسوده است و لوله کشی گاز آن هم فرسوده است. ما معمولاً صبح ها با سر درد از خواب بیدار می شویم از بس تا صبح در خواب بوی گاز می خوریم.»
زیبا باز شوخی می کند:
تو ریه های مان گاز شهری جریان دارد. جلوی دهان مان کبریت بکشی مثل اژدها آتش بیرون می زند.
از شوخی با نمک زیبا خنده ام می گیرد و وسوسه می شوم جلوی دهانش کبریت بکشم.
دو سال است این طبقه بوی گاز می دهد، آسایش دانشجویان به هم ریخته است. مالک خوابگاه اهمیت نمی دهد. او خوابگاه دیگری هم دارد. دختران دوست دارند یک بار به آن یکی خوابگاه سر بزنند و ببینند آنجا چه مسائل و مشکلاتی دارد، اینجا چهار طبقه است. هر طبقه پنج اتاق دارد.
یکی 8 تخته، دوتا چهار تخته، دوتا شش تخته. در هرطبقه 30 نفر ساکنند اما معمولاً یکی دو تا میهمان هم راه می دهند با کرایه شبی 20 هزار تومان که معلوم نیست این میهمانان کی هستند و چه کاره اند و به چه دلیل به خوابگاه دانشجویان راه شان می دهند.
هنوز پنج ساعت نشده در اینجا هستم که مشکلات این خوابگاه دانشجویی مثل بازیگران یک نمایش جلوی چشمم می آیند و خودشان را معرفی می کنند. اما من ظاهر رنگارنگ و زیبای اینجا را دیدم و پسندیدم و قرارداد بستم که بمانم. شاید لازم شود یک سال اینجا بمانم. یعنی خوابگاه دانشجویی دختران در مرکز شهر تهران، خیابان مطهری چنین باشد، در محله های پایین تر چگونه است؟
در تبلیغات این خوابگاه نوشته بود: دارای کترینگ، اینترنت و زیر نظر صندوق رفاه دانشجویان. صندوق رفاه، صندوق رفاه! پس می توان شکایت کرد.
زیبا می گوید: «خودت را خسته نکن. چندی پیش یک خبرنگار برای تهیه گزارش آمده بود، او پیگیری کرد و از سوی صندوق رفاه گفته بودند که این خوابگاه زیر پوشش صندوق رفاه نیست. از مالک خوابگاه پرسیده بود چرا روی تابلو نام صندوق رفاه را زده است که جواب داده بود رئیس اتحادیه سی دی این تابلو را به ما داده ما هم ساختیم و زدیم سر در خوابگاه. باورم نمی شود، مگر می شود از تابلوی دولتی به این بزرگی سوءاستفاده کنی و هیچ مرجع دولتی به دلیل جعل عنوان مدعی نشود؟»
از زیبا می پرسم: «اینجا اینترنت داریم که بروم و درباره موضوع تحقیق کنم؟»
زیبا می گوید: «اینترنت داریم اما ساعت یک ونیم شب به بعد کار می کند، آن هم سرعت ندارد و به درد نمی خورد. در واقع اسمش هست، خودش نیست.» با وجود این، به سراغ اینترنت می روم و همان طور که زیبا پیش بینی کرده بود، ناکام بر می گردم.
صبح بخیر بهداشت
صبح با سردرد شدید از خواب بیدار می شوم. در راهرو سرو صدایی هست. از اتاق بیرون می روم. زهراخانم نامی برای بردن زباله های اتاق ها آمده است. در اتاق روبه رویی باز است و دختری به زهرا خانم اعتراض می کند:
شما باید آشغال ها را با کیسه زباله ببرید، اینها میکروب دارد. مگر یک کیسه زباله چقدر قیمت دارد که اینقدر ناخن خشکی می کنید؟
زهراخانم خونسرد است و سطل ها را یکی یکی در سطل بزرگی که همراه آورده خالی می کند و با کیسه قبلی در اتاق می گذارد. او بدون اینکه به دانشجوی معترض نگاه کند می گوید:
ما کیسه زباله ها را عوض می کنیم اما چشمان شما اشتباه می بیند.
زهرا خانم که می رود به اتاق دانشجوی معترض می روم و او را به حرف می گیرم:
کیسه زباله ها را نمی برند؟
حاضر نیستند هزینه کنند. سلامت ما را به خطر می اندازند. آشغال ها را باید در سطل هایی بریزیم که کیسه زباله اش از هفته پیش مانده. جلوی چشمان ما دروغ می گویند که کیسه را عوض کردیم اما چشمان شما نمی بیند.
اعتراض شما اثری دارد؟
این رسم همیشگی شان است، اگر اثر داشت که الآن این کار را نمی کرد. به جای اهمیت دادن به اعتراضات ما، با کسی که به رفتارهایشان ایراد بگیرد برخورد هم می کنند.
مشغول گفت وگو با دختر جوان هستم که دختربچه ای جارو وخاک انداز به دست از پله ها بالا می آید.
دختربچه شروع می کند به نظافت اتاق ها. بالای سرش می روم. سرسری جارو می زند و می رود.
بچه است و ظاهراً نه توان بهتر کارکردن دارد نه برای این کار مناسب است.
دختر جوان، دختربچه جارو به دست را نشانم می دهد:
ببینید! این یکی از کارهای خلاف مدیریت اینجا است. برای اینکه کمتر هزینه کنند، این بچه را معلوم نیست از سر کدام خیابان آورده اند که نظافت کند. هیچ وقت برای نظافت اینجا از مواد ضد عفونی کننده استفاده نمی کنند. این بچه هم نظافت درستی نمی کند.
بر می گردم به اتاق خودم. هم اتاقی هایم با دیدن من لبخند می زنند.
زیبا می گوید: اوضاع اینجا روشناختی؟
بوی گاز شامه ام را می سوزاند.
می گویم: قابل باور نیست. ما اینجا پول می دهیم و حقوقی داریم.
هر سه دختر به حرف من می خندند و مشغول گفت و گو می شوند. در اثنای صحبت ها، دختران به اطلاعم می رسانند که چندی پیش پس از شکایت به وزارت بهداشت، بازرسی آمد و به اندازه 5 دقیقه 4 طبقه خوابگاه را بازرسی کرد و در نهایت به دانشجوها تشر زد که شما ناشکرید، چون اینجا خیلی تمیز است. مهسا وقتی نگاه ناباورانه مرا می بیند، دستم را می گیرد و به دنبال خودش از اتاق بیرون می برد. تابع و مطیع دنبال او می روم. به انتهای سالن می رویم. دری را باز می کند.
چراغ را روشن می کند. حمام است. به محضی که چراغ روشن می شود و نگاهم به کاشی های حمام می افتد، خود را عقب می کشم و جیغ می زنم. مهسا بغلم می کند و دلداری می دهد:
«نترس، ببخش که بی خبر اینجا را نشانت دادم. هر بار که کسی حمام می رود و رطوبت حمام زیاد می شود، اینها از لابه لای درزهای کاشی ها بیرون می آیند. البته ما دیگر ترس مان ریخته و با اینها حمام عمومی می رویم.»
دست مهسا را سفت می چسبم و دوباره به داخل حمام سرک می کشم. کرم های خاکی از لای درزهای کاشی دیوار و کف حمام بیرون می آیند، رژه می روند و باز برمی گردند به شکاف های کاشی ها.
مهسا را می گذارم و به دو به اتاق بر می گردم. دوربین را بر می دارم و به حمام می آیم. فیلم و عکس می گیرم. می خواهم برگردم به اتاق که مهسا دستم را می کشد.
- بیا هنوز مانده. بیا آشپزخانه را ببین.
شکنجه ای به نام غذاخوردن
بوی گاز که در تمام طبقه پیچیده، اذیتم می کند. از مهسا خواهش می کنم دیدن آشپزخانه را بگذارد برای وقت دیگر. به اتاق بر می گردیم. لباس می پوشم و به خیابان می روم. کمی پیاده روی می کنم و دنبال کارهای شخصی و خرید می روم. عصر به خوابگاه بر می گردم و از شدت خستگی به خواب می روم. ساعت 8 شب نشده با سر و صدایی که از راهرو می آید، از خواب می پرم. زیبا و مهسا در اتاق نیستند. رویا غرق مطالعه است، اما کلافه. می پرسم چه خبر است.
برو تو آشپزخانه ببین خانم تناردیه چه وضعی برای ما درست کرده.
در آشپزخانه غوغایی است. تقریباً همه دختران طبقه جمعند. صفی تشکیل شده و داخل آشپزخانه هم شلوغ. از دخترانی که تو صف ایستاده اند، عذرخواهی می کنم و توضیح می دهم که تازه واردم و فقط می خواهم ببینم چه خبر است. دخترها مزه می پرانند که بیا ته صف خودمان برایت توضیح می دهیم. می خندم و به آشپزخانه می روم.
بله. چیزی که می بینم، باورم نمی شود. یک مویز است و چهل قلندر. یک دستگاه گاز چهار شعله است و 30 نفر که باید افطاری و شام خود را با آن گرم کنند و چای درست کنند. با یک یخچال پت پتو که همه باید نان و پنیر خود را از آن بردارند. روی پنج شعله گاز هر دختری چیزی گذاشته و پنج دست باید همزمان روی پنج شعله از غذایش مراقبت کند. صحنه هایی که می بینم، هم خنده دار است و هم غصه دار.
دختران مظلوم و دانشجویان فوق لیسانس و دکترا و بچه های درسخوان باصفا چرا در چنین وضعی در شهر غریب گرفتار آمده اند؟ بر می گردم و از دختری که در انتهای صف ایستاده، می پرسم شماره این خانم را دارید؟ می خواهم زنگ بزنم و اعتراض کنم. دختر دیگری می گوید: «خودت را خسته نکن، هر وقت مسأله ای پیش می آید، گوشی را خاموش می کند و جواب نمی دهد.»
دختر دیگری می گوید: «دو سال پیش آتش سوزی شده بود، نتوانستیم پیدایش کنیم. یک بار هم که اتفاقی اینجا دیدیمش، از وضع یخچال گفتیم، جواب داد که مگر تو خانه های خودتان یخچال جنرال استیل دارید که از یخچال من ایراد می گیرید؟»
مگر یخچال چه مشکلی دارد؟
برو ببین. بیشتر خوراکی هایی که می گذاریم، خراب می شود یا کپک می زند. یخچال دست دوم رفته از مولوی خریده، خراب است، خنک نمی کند، خانم هم عین خیالش نیست.
دختری که با غذای گرم از آشپزخانه بیرون آمده و از کنار ما رد می شود، قابلمه غذایش را به شکل نمایش پرچم پیروزی بالا می گیرد و به چپ و راست حرکت می دهد، با خنده و سر و صدا می گوید:
- یاران! من موفق شدم. حالا همه با هم شعار پیروزی سر بدهیم: خانوم صاحب خانه، خانوم تناردیه، بشر است؟ این بشر است؟
همه دختران توی صف و داخل آشپزخانه یکصدا جوابش را می دهند:
نابشر است، در به در است، خانوم تناردیه، خانوم صاحب خونه.
دختر قابلمه به دست به سمت اتاقش می رود و شعار را تکرار می کند و دختران هم تو گویی کینه بزرگی از خانم صاحب خوابگاه به خاطر طمع ورزی ها و خلف وعده ها و پول پرستی هایش دارند، شعار را تکرار می کنند.
انتظار آخرین دختر برای گرم کردن غذا، بیش از یک ساعت طول می کشد و پس از آن، دخترانی که از سر کار بر می گردند، آشپزخانه را به اشغال درمی آورند و صف و غیره.
من غرق تماشا هستم. تمام عصر و شب را چنان به رصد کردن ماجرای غذا گرم کردن دختران و یک دستگاه گاز فکسنی و یخچال دست دوم خراب مشغولم که خودم فراموش می کنم چیزی بخورم. بعد از غذا خوردن، صف و سر و صدای شستن ظرف ها را داریم. به طبقات دیگر هم سر می زنم. در هر طبقه 30 نفر درگیر غذا و گاز و یخچال و شستن شده اند. سیستم عصبی ام به هم می ریزد. حرص می خورم. بر می گردم به اتاقم. مهسا و زیبا روی تخت نشسته اند و ظرف های کثیف کنار دست شان است. رویا نماز می خواند. باید بیرون منتظر بمانم تا جا باز شود.
زندگی در نیمه شب
دخترها نصیحتم می کنند که تا می توانم بی خیال باشم و حساسیت به خرج ندهم. رویا شوخی می کند:
ببین یادت نرود اگر مثلاً 8 صبح کلاس داری، اینجا باید از 5 صبح بروی پشت در دستشویی نوبت بگیری. یک دست و رو شستن یعنی یک ساعت صف و نوبت. گاهی مجبور می شوی نمازت را با تیمم بخوانی، چون نوبت دستشویی بهت نمی رسد. مسواکت را وقتی خواب هستی شروع کن، حمام؟ خیرش را ببینی. فکرش را بکن که 30 نفر بخواهند این کارها را بکنند.
مهسا رشته سخن را می گیرد: «حمام را که دیدی؟ حمامش کرمو است. همان یک حمام است و سی نفر دانشجو. یک دستشویی هم هست برای سی نفر. من خودم همیشه ساعت دو نیمه شب از خواب بلند می شوم و به نظافت شخصی می پردازم. حتی مسواکم را نیمه شب می زنم چون اساساً وقت ندارم در صفوف به هم فشرده دستشویی و حمام منتظر باشم.»
رویا باز شوخی می کند: «البته در حمام به تعداد دانشجوها کرم خاکی هست و از جهت کرم کمبودی نداریم.»
دخترها می خندند و زیبا می گوید: «به خاطر کمبود گاز و آشپزخانه خیلی از دخترها شب ها گرسنه می خوابند. درس دارند و وقت صف ایستادن ندارند و دل آدم برای بچه های مردم کباب می شود. پدر و مادرها اگر بدانند چه بلاهایی در این خوابگاه ها به سر بچه های دسته گل شان می آید، هیچ وقت حاضر نمی شوند آنها را به دانشگاه شهرهای دیگر بفرستند.»
از دخترها می پرسم: «چرا خوابگاه تان را عوض نمی کنید؟»
مهسا می خندد: «یک بار رفتیم چند خوابگاه دیگر را دیدیم، همین مسائل را داشتند، فرقی نمی کند. انگار خوابگاه های دانشجویی فراموش شده اند. باید بروی و ببینی.»
صبح، صدای جر و بحث از راهرو می آید، هم اتاقی های من نیستند و در اتاق باز است و صدایشان شنیده می شود که با مدیر خوابگاه بحث می کنند. کارشناس شرکت گاز آمده و گفته لوله کشی گاز ایراد دارد و گاز به داخل بافت دیوار نشت می کند، به همین دلیل در طبقه دوم بوی گاز می پیچد. دعوا که بالا می گیرد، مدیر به مالک خوابگاه گزارش می دهد. تا شب باید صبر کنیم. تا شب خبری نمی شود.
بالاخره اتفاقی که نباید، می افتد. آبگرمکن منفجر می شود و آتش سوزی راه می افتد. هیچ امکاناتی برای خاموش کردن آتش نیست. خطر، همه را تهدید می کند. دانشجوها همگی به طبقه پایین می روند و پشت در خروجی تجمع می کنند. مدیر خوابگاه کلید به دست ایستاده و در را باز نمی کند.
ساعت از 9 گذشته و کسی حق ورود و خروج به خوابگاه را ندارد. خلاف قانون است. یاد دختری می افتم که در یکی از خوابگاه ها نیم ساعت دیر آمده بود و برایش در را باز نکردند و تا صبح در خیابان خوابید. قانون آمده که فقط یقه بی پناهان و مردم عادی را بگیرد؟ جیغ و گریه و التماس دختران در مدیر خوابگاه اثر نمی گذارد و آتش هم دارد کار خودش را می کند...
پول هدف است، وسیله نیست
فردا، مالک خوابگاه قبول می کند لوله کشی گاز را به پیمانکار بسپارد. کارگران و تکنیسین ها می آیند. با نخستین ضربه تیشه، گاز از دل دیوار فواره می زند تو صورت کارگر. حال کارگر بد می شود، سال ها است که گاز به داخل جرز و مصالح ساختمان نشت می کند. مأمور شرکت گاز حاضر است، سر تکان می دهد:
این ساختمان باید صد باره منهدم شده باشد. خدا به بچه های مردم رحم کرده. عملیات ترمیم لوله کشی گاز ادامه می یابد. یک هفته می گذرد. ترمیم لوله کشی گاز هنوز ادامه دارد. دخترها نه آب گرم دارند، نه حمام و نه اجاق گاز، اعتراضات به وضع خراب بهداشتی خوابگاه و نداشتن گاز و حمام بالا می گیرد. در برابر اعتراضات دانشجویان، برخورد مالک و مدیر ساختمان با معترضان غیرمنطقی و سودجویانه است.
آخرین پاسخی که به دانشجویان داده می شود از سوی همسر مالک خوابگاه است: «دوش آب سرد بگیرید، فعلاً غذای سرد بخورید، سر خیابان گرمابه عمومی است، بروید استفاده کنید، اگر هم ناراحتید، بقیه مبلغ قرارداد را پس نمی دهیم بروید جای دیگر.» دخترها سرخورده و تحقیر شده و ناچار، دست از اعتراض می کشند. امیدی به بازرسی های نمایشی نیز ندارند. پس از گذشت دو هفته لوله کشی گاز اصلاح می شود و کارشناسان شرکت گاز آن را تأیید نمی کنند. اشکالات فنی وجود دارد اما برای ادامه تعمیرات و خرج کردن پول مقاومت می شود. به هرحال، مسأله گاز برطرف می شود و پس از آن، اجاره خوابگاه و مبلغ ودیعه هرکدام به طور غیرقانونی 60 هزار تومان افزایش می یابد.
باز هم اعتراض فایده ندارد چون دخترها ناچار و بی پناهند و کسی از حقوق شان دفاع نمی کند.
رویا می گوید: «افزایش کرایه ماهانه، باید مهرماه هر سال انجام شود گرچه مالک اینجا سالی دو یا سه بار کرایه را اضافه می کند و می گوید اجبار نیست، اختیاری است اما هر شب کارمندانش را به در اتاق ها می فرستد و کارمندانش با اهانت و بدرفتاری این پول ها را به زور از دخترها می گیرند. اگر هم در پرداخت اجاره تأخیر کنی به ازای هر یک روز، دو هزار تومان نزول پول می گیرند.»
مهسا هم می گوید: «بیرون رفتن از اینجا مشکل است، اگر بخواهی لغو قرارداد کنی، پولت را پس نمی دهد و به حساب اجاره ماه های بعد می گذارد. یکی از دخترها وقتی از اینجا رفت، سه روز در بیمارستان بستری شد از بس با او بدرفتاری کردند غیر از اینکه اینجا عفونت و کثیفی و سوسک و انگل فراوان است، تو هم که آزمایشی آمده ای بهتر است بروی و نمانی.»
زیبا در حالی که قطره اشک گوشه چشمش را پاک می کند می گوید: «ما اینجا اتفاقات تلخ زیادی را شاهد بوده ایم. یک بار همسر یکی از دانشجوها زنگ زد و سراغ او را گرفت و از ما خواست به در اتاقش برویم چون به تماس های شوهرش جواب نمی داد. به در اتاق آن دختر زیبا و جوان و کم حرف رفتیم. ما می دانستیم دختر در اتاقش است اما در قفل بود. بالاخره کسی آمد و به بالکن رفت و دید دختر بی جان روی تخت افتاده و مقداری قرص کنارش ریخته. او در غربت و تنهایی و براثر فشارهای وارده اقدام به خودکشی کرده بود اما هنوز نفس می کشید و می شد او را نجات دهیم. مدیر خوابگاه اجازه نداد شیشه را بشکنیم و دختر را به بیمارستان برسانیم. از عصری با او کلنجار داشتیم و بالاخره ساعت از ده و نیم شب گذشته بود که توانستیم پیکر بی جان دختر را تحویل مأموران اورژانس دهیم.
فضای اتاق سنگین می شود. هر چهار نفر اشک می ریزیم و مهسا می گوید: «آن شب، یک شیشه پنجره، هم قیمت جان یک زن جوان بود...»
دستم دراز می شود و چراغ را خاموش می کنم. در تاریکی اشک می ریزم. صدایی از راهرو بلند می شود. باز هم مشاجره، باز هم بدرفتاری.
منبع: روزنامه ایران
27/07/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 80]
-
گوناگون
پربازدیدترینها