واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: حاشیه ادامه دار دوومیدانی در رشته 4 در 400 متر هاشمی:طهماسبی در حق ایران خیانت کرد،کار او عمدی بود تهران - ایرنا- هاشمی:طهماسبی در حق ایران خیانت کرد،کار او عمدی بود
اتفاقاتی که برای نمایندگان ایران در "دو 4 در 400 متر "بازی های آسیایی افتاد هنوز هم حاشیه های زیادی را به همراه دارد.
سجاد هاشمی بعد از اینکه در بازی های آسیایی 2010 گوانگ ژو و المپیک 2012 دستش خالی ماند، خوشحال بود در اینچئون جبران می کند، آن هم با مدال 4 در 400 متر. رکورددار 400 متر ایران تنها با رؤیای مدال بازی های آسیایی آرام می گرفت. وقتی تیم ایران در مسابقه تا پایان دور دوم، اول بود، او با واقعی شدن رؤیایش فاصله زیادی نداشت، تنها دو دور یا به عبارتی 800 متر اما همه رؤیاهایش در یک چشم به هم زدن خراب شد. وقتی احسان طهماسبی چوب را از مهدی زمانی نگرفت.
نمی دانم چرا ما را خراب کرد؟
سجاد هاشمی که نفر آخر بود و مأموریت داشت وقتی چوب را از احسان طهماسبی می گیرد کار را تمام کند، مثل مسابقه های ژاپن که تیم تا دور سوم، ششم بود اما با رسیدن چوب به دستش سوم شد ولی او این بار اصلاً فرصت دویدن هم پیدا نکرد. چه برسد که کار را با مدال تمام کند. هاشمی دوباره تلخ ترین خاطره اش را مرور می کند: «مهدی زمانی با پایان دور دوم آمد تا چوب را به احسان طهماسبی بدهد اما او نمی گرفت. زمانی که خیلی از دست او ناراحت شده بود، چوب را به زمین زد و رفت. حتی من می خواستم چوب را بگیرم و بدوم تا آنها همچنان به دعوای شان ادامه دهند که نشد. خیلی ها می خواهند تقصیر را به گردن مهدی زمانی بیندازند اما من این طوری نمی بینم. نمی دانم چرا طهماسبی دعوا هم داشت، ما را خراب کرد؟»
واقعاً شوکه شدم
رکورددار 400 متر ایران هنوز هم نمی تواند باور کند الکی الکی مدال بازی های آسیایی از دستش پریده: «من آن موقع که دیدم طهماسبی فقط مهدی زمانی را نگاه می کرد، بدون اینکه چوب را بگیرد، شوکه شدم. شما از تلویزیون می دیدید و من از نزدیک. از روزی که قرار شد در ماده 4 در 400 متر بدویم، همه؛ چه ما و چه مربیان به همه چیز فکر می کردیم. حتی احتمال افتادن چوب یا رفتن پا روی خط را می دادیم مثل گوانگ ژو که به خاطر همین حذف شدیم اما فکرش را هم نمی کردم که طهماسبی اصلاً چوب را نگیرد.»
طهماسبی حماقت کرد
دونده تبریزی آنقدر گناه هم تیمی اش را بزرگ می داند که اسم آن را اشتباه نمی گذارد: «ما 4 دونده 400 متری بودیم. اگر طهماسبی چوب را می گرفت و به دست من می داد، خیلی خوب می شد. من آماده بودم که نه با اسمم که با تجربه ام بدوم. زمانی چوب را خوب آورد اما طهماسبی نگرفت. نمی دانم چطور شد. نمی دانم آن لحظه به نظرم حماقت محض کرد و بس. او نه تنها به ما که به ایران خیانت کرد.»
کار او عمدی بود
شاید بی خیالی طهماسبی بعد از خراب کردن مسابقه، فرضیه عمدی بودن کار او را قوت می دهد و همین مسئله بیشتر هاشمی را اذیت کرده تا حدی می گوید: «چنین اتفاقی در مسابقه ای به این مهمی اصلاً قابل باور نبود. او حتی بعد از مسابقه هم نیامد از بچه ها عذرخواهی کند و دلیل کارش را توضیح دهد. اصلاً ما تا 3 روز او را نمی دیدیم. راحت می رفت مسابقه ها را می دید و برمی گشت. انگار نه انگار که اتفاقی افتاده. او در صحبت با بقیه بچه ها گفته بود سلام مرا به عاکفیان برسانید و بگویید: «دیدی مرا اذیت کردند، چه کار کردم؟» این یعنی کارش عمدی بود. من بیشتر از 100 بار این قضیه را مرور کردم و به این نتیجه رسیدم که فکر طهماسبی کوچک بود. 2، 3 روز قبل از مسابقه می گفت احتمال افتادن چوب هست، چرا خودتان را ناراحت می کنید؟ ما هم می گفتیم تیم خوبی هستیم و چرا این حرف را می زنی اما او با گرفتن 1550 دلار پول توجیبی دیگر قید مسابقه را زد.»
ما ریش گرو گذاشتیم
هاشمی بیشتر از این دلش می سوزد که با گرو گذاشتن ریش، داوری اجازه داد تا طهماسبی هم به بازی های اینچئون برود: «اصلاً آقای داوری راضی نبود که طهماسبی به بازی های آسیایی بیاید اما ما به خاطر اینکه او در انتخابی قزاقستان 46 ثانیه و 69 صدم ثانیه رفته بود، اصرار کردیم او هم باشد وگرنه با رضا قاسمی هم نتیجه می گرفتیم اما بدن ها آماده بود و فدراسیون هم هزینه کرده بود. همه منتظر ما بودند اما نتیجه چیز دیگری شد. حالا هم هر وقت طهماسبی باشد، من دیگر کنارش نمی دوم. حتی اگر فینال المپیک باشد چرا که او را دونده نمی دانم.»
من مدال بازی ها را می خواستم
این کابوس حالا حالا ها راحتش نمی گذارد؛ کابوسی که مثل خوره وجودش را می خورد. هنوز دردش را فراموش نکرده، تا حدی که بعد از چند روز هنوز روی رفتن به تبریز را ندارد: «من نرفته بودم برای دیدن اینچئون و یا پول توجیبی دلاری. من کوچک ترین دونده تیم 4 در 400 متر بودم اما فقط مدال بازی ها را می خواستم. در گوانگ ژو مدال نگرفتم و در المپیک هم به خاطر مشکلی که قبل از آن برایم پیش آمده بود، خوب نبودم. می خواستم با تجربه هایم مدال بگیرم اما باز هم نشد؛ در حالی که همه منتظر مدالم بودند. حالا من باید تا دوره بعد صبر کنم. من 2، 3 روی مریض شدم. حقم مدال بازی ها بود. البته این تجربه بزرگ و انگیزه زیادش دیوانه ام کرده تا مدال بگیرم. من به خاطر شرمندگی حتی به تبریز نرفته ام. نمی توانم در چشم آنهایی که حامی من بوده اند، نگاه کنم.»
مهری رنجبر / خبر آنلاین
19/07/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]