تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837395686
زندگی در همسایگی حادثه؛ از حلبچه تا شهرک فاطمیه
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
استانها > مرکز > قم به بهانه روز آتش‌نشان/
زندگی در همسایگی حادثه؛ از حلبچه تا شهرک فاطمیه
قم - خبرگزاری مهر: «هیچ وقت به آتش‌نشان بودن به این عنوان یک شغل نگاه نکردم. این یک عشق است. هر کس به خاطر حقوق آخر ماه یا بازنشستگی و چنین چیزهایی آتش‌نشان شود، زود جا می‌زند. » این را رضا وفایی می گوید، یکی از آتش نشانان باسابقه قم که روزهای نوجوانی‌اش را در دانشگاه جبهه‌ها سر کرده و بعد از آن هم در شغل آتش نشان جان‌ها و مال‌های بسیاری را نجات داده. همان کاری که روزهای دفاع مقدس هم انجام می‌داد.
به گزارش خبرنگار مهر، «شیمیایی یعنی نامردی» سرش را که انگار از هجوم خاطرات سنگین شده می‌اندازد پایین. دوباره نگاه می‌کند: «نامردی است... نامردی... یک وقت در میدان جنگی. حریفت را می‌بینی. تیر می‌اندازی، تیر می‌اندازد. خب جنگ است دیگر... اما شیمیایی یعنی نامردی...» یک ریه ندارد. چشم چپش هم فقط 15 درصد می‌بیند. معلوم نیست چقدرش یادگار دوران جنگ است، چقدرش اثر مأموریت‌های آتش‌نشانی. ولی مگر فرقی هم دارد؟ رضا وفایی یکی از آتش‌نشانان باسابقه شهر قم است که روزهای نوجوانی‌اش را در دانشگاه جبهه‌ها سر کرده است. در ابتدای جوانی هم وارد سازمان آتش‌نشانی شهرداری قم شده و تا امروز جان‌ها و مال‌های بسیاری را نجات داده. همان کاری که روزهای دفاع مقدس هم انجام می‌داد. او که اکنون 44 سال دارد. 22 سال از عمرش را لباس سرخ آتش‌نشان به تن کرده است. پیش از آن در 16 سالگی یک روز زیبای تابستانی وقتی در مغازه تراشکاری مشغول کار بود، با یک اتوبوس مواجه می‌شود. اتوبوسی که مسیر سرنوشتش را عوض می‌کند. رزمندگان با شور و حال آن روزها در مسیر حرکت به سوی نبرد با دشمن بودند. رضای نوجوان زیاد از جنگ در اخبار رادیو و تلویزیون شنیده بود اما دیدن آن حال و هوا تأثیر دیگری در او داشت. به خانه آمد و شرع کرد به التماس کردن. به قول خودش مادرش را جان به سر کرد تا اجازه دهد به جبهه برود. « والفجر10 بود. روستای دوزلی. یک کوه فاصله بود تا دشمن. صدام کم آورده بود و می‌خواست ضعفش را با شیمیایی جبران کند. شیمیایی یعنی نامردی.
«نمی‌فهمی چه بلایی سرت آمده. یک دوش آب سرد می‌گیری و برمی‌گردی به خط اما مشکلات تازه آغاز شده است. سه ماه بعد باز همان منطقه گاز سیانور زدند. مردم بی حساب کشته می‌شدند. با یکی دو تا از بچه‌های قمی کشته‌ها را دفن می‌کردیم. همان جا بیشترین آسیب‌ها به بدنم وارد شد. قطع‌نامه که پذیرفته شد، دانه‌های ریزی روی بدنم ایجاد شد. دکتر رفتم. تشخیص نمی‌دادند. دست آخر دکتر جهان‌بینی آب پاکی را روی دستم ریخت. تازه آن موقع فهمیدم شیمیایی هستم.» همان تاول‌های ریز چند سال درگیرش کردند. بیست و اندی ساله بود که تصمیم گرفت آتش‌نشان شود. می‌گوید این بهترین راه بود که برای ادامه مسیر رزمندگی به ذهنش می‌رسیده. آتش‌نشان شدن و نجات جان و مال انسان‌ها. دو بار عملِ باز ریه داشته و چند بار عمل چشم. با شرایطی که دارد، کار کردن در این حرفه هیچ وقت برایش آسان نبوده با این حال حرف که می‌زند، مدام می‌گوید راضی‌ام... 240 نیروی آتش‌نشانی قم همین را می‌گویند. سختی هست، آسیب هست، خاطرات تلخ و ناگوار زیاد است اما شیرینی و رضایت نجات جان افراد از آن بیشتر است. « گاهی حادثه‌ها آنقدر سنگین است که اثرش روی جسمم تا یک هفته می‌ماند. درد شب‌ها بی تابم می‌کند. تنفسم مشکل می‌شود اما هیچ وقت از انتخاب این شغل پشیمان نشدم. آتش‌نشان بودن هم مثل رزمنده بودن یک جور سربلندی با خود دارد...» از میان تمام مشاغل، آتش‌نشانی شاید به این علت که با زندگی مردم سر و کار دارد، شاید هم به خاطر تنوع مأموریت‌ها خاطره‌سازترین شغل‌ها است.
وفایی خاطرات زیادی دارد. از خانه‌هایی که در آتش سوختند تا خودروهایی که منفجر شدند. در شغل او هر روز یک خاطره است. با این حال می‌گوید وقت خلوت کردن یک خاطره همیشه با او مانده است. خاطره یک روز عاشورا. 15 سال پیش. زنی که در هجوم جمعیت نفسش رفته بود. صورتش را پوشانده بودند و روی بدنش پول می‌ریختند. دخترهایش هم ایستاده بودند به شیون. هیچ کس فکر نمی‌کرد زنده باشد. آقای وفایی تنها کسی است که متوجه نبض ضعیف او شد. زن با تنفس مصنوعی نجات پیدا می‌کند. او هنوز معتقد است امام حسین(ع) این زن را به زندگی برگرداند. خاطره دیگرش به سخت‌ترین مأموریت‌هایش مربوط می‌شود. آتش گرفتن کارخانه بزرگ سازنده حشره‌کش‌های دستی؛ وسعت آتش و حشره‌کش‌هایی که مقابل صورت آتش‌نشانان منفجر می‌شدند. و خدا می‌داند چند آتش‌نشان در این حادثه مجروح شدند. خاطره دیگرش در کارخانه بزرگ کفش قم اتفاق افتاده. یک آتش‌سوزی بزرگ در یک کارخانه عظیم. آتش به انبار مملو از مواد اولیه هم می‌رسد. بشکه‌های مواد اشتعال‌زا یکی پس از دیگری منفجر می‌شوند... همکارانش حوادثی شبیه به این حتی تا 60 درصد سوختگی هم داشته‌اند. هجوم خاطرات در لحظه‌های تنهایی شاید ویژگی هر آتش‌نشانی باشد. با این حال یک حادثه تا آخر عمر همراه رضا وفایی خواهد ماند. داستان خانه‌ای در شهرک فاطمیه که روی سر دو طفل بی‌گناه ویران شد. خاطره تلخ تمام مردم قم در سال 92. سجاد و ساناز که زیر خروارها خاک بی تدبیری پدر و مادرشان دفن شده بودند، تا ساعت‌ها چهره خود را به نیروهای امدادی نشان نمی‌دادند. « خیلی فضا دلهره‌آور بود. به خاطر سازه بتنی که ساختمان داشت، می‌دانستیم هیچ کدام زنده نمانده‌اند اما پیدا کردن بدن‌هایشان اصلاً کار ساده‌ای نبود. دخالت مردم هم کار را سخت‌تر کرده بود. می‌گفتند با بیل آوار را بردار؛ نمی‌دانستند سازه بتنی است و راه و سرم خاص دارد. »
در 6 ماه نخست امسال 40 مرگ بر اثر حوادث در شهر قم اتفاق افتاده و 321 نفر مصدوم شده‌اند. این آمار می‌توانست بسیار بدتر باشد، اگر کسانی نبودند که روز و شبشان وقف نجات جان مردم شده. آتش‌نشان بودن هم صبر می‌خواهد و هم فداکاری. هم شجاعت و هم دقت... خلاصه به این آسانی نمی‌توان آتش‌نشان شد. باید مجموعه‌ای از خوبی‌ها را در خودت ایجاد کرده باشی تا در این شغل تاب بیاوری. «هیچ وقت به آتش‌نشان بودن به عنوان یک شغل نگاه نکردم. همکارانم هم همینطور فکر می‌کنند. این یک عشق است. هر کس به خاطر حقوق آخر ماه یا بازنشستگی و چنین چیزهایی آتش‌نشان شود، زود جا می‌زند. » از حمایت‌های سازمانی که می‌پرسم اظهار رضایت می‌کند. توقعی ندارد. آدم وقتی پای معامله با خدا می‌نشیند، دیگر شرمش می‌آید که از بنده او توقعی داشته باشد. بی سیم مرتب تماس می‌گیرد... آقای وفایی 9.20... آقای وفایی 9.20 ... 9.20 کد تماس با منزل است. روز شلوغی است و نیرو کم. پسر دوساله‌اش آسم کودکان دارد. حالش بد شده و نفسش بالا نمی‌آید. همسرش تنها و وحشت‌زده، نمی‌داند کدام نقطه شهر را دنبال شوهرش باید بگردد. آقای وفایی یک آتش‌نشان است... آقای وفایی یک پدر هم هست... تکلیف چیست؟ « اگر زمان جنگ بود. هر قدر هم خانواده‌ام به من نیاز داشت، باز سنگر را ترک نمی‌کردم. امروز هم همین است... » ............................
زینب آخوندی
۱۳۹۳/۷/۷ - ۰۹:۴۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها