واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
آینده «ما»ی اوباما در خاورمیانه رییسجمهور ایالات متحده دیروز در مصاحبه با شبکه خبری ان.بی.سی، مواضع متفاوتی را نسبت به وضع خاورمیانه و مخاطرات آن اظهار کرد.
شاه کلید سخنان دیروز اوباما را می توان همان جمله ای دانست که برخی رسانه ها آن را تیتر کردند: «مشکل ما، ایران نیست، بلکه افراط گرایی سنی است». سوالی که برای برخی مخاطبان این تیتر ایجاد می شود این است که مقصود از «ما» در این تیتر چه کسانی است؟ دولت آمریکا؟ مردم آمریکا؟ دولت های متحد دولت آمریکا؟ نظم سرمایه داری حاکم بر اقتصاد جهان؟ کل بشریت؟! مسلما انتظار نمی رود که منافع و حقوق کل بشریت، رییس دولتی را که در جریان جنگ اخیر غزه، گام فوری و چشمگیری برای ممانعت از کشته شدن کودکان برنداشت، به معاندت با داعش انگیخته باشد. به نظر می رسد خود او نیز در صحبت های روز گذشته چنین ادعایی نداشت. متن صحبت های اوباما حاکی از این است که مقصود از «ما» در جمله نقل شده، در درجه اول متحدان آمریکا در منطقه خاورمیانه است. او همچنین از تمکین نکردن و مخالفت خود با اعمال فشارهای درون آمریکا برای اعزام نیرو به سوریه، یعنی متحد دیرین ایران، خبر داد. اما چرا اوباما انتظار دارد دولت های عربی که تحت حاکمیت دولت های سنی مذهب هستند، از حمایت از گروهک های افراط گرای سنی دست برداشته و با حکومت ایران (که با وجود حمایت همیشگی از حقوق مسلمانان منطقه اعم از سنی و شیعه، عمدتا به خاطر شیعی بودن مورد بی مهری دول منطقه بوده) وارد تعامل شوند؟ چرا او انتظار دارد این دولت ها، از دوستی کسانی که به لحاظ عقیدتی با آنها نزدیک ترند دست برداشته و به دولت شیعی نزدیک شوند؟ سوال اساسی تر این است که آیا دولت های منطقه، در صورت نپذیرفتن توصیه های اوباما، همچنان جایی در «ما»ی اوباما دارند؟ پاسخ به این مسائل زمانی آشکار می شود که نگاه ساده لوحانه به مواضع سیاستمدار ارشد واشنگتن را کنار گذاشته و به این اصل مسلم در روابط بین الملل کاخ سفید توجه کنیم که محور تعاملات بین المللی، منافع ایالات متحده است. در این صورت معلوم می شود که اوباما نه در اندیشه حل مشکلات دول اسلامی منطقه است و نه در وهله اول دغدغه پایان دادن به عداوت با ایران را دارد بلکه منشا سخنان متفاوت اوباما درباره ایران، راهکارهای برخی تحلیلگران سیاسی آمریکا بعد از حوادث 11 سپتامبر برای خروج از بحران است. نگاه این تحلیلگران به قضیه 11 سپتامبر، نطفه آغاز یک دگردیسی (یا همان تغییر؛ شعار انتخاباتی اوباما) در تشخیص مصادیق تامین کننده منافع ایالات متحده بود. جانمایه سخن این تحلیلگران همان مثل قدیمی فارسی است که «دشمن دانا به از دوست نادان». دشمن دانا در اینجا، دولت هایی هستند که آمریکا را دوست خود نمی دانند، و دوست نادان، گروهک های غیردولتی ای هستند که به خاطر ضدیت با این دشمنان دانا، تا پیش از حملات 11 سپتامبر مورد حمایت جدی کاخ سفید بودند. عنصر تعیین کننده در دانایی دشمنان و دوستان آمریکا، طبق معیار تحلیلگران مذکور، تن دادن به نظمی بود به نام «دولت» که هر چه باشد و هر صورتی که داشته باشد، دست کم توانسته بر یک ملت ـ با روش های دموکراتیک یا غیردموکراتیک ـ مسلط شود، و همین نسبت با ملت، حاکمان دولتی را به یک سری «نظم ها» و «قواعد» ملتزم نموده است. امروز مشاهده فیلم های جنایات داعش، بویژه بر شهروندان آمریکایی، و افتخار داعش به سر بریدن اسرای خود، حلقه های گمشده سخن آن تحلیلگران را برای سیاستمداران کاخ سفید بیش از پیش آشکار کرده است. براساس آنچه بیان شد اعتراف امروز کاخ سفید به این که مشکل او، نه ایران، بلکه افراط گرایی مذهبی است، نه به معنای پایان تضاد آرمان های انسانی انقلاب 57 با نظم بیرحم سرمایه داری است و نه به معنای این است که مردم ایران، جزیی از «ما»ی اوباما شدند، بلکه آگاهی یافتن از این حقیقت است که دشمنی کردن نیز قواعدی دارد، و عداوت ورزیدن خلاف قواعد، تیری است که به خود او بازمی گردد. حسین برید - جام جم
سه شنبه 18 شهریور 1393 8:06 بازدید:7
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 97]