تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837988191
آواز کشتگان
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: آواز کشتگان تهران - ایرنا - رازقی پرپر شد باغ در چله نشست / تو به خاک افتادی کمر عشق شکستما نشستیم و تماشا کردیم.... آنگونه که «پل ریکور» به ما یادآوری می کند «بیماری ظالمان فراموش کردن است و بیماری مظلومان درافتادن به تکرار و سوگ مدام. در هر دو حال خاطره، بیمار باقی می ماند و قربانیان فراموش می شوند.»
ابتکار در ادامه سرمقاله امروز خود نوشت: شاید کشش و کوششِ ظالمان برای انهدام خاطره ی ظلم در افکار عمومی «هنر» آنان باشد! و البتّه بیماری مظلومان، مظلومیتِ آنان است! آن هنر محصولِ این بیماری است. قربانیان فللسطین نیز از این قاعده مستثنی نیستند. از این رو همه ی تلاش ما می بایست معطوف به افشای فاجعه و مصروف به «عمل» باشد، حتّا در زیر انبوهی از اندوه. به رغم این رسالت، جهان عموماً اگر در منتهی الیه چپ یا راستِ یکی از این دو اکستریم (فراموشی قربانیان و تکرار و سوگ مدام) نیفتاده باشد، کار چندان مهّمی هم نکرده است. به بیانی دیگر در «عملیات جهنمی» اخیر، سازمانهای بین المللی همچون همیشه، زینت المجالس قدرتهای بزرگ اند. ما، هرچند ندانیم با پارادوکسِ «اسرائیل» در شعار «مرگ بر اسرائیل» و «رژیم اشغالگر قدس» در ادبیات رسمی خود چه کنیم، امّا همچون گذشته با شعار «مرگ بر اسرائیل» از غزه حمایتی نمادین کرده ایم؛ و البتّه شاید ایران با اندکی تسامح و برجسته کردنِ بُعد تبلیغاتی – روانی ماجرا استثنایی در نسبتِ میانِ کشورها با موضوعِ دفاع از فلسطین باشد. امّا آیا به همین راحتی مشکل حل می شود؟
غرب نیز به نشستی در پاریس و آمد و شد وزرای خارجه و فیگورهای اخته ی حقوق بشری بسنده می کند. آیا این کافی ست؟ سازمانِ قراضه ی ملل متحد! «پیشنهاد» نافرجامِ آتش بسِ چند ساعته به رژیم اشغالگر می دهد؛ شورای حقوق بشر این سازمان «نشست فوق العاده» برگزار می کند؛ سازمان بهداشت جهانی «تقاضای» ایجاد دالان برای انتقال مجروحان و ارائه ی خدماتِ پزشکی ارائه می دهد؛ صندوق جمعیتِ سازمان در خصوص سلامت و بهداشتِ زنانِ باردار «ابراز نگرانی» می کند؛ و دبیر کل نیز با برخی از وزرای خارجه وقیحانه «عکس یادگاری» می گیرد. حتّی اگر کمیسیونر ارشد حقوق بشر سازمان ملل (ناوی پیلای) اوضاع را «شرم آور» بخواند و عملیاتِ راستگرایانِ افراطی و ارتدوکس را «جنایت جنگی» بداند، باز هم آن اتفاق ساده نمی افتد! در کنار سازمان ملل، سازمانهای بین المللی حقوق بشر نیز به «صدور بیانیه» اکتفا می کنند. اتحادیه ی عرب هم، به مثابه ی گاریچی ابرقدرتها مهر بر لب زده و خاموش نشسته است. آیا اوضاع به سامان می شود؟! در این بین امّا رژیم سفاک صهیونی سالهاست که سینه می درد و فرق و پهلو می شکافد و حتّا در حوادث اخیر بی اعتنا به آتش بس پیشنهادی شورای امنیت و مورد پذیرشِ خود، باز هم باران آتش و بلا و سنگ فتنه بر سر مردم بی دفاع غزه فرو می بارد تا ترانه ی بربریسم مدرن و هولیگانیسمِ قومی – مذهبی را بر کرانه ی مدیترانه به پرواز درآورده و جهان را به سخره گرفته باشد! معهذا، فلسطین قبای ژنده ی خود را به کجای این شب تیره و هراسناک بیاویزد؟ آیا در کوتاه مدّت این تنش رفع، یا در بلندمدّت این بحران حل خواهد شد؟ به نظر می رسد تا اطلاع ثانوی به علل و دلایل متعددی فلسطین روزگار هولناکی خواهد داشت، و در این جهانِ بیمار و رنجور دردی ز جانش برداشته نخواهد شد. مارژینالیسم (بی تفاوتی) جهانی دلیل عمده ی استمرار این درد در تنِ جهان است. شاید اگر آن دخترک فلسطینی متولدشده از شکم مادری زنده به گور در زیر آوار جنایاتِ اشغالگران، در حادثه ای غربی! متولد می شد صورت مسأله فرق می کرد. چنانچه بلاهتِ استراتژیک اعراب، و شکاف نظر و عمل، و توهم استغنای حاکمانِ جهانِ اسلام نیز بر این بی تفاوتی افزوده شود، عمق ماجرا اندکی قابل فهم تر می شود. زائران معابدِ خشونتِ صهیونی، و تفاسیر خارج از تعادلِ دینی و تلقی فاشیستی از مذهب توسط اشغالگران نیز یک ضلع ماجراست. حال این زائران چه خاخام های خامِ کوره های قساوتِ صهیونیزم باشند، چه داعش و بوکوحرام و القاعده و طالبانیسم! در این «قلع حیوانات» از جهادالنکاح و ختنه ی زنان داعش، تا هولوکاست (همه سوزی) تدریجی فلسطین توسط صهیونیزم کانیبالیست فاصله ای نیست. اینان همه وجوه مختلف یک ماهیت اند. اینجاست که قانون جنگل و تئوری الحق لمن غلب و تاکتیکِ النصر بالرعب همه دست به دست هم می دهند و به مخرجی مشترک می رسند. استانداردهای دوگانه ی غرب درباره ی حقوق بشر سویه ی دیگر ماجراست. امکانِ هیچ تقلایی برای کتمان چهره ی ژانوسی غرب وجود ندارد. درعربستان نقض ابتدایی ترین حقوق زنان از چشم غربیها پنهان می ماند، درست مانند جنایت علیه شیعیانِ بحرین؛ امّا کوچکترین قصور یا تقصیر در کشورهای ناهمسو با غرب، صدای بالاترین مقاماتِ حکومتهای غربی را در می آورد! استفاده ی ابزاری از سازمانِ ملل توسط آمریکا بخش دیگری از پازل لاینحلِ فلسطین است. این سازمان که روزگاری پلِ صادراتِ لیبرالیسم و تبدیل ارزشهای لیبرال به ارزشهای یونیورسال بود، امروزه نیز کمابیش نقش مشروعیت بخشی به سیاستِ خارجی امریکا را «بازی» می کند. امریکا هنگام اشاعه ی نظام ارزشی خود از سازمان ملل استفاده ی ابزاری می کند، و هنگامِ مخالفت این سازمان با اقدامات خود (همچون مخالفت با حمله به عراق) آن را به پادویی کمتر از ابزار تقلیل می دهد. کیست که نداند سازمانِ اخته ی ملل متحد در خدمتِ اُرگاسمِ نظم آمریکایی ست؟ کیست که نداند رهبری واقعی ارکستر خون و جنون اشغالگران، در ایالات متحده ی امریکاست؟ کدام حقوقدان مستقل است که حق وتوی قدرتهای بزرگ را نقض غرض و نوعی مرض حقوقی نداند؟! وقتی قتل عام زنان، سالخوردگان و خردسالان فلسطینی و تخریب خانه ها، بیمارستان ها، مساجد، استادیوم ها، معدود پناهگاه ها و حتّا قایق های ماهیگیری را به عینه در غزه می بینیم، آیا نباید درباره ی سازمان ملل به جد تشکیک و تردید کرد؟
واقعیت آن است که مسأله ی فلسطین نه با واکنشهای انتزاعی حل می شود، نه با مرگ بر اسرائیل؛ نه با استمرار رژیم آپارتاید اشغالگر و نه دفاع فیگوراتیو از حقوق بشر و فراموش کردن «تکالیف بشر». آنچه در غزه در حال وقوع است ژنوسید (نسل کشی) مردمی بی دفاع است که از قضا مسلمان اند! به موازاتِ بیانیه و شعار و نشست و راهپیمایی و فراتر از آن، تنها تدابیر عملی به ویژه از سوی مسلمانان است که می تواند راهی به رهایی فلسطین بیابد. غزه صداقت می خواهد نه صدقه؛ و از ریا و تقیه ی سیاسی بیزار است. فلسطین حقّ خود را می خواهد نه گریه و هیاهو و تکرار! وقتی اشغالگران در همه ی ابعاد (سیاسی – دیپلماتیک، اقتصادی، نظامی – فیزیکی، تبلیغاتی – روانی، اجتماعی و فرهنگی) جنگ، مشغول و مأموراند، طبیعی است که از سیاست سکوت و مماشات و ترسِ اعراب و مسلمانان نهایت استفاده را ببرند. وقتی اشغالگران بدونِ کمترین توجهی به رژیم حقوقی جنگ، میان نظامیان و غیرنظامیان تفکیکی قائل نمی شوند، وقتی از 42 کشته ی اسرائیلی 40 تن نظامی اند امّا از پشته ی کشته های فلسطین 80 درصد غیرنظامی اند و 25 درصد کودکان زیر 12 سال؛ وقتی دهها هزار آواره در آن سرزمین کوچک با بحرانهای بسیار دست و پنجه نرم می کنند، باید به هوش بود و در «مسیر درست تاریخ» ایستاد. نمی توان با شعار «نه غزه نه لبنان» چشم خود را بر جنایات جنگی صهیونیستها بست. از یاد نبریم (که به تعبیر عالمانه ی یوسف اباذری) «در کشور بی خاطر امریکا یهودیان برای پشتیبانی از اسرائیل کوشیده اند، آنها با استفاده از تمامی ابزارهای موجود اسرائیل را به عنوان یگانه مأمن یهودیان زجرکشیده در خاطر جمعی امریکا جای داده اند. اما عربها چنین کاری نکرده اند. آنان به رغم داشتن پول و امکانات فراوان در جامع نهادپذیر امریکایی هیچ نهادی را برای دفاع از خودشان و فلسطینیان و به طور کلی مسلمانان ایجاد نکرده اند. این کار شدنی بوده است اما آنها اقدامی نکرده اند....یک یهودی پیر میلیونر...ساعتها زیر باران [می ایستد] تا در تظاهراتی...به نفع اسرائیل شرکت کند. اما میلیونرهای عرب بجز فتح قلوب زنان خاندان سلطنتی انگلستان و سایر موبورها و چشم آبیها چه کرده اند؟»
اذا الشعب یوماً اراد الحیاة / فلابد ان یستجیب القدر
اول ** 1610
06/05/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها