محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855801299
طبقه متوسطی ها همسایه تهی دستان / صنایع با بحران نیروی کار چه می کنند
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز:
طبقه متوسطی ها همسایه تهی دستان / صنایع با بحران نیروی کار چه می کنند
مهاجران کم‌درآمد در تهران در واحدهای مسکونی بسیار متنوعی که در همه جای شهر پراکنده شده‌اند، زندگی می‌کنند. تمرکز اصلی تهیدستان مهاجر در حواشی تهران بزرگ، به‌خصوص در مناطق جنوبی آن است. به گزارش نامه نیوز به نقل از خبرآنلاین: کارخانه های صنعتی ایران همچنان بخش عمده ای از کارگران خود را از میان حاشیه نشینان تامین می کنند. حاشیه نشینانی که زندگی اقتصادی آنها طی سال های گذشته و به دنبال بحران های اقتصادی به شدت سخت شده است.
به باور تحلیلگران اقتصادی، حاشیه نشینان ایران طی سال های گذشته به شدت دچار بحران معیشتی شده اند و حتی برخی جامعه شناسانان نقل می کنند، طبقه متوسط نیز به حاشیه ها ریزش کرده اند.
بررسی میدانی وضعیت زندگی حاشینه نشینان نشان می دهد بحران های مالی در نهایت منجر به کاهش بهره وری این گروه در کارخانه های صنعتی شده است.
اطلاعات رسمی مرکز آمار نشان می دهد همچنان 4 دهم درصد از جمعیت ایران در زاغه زندگی می کنند. براساس بررسی ها زاغه نشینان به دلیل شرایط خاصی که به سر می برند به عنوان نیروهای کار فعال شناخته نمی شوند.
فرهاد کاظمی جامعه شناس در این مورد چنین توضیح می دهد:« اصطلاح «زاغه‌نشین» یا «زیست‌گاه‌های حاشیه‌نشینان» احتمالاً توصیف درستی از مناطق مسکونی‌ای است که تهیدستان مهاجر در تهران را در خود جای می‌دهد. اصطلاح حاشیه‌نشینی به معنای «تصرف عدوانی زمینی توسط افراد بی‌خانمان و بی‌زمین» اصطلاح محدودی است که تنها بخشی از تهیدستان مهاجر تهران را دربرمی‌گیرد. تعداد زیادی از مهاجران تهیدست، حاشیه‌نشین نیستند و در عوض در خانه‌های اجاره‌ای یا خانه‌های خودشان در محلات کم‌درآمد تهران زندگی می‌کنند. اغلب این محلات با استانداردهای معمول زاغه هستند. این محلات شبیه خانه‌های سنتی مرکز شهر هستند که در اغلب مراکز شهری جهان پیدا می‌شوند. با این حال، برخی از این محلات کم‌درآمد به معنای دقیق کلمه زاغه نیستند. این محلات، گذاری به یک طبقه «نسبتاً» پردرآمدتر محسوب می‌شوند و اغلب خانه‌هایشان متعلق به مهاجرانِ دارای شغل کامل و مزدبگیر است. با این حال، قشر کم‌درآمد این مهاجران- که دست‌کم یک‌چهارم جمعیت شهری را تشکیل می‌دهد- هنوز هم جزو تهیدستان مهاجر قرار می‌گیرد. زندگی حاشیه‌ای با ویژگی‌هایش مانند درآمد اندک، عدم ثبات تصرفات و فقدان یا کمبود خدمات شهری، وجه شبه این قشر با زاغه‌نشینان همجوارشان است. اما آنچه این گروه را از دیگران متمایز می‌کند آن است که اینها دارای مشاغل ثابت هستند و آنطور که ترنر میگوید در حال ادغام [در نظام شهری] هستند.»
او ادامه می دهد:« مهاجران کم‌درآمد در تهران در واحدهای مسکونی بسیار متنوعی که در همه جای شهر پراکنده شده‌اند، زندگی می‌کنند. تمرکز اصلی تهیدستان مهاجر در حواشی تهران بزرگ، به‌خصوص در مناطق جنوبی آن است. مؤسسه تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران تحقیقی درباره مناطق حاشیه‌نشین انجام داد. این پیمایش منحصراً درباره حاشیه‌نشینان بود و بنابراین تنها به گروه‌های مهم تهیدستان مهاجر در مناطق زاغه‌نشین تهران می‌پرداخت. به منظور شناسایی مناطق حاشیه‌نشین، تهران به چهار منطقه جغرافیایی اصلی تقسیم شد. در این پیمایش 428 منطقه اسکانی با 780/3 صاحب‌خانه مورد بررسی قرار گرفتند. بیشترین تراکم حاشیه‌نشین‌ها در جنوب تهران بود که بیش از 61 درصد مناطق مسکونی حاشیه‌ای را در خود جای می‌داد.»
کاظمی چندی پیش نتایخ پیمایش خود را در ماهنامه مهرنامه منتشر کرد که براساس آن مشخص شده حاشیه‌نشینان در خانه‌های متفاوتی زندگی می‌کردند: برخی در چادر (4/12درصد) برخی دیگر در اتاق‌های موقتی در کوره‌های آجرپزی (6/41درصد) و عده‌ای در کپر (9/40 درصد). اسکان در اتاق‌های کوره‌های آجرپزی محدود به حاشین‌نشینان جنوب بود. کوره‌های مجاز به کار در مرکز و شمال شهر نبودند. احتمالاً درک این موضوع که تعداد زیادی حاشیه‌نشین واقعاً در کوره‌های در حال کار زندگی می‌کرده‌اند، بسیار سخت است.
کاظمی درمورد مالکیت هم می گوید وضع حق مالکیت این اقامت‌گاه بهتر از خود آنها نبود. 1/68درصد خانواده‌ها و 2/58درصد و احسرها برای جایی که سکونت کرده بودند، توافق‌نامه‌ای نداشتند و بنابراین دائم در معرض هوا و هوس‌های صاحبان زمین بودند. 5/26درصد واحدها یا اجازه صاحب زمین را گرفته بودند یا رضایت سرپرست کوره پزخانه را جلب کرده بودند. تنها 3/2 درصد واحدها (شامل 134 خانوار) را می‌شد جزو حاشیه‌نشین اجاره‌نشین طبقه‌بندی کرد. این گروه خانه‌ای از خود نداشتند و بابت خانه‌ای که در آن زندگی می‌کردند به حاشیه‌نشین‌های دیگر اجاره می‌پرداختند. اگرچه آمار قطعی در این زمینه نمی‌توان به دست آورد اما به نظر می‌رسد تعداد این دسته سوم در تهران روبه‌رشد بود. در یکی از آخرین گزارش‌ها، برخی از مهاجران تازه‌وارد در شمال تهران دائماً شکایت می‌کرده‌اند که به علاوه 17دلار ماهانه ( این محاسبات برای دانشگاه های غیرایرانی انجام شده و قیمت دلار باید براساس دوره زمانی مورد اشاره محاسبه شود.) برای اجاره‌خانه، باید ماهانه 400 دلار برای حق زندگی در کلبه‌ای که قبلاً ساخته شده بپردازند. با این حال، به نظر می‌رسد، تیپ غالب در میان حاشیه‌نشینان - با استفاده از اصطلاح چارلز آبراهام- حاشیه‌نشینان صاحب‌خانه است. اینها کسانی هستند که مالک چادر یا کلبه خود هستند اما حق قانونی بر زمین ندارند.
برای مهاجران تهیدست غیرحاشیه‌نشین تهران، مسکن همچنان مسأله اصلی است.کاظمی می گوید در پیمایشی که در سال 1977 انجام دادم تنها حدود 18 درصد مهاجران صاحب واحد مسکونی بودند. در این واحدها، به طور متوسط در هر اتاق، سه نفر زندگی می‌کردند و اغلب آنها از خدمات اصلی شهری مانند آب لوله‌کشی و برق بی‌بهره بودند. اما این واقعیت که اغلب اینان زیر بار قرض‌های سنگینی رفته بودند تا این واحدها را بخرند، شیرینی صاحب‌خانه بودن را به دهان‌شان تلخ می‌کرد. این مهاجران بارها صریحاً از هراس‌شان می‌گفتند. هراس از اینکه نتوانند قرض‌های خود را بپردازند.
به گفته کاظمی بررسی تاریخی اشتغال مهاجران تهیدست نشان‌دهنده نوعی جابه‌جایی افقی [متناظر از کشاورزی به صنعتی و خدماتی] است. در تحقیق معلوم شد که 66 درصد مهاجران تهیدست غیر حاشیه‌نشین، توانایی خواندن و نوشتن دارند. با این حال، کمتر از 19 درصد بیش از 6 کلاس سواد داشتند و تنها 3 نفر بیش از 9 سال درس خوانده بودند. سطح پایین سواد، به شدت فرصت ارتقای شغلی مهاجران تهیدست را محدود می‌کند.
فعالیت اقتصادی مهاجران تهیدست در مناطق شهری را می‌توان به حسب مدل اقتصاد دوگانه تحلیل کرد. در این مدل، اقتصاد دو بخش دارد:«بخش اول یا بخش «رسمی» فعالیت‌های اقتصادی در نهادهای دولتی، مؤسسات خصوصی سرمایه‌بر، بیمارستان‌ها، فروشگاه‌های بزرگ، بانک‌ها، هتل‌ها و دیگر سازمان‌هایی که زیرنظر قوانین دولتی هستند. در برابر، بخش «غیررسمی» شامل مؤسسات کوچک کاربر، دست‌فروشان، کسبه و خدمتکاران خانگی است. دولت به ندرت به شکل نظام‌مندی در کار این بخش خصوصی- که عموماً خودسامان است- دخالت می‌کند.»
کمال اطهاری دیگر محقق این حوزه هم میگوید:«واقعیت این است که در 40 سال گذشته، تهیدستان شهری در تهران به حاشیه شهرها رانده شده‌اند. در حالی که این برون‌افکنی هنوز در اغلب شهرهای ایران اتفاق نیفتاده است. در شهرهای متوسط ایران مانند سنندج یا زاهدان تا 50 درصد جمعیت تهیدست هستند. در مشهد تهیدستان عمدتاً در منطقه‌ای به نام قلعه ساختمان زندگی می‌کنند که هم‌اکنون در داخل شهر قرار دارد. در تبریز هم تهیدستان در تپه‌های شمال شهر زندگی می‌کنند. به عبارت دیگر تمام اسکان غیررسمی ایران به جز تهران در داخل منطقه شهری قرار دارد یا چنان متصل بوده‌اند که بعداً در داخل محدوده قانونی قرار گرفته‌اند. اکثریت قریب به اتفاق تهیدستان شهری ـ چیزی حدود 90درصد‌ـ فاقد بیمه هستند. این در حالی است که بیمه در ایران حدود 40 درصد افراد را پوشش می‌دهد که در مناطق شهری این درصد به 70 می‌رسد (چرا که روستائیان از بیمه بازنشستگی بی‌بهره‌اند و اگر بیمه‌ای دارند بیمه بهداشتی است). طبق ارزیابی‌های مختلف بین 20 تا 25 میلیون تهیدست شهری در ایران وجود دارد که من برآوردهای حداکثری را درست‌تر می‌دانم. بر اساس این ارزیابی‌ها، حدود 15 میلیون نفر از این تهیدستان در کانون‌های اسکان‌های غیررسمی و باقی در محیط‌های شهری مانند محلات فقیرنشین و بافت‌های فرسوده زندگی می‌کنند.» او اعتقاد دارد:« فکر می‌کنم در تهران (با احتساب استان تازه جدا شده البرز) حدود 3 میلیون نفر تهیدست شهری در حاشیه شهر و حدود یک میلیون نفر در داخل آن زندگی می‌کنند. آمارها درباره اسکان غیررسمی درباره شهرهای مختلف متفاوت است. در مورد بندرعباس آمارها تا 25 درصد جمعیت شهر را حاشیه‌نشین می‌دانند. این آمار در مورد شهری مانند سنندج به 50 درصد می‌رسد. تعداد شهرهای ایران در دهه‌های اخیر بسیار افزایش یافته است. در سال 1355 ما 449 شهر داشته‌ایم و در سال 1389 برآورد این است که 1144 شهر داریم. دیگر این که در سرشماری سال 1365 جمعیت روستایی 22 میلیون نفر است که در برآورد سال 1390 اندکی کمتر شده و به 21 میلیون نفر رسیده است. در حالی که در همین دوره جمعیت شهری از 27 میلیون به 54 میلیون نفر رسیده است. یعنی هم جمعیت شهرهای پیشین افزون شده و هم تعداد زیادی از روستاها به شهر تبدیل شده است. پس دیگر مرکز اصلی جابه‌جایی‌های جمعیت، خود شهرها خواهد بود.»
1393/5/5
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها