تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837132642
باید خودمان حال خودمان را خوب کنیم
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
باید خودمان حال خودمان را خوب کنیم تهران - ایرنا - نزدیک به 20 سال از پخش سریال «خانه سبز» می گذرد و رامبد جوان، انگار همان فرید جنگلبرد است که به عنوان بازیگر، کارگردان و تهیه کننده در سریال های متعدد حضور دارد.
بجز شباهت های رفتاری بین رامبد جوان و فرید در خانه سبز، نقاط مشترک زیادی می توان در دیدگاه جوان و روح حاکم بر سریال خانه سبز دید.
همراهی و همدلی، درک متقابل و تعامل با دیگران به رغم همه تفاوت ها و تناقض ها و البته نگاه سهل گیرانه و شوخ طبعانه به زندگی، مهم ترین ویژگی بسیاری از سریال ها و برنامه هایی است که رامبد جوان برای تلویزیون ساخته است.
او از معدود افرادی است که چه به عنوان بازیگر، چه کارگردان، چه مجری و حتی به عنوان مهمان در یک برنامه تلویزیونی حضوری توام با شادی و لبخند دارد و از این رو می توان گفت برنامه «خندوانه» تکمیل کننده سال ها همراهی او با تلویزیون است.
خندوانه این روزها با اجرای رامبد جوان از شبکه نسیم پخش می شود و یک شوی تلویزیونی درباره خندیدن است.
این برنامه گرچه از یک شبکه تازه تاسیس پخش می شود، اما مخاطبان خودش را پیدا کرده و به یکی از جدی ترین برنامه های شاد تلویزیون بدل شده است.
روند حرفه ای شما این برداشت را ایجاد می کند که انگار سال ها پیش رامبد جوان وارد تلویزیون شده تا روزی خندوانه را بسازد. اغراق می کنم یا موافقید؟
خیلی با شما موافقم. شاید طراحی و برنامه ریزی من این نبوده که روزی بخواهم به چنین برنامه ای برسم، اما نکته اینجاست که موضوع این برنامه بزرگ ترین موضوع زندگی من است.
خندوانه چطور شکل گرفت؟
ده سال پیش به چنین برنامه ای فکر کرده بودم و از ده سال پیش تاکنون این طرح را با خودم تا اینجا کشانده ام. چندبار با شبکه های سراسری درباره آن حرف زدم و شش سال پیش در شبکه دو تا مرز نهایی شدن پیش رفتیم، اما نشد. بعد از شکل گیری شبکه نسیم این طرح را به این شبکه ارائه کردم و چون این شبکه به نشاط و خنده و شادی اختصاص دارد، طرح من با استقبال مدیران این شبکه مواجه شد. خوشبختانه با جدیت، پیگیر تولید متن برنامه شدند و برای من هم جدی شد و به نتیجه رسید.
چیزی که به آن فکر کرده بودم یک شوی تلویزیونی بود با ترکیبی از موسیقی زنده، تماشاچی ها، مهمانان و یک میزبان یا مجری که کل برنامه را هدایت کند. در شروع کار یک گروه ایده پرداز با حضور بهرام عظیمی، بزرگمهر حسین پور، مارتین، بهراد جوانبخت (طراح صحنه و گرافیست)، فواد صفاریان، نیما تارخ و سجاد افشاریان تاسیس کردیم. نیما که خیلی جدی در مورد استنداپ کمدی مطالعه کرده و فرمول های این جنس کار را خوب می شناسد در زمینه ساختار خندوانه خیلی به ما کمک کرد. همچنین روزبه حسین آبادی هم در این گروه ایده پردازی همراه ما بود. او از دوستان قدیمی من است و همیشه در گروه هایی که من تشکیل می دهم حضور دارد. با همراهی این دوستان بخش های مختلف برنامه را طراحی کردیم.
به نظر می رسد نگاه این برنامه به خنده خیلی جدی تر از چیزی است که در بدو امر تصور می شود!
بله. چیزی که این ماجرا را خیلی جدی کرد این بود که من با دکتر عباس اردکانیان که دکتری اوقات فراغت دارد، از همان ده سال پیش درباره این ایده حرف زدم و ایشان در این باره تحقیق کرد و بسیار ذوق زده شد. بر اساس تحقیقات ایشان، در جهان بیش از دو هزار مقاله در این باره وجود دارد و ایشان از این تعداد 900 مقاله را انتخاب و ترجمه کرد و ما صاحب مقادیر قابل توجهی اطلاعات متنوع علمی در حوزه های اجتماعی، پزشکی، روانکاوی، درمانی و پیشگیری درباره خنده شدیم که برای ما هم بسیار جالب و هم عجیب بود مثلا این که خنده در جهان خیلی مهم است و ما اصلا آن را جدی نگرفته ایم.
انتخاب مهمان های این برنامه هم بر اساس همان نگاه جدی به مقوله خنده انجام می شود، چون فقط به طنزپردازان و کمدین ها اکتفا نکرده اید.
بله. مهمانان برنامه ما همه آدم های موفق در رشته خودشان هستند. اصولا با تحقیقاتی که برای برنامه خندوانه انجام شده، به این نتیجه رسیده ایم که هر آدم موفقی قطعا شوخ طبع هم هست. معتقدم نمی شود یک آدم موفق باشد و شوخ طبع نباشد مگر آدم هایی که بغض های جدی نسبت به جامعه و جهان دارند که آنها هم موفقیتشان به شکل دیگری بروز می کند، مثل هیتلر.
پروفسور حسابی در آکسفورد شاگردی داشته که دو بار از یک امتحان رد می شود. این شاگرد مساله را با پروفسور در میان می گذارد و ایشان به هیات علمی درس مورد نظر نامه می نویسد که فلانی از شاگردان من و آدم شوخ طبعی است. با این نامه شاگرد مورد نظر بدون امتحان پذیرفته می شود، چون شوخ طبعی از اهمیت زیادی برخوردار است و فرقی هم ندارد یک نفر رشته تحصیلی اش فیزیک باشد یا هر چیز دیگری. اصولا جهان به این نتیجه رسیده که شوخ طبع ها، آدم های موفق تری هستند و شوخ طبعی یک بخش و خصیصه بسیار پیچیده و قوی در وجود آدم هاست. البته لازم است بگویم همه شوخ طبع نیستند و هر کسی شوخی می کند، لزوما شوخ طبع نیست. شوخ طبعی زمانی است که شوخی دلنشین و جذاب باشد و کارکرد روشنی داشته باشد. شوخ طبعی یک ویژگی است که باعث می شود یک نفر بداند چه چیزی را کجا و چطور بگوید تا باعث تغییر بشود.
شوخ طبعی ضرب و کارکرد دارد و آدم های طناز این ویژگی را دارند که با شوخی هایشان تلنگر می زنند و تغییری ایجاد می کنند. اصلا جنس جمله سازی و گفت وگوی آدم های شوخ طبع با دیگران فرق دارد.
در واقع ما در این برنامه بر این باوریم که برای موفق بودن باید شوخ طبع بود و اگر کسی شوخ طبع باشد حتما می تواند موفق هم باشد.
ده سال پیش وقتی طرح برنامه خندوانه در ذهن تان شکل گرفت دانش شما درباره خنده در این حد نبود. درست است؟
خب هر چه زمان می گذرد آدم، هم در زندگی کردن با تجربه تر می شود و هم در کار کردن و هم در فکر کردن. آدم به مرور یاد می گیرد چه حرفی بزند که اهمیت داشته باشد و آن حرف را چگونه بزند. من الان به تلویزیون نیامده ام یک برنامه بسازم که مردم بگویند باریکلا یا برای برنامه ام تماشاچی بیشتری پیدا کنم.
الان ساختن خندوانه برای من مثل نوشتن یک کتاب مهم برای یک نویسنده، مثل ساختن یک عمارت مهم برای یک معمار و مثل بزرگ ترین کاری است که یک آدم می تواند برای خودش و جامعه اش انجام بدهد. در واقع این برنامه، هم برای خود من و مسیر حرفه ای و هنری ام اهمیت دارد و هم برای مردم. این برنامه برای من و مردم به یک اندازه مهم است.
من هم در این برنامه همراه با تماشاچی ها و همراه با رشد خندوانه و پخته شدن آن رشد می کنم. من هم دارم همراه با مخاطبان برنامه نکته های زیادی یاد می گیرم و اصلا این طوری نیست که بگویم ببینید من چقدر شادم و هر چه در این برنامه می گویم را فوت آب هستم. من هم دارم با مردم، قدم به قدم جلو می روم. به نظر من همه ما با هم همراه خندوانه تجربه به دست می آوریم و مدام پخته تر می شویم. مجموعه ما یعنی خود ما به عنوان برنامه ساز، تماشاچی و خود برنامه. همه با هم به نوعی آگاهی می رسیم و این آگاهی هر روز نسبت به روز قبل بیشتر می شود.
خوشبختانه انگار تلاش برای شاد بودن و شاد زیستن را همیشه و از همان سریال خانه سبز با خودتان داشته اید. این ویژگی ذاتی است یا نتیجه همکاری با گروه خانه سبز است؟
به نظرم نزدیکان من بهتر می توانند در این باره نظر بدهند، اما قطعا ریشه و اساس آن به صورت ذاتی در من و حتی در خانواده ام وجود دارد. با این حال حتما خانه سبز، آشنایی با زنده یاد خسرو شکیبایی، بیژن بیرنگ و مسعود رسام بر من تاثیر گذاشته است. این سریال آن قدر عمیق بود که برای من حکم یک دوره تزکیه داشت.
روانکاوی عمیق و جدی در لایه های زیرین این سریال بر من هم تاثیر گذاشته است و به همین دلیل معتقدم حال مردم باید خوب باشد تا بتوانند زندگی کنند و اگر من می توانم این را منتقل کنم باید در وهله اول همین وظیفه را داشته باشم. همیشه گفته ام دیگرانی هستند که با حرف های خیلی جدی و لحن های خیلی جدی درباره همین موضوعات برنامه می سازند، اما من لحن شوخ طبعانه را بیشتر بلد هستم. من پرانرژی و مصمم هستم و اگر قرار باشد برنامه ای با لحن جدی بسازم حتما از پس آن برخواهم آمد، اما معتقدم لحن کمدی و شوخ طبعانه را بهتر از دیگران بلدم. پس حیف است آن را از خودم و از مردم دریغ کنم.
یعنی معتقدید بن مایه چنین نگاهی در شما وجود داشته و بعد از آشنایی با گروه خانه سبز تداوم پیدا کرد.
در واقع شکل پیدا کرد. برای من حرفه ام از اهمیت زیادی برخوردار است، چون بخش عمده روزهای عمر و بیدار بودن و زنده بودنم را در کار می گذرانم. پس باید در کارم زندگی کنم و این یعنی باید همه چیز آن را کشف بکنم و از همه زوایای آن بهره بگیرم.
برای همین است که همه کار هم کرده اید؛ بازیگری، نویسندگی، کارگردانی، اجرا، تهیه کنندگی و...
بله. همه جای حرفه ام مال من است و من در این حرفه زندگی می کنم. خواسته مهم من این است که آدم ها حالشان خوب باشد، چون خوب بودن آنها بر زندگی من هم تاثیر می گذارد. اگر موقع خرید کردن، فروشنده با من خوشرفتاری کند، برای من وقت بگذارد، به من لبخند بزند و به من انرژی خوب بدهد، قطعا حالم خوب می شود و آن دو دقیقه ای را که کنار فروشنده بودم، زندگی کرده ام.
یک روز داشتم می آمدم سر برنامه. یک خانم تقریبا پنجاه ساله که پشت سرم حرکت می کرد، چند بار بوق زد تا من ماشین را نگه داشتم و پیاده شدم. به من گفت دختر نوجوانی دارم که یک سال از خانه بیرون نمی رفت. افسرده بود و من و پدرش هر کاری کردیم فایده نداشت، اما حالا نه تنها با دیدن برنامه شما می خندد و ما با خنده او خوشحال می شویم، بلکه چند روز پیش با دوستانش به کوه رفت. یعنی این دختر نه تنها از خانه بیرون رفته، بلکه برای تفریح از خانه خارج شده است. می دانید این چقدر برای من ارزش دارد؟ این حرف ها شعار نیست. خوشبختانه بقیه دوستان من در این برنامه بارها چنین خاطراتی را تعریف کرده اند و به این نتیجه می رسیم که این برنامه خیلی تاثیر گذاشته و قلابمان گیر کرده است.
بارها از شما شنیده ایم خوشحال بودن مردم برایتان خیلی اهمیت دارد، اما حتما خود شما همیشه خوب نیستید و ممکن است با درخواست ها و توقعات طرفدارانتان از کوره در بروید و رفتار متناقضی بروز بدهید.
من این مساله را زیاد تجربه کرده ام. مردم وقتی کسانی مثل من را می بینند، توقع دارند همیشه شاد باشیم. من در درجه اول سعی می کنم خودم را سر حال نگه دارم و با مردم خوش اخلاق باشم، چون در این معاشرت ها قبل از هر چیز خودم انر ژی می گیرم. اما به هر حال ما هم آدم هستیم و ممکن است روزی باشد که حال خوشی نداشته باشیم. من مدیریت این مساله را به جان خریده ام. برنامه ای مثل خندوانه می تواند این گرفتاری را کمی بیشتر بکند و توقع مردم را بالاتر ببرد. اما چاره ای نیست، چون همه ما وقت هایی داریم که حالمان خوب نیست و کاری نمی شود کرد. ممکن است در چنین شرایطی حسم را بروز بدهم و اگر حال ناخوشم باعث بشود کار اشتباهی بکنم، حتما عذرخواهی می کنم.
خندوانه باید برنامه وقت گیری باشد. در زمان تولید این برنامه کار دیگری انجام نمی دهید؟
من این روزها فقط مشغول خندوانه هستم و هیچ کار دیگری نمی کنم. وقتی تمام شد سراغ فیلم «خندنده» می رویم که یک فیلم سینمایی است و درباره آدمی است که خنده اش به دیگران سرایت می کند.
در ابتدا این مساله اسباب گرفتاری اش می شود، اما از جایی به بعد یاد می گیرد از آن استفاده کند. در دو سال گذشته پنج بار فیلمنامه خندنده نوشته شده و الان علیرضا کوهستانی نگارش آن را به عهده دارد و تقریبا فیلمنامه اولیه را کنار گذاشته و دارد یک بار دیگر از ابتدا آن را می نویسد.
اگر مربوط به دو سال پیش است، یعنی قبل از تولد خندوانه شکل گرفته است؟
بله. موضوع خنده برای من مهم است. جامعه افسرده برای من مهم است. این که چطور می شود مردم را خوشحال کرد برای من مهم است. همه ما باید یاد بگیریم خودمان حال خودمان را خوب کنیم، چون هیچ کس از هیچ جای جهان قرار نیست یکباره مردم را شاد کند.
در مقام بازیگر، فیلم ها و سریال هایی بازی کرده اید که جزو کارهای جدی سینما و تلویزیون نبوده اند و برای بازی در فیلم «گناهکاران» جایزه جشنواره فجر را هم به دست آوردید. کارهای جدی در سینما و تلویزیون را با چه نیتی انجام می دهید؟
من قسم نخوردم تا آخر عمرم فقط در آثاری کار کنم که مردم را شاد و حالشان را خوب می کند. حرفه من بازیگری است و دوست دارم گاهی مثل «ولایت عشق» یک نقش تاریخی را تجربه کنم یا مثل گناهکاران یک نقش جدی را. وقتی به عنوان کارگردان اثری را خلق می کنم، فلسفه زندگی کردنم که همان داشتن حال خوب است، در کارم دیده می شود، اما به عنوان بازیگر دوست دارم در نقش های مختلف بازی کنم و دلم می خواهد در کارهای موفق سهم داشته باشم. البته همیشه هم حدسم درست از آب در نیامده و گاهی که فکر می کردم کاری موفق می شود، به نتیجه دلخواه نرسیده است. معمولا همان حین انجام کار می فهمم موفق خواهد بود یا نه، اما وقتی همکاری با یک پروژه را آغاز می کنم باید تا انتها با آن همراه باشم.
شما که سابقه تهیه کنندگی و کارگردانی دارید، چرا در خندوانه فقط مجری هستید؟
وقتی تهیه کننده شریف و امینی مانند جواد فرحانی داریم یا یک کارگردان کاربلد مثل فواد صفاریان پور که پر است از خلاقیت و مسئولیت پذیری چرا من خودم را گرفتار کارهای مختلف بکنم؟! الان وقتی مقابل دوربین برنامه خندوانه می ایستم بازیگر و مجری فواد صفاریان پور هستم. با هم بده بستان داریم، اما من در خدمت کارم و مسئولیت ندارم.
همه چیز در کار ما تقسیم بندی شده، گزارش های خیابانی برنامه را محمود کریمی تولید می کند، ما هر هفته با هم جلسه داریم، اما او کار خودش را انجام می دهد و خدا را شکر آن قدر صاحب ایده هست که به ما نیاز نداشته باشد.
به نظرم این که من بتوانم آدم های توانمند مثل فواد صفاریان پور را به این برنامه جذب کنم، آن قدر به او مسئولیت بدهم که خودم با خیال آسوده فقط اجرای برنامه را به عهده داشته باشم، نشان دهنده هوشمندی است. فواد یک آدم باسلیقه، باهوش و طناز است که از همه این خصیصه هایش در برنامه سازی بهره می گیرد. او به کارش تسلط دارد و صاحب تجربه های بسیار در تلویزیون است. در واقع من برنامه ساز تلویزیون نیستم، اما فواد هست. بنابراین از لحظه ای که ما وارد مرحله اجرایی خندوانه شدیم، فواد همراه ما بود.
او در ایده پردازی، شکل گیری شرایط تولید در انتخاب آدم ها نقش داشته و اصلا من باید خیلی کم خرد باشم که از او استفاده نکنم. هم خیالم از بابتش راحت است، هم هزارتا ایده برای من می آورد و من در ویترین برنامه می مانم و حالش را می برم. به نظر من وجود چنین شریکی یعنی خیال راحت.
اما مخاطب خندوانه را متعلق به رامبد جوان می داند!
خندوانه به من ربط دارد، چون لحنی دارد که لحن من است و این لحن از طرز تفکری می آید که متعلق به من است، اما نمی شود گفت کل این برنامه متعلق به من است.
مثلا در فیلم «ورود آقایان ممنوع»، حضور خانم ویشکا آسایش یک اتفاق بود. هیچ کس فکر نمی کرد چنین نقشی را باید به ویشکا سپرد، هنگام پیش تولید همه مخالف بودند و فقط من و پیمان قاسمخانی موافق بودیم. او آمد، مدیریت شد و با تکیه به متن با استفاده از توانایی های خودش نقش را به بهترین شکل بازی کرد، حالا سوال من این است که موفقیت ویشکا آسایش مال کدام یکی از ماست؟ من؟ نویسنده؟ خود ویشکا؟
جان هیستون معتقد است 50 درصد یک فیلم زمانی ساخته می شود که عوامل آن انتخاب می شود. ایده خندوانه مال من است و شکل اولیه آن را در ذهن دارم حالا آن را گذاشته ام روی میز، هر کسی می آید و نظر می دهد و چیزی به این ایده اضافه می کند. هر کسی گوشه ای از کار را می گیرد، اما شمای مخاطب، اول از همه من مجری را می شناسید چون در ویترین برنامه هستم.
یعنی خندوانه کاملا نتیجه یک کار گروهی است؟
واقعیت این است که خندوانه مال من است؛ درست و کامل، به شرط این که می توانستم دست کم تبدیل به چهار نفر بشوم. خودم بنویسم، خودم اجرا کنم و خودم کارگردانی کنم. اما من یک نفر هستم. کجای کار را بیشتر بلدم؟ همین جایی که الان هستم. درنتیجه جاهایی که کمتر بلدم یا اصلا بلد نیستم را به کسی می سپارم که کارش را بلد باشد.
باستر کیتون فیلمی ساخته و با چارلی چاپلین شوخی کرده بود. در تیتراژ فیلم نوشته بود: نویسنده باستر کیتون، کارگردان باستر کیتون، آهنگساز باستر کیتون، تهیه کننده باسترکیتون، بازیگر باستر کیتون و... راستش این که یک نفر همه کارها را خودش انجام بدهد، بیشتر شبیه یک شوخی است، ضمن این که واقعا مهم نیست چه کسی در شکل گیری خندوانه سهم بیشتری دارد. مهم این است که این برنامه بتواند با مخاطب ارتباط برقرار کند و به نتیجه مورد نظر برسد.
به نقل از روزنامه جام جم
اول**س.ن1744
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
17/04/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها