محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852665808
حمید محمدی در وبلاگش مطرح کرد فرمول برنامه‌های ویژه افطار/ چرا باید لحظه افطار گریه کنیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: حمید محمدی در وبلاگش مطرح کرد
فرمول برنامه‌های ویژه افطار/ چرا باید لحظه افطار گریه کنیم؟
روزگار گذشت حسنی رفت و احسان علیخانی با «ماه عسل» آمد؛ هر چه به زمان حال نزدیک شدیم گفت‌وگوها از چالش دور و به احساس نزدیک شد، تا جایی که بیننده، نم اشک روی گونه‌اش را بیشتر از سوزش معده بعد از حدود 17 ساعت روزه‌داری حس می‌کند!
به گزارش سرویس فضای مجازی خبرگزاری فارس حمید محمدی گوینده خبر سیما در وبلاگ شخصی خود نوشت: در این چند سال گذشته نام ماه رمضان برای مردم ایران بویژه مخاطبان رسانه ملی با نام‌های زیبایی مثل جشن رمضان، ماه عسل، ماه ماه و ... گره خورده. نام‌هایی که دست کم در معانی لغوی و ظاهری خود، گام‌های بلندی برای تبیین حقیقت ماه میهمانی خدا برداشتند و با رویکردهایی تازه، برنامه های کلیشه‌ای و سنگین سال‌های قبلشان را به محاق فراموشی فرستادند؛ آنچنان که اگر همین حالا در ذهن خود جستجو کنید، ویژه برنامه‌های دهه 70 یا اوایل 80 را به یاد نمی‌آورید! در این بین «جشن رمضان» که به نوعی پیشگام این نوآوری‌ها بود، با زوج‌های مکمل حسینی، احمدزاده و شهریاری، احمدزاده سعی در حفظ این «جشن» و «رمضان» داشت و سال‌های ابتدایی عمر خود را با هم موفقیت طی کرد. کم کم نوبت به نسل جوان و اجراهای نو رسید و در بازار گرم برنامه‌های گفتوگو محور، «جزر و مد» با فرزاد حسنی آمد؛ برنامه‌ای که نیاز به آن مکمل سنتی نداشت و مجری، خودش هم جشن بود هم رمضان و البته در کنار این دو، مصاحبه‌گر. به عبارتی او، بسته‌ای از اطلاعات دینی، اخبار روز، مصاحبه، شوخی و حس بود؛ روزگار گذشت حسنی رفت و احسان علیخانی با «ماه عسل» آمد. علیخانی که نه یک حسنی جدید؛ یک مجری جدید بود... با این تغییر هر چه به زمان حال نزدیک شدیم گفت‌وگوها از چالش دور و به احساس نزدیک شد، تا جایی که حالا اگر سنگدل‌ترین انسان‌ها هم پای تلویزیون بنشیند، با مهمان‌ها و سوژه‌های این برنامه، نم اشک روی گونه‌اش را بیشتر از سوزش معده بعد از حدود 17 ساعت روزه داری حس می‌کند! حسب معمول، فرمول‌های موفق بسرعت نظر دیگران را هم جلب می‌کنند و نتیجه اش می‌شود «ماه عسل» هایی در شبکه‌های مختلف یادم باشد درباره قانون کپی رایت هم چیزی که در ذهن دارم بگویم! حالا در این رقابت همه سعی می‌کنند مهمان‌هایشان از دیگر برنامه‌ها جذاب‌تر یا بهتر بگویم عجیب‌تر باشند و صد البته برنده کسی خواهد بود که اشک بیشتری از بیننده بکشد... همین‌جا یک سوال جدی پیش می‌آید و آن اینکه چرا باید لحظه‌های منتهی به افطار که طبق روایات معتبر، عرفانی‌ترین لحظه‌هاست با این حالت توأم شود؟ یا به عبارت بهتر که از زبان بعضی مخاطبان نقل قول می‌کنم «چرا باید دم افطار گریه کنیم؟ بدون شک یکی از آثار تعلیمی روزه‌داری و تحمل سختی‌های ناشی از آن، درک روزگار افراد بی‌بضاعت و رنج کشیده است؛ تکرار می‌کنم، یکی از آثار اما بلافاصله باید پرسید «پس جنبه‌ها و آثار دیگرش کجاست؟» شاید بگویید یک برنامه از یک شبکه ظرفیت پرداختن به همه جنبه‌ها را ندارد؛ درست... اما یادتان نرود این فضای غمبار را پرمخاطب‌ترین شبکه دارد ایجاد می‌کند؛ آن هم در زمان اوج دیده شدنش. از این بایدها و نبایدها کمی فاصله بگیریم که تهیه کنندگان برنامه و سیاست‌گزاران سازمانی بهتر می‌دانند؛ فقط توجه شما را به تلویزیون‌های عرب دور برمان جلب می‌کنم که در ماه مبارک، چه حجمی از برنامه‌های آنها شاد و مفرح است. هفته گذشته در یک برنامه ویژه و مبتکرانه مهمان‌های ماه عسل، سید مهدی رحمتی، رضا عنایتی و علی بیرانوند بودند؛ انصافاً زندگی‌های پرماجرا و تأمل برانگیزی داشتند و تلاش آنها در راه موفقیت بدون هیچ حرف و حدیثی ستودنی است. اما روند و جهت‌گیری صحبت‌ها با روشی استادانه و کاملاً سوفسطایی، بیننده را به سمت مورد علاقه مهمانان برد: حالا که ما سختی کشیده‌ایم قراردادهای میلیاردی مان توجیه می‌شود، چون فلان روز پول کافی در جیبمان نداشتیم یا فلان کار سخت را کردیم می‌توانیم برای کادر فنی تیم تعیین تکلیف کنیم، حتی به تیم ملی پشت کنیم! پس تکلیف اینهمه آدم‌هایی که سختی کشیده‌اند و می‌کشند چه می‌شود؟ چه کسی پیدا می‌شود یک قرارداد چند صد میلیونی با یک کشاورز، یک کارگر یا یک معلم امضا کند؟ هیچ کس! که اگر نظام مالیاتی شفاف و خصوصی سازی باشگاه‌ها درست انجام شده بود، حالا این سرگذشت‌ها دلایل ما نمی‌شدند. بگذریم! قرار شد از کپی رایت یک چیزی بگویم. همانی را می‌نویسم که مجله «تایم» نوشته: سریال ایرانی «هفت سنگ» کپی برداری از سریال آمریکایی «خانواده مدرن» است؛ شخصیت‌ها، صحنه‌ها و حتی شوخی‌ها نه تنها اقتباس یا بازسازی نشده‌اند؛ که مستقیم کپی شده‌اند... اگر آن ماه است، این هم عسل‌اش! وبلاگ خود را به ما معرفی کنید بازگشت به صفحه نخست گروه فضای مجازی انتهای پیام/
93/04/16 - 09:59
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 64]
-
گوناگون
پربازدیدترینها