تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804915056
پشت پرده انفجار حزب جمهوری
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح شنبه پشت پرده انفجار حزب جمهوری روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «چالش های سابقه دار در قوه قضائیه»،«فرصتی برای جبران»،«اعتدال بهشتی»،«به بهانه بزرگداشت شهدای هفتم تیر»،«هشدار به مسعود بارزانی»،«دو خط موازی روحانی و تجدیدنظرطلبان»،«تیم ملی فوتبال و مخالفان محفلی و سیاسی»،«پشت پرده انفجار حزب جمهوری»،«مخالفان دیروز مدعیان امروز»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
خراسان:چالش های سابقه دار در قوه قضائیه چالش های سابقه دار در قوه قضائیه»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی یاراحمدی خراسانی است که در آن می خوانید؛هفته قوه قضاییه هر ساله فرصتی مناسب برای مسئولان و مدیران این نهاد مهم حکومتی به عنوان یکی از ارکان اساسی نظام جمهوری اسلامی پدید می آورد تا ضمن ارائه گزارش به؛ "رهبر معظم انقلاب، مسئولین، مردم و رسانه ها" بازخورد مناسبی در ارتباط با نحوه عملکردشان برای تداوم ارائه خدمات دریافت نمایند. در این راستا رئیس و مسئولان عالی دستگاه قضا در جهت استمرار فعالیت ابلاغ شش اولویت اصلی خود شامل؛ «ساز و کار ویژه و روشن برای اجرای سیاستها، نظارت بر عملکردها اعم از عملکرد قضات و عملکرد مدیران، لزوم عدم تأخیر در اجرای احکام، کادرسازی و جانشین پروری، پیشگیری از جرم و افزایش همکاری های سه قوه» را در جریان دیدار با رهبری از معظم له دریافت کردند. آنچه مسلم است قضا و قضاوت امری بسیار سخت و حرفه ای است که به دلیل حساسیت بالا و پیچیدگی های بسیار علی رغم تلاش هایی که صورت می گیرد همواره با مشکلات فراوانی مواجه بوده است. در این راستا برخی چالش های سابقه دار هستند که از گذشته گریبانگیر دستگاه قضا بوده و کماکان نیز مانع جدی برای افزایش رضایتمندی از قوه قضائیه می باشد که می بایست برای این چالشهای مزمن تمهیدات مناسبی اندیشید. مهمترین این موارد عبارتند از: پرونده های بلاتکلیف: هرچند در دوره اخیر مدیریت دستگاه قضایی و قبل از آن برای حل مشکل پرونده های بلاتکلیف تلاش های فراوانی صورت گرفته است اما کماکان آمار پرونده های این چنینی میلیونی و قابل توجه است. مسلماً به دلیل برخی از مشکلات از قبیل عدم شفافیت موضوع، نقص اطلاعات و سایر مواردی از این دست شماری از آن ها به راحتی قابل حل و فصل و تعیین تکلیف شدن نیست ولی به هرحال می بایست با ارائه راهکارهای مناسب تعداد آن ها را به حداقل رسانید. اطاله دادرسی: در ترمینولوژی حقوق، دادرسی به معنای عام تعیین مقررات راجع به اقسام دعاوی و اجرای تصمیمات دادگاه ها می باشد و در معنای خاص مجموعه عملیاتی است که با هدف پیدا کردن یک راه حل قضایی به کار می رود. در این راستا اطاله دادرسی به معنای طولانی شدن جریان رسیدگی به پرونده ها در مراجع قضایی تعریف می گردد. مهمترین دلیل اطاله دادرسی می تواند افراد(شامل؛ قضات، کارشناسان، وکلا و ماموران ابلاغ اوراق قضایی و . . .)، بوروکراسی اداری، مشکلات کارشناسی، مشکلات فنی و ... باشد. گلایه از اطاله دادرسی شاید قدمتی به اندازه عمر قوه قضاییه در کشور دارد. هر چند در سالهای اخیر با توسعه نرم افزاری و دیجیتالی تا حد زیادی بهبود یافته است اما کماکان تا دستیابی به نقطه مطلوب فاصله زیادی وجود دارد. افزایش ورودی پرونده ها به محاکم قضائی: یکی از مهمترین چالشهای قوه قضاییه افزایش ورودی پرونده ها به محاکم قضایی می باشد. البته نکته قابل توجه این است که کاهش ورودی پرونده ها به محاکم قضایی صرفاً از وظایف قوه قضائیه نیست و نهادهای فراوان اجتماعی وجود دارند که می بایست با تقویت واحدهای ارشاد و معاضدت قضایی در امر کاهش اختلافات و مناقشات، پیشگیری از وقوع جرم و در نتیجه تشکیل پرونده های قضایی این نهاد را یاری کنند. تقویت و توسعه کیفی شوراهای حل اختلا ف و تشکیل کمیسیون یا کمیته هایی متشکل از قوای سه گانه و جامعه شناسان برای شناسایی علل طرح دعاوی و بسترهای بروز مناقشه های حقوقی و اهتمام جدی درجهت جلوگیری از بروز این گونه دعاوی نیز از افزایش ورودی پرونده ها به محاکم جلوگیری می کند. افزایش پرونده های مفاسد اقتصادی: در چند دوره اخیر مدیریت دستگاه قضا تعداد قابل توجهی از پرونده های کلان مفاسد اقتصادی مفتوح گردیده است که ضمن ایجاد فشار و حاشیه های فراوان بر دستگاه قضایی کشور زمان، انرژی و معونه بالایی از توان این نهاد را به خود مشغول ساخته است. مسلماً با توسعه سلامت اداری، اصلاح نظام بانکی و عزم جدی قوای سه گانه در مبارزه با مفاسد اقتصادی می توان از ایجاد این چنین پرونده های اقتصادی که قوه قضائیه را به خود مشغول می کند پیشگیری کرد. حکم حبس: علی رغم دستورات فراوان مقام عالی دستگاه قضا به استفاده حداقلی از حکم حبس کماکان برخی قضات در برابر این دستور مقاومت می کنند که این امر باعث افزایش آمار زندانیان کشور گردیده است. به هرحال در ارتباط با یک سری مشکلات و جرائم خاص که ماهیت بزه و جرم ندارند مثل مهریه، بدهکاری، دیه و ... می توان راهکارهایی اتخاذ نمود که این آمار به حداقل کاهش یابد و دستورات شخص اول دستگاه قضا با جدیت در این رابطه پیگیری گردد. پایین بودن سطح دانش حقوقی آحاد جامعه: علیرغم توسعه آگاهی های عمومی، مردم نسبت به مسائل حقوقی اشراف زیادی ندارند که این امر سبب بروز مسائلی می گردد که بار آن به صورت مستقیم یا غیر مستقیم بر دوش دستگاه قضا می افتد. ارتقای سطح دانش حقوقی آحاد جامعه از طریق آموزش همگانی مسائل حقوقی در حوزه های؛ "خانواده، شهروندی، معاملاتی و ... به صورت برگزاری کلا س های آموزشی در مدارس و دانشگاه ها، تشکیل مؤسسات غیردولتی و درج اطلا عیه ها و زیرنویس ها در رسانه های گروهی همانند رادیو و تلویزیون و... می تواند باعث ارتقا ی سطح آگاهی حقوقی و به دنبال آن کاهش اختلافات و جرائم گردد. سخن پایانی اینکه توسعه قضایی آرمانی اجتماعی است که در ساختار قضایی کشور دنبال می شود و مقامات قضایی همواره به دنبال رفع موانع و چالشهای تحقق این آرمان هستند. هر چند در سالهای اخیر اقدامات روبه جلو و مثبت فراوانی درون دستگاه قضائی انجام شده اما انتظار است این حرکتها با قوت بیشتر دنبال گردد تا همان شعار همیشگی«دستگاه قضائی به عنوان ملجاء و پناهگاه مردم» به شکل واقعی تحقق یابد. مسلماً بخش قابل توجهی از امنیت و آسایش افراد جامعه توسط دستگاه قضایی تأمین می گردد. لذا برخورد به موقع و بدون تبعیض این دستگاه با خلافکاران، قانون شکنان، ومفسدان، در تأمین امنیت خاطر افراد جامعه نقش بسزایی دارد. بدون شک شکل گیری قطعی و کامل نظام قضایی مطابق با اندیشه علوی هدف غایی نظام قضایی کشور می باشد که در آن به شیوه ای عمل می گردد که قانون شکنان و مجرمان احساس ناامنی و مردم و بی گناهان احساس آرامش و امنیت خواهند داشت. کیهان:فرصتی برای جبران «فرصتی برای جبران»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شمسیان است که در آن می خوانید؛کشور و ملتی که قصد دارد با تکیه بر آئین الهی خود تجربه نوینی را در دنیای پرهیاهو و تحت نفوذ قدرت های استکباری و غیرآسمانی این روزگاران به کار بندد و به دیگران عرضه کند، یقینا به طرق گوناگون و روش های مختلف مورد تهدید و هجوم دشمنان و مخالفان عقیده و باورهایش قرار می گیرد. گرچه عده ای کوتاه بینانه، ما را به توهم توطئه متهم می کنند اما نگاهی گذرا به تاریخ انقلاب اسلامی و حتی اعترافات و اقرارهای دشمنان قسم خورده ملت ما، جای هیچ شک و تردیدی باقی نمی گذارد که در بسیاری از امور- حتی اموری که به ظاهر ممکن است در بدو امر بی ارتباط با مسائل حاکمیتی به نظر برسد- توطئه ها و دسیسه های حساب شده و موذیانه ای طراحی و اجرا شده است. آنها با هر روش و ترفندی در پی ساقط کردن ملت ما از موضع عظمت و سربلندی اش هستند و در این راه هرگونه طرح و نقشه ای را در دستور کار خود دارند از کارهای فوری و عملیاتی تا کارهای طولانی مدت و زمان بر! با صبر و حوصله، با مسئله سازی و مأموریت دادن به عوامل خود تحت عنوان نخبه و کارشناس، موضوعی را در دل و ذهن مردم و مسئولان ایجاد می کنند و سپس برای همان موضوع خودساخته راهکار می دهند و از این طریق سعی در انحراف مسیر ملت و به کار بستن یکایک طرح های خود دارند. از جمله این رفتارها و دسیسه های طولانی مدت، مسئله تحدید نسل و جمعیت مردم ایران و تلاش در جهت سوق دادن جامعه ما به سوی بحران جمعیتی در یک چشم انداز میان مدت است. موضوع کثرت نفرات و جمعیت، چیزی نیست که بتوان ارزش و اهمیت آن را انکار کرد و در همه ادوار، نیروی مولد و کارآمد، جزء مهمترین ابزار قدرت یک ملت و نشان برتری آنها بوده است. چه در گذشته دور و چه در عصر صنعتی شدن و زندگی ماشینی. اما غرب سال هاست در یک برنامه حساب شده تلاش جدی و همه جانبه ای را برای کنترل و سپس کاهش جمعیت مسلمانان جهان آغاز کرده است. به گواه اسناد غیرقابل انکار، این پروژه از دهه 30 شمسی در ایران به صورت جدی مطرح و در دهه چهل تا پیروزی انقلاب اسلامی به اهداف اولیه خود نزدیک شده است. اما پیروزی انقلاب در روند اجرایی آن وقفه ایجاد کرد و رشته های آنها را پنبه کرد! پیروزی انقلاب اسلامی کافی بود تا دشمنان را به تلاش مجدد و مضاعف در این موضوع وادارد و به همین دلیل بلافاصله پس از جنگ تحمیلی و در آغاز دولت اول سازندگی با اتکاء به برخی نظرات و در خلأ یک سیستم جامع و کامل نظارتی و تخصصی، قرار شد در یک برنامه بیست ساله رشد جمعیت ایران در سال 1390 به رشد 1/8 درصدی برسد. اما اجرای طرح چنان شد که براساس آمار دقیق، در اوایل دهه 70 ما به این هدف رسیدیم! و طبیعی بود که استمرار و ادامه آن حرکت پس از تحقق هدف، موضوعیتی نداشته باشد. رهبر معظم انقلاب دو سال قبل در این خصوص فرمودند: «سال 66 پیش من آمدند و تصویر هولناکی را ارائه کردند و ما معتقد شدیم که باید کنترل کرد منتهی فقدان دستگاه رصدکننده در این زمینه به ما آسیب زد ما که در سال 71 به مقصد رسیده بودیم و متاسفانه کسی اطلاع رسانی نکرد و هنوز هم اعلام نشده و سیاست های کنترلی ادامه دارد»! و اینگونه شد که ایشان به جبران ضعف و خطای دیگران و آنان که پس از گذشت 20 سال هنوز هم اعلام نکرده بودند، شخصا و راسا به این موضوع ورود کردند و کرارا به مناسبت های مختلف مخاطرات ناشی از کاهش جمعیت را به مردم گوشزد کردند. هشدارهای پیاپی و مکرر ایشان و روشنگری نخبگان دلسوز درباره خطر و تهدیدی که جامعه ایرانی را تهدید می کند، سبب تحرکاتی در بدنه تصمیم گیری کشور شد. این تحرکات اندک و کمتر از انتظار بود و در مقابل هشدارها و اطلاع رسانی ها، روز به روز نگران کننده تر از پیش می شد. به عنوان نمونه و براساس مستندات دقیق و علمی برخی مراکز پژوهشی، نرخ رشد کنونی جمعیت به گونه ای است که در صورت عدم اقدام به موقع، در آغاز دهه دوم قرن آتی شمسی یعنی حدود 27 سال آینده، رشد جمعیت ایران به صفر خواهد رسید! این روشنگری ها و تاکیدات پیاپی رهبر معظم انقلاب سرانجام به تدوین طرحی در مجلس شورای اسلامی انجامید که به تصریح معظم له ناقص و نارسا بود! طرحی که هم بار مالی زیادی داشت و هم مهمترین مشکلات مقررات کنونی مثل قانون تنظیم خانواده را اصلاح نمی کرد! از آن جمله می توان به این موضوع اشاره کرد که مسائل کنترلی و عقیم سازی مردان و زنان، از موثرترین عوامل کاهش شدید نرخ جمعیت بوده است. اموری که براساس قانون ترویج و تبلیغ می شده و بیش از 2 دهه به صورت رایگان و با تشویق در اختیار مردم قرار گرفته است! بررسی اسناد و مستندات غیرقابل انکار نشان می دهد که از مهمترین حربه های سازمان ملل و دوایر وابسته به آن در موضوع کنترل جمعیت، عقیم سازی یک ملت و تلاش همه جانبه برای آن است. همین موضوع سبب شد که حضرت آقا در سال 91 اینگونه رهنمود بدهند؛ «مسئله عقیم سازی و جلوگیری باید جدا جلویش گرفته شود. دستگاه های دولتی مطلقا به خود اجازه ندهند پول بیت المال صرف شود برای اینکه نسل متوقف شود». متاسفانه علیرغم این تاکید صریح، در طرح پیشنهادی این مهم مغفول مانده بود! اندکی بعد طرحی 4 ماده ای با محوریت عمل به این فراز از فرمایش رهبر انقلاب در مجلس شورای اسلامی مطرح شد و هفته گذشته دو فوریت آن به تصویب نمایندگان رسید. اما بلافاصله پس از تصویب این طرح شاهد واکنش های هیجانی از جانب افراد مختلف هستیم! عمده این واکنش ها به تعیین مجازات برای کسانی است که پس از تصویب قانون، باز هم مردم را مقطوع النسل نمایند. اعتراض های صورت گرفته چنان است که گویی این امر از حقوق حقه و مسلم مردم است و نمی توان آن را از ایشان سلب نمود! حال آنکه نباید فراموش کرد که ترویج و جواز آن در شرایط اضطرار و براساس مصلحت های وقت بود و نه به عنوان یک برنامه دائمی و حقی مسلم مثل حق حیات! بسیاری از منتقدان و مخالفان داخلی موضوع - که اتفاقا افرادی صدیق و خوشنام هم هستند- از درک موضوع به عنوان یک حرکت مهم و یک برنامه هدفمند از سوی دشمن غافلند و نمی خواهند موضوع را از این منظر ببینند! آنها باور نمی کنند که همانگونه که می توان نسل یک ملت را با جنگ یا اعتیاد به مواد مخدر یا روش های دیگر نابود کرد، می توان در یک برنامه منظم و حساب شده، به ترویج و تبلیغ قطع نسل پرداخت و مدام در تنور آن دمید و امکان و ابزارش را به سادگی فراهم کرد! از کجا می توان به یقین به چنین باوری رسید!؟ زیاد سخت نیست و اسناد و مدارک فراوان است، مثلا معاون دبیرکل و مدیر اجرایی نهاد زنان سازمان ملل، پس از اینکه احساس کرد سیاست های جمعیتی ایران در حال تغییر است، آشکارا ایران را مورد تهدید قرار داد و گفت: «اینگونه طرح ها (طرح های افزایش جمعیت) موجب افزایش فشارها و طرح ادعاهای بیشتر علیه کشور شما خواهد شد(!) صادقانه بگویم اجرایی نمودن این طرح موجب افزایش ادعای نقض حقوق زنان در ایران از سوی دیگران(!) و شروع کمپینی دیگر علیه شما خواهد شد»! باید دید چه امر مهمی در شرف رخ دادن است که دشمنان ما را به استفاده از زبان تهدید واداشته است!؟ به نظر می رسد در شرایطی که دولت به هر دلیل و با این ادعا که منابع بودجه ای در اختیار ندارد بیش از یک سال و نیم است که وام ازدواج متقاضیان را پرداخت نکرده و از متقاضی جدیدی هم ثبت نام نمی کند، و در شرایطی که باز هم به دلیل نداشتن بودجه قانون مرخصی زایمان به درستی اجرا نمی شود و در بعضی دستگاه ها اصلا اجرا نمی شود، باید تدوین طرحی که فاقد بار مالی بوده و صرفا جلوی یک روند غلط و نابودکننده را می گیرد به فال نیک گرفت و در پاسخ به آنها که از کار فرهنگی سخن می گویند هم گفت اولا اجرای این طرح نافی هیچ کار فرهنگی نیست و ثانیا وقتی فرزند چهارم از همه چیز حتی حق بیمه محروم بود، سخنی از کار فرهنگی در میان نبود اما امروز که تلاش می شود با جریان سازماندهی شده و هدفمند و لابی پرقدرتی که سعی در نابودی نسل ایرانی دارد برخورد قانونی صورت بگیرد، به یکباره سخن از کار فرهنگی به میان می آورید! باید گفت بیست و چند سال حرکت در مسیر اشتباه در مسئله جمعیت، به قدر کافی فرصت ها را به باد داده و نمی توان اکنون و پس از گذشت سه سال از هشدارهای صریح رهبر معظم انقلاب، باز هم فرصت سوزی کرد و تصویب مقررات ارزشمندی برای حفظ نسل ایرانی را به تاخیر انداخت. جمهوری اسلامی:اعتدال بهشتی «اعتدال بهشتی»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛امروز، هفتم تیر ماه، سی و سومین سالروز شهادت مظلومانه آیت الله بهشتی و 72 یاور انقلاب اسلامی در فاجعه انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی است. در شرایط امروز کشور و منطقه، مهم ترین درسی که لازم است از شهید مظلوم آیت الله بهشتی بیاموزیم، اعتدال است. زیرا هم جامعه ما مدتی است از افراط و تفریط رنج می برد و هم منطقه خاورمیانه به ویژه کشورهای عربی در گردابی از افراط دست و پا می زند. تنها داروئی که می تواند این بیماری مهلک را درمان کند، اعتدال است، خصلتی که شهید بهشتی با آن زندگی کرد و در گفتار و رفتار خود، آن را به ما آموخت. امت اسلامی اکنون گرفتار گروه های تروریستی وهابی و سلفی است که به دلیل قطع رابطه با سیره پیامبر اکرم، با معیارهای اخلاق اسلامی و اصول سلوک اجتماعی توصیه شده در قرآن و سیره نبوی بیگانه هستند و با رفتارهای خشن و دور از اخلاق انسانی، چهره اسلام را در افکار عمومی جهان مخدوش می کنند. پدیده "داعش" را نباید یک تصادف تلقی کرد. این، پدیده، مولود فاصله گرفتن وهابی ها و سلفی ها از سیره اخلاقی پیامبر اسلام است، پیامبری که خدای متعال در قرآن کریم او را به "خلق عظیم" می ستاید و با صراحت اعلام می کند که اگر بد اخلاق و تندخو بودی مردم از تو گریزان می شدند. وهابی ها حتی حاضر نیستند برای پیامبر اسلام در سالروز تولد آن حضرت جشن تولد برگزار کنند و از مناقب آن حضرت بگویند. آنها این قبیل اقدامات را شرک می دانند و پیروان مذاهب اسلامی را نیز از برگزاری مراسم جشن تولد پیامبر و رهبران دینی منع می کنند و حتی معتقدند هیچ اثری از آنها نباید باقی بماند و همه باید در گمنامی مطلق باشند. این اعتقادات جاهلانه و دور از منطق، پیروان وهابیت، که امروز در قالب گروه های تکفیری مانند "داعش" به جان مسلمانان افتاده اند، را چنان از اخلاق اسلامی دور کرده که با رفتارهای جاهلانه و متحجرانه خود، از اسلام چهره ای خشن، بداخلاق و دور از تمدن ترسیم می کنند و بزرگ ترین ضربه ها را به دین خدا و امت اسلامی وارد می سازند. این، در واقع نوعی جنگ با اسلام به نام اسلام است. در داخل ایران نیز روش داعشی ها با پوشش دلسوزی برای دین و انقلاب و نظام جمهوری اسلامی در جریان است. در طول سه دهه و نیم گذشته یعنی از صبح پیروزی انقلاب اسلامی تا امروز، همواره افراد و گروه هائی وجود داشتند و هم اکنون نیز هستند که با رفتارهای افراطی و بداخلاقی های سیاسی مشکلات زیادی برای اسلام و انقلاب و نظام جمهوری اسلامی پدید آوردند و در عین حال خود را مدافع واقعی و اصیل و بی بدیل اسلام جلوه داده اند و می دهند. اینهم با اسلام جنگیدن به نام اسلام است و نتیجه ای غیر از بدنام کردن اسلام و دور ساختن مردم از دین خدا ندارد. البته کسانی که با واقعیت دین آشنائی دارند، از مشاهده عملکرد افراطیون به دین بدبین نمی شوند ولی این روش به تدریج جامعه را به سوی بی تفاوتی نسبت به سیاست می کشاند و تز استعماری جدائی دین از سیاست را به صحنه باز می گرداند، خطر بزرگی که امام خمینی بارها درباره آن هشدار دادند و همواره با آن مبارزه کردند و ملت ایران را به ایستادگی در برابر آن سفارش نمودند. وجود افرادی همانند شهید مظلوم آیت الله بهشتی در میان ما با روش اعتدالی و اخلاق پیامبرگونه ای که داشت، باید برای جامعه امروز ما سرمشق باشد تا نسل کنونی و نسل های آینده به اعتدال گرایش پیدا کنند و با پرهیز از افراط و تفریط، به پاسداری از ارزش های اسلامی، آرمان انقلابی و تداوم نظام جمهوری اسلامی ادامه دهند. این، کاری است که شهید بهشتی به مدد اخلاق اسلامی و اعتدالی که از آن برخوردار بود انجام داد و در فرصت کوتاهی که برای خدمت به مردم در نظام جمهوری اسلامی داشت، توانست عده زیادی از مردم، اعم از پیر و جوان و نوجوان را جذب کند. شعار شهید بهشتی در این چارچوب که با روشن ترین بیان، اعتدال را فریاد می زند این بود که می گفت: جاذبه در حد اعلای امکان و دافعه در حد ضرورت، از ویژگی های خط امام است. ویژگی بارز شهید بهشتی که موجب می شد برای عموم جاذبه داشته باشد این بود که به آنچه می گفت عمل می کرد و خود اولین عامل به همین شعار جاذبه در حد اعلای امکان و دافعه در حد ضرورت بود. با اینکه تبلیغات زیادی علیه آیت الله بهشتی توسط منافقین، غرب گراها، متحجرین و مخالفان اسلام فقاهی صورت می گرفت، وی علاقمندان و شیفتگان زیادی داشت. این جاذبه، به دلیل معنویتی بود که وجود شهید بهشتی را پر کرده بود و اعمال و گفتار او را در خط اسلام استوار نموده و او را در مسیر اعتدال به توفیقات چشمگیری رسانده بود. امروز، جامعه ما به اعتدال بهشتی نیاز شدیدی دارد. بداخلاقی ها و افراط ها اکنون در جامعه ما به حدی رسیده که برای آینده این کشور و این ملت یک تهدید به حساب می آید. راه خنثی کردن این تهدید، ترویج افکار و سیره شهید بهشتی در میان نسل جوان و مهم تر از آن، پای بندی مسئولان نظام در رده های مختلف به این افکار و سیره می باشد. با اینکه شهید بهشتی از ارکان انقلاب اسلامی و محوری ترین شخصیت تدوین قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی بود، متأسفانه هنوز در میان مردم به ویژه نسل جدید شناخته شده نیست و از این جهت نیز مظلوم است. این مظلومیت را می توان به کمک رسانه ملی و سایر رسانه ها برطرف ساخت و با ترویج افکار شهید بهشتی و آشنا نمودن مردم با سیره عملی او، جامعه به ویژه نسل جوان و نسل های آینده را به سوی اعتدال و اخلاق اسلامی سوق داد. واقعیت اینست که رسانه ملی نیز در این زمینه کوتاهی کرده است. این کوتاهی فقط با اراده ای قوی در سطوح مختلف نظام قابل جبران است، اقدامی که سلامت نظام جمهوری اسلامی و آینده همراه با توفیق آن را تضمین کند. رسالت:به بهانه بزرگداشت شهدای هفتم تیر «به بهانه بزرگداشت شهدای هفتم تیر»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمد کاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛امروز، روز شهادت شهید آیت الله بهشتی و 72 تن از یاران باوفای امام خمینی (ره) است. اینکه با کدامین عقل و تدبیر فرمان چنین کشتاری صادر شد، مهم است. به فاصله دو ماه دیگر شهید رجایی و شهید باهنر یعنی نخست وزیر و رئیس جمهور کشور به لقاءالله پیوستند و در فاصله های بعدی 18 هزار نفر از مردم مظلوم ایران زیر تیغ کشتارهای تروریستی منافقین قرار گرفتند. شهدای محراب حضرات آیات مدنی، دستغیب، اشرفی اصفهانی، قاضی طباطبایی، صدوقی و ... که اسطوره های علم، فقاهت، عرفان و ادب کشور بودند به خون خود غلتیدند تا انقلاب بماند. آنان با خون خود نهال مقدس اسلام را سیراب کردند و همانند جد بزرگوارشان سیدالشهدا زیر بار ستم کفر، الحاد و نفاق نرفتند و مرگ را به حیات طیبه و وحیانی ترجیح دادند. چه شد که سر از حوادث خونین سال 60 درآوردیم؟
چگونه این همه ستم بر ملت رفت، منشا آن چه بود؟ ما چوب کدامین تفکر و اندیشه فاسد را می خوردیم؟ پیشینه آن به کجا برمی گردد؟ مسببین این قتل عام ها خود را مجاهد می نامیدند! عاملین و مباشرین این جنایات خود را لیبرال، سوسیالیست و دموکرات می نامیدند! پس چرا این ظلم ها را روا داشتند!؟ تردیدی نیست که ریشه تفکر عاملان فجایع سال 60 به یک تفکر بومی نمی رسید. آنها پنهان نمی کردند که تفکر خود را از مدرنیسم وام گرفته اند. مدرنیسم چیست؟ چرا در ذات و مغز خود اینقدر خشن و بی رحم و در پوسته و ظاهر اینقدر لطیف و زیباست!
برخی نخبگان ما طی 100 سال اخیر در مواجهه با پدیده مدرنیسم و محصولات فکری آن در ساحت سیاست، اقتصاد، فرهنگ و ... دچار بیماری "خودزشت بینی" شدند. برای ترمیم این خودزشت بینی شروع کردند به جراحی صورت و سیرت تفکرات خود که ریشه در وحی، عقل و حکمت داشت. چون از چهره زشت تفکر خود که ریشه در جهل و غفلت و بی خبری داشت، شروع کردند به ساده سازی فلسفه به زبان ساده، اقتصاد به زبان ساده، سیاست به زبان ساده و ... و سر از ناکجا آباد سوسیالیسم، لیبرالیسم و فاشیسم درآوردند. وقتی به این وادی رسیدند دچار بیماری "خودشیفتگی" و یا "خودشگفتی" شدند.
این بیماری عجیبی است که در رگ و پوست و استخوان آدمیزاد تولید "غضب" ، "جاه طلبی" و از همه مهمتر شهوت سیری ناپذیر می کند.
همین بیماری در برخی رجال سیاسی ما در مشروطیت باعث شد در پناهندگی فکری و سیاسی سفارت انگلیس جنایاتی بکنند که تاریخ از ذکر آن شرم دارد. مجتهد اول تهران حضرت آیت الله شیخ فضل الله نوری را به دار بیاویزند و در پای دار به رقص و پایکوبی بپردازند! همین بیماری در نهضت ملی باعث شد زحمات عظیم ملت در 30 تیر به باد فنا رود و استعمار پیر انگلیس برود با گرگ درنده ای چون آمریکا برگردد و مشغول غارت منابع و ثروتهای ملی بی شمار کشور شود. همین بیماری در انقلاب اسلامی در اتحاد شوم جریان نفاق، کفر و الحاد تجلی یافت و فجایعی چون هفتم تیر و هشتم شهریور را رقم زد.
در سال 60 ما گرفتار جمعیتی بودیم که از انسانیت و حق حیات وحیانی انسان بویی نبرده بودند اما دم از "اومانیسم" می زدند! ما گرفتار جمعیتی بودیم که سر در آخور سرمایه داری آمریکا و مبانی خشونت در مکتب فاشیسم و صهیونیسم داشتند اما دم از "سوسیالیسم" و "حقوق بشر" می زدند! ما گرفتار جمعیتی بودیم که نگاهشان به زنان نگاه حرمسرایی و لذت جویی محض و افسارگسیخته بود. اما دم از حقوق زنان و فمینیسم می زدند! ما گرفتار جماعتی بودیم که از فلسفه و حکمت بویی نبرده بودند و فیلسوفان و عارفان ما را استهزا می کردند اما ادعای علم و روشنگری داشتند و در بریدن سر آنها تردید نکردند! ما گرفتار جماعتی بودیم که می گفتند ما به خدا معتقدیم اما حرام و حلال خدا را بر نمی تابیدند و بدترین اهانت ها را به فقها می کردند! ما گرفتا کسانی بودیم که رای ملت را قبول نداشتند اما خود را دموکرات می نامیدند!
ما گرفتار جماعتی بودیم که فاشیسم رگ و پوست و استخوان فکری آنان بود اما ادعای آزادی و آزادیخواهی داشتند!
ارزش کار شهید مظلوم دکترمحمدحسین بهشتی و یاران باوفایش این بود که چون سدی در برابر این فتنه ایستادند و در مورد سموم تفکر مدرنیسم بویژه اندیشه منحط فاشیسم که جامه لیبرالیسم بر تن کرده بود، روشنگری کردند. امروز ما از سموم تفکر مدرنیسم در امان نیستیم. انقلاب و ریشه های آن به قدری در میان ملت محکم بود که حوادثی چون فاجعه هفتم تیر و هشتم شهریور نتوانست قطار انقلاب را از ریل اصلی خود خارج کند. فتنه سال 60 در پیچیده ترین شکل ممکن خود را در حوادث 18 تیرماه سال 78 بازتولید کرد. استحکام نظام و رهبری و بصیرت مردم فتنه را در این سال در نطفه خفه کرد. آنها رفتند 10 سال بعد در سال 88 با فریب عده ای غافل، جاهل، جاه طلب و شیفته قدرت برگشتند و شعار مرگ بر اصل ولایت فقیه سر دادند. قلت آنها به اندازه ای بود که حتی نتوانستند همین شعار ننگین را به گوش خودشان برسانند. اما آنها موفق شدند کسانی را فریب دهند و در برابر رای ملت و جمهوریت نظام قرار دهند که حتی خودشان احتمال نمی دادند روزی در این دام بیفتند! امروز آنها نه راه پس دارند و نه راه پیش!
اگر توبه کنند و به مردم برگردند، با بیماری خودشگفتی و خودشیفتگی که در جانشان رسوخ یافته چه کنند؟ اگر بر سر موضع بمانند و همچنان شمشیر بر ملت بکشند با "خودزشت بینی" که با تفکر مدرنیسم آن را پوشانده اند و خود می دانند کیستند، چه کنند؟ امروز چشم بازکرده اند و می بینند پایگاه اجتماعی آنها به قدری سقوط کرده که برای احیای آن فکر می کنند پای بچه های فرقه بهائی ها را ببوسند احیا می شوند! امروز چشم باز کردند و می بینند که مرتبت آنها در حمایت از آرمانهای انقلاب، اسلام و امام (ره) به جایگاهی سقوط کرده که با نهضت آزادی فالوده بخورند تا قهرمان معرفی شوند و بروند آخر صف منافقین بایستند، با نظام بجنگند و بعد بگویند اینها "مردان خداجوی" بودند! نشسته اند تا دراویش گنابادی به ملاقات آنها بیایند و از حقوق خود بگویند! آنها این زشتی ها را چگونه می خواهند برطرف کنند. انقلاب راه را برای بازگشت آنها باز گذاشته است. آیا می خواهند این راه را بر خود ببندند و جهنم رفتن خود را به گردن انقلاب و مردم بیندازند!؟ باید به خدا پناه برد از این همه لجاجت و یکدندگی. این بدترین نوع خودکشی سیاسی است! سیاست روز:هشدار به مسعود بارزانی
«هشدار به مسعود بارزانی»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید؛بیش از این نوشتیم که طرح تجزیه عراق کلید خورده و جرقه آن زده شده است. این طرح که از سال ها پیش پیگیری می شد، اکنون با بحرانی که در این کشور ایجاد شده، زمینه های خود را یافته است و اگر دولت، مردم و مرجعیت دینی سنی و شیعه عراق اقدام نکنند، این اتفاق خواهد افتاد. گروه تروریستی داعش هر چند یک گروهک کوچک است که اکنون در عراق چالش ایجاد کرده است، اما وجود آن در عراق برای ایجاد زمینه تجزیه این کشور است. کدام منطقه از خاک عراق اکنون مستعد چنین فرایندی است؟
کردستان عراق که از سال ها پیش خودمختاری نسبی را برای خود ایجاد کرده، مستعد ترین بخش از خاک این کشور است که سال هاست در پی آن است. سفرهای متعدد مقامات غربی از آمریکا گرفته تا انگلیس به اقلیم کردستان عراق به روشنی نشان می دهد که آمریکا و انگلیس در پی چنین هدفی هستند. آیا می توان تصور کرد که «هیگ و کری» برای منصرف کردن مسعود بارزانی از تصمیم خود به اربیل رفتند؟ چنین تصوری دور از واقعیت است. باید پذیرفت که آنها بی جهت و بی هدف به اربیل نرفته اند و هدف آنها در دیدار و گفت وگو با بارزانی در همین راستا بوده است و پازل تجزیه این کشور با جور می کنند. جمهوری اسلامی ایران همواره با تجزیه عراق مخالفت شدید داشته و اکنون هم بر نظر خود استوار است. عراق باید به عنوان یک کشور یکپارچه باقی بماند، چون، تجزیه این کشور یک توطئه و دسیسه آمریکایی - صهیونیستی است.
مقامات رژیم صهیونیستی در همین زمینه به طرف آمریکایی خود اطلاع داده اند که استقلال کردستان در شمال عراق نتیجه قطعی تحولات این کشور است و کارشناسان این رژیم پیش بینی کرده اند که رژیم اسرائیل به سرعت کشور کردستان را پس از تشکیل آن به رسمیت خواهد شناخت. اما مسعود بارزانی، رئیس اقلیم کردستان عراق باید به این نکته توجه داشته باشد که این اقلیم با جمهوری اسلامی ایران هم مرز است، همسایگی ایران با کردستان عراق برای هر دو از اهمیت ویژه ای برخوردار است. همواره حسن همجواری در جغرافیای سیاسی مهمترین موضوع برقراری روابط مناسب بوده است. آیا بارزانی به رسمیت شناختن کردستان عراق به عنوان کشور مستقل از سوی رژیم صهیونیستی را به حسن همجواری با ایران به عنوان استانی از استان های عراق یکپارچه ترجیح می دهد؟ مسئولان کردستان عراق باید به این نکته توجه داشته باشند که حمایت هایی که به ظاهر از سوی رژیم صهیونیستی و کشورهایی همچون آمریکا و انگلیس برای دستیابی به استقلال صورت می گیرد، حمایت های راهبردی و مثبتی نخواهد بود. این اتفاق از چاله به چاه افتادن است. برای چنین فرایندی همه مردم عراق حق دارند، تا تصمیم گیری کنند، عراق به عنوان یک کشور بزرگ در منطقه با مردمانی که سال هاست به خاطر دخالت های بیگانگان روی خوش ندیده است، به مردم سالاری نیاز دارد که پس از سرنگونی صدام و خروج نیروهای آمریکایی از این کشور، ایجاد شده و همین مردم سالاری باید آینده عراق را هم تعیین کند. اما اکنون باز هم کشورهای دیگر درصدد هستند تا برای عراق و مردم آن تصمیم بگیرند. کردستان عراق برای این که روزهای آرامی را داشته باشد نباید در زمینه تجزیه عراق پیشقدم شود.
سازش با دست اندرکاران این اتفاق این اقلیم را با تنش ها و چالش های زیادی روبرو خواهد ساخت. حتی اگر مسئولان کردستان عراق با نیروهای تروریستی داعش کنار آمده اند، که البته آرایش این نیروها در خاک عراق چنین اتفاقی را نشان می دهد، بعدها برای او از سوی گروه تروریستی داعش مشکل ساز خواهد بود. چنین سیاستی از سوی مسئولان اقلیم کردستان گرچه از کینه دولت مرکزی عراق است، اما بهترین کار برای آنها حمایت از دولت مرکزی در برابر اقدامات وجنایاتی است که گروهک تروریستی داعش در خاک عراق انجام می دهد. و اکنون که رژیم صهیونیستی به مواردی اشاره می کند که آشکارا نشان می دهد، این رژیم در کردستان عراق حضور و نفوذ داشته و آرزوی تاسیس سفارتخانه را هم بر زبان می آورند، مسعود بارزانی هر چه زودتر نسبت به این مسائل واکنش نشان دهد و روشن و واضح بگوید که با این سخنان موافق است یا مخالف؟! هر چند سکوت او اگر ادامه یابد، نشان رضایت او خواهد بود و آنگاه، اقلیم عراق، باید در انتظار روزهای سخت و دشواری باشد. جوان:دو خط موازی روحانی و تجدید نظر طلبان
«دو خط موازی روحانی و تجدید نظر طلبان»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم دکتر عبدالله گنجی است که در آن می خوانید؛بعد از ورود دکتر روحانی به قدرت و نگاه اعتراضی وی به عملکرد احمدی نژاد، تلاش های زیادی صورت گرفت تا وی را با انگاره های ذهنی- سیاسی شکل گرفته در ایران امروز انطباق نمایند. بعد از ورود دکتر روحانی به قدرت و نگاه اعتراضی وی به عملکرد احمدی نژاد، تلاش های زیادی صورت گرفت تا وی را با انگاره های ذهنی- سیاسی شکل گرفته در ایران امروز انطباق نمایند. بشیرها و نذیر ها و شاهد و مشهود های فراوانی از سوی طیف های سیاسی آورده شد که وی به این اردوگاه یا به آن اردوگاه تعلق دارد. در این میان، اصلاح طلبان تلاش نمودند تا اعتراضات روحانی به احمدی نژاد را اعتراضی به اصول گرایان معرفی و وی را در اردوگاه خود تعریف نمایند. روحانی برای حفظ استقلال خود از جریانات موجود (درعین حال عدم تمایل به تنش با آنان) تلاش نمود نماد هایی از همسویی و بی توجهی به دو جریان موجود را در معرض افکار عمومی قرار دهد. مثل رفتاری روحانی با اصلاح طلبان مثل فیلم اخراجی های 3 و انطباق آن با کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 است. بدین معنی که ده ها کد آورده می شد که حاجی گرینف فلان کاندیداست و چند کد هم آورده می شد که با آن انطباق نداشت. اما در بین دو جریان عمده کشور اصلاح طلبان تلاش بیشتری نمودند تا روحانی را در جغرافیای خود تعریف نمایند. این مهم دلایل متعددی داشت. از اعتراض روحانی به وضع موجود تا نقش محلل وی جهت سر پل گیری مجدد آنان در حکومت و قدرت از جمله علل این تلاش و تعریف است. در ماه های اخیر روحانی طوری مشی کرد که اصلاح طلبان هم وی را تحسین کردند و هم به وی تاختند. هنر روحانی آن است که این جماعت را به صورت الاکلنگی بین خوف و رجا و بیم و امید نگه داشته است. در جریان مقابل این امید نسبت به روحانی نبود، چرا که نه مشی روحانی را می پسندند و نه فراموش می کنند که وی رقیب کاندیدای نجیب آنان بوده است. به صورت طبیعی مسئله های کشور برای روحانی، تجدید نظر طلبان و اصول گرایان در برخی از حوزه ها مشترک است اما نسخه درمان هر یک برای آن متفاوت است. نسخه پیچی روحانی در عرصه فرهنگی و سیاست خارجی برای تجدید نظر طلبان مطلوب تر از حوزه های دیگر است. به همین دلیل محمد رضا خاتمی اقدامات فرهنگی روحانی را فرا تر از باور می داند اما نقطه افتراق و تفکیکی بین وی و تجدید نظر طلبان وجود دارد که هرگز آنان را در زیر یک چتر جمع نمی نماید. جالب این است که هم روحانی و هم تجدید نظر طلبان از این نقطه افتراق به خوبی آگاهند، اما روحانی ترجیح می دهد مواضعی که علیه بزرگان مذهبی اصولگرا می گیرد علیه آن جماعت نگیرد. اما می گوید سکوت در مقابل چیزی به معنی قبول کردن آن نیست. نقطه افتراق یا همان دو خط موازی روحانی و تجدیدنظر طلبان کجاست؟ قبل از معرفی نقطه یاد شده لازم است بین دو سطح اصلاح طلبان، یعنی بین اصلاح طلبان و تجدیدنظر طلبان تفاوت قائل شویم. اصلاح طلبان جماعتی هستند که از نظر تجدیدنظر طلبان، اصلاح طلبان بدلی هستند. این اصلاح طلبان به روحانی نزدیک هستند اما تجدیدنظر طلبان یا اصلاح طلبان ناب کسانی هستند که نقطه عزیمت اصلاح طلبی شان دگردیسی معرفتی در نگاه به رابطه مردم و حاکمیت در نظام جمهوری اسلامی است. اصلاح طلبی روحانی و اصلاح طلبان از نوع روشی، تاکتیکی، تفسیری و تکنیکی است.
بنابراین بین روحانی و اصلاح طلبان همسویی فرهنگی، سیاسی و اجتماعی وجود دارد. اما روحانی با تجدیدنظر طلبان مشکل ماهوی دارد. تجدیدنظر طلبان با «ماهیت نظام» مشکل دارند. مطالبه آنان «دموکراسی» با شاخص های غربی است. برای هر دو رضایت غرب موضوعیت دارد. اما آنها می خواهند به غرب بگویند ما می توانیم با به کارگیری رهیافت های شما، عین شما باشیم. ولی روحانی می خواهد به غرب بگوید ما می توانیم با تکیه بر اسلامی که به روزرسانی شده است مانند شما شویم. مشی تجدیدنظر طلبان بعد از فتنه 1388 با نظام، مانند مشی نهضت آزادی با نظام بعد از زمستان 1366 است. بدون تردید امروز خاتمی نقش مرحوم بازرگان بعد از زمستان 1366 را بازی می کند و حجاریان با استعفا از حزب مشارکت نقش مرحوم عزت الله سحابی را بازی می کند. یکی بر سیاست اخلاقی تأکید می کند و نظام را فاقد آن می داند و دیگری روش مسالمت آمیز را برای کنشگری مدنی ناهمسو تجویز می نماید. «دموکراسی خواهی» نقطه افتراق و خط موازی روحانی با تجدید نظر طلبان است. حجاریان چند روز پیش با صراحت بر متفاوت بودن اصلاح طلبان و روحانی تأکید کرد و نقطه افتراق را دموکراسی نامید. مجدداً اعلام کرد «اعتدال شعار اصلاح طلبی نبود اما اصلاح طلبان از آن استفاده کردند» و گفت: «اصلاح طلبی ادامه مشروطه خواهی است». مشروطه خواهی تجدیدنظر طلبان مبتنی بر قرائت سلطنتی از ولایت فقیه است. تجدیدنظر طلبان در صدد هستند تا به خیال خود با «مشروطه کردن قدرت» ولایت فقیه را به امری تشریفاتی همانند ملکه انگلستان تبدیل نمایند. بنابراین افتراق معرفتی روحانی و تجدیدنظر طلبان هرگز به اشتراک تبدیل نخواهد شد. روحانی با ماهیت حقیقی نظام مشکل ندارد بلکه در صدد اصلاح روش ها و تاکتیک و تفسیرها مبتنی بر فهم خویش است. اما تجدیدنظر طلبان به دنبال «طرحی نو» برای انطباق سیاست و حکومت با شاخص های حکومت های غربی هستند و از مثال آوری و تبیین نظرات غربی و دعوت از هابرماس و تأکید بر ماکس و بر و پوپر و هایدگر و ... ابایی ندارند. روحانی به دنبال تقویت مردم سالاری دینی است اما تجدیدنظرطلبان به دنبال اثبات ناهمسویی دین و دموکراسی هستند. ساحت اندیشه محل منازعه تجدیدنظر طلبان و روحانی است اما هر دو طرف عقلانیت محافظه کارانه را در حال حاضر مفیدتر از تنش های معرفتی می دانند. بنابراین اندیشه ورزان اصولگرا باید بدانند که سکوت روحانی در مقابل دگردیسان معرفتی به معنی پذیرش آنان نیست اما این گلایه را باید از روحانی بنمایند که حملات محاوره ای وی به آنانی که (از نظر خودش) قرائت تنگ نظرانه از اسلام و انقلاب دارند مستمر و کوبنده است اما در قبال کسانی که قرائت واگرایانه دارند سکوت و محافظه کاری است. این سکوت و محافظه کاری باعث گردیده است که مدعای مدیون بودن روحانی به اصلاح طلبان و تجدیدنظرطلبان به باور بخشی از جامعه تبدیل شود و آنان را نیز در شعاع اکثریتی که به وی رأی داده اند لحاظ نمایند. اگر چه روحانی حدود دو دهم از یاران خود را از نیروهای معتقد به استمرار انقلاب اسلامی انتخاب کرده است اما همچنان رگه هایی از علقه های ارزشی را در خود دارد. سخن روحانی درباره 9 دی نیز به سان نیشگونی بود که جماعت تجدیدنظر طلب بدانند باج روحانی به آنان به معنی تأیید راه و رسم آنان نیست. با این اوصاف، روحانی در زمین گیر کردن (نه جذب) تجدیدنظر طلبان تا حدودی موفق بوده است. اما در جذب نیروهای انقلاب خصوصاً در حوزه جوانان نه تنها موفق نبوده، بلکه در تحریک آنان علیه خود گام های بلندی را برداشته است که این تحریک نه در حوزه عملکرد مدیریتی بلکه در محاوره ها و خطابه های وی صورت گرفته است. امید است اشتراکات روحانی با نیروهای انقلاب اسلامی به نزدیکی عاطفی با آنان نیز منجر شود. تجدیدنظر طلبان راهبرد دموکراسی خواهی، جمهوری خواهی و مشروطه خواهی را در حوزه اجتماعی متمرکز کرده اند و معتقد به جامعه مدنی، پویش اجتماعی و شبکه سازی هستند، بنابراین در حوزه قدرت وارد زمین روحانی نخواهند شد. اما از دولت روحانی به عنوان کاتالیزور استفاده خواهند کرد، بنابر این آنچه در این دوران انجام می دهند از نظر تاریخی در عملکرد روحانی ثبت خواهد شد، همانگونه که عملکرد کارگزاران در زمین هاشمی و عملکرد مشارکتی ها در پرونده خاتمی ثبت است. حمایت:پشت پرده انفجار حزب جمهوری «پشت پرده انفجار حزب جمهوری»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم قاسم تبریزی است که در آن می خوانید؛مصادف شدن صدور رأی عدم کفایت سیاسی بنی صدر و عزل وی با تغییراستراتژی سازمان منافقین از جنگ مسلحانه به مبارزه مخفیانه و ترور که نمودی از آن را می توان در انفجار ساختمان حزب جمهوری مشاهده نمود، باعث طرح این پرسش می شود که چه ارتباطی بین عزل بنی صدر و انفجار ساختمان حزب جمهوری که طی آن رییس وقت قوه ی قضاییه، برخی از اعضای کابینه و تعدادی از نمایندگان مجلس به شهادت رسیدند، وجود دارد؟در ابتدای بحث ذکر نکاتی در خصوص ارتباط بنی صدر با منافقین ضروری به نظر می رسد که البته در ادامه، برخی از استناداتی که این مدعا را تأیید می کند ارائه خواهد شد. اول آنکه پس از آنکه سازمان مجاهدین خلق در اردیبهشت ماه سال 1360 مجددا تهدیدهای خود برضد نظام را آغاز کرد. امام(ره) فرمود شما نیز اسلحه را بر زمین گذاشته و در چارچوب قانون فعالیت کنید اما پس از آن که لایحه ی قصاص که یک اصل قرآنی است از طرف شورای عالی قضایی به مجلس شورای اسلامی ارجاع داده شد، جبهه ی ملی اعلام کرد که این لایحه خلاف اصول انسانی است و مردم را به تظاهرات دعوت کرد. در حقیقت پشت پرده ی این ماجرا سازمان مجاهدین خلق و ابوالحسن بنی صدر قرار داشتند. منافقین که عمده شرکت کنندگان در این تظاهرات به شمار می آمدند خود را آماده ی درگیری نظامی کرده بودند. بازوی نظامی تمامی این جریان ها، سازمان منافقین بود.در ادامه ی اقدامات ساختارشکنانه و ضد انقلابی بنی صدر، وی طی سخنانی در کرمانشاه و در حضور نیروهای ارتش، سعی در مظلوم نمایی می کند تا ارتش را در مقابل سپاه قرار دهد. با رسیدن این خبر به امام(ره)، ایشان طی نامه ای به ارتش اعلام می کند که از این پس آقای بنی صدر را از نمایندگی خود در فرماندهی کل قوا معزول کردم و نام برده باید فقط به حدود وظایف قانونی خود بپردازد.پس از اعلام برکناری بنی صدر از نمایندگی فرماندهی کل قوا و مطرح شدن بحث عدم کفایت سیاسی وی، توسط منافقین در یک خانه ی تیمی پنهان و از آن جا به خیال خود به ارتش و مردم دستور مقاومت می دهد. حال آن که در حقیقت فرمان بنی صدر نه به ارتش بود و نه به مردم، بلکه همان سازمان مجاهدین خلق، اعضای میلیشیا و طرفداران آن ها، گروهک های حزب دموکرات و امثال آن، مخاطب بنی صدر بودند. زندگی مخفی بنی صدر با منافقین از این خانه ی تیمی به آن خانه ی تیمی ادامه می یابد تا آن که مسأله ی انفجار حزب جمهوری اسلامی مطرح می شود. هر چند که مشخص بود بنی صدر و منافقین با هم مرتبط هستند و حتی دست های بیگانگان در کار است اما ذکر برخی از دلایل و استناداتی که مؤید این مطلب است ضروری است. استناداتی که در خصوص وجود این ارتباط وجود دارد بر چند پایه استوار است. یکی این که شخص بنی صدر به سازمان مجاهدین خلق به عنوان یک گروه محارب پیوند خورده بود. یعنی از جایگاه رییس جمهوری اسلامی، تنزل پیدا کرده و در کنار «مسعود رجوی» قرار گرفته بود. اقداماتی چون عمل بر خلاف قانون، فرمان به ضرب و شتم مردم، کشاندن اختلافات به سطح جامعه و میان مردم، تشنج آفرینی برضد مجلس، قوه ی قضاییه، نهادهای انقلاب و سخنرانی برضد سپاه، کمیته های انقلاب و دادگاه های انقلاب اسلامی، همراهی با گروهک های مخالف، معارض و ... نمودهای بارزی از همراهی بنی صدر با منافقین است. سند دوم در تأیید این مدعا که اقدام های آن ها هماهنگ با خارج از مرزها بود و همچنین مدعای ارتباط بنی صدر با منافقین را تأیید می کند اینکه بنی صدر و رجوی با یک هواپیما از ایران خارج و در پادگان نظامی فرانسه پیاده می شوند. باید دقت داشت که پس از ورود به فرانسه پناهندگی ویژه ی سیاسی-نظامی به آنها داده می شود و پلیس فرانسه همان طور که از «شاهپور بختیار» محافظت می کرد، وظیفه ی تأمین امنیت محل اقامت بنی صدر و رجوی و مراقبت از آن ها را به عهده می گیرد.دلیل بعد آن که پس از حضور در فرانسه، شورای مقاومت ملی مرکب از تمام احزاب و گروه هایی که در ایران برضد انقلاب با سازمان مجاهدین خلق و بنی صدر همکاری می کنند، تشکیل می شود. شورایی که عمل
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]
-
گوناگون
پربازدیدترینها