«داعش»؛ یک ایماژ ناب هالیوودی!

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:

«داعش»؛ یک ایماژ ناب هالیوودی! تهران - ایرنا - جهان واقعیت هر روز به نسخه ای که «هالیوود» از آن ارایه می کند، شبیه تر می شود. در فیلمی که از کشتار «داعش» در موصل منتشر شده، ما با سرریز روایت هالیوود به درون واقعیت مواجهیم.

«داعش»؛ یک ایماژ ناب هالیوودی!

در ادامه یادداشت «نادر فتوره چی» که روز سه شنبه در روزنامه شرق منتشر شد آمده است: در این فیلم، به لطف تکنولوژی های پیشرفته و البته فراگیرِ تدوین و فیلمبرداری، آدمکشان «داعش» تلاش کرده اند تا بازی کامپیوتری مشهور «call of duty» را بازسازی کنند. در صحنه هایی از فیلم که به عمد و برای بالابردن «هیجان و کیف» کشتار، از تکنیک «اسلوموشن» استفاده شده، مخاطب تقریبا نمی تواند تفاوت این جنایت واقعی را از نسخه کامپیوتری اش تشخیص دهد.
از زمان رونمایی از دشمنان جدید «تمدن لیبرال دموکراسی» در یازدهم سپتامبر 2001، این مردان سیاه پوش و نقابدار عرب زبان اند که جای «آدم بد»های قبلی، یعنی ماموران خنگ و مست و زن باره «کا.گ.ب» را در فیلم های هالیوودی گرفته اند.
«آدم بد»های جدید، همچون نسخه روسی شان، زبان انگلیسی را با لهجه ای احمقانه حرف می زنند و تقریبا در تمامی فیلم های ژانر «اکشن»، سه کلمه «سلام علیکم»، «جیهاد» و «الله اکبر» را طوری تلفظ می کنند که دستشان برای ابرقهرمانان تروتمیز و شیک پوش و خیرخواه غربی به سرعت رو می شود.
روایت هالیوود از واقعیت اما همواره تحریف شده است. مردان نقابدار و سیاه پوش آنچنان ایدئولوژیک به تصویر کشیده می شوند که گویی واقعا ایدئولوژیک اند، واقعا از سرزمین های دور و بیابانی و بادیه ها آمده اند و واقعا هدفی جز نابودی «تمدن لیبرال دموکراسی و مواهبش» ندارند و البته همواره در «واپسین لحظه نابودی» به دست زنان و مردان شجاع خوشرنگ و لعابی که هم تیزهوشند، هم عاشق پیشه و هم خیرخواه ناکام می مانند؛ و این جبهه «خوشگل»ها هستند که به مثابه «نیروهای خیر اعلاء» بر «زشت»های چرکین پاسدارِ «شر اهریمنی» فائق می آیند و پس از نجات «جامعه باز» از شر «دشمنان جدید»اش، با چشم های مملو از امید و غرور و بشردوستی که اشک در آنها حلقه زده، دست در دست معشوق خود، در برابر نمادهای این تمدن بزرگ ادای احترام می کنند.
هالیوود؛ بدجور دروغ می گوید. هالیوود به عنوان بخشی از «آپاراتوس» یا همان دم و دستگاه ایدئولوژیک تمدن «پایان تاریخ»؛ همچون «فاکس نیوز» و «سی.ان.ان» و «بی.بی.سی» یا همان «پاسداران» نظم نوین جهانی، اجازه ندارد حقیقت را بگوید: نه! این اهریمنان آخرین محصولات پست مدرن همان تمدنی اند که سودش در بالا بردن «هیجان کاذب» دیالکتیک هدونیسم مصرف گرا و نیهیلیسم کور تضمین می شود. آنان از قضا متولدین و ساکنین متروپل های همان تمدن بزرگ اند؛ درس خوانده «آکادمی»های لندن و واشنگتن. موجوداتی سراپا غیرایدئولوژیک، روان پریش و عاصی از تحقیر نگاه خیره غربی. محصولات پرورش یافته در زیر 14میلیون دوربین مداربسته. دمل های چرکین سیاست های وحشیانه و ضدانسانی مهاجرت و کار.
اکنون بیش از یک دهه است که ما با دیالکتیکی نکبت بار و خونین میان دو سویه از نیهیلیسم مسلط در دوران سیطره نسبی گرایی پست مدرن مواجهیم: یکی خود را در جهانی تلنبار شده از انبوه معنا و تصویر نشان می دهد و دیگری در شکلی از نفی انتزاعی این همه و در قالب بنیادگرایی کاذب، تمام تلاشش را می کند که همه این معانی و تصاویر را نه دچار بحران که فقط محو و منفجر کند و اتفاقا فرصت بازتولید انبوه تصاویر و معانی جدید را برایش فراهم آورد.
در جهان «کافیین زدایی»شده امروز، تمام تقلای تکنولوژی های ارتباطی (که از قضا تنها کاری که نمی کنند ایجاد ارتباط است)، چیزی جز گرفتن زهر زندگی نیست.
درست به همان شیوه ای که هدونیسم افسارگیسخته می کوشد با صدور دستورالعمل های به ظاهر اخلاقی/بهداشتی، امکان مصرف بیشتر را فراهم آورد. قهوه بدون کافیین، کوکای بدون قند، آبجوی بدون الکل، رابطه جنسی بی خطر، کارکردن لذت بخش، درس خواندن بدون خستگی و... منظومه ای را ساخته که در آن ما ساکنان تمدن بزرگ «پایان تاریخ»، امکان مصرف بی خطر همه چیز را پیدا کرده ایم و هرگز به تجربه سرحدات نمی رسیم. هرگز از فرط پرخوری نمی میریم. همواره معده هایمان جای خالی برای بلع دارند. هرگز با سیگارهای بدون نیکوتین دچار عارضه قلبی نمی شویم. هرگز قرار نیست با آبجوی بدون الکل اوردوز کنیم.
خبری از «سوءمصرف» نیست* و... . بماند که این دستورالعمل ها در نهایت به چیزی بیش از کارکرد عبارت تجاری «18+» تبدیل نمی شوند. کافی است شعار آمریکا در جنگ عراق را به یاد آوریم: «جنگ بدون تلفات». چیزی شبیه کوکای بدون قند و قهوه بدون کافیین. اما جنگ عراق با وجود همه این ادعاها، بیش از یک میلیون کشته تاکنون بر جا گذاشته است.
در چنین شرایطی است که نیروهای نیهیلیست به ظاهر بنیادگرا، همان ها که از فرط خواستن این همه «هیچ» (تلی از معنا و تصویر و کالا و میل)، اینبار خواستار نفی انتزاعی یا نابودی همه چیز شده اند، به مثابه همان «مازاد» انکارشده هدونیسم مصرف گرا به «صحنه نمایش» باز می گردند. از قضا آنان تنها کسانی اند که روایت دم و دستگاه های تبلیغاتی ای چون هالیوود را جدی گرفته اند. آنان می دانند که بخش عمده ای از وظیفه پاستوریزه کردن و هدایت زیاده روی، کماکان در بستر ایماژها صورت می گیرد. وظیفه ای که تنها از عهده تکنسین های «تبدیل واقعیت به نسخه هالیوودی از واقعیت» برمی آید. توگویی اما در فرآیند انجام این وظیفه، مرزهای واقعیت و هالیوود آنچنان مخدوش شده که تفکیک آنها از هم ناممکن است: کار به جایی رسیده که بیماران مبتلا به «نکروفیلیا» (میل جنسی/روانی به جسد) دیگر با دیدن سایت های پورنوگرافیک و فیلم های «ژانر قصابی» (اره، هاستل و...) کارشان راه نمی افتد و برای ارضای این مازاد بیمارگونه/فتیشیستی به سایت های خبری و حقوق بشری هجوم آورده اند. در«یوتیوب»، در به در به دنبال فیلم های کشتار و سربریدن و قتل عام با علامت تحریک کننده و تجاری «18+» می گردند.
یا در نمونه ای دیگر، تصاویر «هیجان» در کاخ سفید در لحظه کشتن «بن لادن» را به یاد آورید. رییس جمهور ایالات متحده و مشاورانش، طوری عملیات «شکار بن لادن» را تماشا می کردند که گویی فیلمی هالیوودی برای شان پخش می کنند.
بماند که نفس گذاشتن نام تجاری «شکار بن لادن» بر یک عملیات ضربتی نظامی، خود گویای همه چیز است.
به این ترتیب است که بنیادگرایان جدید نیز، به مثابه همان سویه نیهیلیسم کور این جهان تلنبارشده از معنا و تصویر، آنچه را که مخاطبان به دنبالش هستند، «تولید» می کنند. آنان وقتی با انبوه بازدیدکننده فیلم های «18+» قتل عام و کشتار و سر بریدن مواجه می شوند، به هیچ وجه حاضر نیستند که عرصه تولید ایماژ را به «رقیب»شان یعنی هالیوود واگذار کنند. بله! بین آنان و هالیوود، مسابقه ای خونین که تا کنون جان بی شمار انسان را گرفته در جریان است.
حرکت «نمایشی» آنان در «11 سپتامبر» را به یاد آورید: ایماژی فراسوی همه ایماژها.
«تصاویر و فیلم های فروپاشی برج های تجارت جهانی»، هنوز که هنوز است از پربیننده ترین قطعه فیلم های شبکه هایی چون «یوتیوب» و... است. حتی «گنگنام استایل»، «خواستگاری در خیابانی در توکیو با مشارکت هزار نفر از عابران و رهگذران»، «هارلم شیک»، «بچه ای که با یک مار بوآ کشتی می گیرد» و... به گرد پای ویدئوی «بریدن سر سرباز آمریکایی به دست ابومصعب الزرقاوی» و « قتل عام قبیله توتسی به دست قبیله هوتو در روآندا» و... نمی رسند. «آدامخوران داعش» نامی که به جای تداعی کردن یک گروه شورشی، تداعی کننده یک فیلم در «ژانر قصابی» هالیوودی است، شهرت خود را قبل از بازسازی بازی «call of duty» در موصل عراق، مدیون ویدئوی «خوردن قلب سرباز سوری (18+)» بودند. به عبارت دیگر، «داعش» چیزی جز یک «ایماژ هالیوودی» نیست.
نیهیلیسمی کور که در مقام یک «تصویر»، برساخته همان ساختاری است که ادعای نابودی اش را دارد، اما عملا با افتادن در بازی «تولید تصویر» به وجه برسازنده آن تبدیل شده است.
برای فهم این واقعیت ساده، کافی است شبکه یوتیوب و رسانه هایی چون بی. بی. سی و سی. ان. ان برای مدتی فیلم هایی را که از طرف این گروه با هدف «جلب توجه» از طریق بالابردن ضریب وحشی گری منتشر می شوند پخش نکنند تا هستی ناچیز مادی و سیاسی آنان برملا شود.
دم و دستگاه تبلیغاتی لیبرال دموکراسی اما، هرگز این «واقعیت» برساخته اش را که می تواند به میانجی آن تا ابد «وضعیت» را «فوق العاده» اعلام کند، دوربین های مداربسته را بیشتر کند، نشست های «کارشناسی-امنیتی» به بهانه اش به راه بیندازد و در نهایت کلی پول و کالا را به لطف نامش جابه جا کند، رها نخواهد کرد.
توحش «داعش» و ولعی که لیبرال دموکراسی برای بازنمایی آن دارد، درست در شرایطی است که جهان از ریودوژانیرو گرفته تا استانبول، به عرصه پیکار مردم با نیروهای انتزاعی قدرت و سرمایه تبدیل شده است.
بخشی از واقعیت که از قضا در روایت هالیوود به کلی انکار می شود. انکار وجود جنبش های رهایی بخش در سراسر جهان در نسخه «هالیوود/داعش»ی از واقعیت آنقدر رسواست که می توان به مدد این جمله نیچه که «اگر هنر نبود از واقعیت خفه می شدیم»، آن را این چنین توصیف کرد: «اگر واقعیت نبود، از هالیوود خفه می شدیم».
*چندان عجیب نیست که کاپیتالیسم با مقوله مواد مخدر رابطه ای دوگانه دارد؛ از یکسو معتادان را موجوداتی رقت بار و بیمار معرفی می کند که چیزی جز وبال گردن حرکت سرمایه و تولید نیستند و از دیگر سو، چرخه مالی قاچاق مواد مخدر، پس از بانکداری پرسودترین چرخه است.
اول**1104

انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير