محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803265121
علی لاریجانی: نظام اصرار ندارد که افراد در حصر باشند/ اگر کلیت توافق ژنو را قبول نداشتیم ظریف استیضاح می شد
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز:
علی لاریجانی: نظام اصرار ندارد که افراد در حصر باشند/ اگر کلیت توافق ژنو را قبول نداشتیم ظریف استیضاح می شد
من به این نام گذاری‌ها کاری ندارم ولی به هر تقدیر در داخل مجلس اختلاف نظر وجود دارد، این اختلاف نظر ها در همه جا هست و گاهی در دولت‌ها هم وجود دارد.
به گزارش نامه نیوز، متن گفت و گوی علی لاریجانی با نشریه تجارت فردا به شرح زیر است:
ازاین حیث،احتمالا این گفت وگو متفاوت از دیگر گفت وگوهای مطبوعاتی شماباشد.به عنوان پرسش نخست می خواهم نظر شما را در مورد میراث اقتصادی آقای احمدی نژاد برای دولت یازدهم بدانم.
سوال اول شما که مربوط به گذشته است.به هرحال دولت قبل به پایان رسیده و اداره کشور در نیمی از سال 1392 به عهده دولت جدید بوده است.ناگفته ها را هم آقای رئیس جمهور و وزرای اقتصادی دولت، مطرح کرده اند.بنابراین فکر می کنم امروز برای طرح این پرسش کمی دیر باشد.
این پرسش را از آن جهت مطرح کردم که به هرحال برگرداندن اقتصاد ایران به ریل اصلی کار بسیار مشکلی است وبه طور قطع بدون همکاری دولت ومجلس، هزینه و زمان مورد نیاز برای ایجاد تغییر گزاف خواهد بود. ازآن جا که مجلس فعلی در اختیار گروه های مختلف اصولگرا است ،این پرسش در ذهن فعالان اقتصادی وجود دارد که کار تندروهای این طیف با دولت تازه کار آقای روحانی به کجا می رسد؟
پاسخی که می توانم به این سوال بدهم این است که مجلس در مجموع، حرکت دولت آقای روحانی را در حوزه سیاست گذاری اقتصاد مثبت و قابل قبول می داند و در این زمینه با دولت همراهی می‌کند. مخصوصاً اگر چارچوب سیاست‌های کلی رعایت شود.دولت بارها مدعی شده و البته نشان داده که قانون را مبنا قرار می‌دهد. قطعاً مجلس همراهی می‌کند. علاوه بر این، شرایط کشور هم اقتضا می‌کند که مجلس، دولت و قوه قضائیه با هم کار کنند، البته در گذشته هم روش مجلس همین بود ولی گاهی دولت قبل این قاعده را به هم می‌زد. مجلس به خودی‌خود این کار را نمی‌کرد چون اعتقاد ما براین است که حکمرانی خوب قطعاً نیاز به همبستگی در سطوح کلان حاکمیت دارد. در مجموع تحلیل ما این است که دولت آقای روحانی از ورزیدگی و درایت مناسبی در حوزه سیاست گذاری اقتصاد برخوردار است. وزرا و اعضای این دولت بی‌تجربه نیستند و به امور آشنایی دارند. بنابراین نگاه مجلس به سیاست های اقتصادی دولت مثبت و امیدوار کننده است. اینکه در مجلس آراو اظهارنظرهای مختلف می بینید، طبیعی و البته مثبت است. اما برآیند کار، برآیند حمایتی است مخصوصاً در حال حاضر که سیاست‌های «اقتصاد مقاومتی» را مقام معظم رهبری ابلاغ کردند و دولت هم پی گیر این ابلاغیه است.مجلس به طور قطع پی گیر اجرای سیاست های اقتصاد مقاومتی مورد نظر رهبری خواهد بود و معتقدیم این ابلاغیه راه علاج مشکلات اقتصادی کشور است و دولت باید در سیاست گذاری ها به سیاست های اقتصاد مقاومتی، رونق اقتصادی با اتکا به تولید داخل و مردمی شدن اقتصاد توجه داشته باشد. از سوی دیگر موضوع مهم این است که اگر کسی نگاه ملی به شرایط داشته باشد و دردمندانه به موضوع نگاه کند، متوجه می شود اقتصاد ایران از پتانسیل خوبی در داخل برخورداراست و ظرفیت نیروی متخصص و کارآمد زیادی دارد. گاهی غربی‌ها هم می‌گویند که ما مقام اول را نسبت به سایر کشورهای اطراف داریم. دانشگاه‌ها زیاد شده، فارغ‌التحصیلان هم کارآفرین هستند، باید بسترها فراهم شود تا اینها اقتصاد درونی و رونق اقتصاد در داخل را شکوفا کند. حتی به نظر من این موضوعات در مذاکرات هسته‌ای هم می‌تواند تاثیرگذار باشد و تاکید بر این است که اتکا باید به درون باشد. موقعیت ژئوپولیتیک ایران، موقعیت بسیار برجسته‌ای است و از این موقعیت باید به درستی استفاده کرد . راهش این است که توان داخلی اقتصاد کشور قوی شود .
با صراحت پاسخ ندادید و اجازه می خواهم دوباره سوالم را مطرح کنم.اشاره کردید که در مجلس، آرای مختلفی وجود دارد.هیچ کس به دنبال نقض این ترکیب یا نقد آن نیست. اما نکته ای که وجود دارد این است که گاهی فشارهای مضاعفی از طرف طیف خاصی از نماینده گان به دولت وارد می شود. در حالی که هنوز دولت هیچ سیاستی را اجرا نکرده اما مشاهده می کنیم که زیر تیغ شدیدترین نقدها قرار دارد. سوالی که اینجا مطرح میشود این است که فکر می‌کنید کار دولت آقای روحانی با طیف تندروی مجلس که رفتار کاملا سیاسی در پیش گرفته اند به کجا می رسد ؟
دولت دارد سیاست‌های مورد نظرش را اجرا می‌کند و به هر حال رفته رفته صاحب سبک در امور اجرایی کشور میشود. امروز بعد از هفت، هشت ماه مشی دولت قابل ارزیابی است. در مجلس ولی آرا و دیدگاه نمایندگان متفاوت است. طیفی از نمایندگان بعضی از اشکالات را می‌بینند و احتمالا با خود می گویند اگر اشکالات را نگویند، وظیفه ملی خود را انجام نداده اند. اینجا اگر این موضوع سیاسی هم باشد اشکالی ندارد. به هر حال مجلس مجال فعالیت های سیاسی است و شاید جریانی سیاسی که روش های اقتصادی دیگری را قبول دارد،در صدد مخالفت بر آید.چهاشکالی دارد؟ نمایندگان این طیف هم باید مجال داشته باشند که حرفشان را بزند.البته این رویه باید با صبر و حوصله دنبال شود.قدری سعه صدر می خواهد وپذیرش قواعد دموکراسی حوصله می‌خواهد و باید نظرات مختلف را در نظر گرفت و از نکات مشترک بیشتر استفاده کرد.
این موضوع مهم است که فعالان اقتصادی چه پیامی از این کشمکش‌ها می‌توانند بگیرند؟ احتمالا این کشمکش‌های سیاسی همه جای دنیا وجود دارد.اما به نظر می رسد طیفی از نمایندگان مجلس،از ابزارهایی که در اختیار دارند به عنوان چماقی علیه وزرای اقتصادی استفاده می کنند.سوال این است که در انتها چه چیزی مد نظر مجلس و دولت قرار می‌گیرد؟ منافع ملی یا دعواهای جناحی؟
حتماً منافع ملی مد نظر مجلس و دولت است. در این موضوع تردیدی نباید کرد ، سیاست‌های کلی که ابلاغ میشود و قوانین، میثاق مشترک ماست. هیچ فردی نمی‌تواند وزیری را بر خلاف چارچوب قانون استیضاح کند. قانون باید مبنا باشد اگر وزیری از قانون تخلف کرد باید او را استیضاح کنند. نظارت خوب است یعنی اگر نظارت باشد کارگزاران دولتی خوب عمل می‌کنند. من تردید ندارم که در شرایط فعلی، هم مجلس و هم دولت و هم قوه قضائیه دنبال ایجاد رونق اقتصادی در درون هستند و وحدت فکری دارند و به دنبال امنیت اقتصادی هستند، دنبال آشفتگی نیستند. اگر میشود از هر ظرفیتی استفاده می‌کنند.
آیا پاسخ شما به این معنی است که تندروی در مجلس وجود ندارد؟ این تندروی‌ها را تکذیب می‌کنید؟
من به این نام گذاری‌ها کاری ندارم ولی به هر تقدیر در داخل مجلس اختلاف نظر وجود دارد، این اختلاف نظر ها در همه جا هست و گاهی در دولت‌ها هم وجود دارد.حتی نباید انتظار داشت که دولت‌ها هم یکسان فکر کنند مخصوصاً دولت‌هایی که ساختار ائتلافی دارند.درون همه دولت ها و مجلس ها اختلاف نظر وجود دارد.
اجازه بدهید مسأله را به صورت مصداقی مطرح کنیم.دولت گذشته رکورد افزایش قیمت ارز را جابه جا کرد.این گونه هم نبود که افزایش نرخ ارز مبتنی بر نسخه ای اصلاحی از سوی اقتصاد دانان باشد.سوء مدیریت و احتمالا برخی اهداف دیگر در افزایش شدید نرخ ارز اثر گذار بود.بخشی از نمایندگان مجلس،واکنش شایسته ای به مسائل دولت قبل نشان ندادند اما به خاطر اظهار نظر کارشناسانه رئیس کل بانک مرکزی در مورد نرخ ارز به وزیر اقتصاد کارت زرد نشان دادند.همین موضع گیری در مورد مذاکرات ژنو هم وجود دارد. چرا رفتار مجلس تا این اندازه سیاسی و متناقض است؟
اولاً نگویید مجلس. به هر حال نمایندگان نگاه‌های مختلف دارند.
به هر حال این صدایی است که از درون مجلس،بلند تر از دیگر صداها شنیده می شود.صدایی که متناقض با رویه و مشی کلی مجلس است.
ببینید همان‌طور که گفتم آرا در مجلس مختلف است. اما اجازه بدهید در مورد واژه تناقض که اشاره کردید،توضیحی بدهم. تناقض از نظر منطقی، وحدت زمان و مکان و شخص است، یعنی شخصی در یک زمان و یک مکان دو چیز متفاوت و مخالف که با هم قابل جمع نیستند را مطرح کند. تناقض، اختلاف دو قضیه است بر حسب ایجاب و سلب واین که به اقتضای ذاتی، صدق یکی مستلزم کذب دیگری باشد.این می شود تناقض ، اما اگر فردی مطلبی بگوید و فرد دیگری مطلبی مغایر آن را مطرح کند، به این تناقض نمی گویند. اگر در مجلس افراد مختلفی باشند و آرای مختلفی داشته باشند شما نمی توانید از بیرون که نگاه می کنید بگویید اینها تناقض گویی دارند.
معنی لغوی تناقض، عهد شکستن است. عهد شکنی در رفتار و گفتار یک جریان خاص در مجلس وجود دارد.
عهد نمایندگان،منافع ملی است.در این زمینه عهدشکنی وجود ندارد.
آقای دکتر.شما سیاستمدار بی اخلاقی نیستید.به نظر شما ماجرا جویی در دیپلماسی و هزینه تراشی برای مردم وبعد سکوت نمایندگان،عهد شکنی با منافع ملی نبود؟ امروز هم عده ای در مجلس دارند به منافع ملی زیان می زنند.
شما می خواهید بگویید اگر نماینده یا نمایندگانی توافق ژنو را قبول نداشته باشند و معتقد باشند که دولت امتیاز زیادی داده تا مواقفت نامه ژنو تنظیم شود،این صدا،صدای کلیت مجلس است؟ نه اشتباه نباید کرد معنای مخالفت عده ای یا طیفی از نمایندگان، خروجی مجلس نیست؟ جواب شما "نه" است. اما چرا فکر می کنید نماینده مخالف نباید مخالفت کند؟ چه اشکالی دارد؟ شاید در نظر مخالف هم نکات مفیدی وجود داشته باشد.شاید سوال شما این باشد که آیا کلیت مجلس توافق ژنو را قبول ندارد؟ نه اینطور نیست.
اگر نداشت وزیر را استیضاح می‌کرد. مجلس ملاحظاتی داشت که در چارچوب قواعد موجود، به آقای رئیس‌جمهور و وزیر مربوطه منتقل کرد. در مساله اقتصادی هم قبول کنید که صداهای متفاوتی حتی از اقتصاد دانان شنیده می شود. جای دوری نرویم.داشتم یکی از شماره های اخیر هفته نامه تجارت فردا را مطالعه می کردم و دیدم اقتصاد دانان و فعالان اقتصادی در این مورد که کدام صنعت باید موتور محرک رشد اقتصادی کشور قرار گیرد،اختلاف نظر داشتند. پرسیده بودید کدام صنعت می تواند رشد اقتصادی ایران را بهبود بخشد؟ اقتصاددانان پاسخ های متفاوتی داده بودند و تقریبا از تمامی حوزه های اقتصادی نام بردند.یکی به توریسم اشاره کرده بود و دیگری از پتروشیمی به عنوان موتور محرک نام برده بود. یک نفر اعتقاد داشت صنعت فولاد می تواند چنین نقشی ایفا کند. می بینید که اختلاف نظر وجود دارد، در مجلس هم وجود دارد. نمی‌خواهم بگویم مخالفت ها وجه سیاسی ندارد.اما اگر هم داشته باشد، اشکالی ندارد .
یک عده نماینده سیاسی می‌گویند نظر ما این است. اینها تناقض نیست.شما هم به جنبه مثبت موضوع نگاه کنید. البته اگر جنبه سنگ‌اندازی پیدا کند یا اگر قصد نمایندگان، محدود کردن دولت باشد،اشکال دارد. البته من چنین برداشتی ندارم. می توان در مورد توافقنامه یک نظر داشت و در مورد شرایط اقتصادی هم یک نظر. ولی تحلیل کلی مجلس این است که مشی اقتصادی دولت روی هم رفته سنجیده است و وزرا از قابلیت‌های خوبی در مجموع برخوردارند اگر چه فراز و فرودهایی هم دارند.
بگذارید کمی به صحبت های قبلی شما برگردیم، شما گفتید که دوره افراطی گری گذشته است، سوال من این است که این افراطی ها یا تندروها اساسا چه کسانی هستند؟ الان در چه وضعیتی هستند؟آیا ممکن است دوباره قدرت بگیرند؟ و سوال دیگرم این است که آیا دولت روحانی در مدت اخیر در اجرای شعار اعتدال و مبارزه با افراطی گری موفق بوده است؟
اعتدال یک روش نسبی است. یعنی در واقع متدولوژی کار است. من این روش را می‌پسندم. به طور طبیعی این مفاهیم، مفاهیمی نسبی هستند. ببینید، ما منافع ملی داریم. منافع ملی هم خارج از بحث‌های سیاسی داخلی است. فرض کنید، گروه‌های مختلف با انگیزه‌های مختلف ممکن است در کشور وجود داشته باشند و شما بگویید یکی تند است یکی دیگر بگوید شما کند عمل می کنید. ولی مهم این است که درک مشترکی از منافع ملی داشته باشیم و روی این منافع ملی ایستادگی کنیم. هر کس با هر ذائقه سیاسی باید به این موضوع توجه کند. اشکالی هم ندارد کسی بگوید من با این شخص مخالفم ولی روی منافع ملی با او اتحاد دارم. لوازم این تفاهم چیست؟ لوازمش این است که بپذیریم، تنوع فکری وجود دارد. نه شما بخواهید با این الفاظ دیگران را از میدان به در کنید و نه آنها بخواهند شما را از میدان به در کنند.
بارها در صحبت های مسوولان سخن از تندرو ها به میان آمده است، این روهای آقای ناطق می‌گویند که تندروها به کشور ضربه زده اند،سوال این است اینها چه کسانی هستند؟ شما تعریف مشخصی از بی ترمزها دارید؟
واقعا مساله اصلی ما در کشور بی ترمزها هستند؟ یعنی بیاییم به جای اینکه به مسایل حاشیه ای بپردازیم ،قبول کنیم که در شرایط فعلی توانمند سازی اقتصاد اولویت است.در کنار مشکلات اقتصادی، آیا ضرورت دارد که به این مسائل بپردازیم؟ اما این موضوع به حوزه رسانه هم بر می گردد، نگاه کنید صفحه اول روزنامه‌ها هر روز کم از میدان بوکس ندارد. روزنامه ها با پرداختن به این مسایل، رینگ سیاسی به وجود آورده اند، آیا این آرامش اقتصادی را بر هم نمی زند؟ من می گویم، باید به منافع ملی کشور توجه شود، اگر فرض بر این است که توانمندسازی و رونق اقتصادی در درون، اولویت کشور است، انعکاس این موضوع را هم باید در رسانه‌ها ببینیم، چیزی که واقعا الان نمی بینیم.
ما هزاران مساله در کشور داریم، مگر رسانه ها مامورند همه هزار مساله را حل کنند. مگر می‌توانید حل کنید؟ دلیلی هم ندارد همه را حل کنید. مسائل ومشکلاتی که برای کشور مهم است باید حل شوند. من هم که در مجلس هستم باید به این موضوع توجه داشته باشم، شما هم که رسانه‌ای هستید باید توجه داشته باشید. متاسفانه رسانه های ما دارند اولویت های کشور را جا به جا می کنند،من خواهشم این است که این کار را نکنید، بیایید همان اولویت ها را سرجای خودش تحلیل کنید.
آقای دکتر وقتی یک نماینده جریان خاص در مجلس می گوید شعار علیه افراطی گری رمز فتنه است، به اعتقاد شما من که خبرنگار این حوزه هستم باید چه چیزی را تیتر خبرم بزنم؟ مثلا اینکه اوضاع اقتصادی خوب است؟
در مجلس مثل رسانه‌ها افراد مختلفند. این را نباید به کل مجلس تعمیم داد، حالا اگر کسی این را گفت، معنایش این است که تیتر روزنامه بشود و این تبدیل شود به یک منازعه در کشور. رسانه‌ها باید بین مسائل مختلف در کشور یک گزینش معقول داشته باشند. سوال این است: در شرایطی که اولویت شما، رونق اقتصادی است، گزینش شما چیست؟ اگر گزینش شما آرامش دادن برای سرمایه‌گذاری است، همه این را به عنوان یک وظیفه ملی رعایت کنیم. بنده در مجلس، دولت، همین طور قوه قضاییه، رسانه ها باید این موضوع را با مردم مطرح کنند. شما به عنوان فعالان رسانه ای، وظیفه مهمی دارید.باید کمک کنید. ممکن است من سیاستمدار، عصبانی شوم و چیزی بگویم. شما موظف نیستید که این را اینقدر بزرگ کنید، حالا من چیزی گفتم.اصلا خلاف هم گفتم. او هم چیزی بگوید و آن یکی هم جوابی بدهد و در نهایت موضوعی تبدیل شود به ماجرای اصلی کشور. رسانه ها می توانند تخفیف بدهند و شرایط را آرام کنند.الان اینطور نیست، همه به دنبال غلیان دادن ماجرا هستند .
* حالا شما عملکرد دولت رادر مبارزه با افراطی گری‌ها و حرکت بر مبنای اعتدال چگونه ارزیابی می کنید؟
دولت شعارش اعتدال است که این شعار به عنوان یک مکانیزم در چارچوب حفظ منابع ملی می‌تواند مفید باشد. یعنی شرایطی آرامی به وجود بیاورد که سرمایه‌گذار، سرمایه‌گذاری کند. هر کسی بتواند حرفش را بزند. حالا برخی ها یک انتقاد دارند که می‌گویند دولت، اعتدال را رعایت نکرده است، عیب ندارد که این حرف‌ها را هم بگویند. معمولا کلیت ها را باید در نظر گرفت. هم دولت و هم مجلس درک نسبتا واحدی نسبت به اولویت‌ها دارند. همه کمک کنیم این درک محقق شود. این خودش گامی سازنده است که دو قوه درک واحدی نسبت به آن دارند. این در ک مشترک به تحقق مکانیزم اصلاح کمک می‌کند. ولی باید رسانه ها توجه داشته باشند که بر اختلافات میان مجلس و دولت بنزین نریزند، گاهی اوقات سخنانی بیان می شود، رسانه نباید دنبال این اختلافات را بگیرد چرا که نفعی برای کشور ندارد. حالا ممکن است در این میان کسی معتقد باشد که اختلاف در مجلس و دولت خوب است، باید دید معقولیت این حرف در کجاست. اما حکومت در شرایط فعلی، به حوصله، عقلانیت و داشتن یک منطق درست همگانی نیاز دارد که با دیگران بتواند اشتراکش را بیشتر کند نه کمتر.
از آقای کروبی و موسوی رفع حصر می شود؟
وارد دنیای سیاست شدید.من حرف جدیدی در این باره ندارم، در این باره اظهار نظر کردم. نظام اصرار ندارد که افراد در حصر باشند. نظام دشمن کسی هم نیست. من چنین چیزی را هیچ وقت حس نکردم.
آقای دکتر نظر شخصی شما در مورد مذاکرات ژنو و اثر آن روی اقتصاد چیست؟
من توافق نامه ژنو را مفید می‌دانم. اینکه شرایطی پیش آمده که غربی‌ها ناچار شده اند پای میز مذاکره بیایند، حتماً مفید است.البته، ممکن است ملاحظاتی وجود داشته باشد و باید به این ملاحظات دقت کرد من فکر می‌کنم بیشترین تلاش مذاکره کنندگان باید روی توافق نهایی متمرکز شود.گام های اول مهم بود اما گام های آخر مذاکرات تعیین کننده است. بحث فعلی را موقتی می دانم .شش ماه فعلی موقتی و زودگذر است. و مهم این است که توافق نهایی حساب شده و دقیق باشد. برخی صاحب‌نظران غربی گفته بودند که در مکانیزم‌های تجاری‌شدن توافق ژنو باید دقت‌های بیشتری می‌شد این بدان معناست که فعالان اقتصادی می‌خواهند از این ظرفیت استفاده کنند و چالش‌هایی دارند، پس مشخص است که باید در این باره دقت بیشتری شود. به اعتقاد من باید گفت‌وگوهای دقیق و فنی در زمینه مکانیزم های تجاری شدن فعالیت ژنو در کشور انجام شود و من امیدوارم مذاکرات با تمرکز بیشتر به پیش برود و مسایل، همه‌جانبه‌تر سنجیده شود.
آقای دکتر بعد از مذاکرات ژنو خوش‌بینی دور از انتظاری در فضای اقتصادی کشور به وجود آمد و دیدیم که به دلیل آرام تر شدن اوضاع، حرکت سرمایه‌ها به سمت بازارهایی مانند بازار اوراق بهادار تشدید شد.یعنی اقتصاد به دیپلماسی پیام مثبت داد. اما در حال حاضر دو دیدگاه متفاوت وجود دارد. یک دیدگاه می‌گوید این خوش بینی بلندمدت نیست و نمی‌تواند پایدار بماند و احتمالاً در مذاکرات آینده ممکن است ایران دچار چالش‌هایی با طرف مقابل شود .از طرف دیگر، افرادی هستند که نگاه خوش‌بینانه دارند و می گویند فضای فعلی می تواند تداوم داشته باشد.، شما جزو کدام گروه هستید؟
به اعتقاد من پارامترهایی که خوش‌بینی را تقویت می‌کند بیشتر از نقاط منفی است یعنی این پارامترها در حال حاضر بیشتر دیده میشود. ولی هیچ گاه در عالم سیاست نمی‌شود پارامترهای منفی را ندید. آنها را هم باید ملاحظه کرد ولی اگر نگاه کلان و از بیرون به این پدیده داشته باشیم پارامترهای مثبت را در آن بیشتر می بینیم.
پیام شما برای فعالان اقتصادی چیست؟
من فکر می‌کنم امروز بهترین زمان برای فعال کردن سرمایه ها است. وقتی مقام معظم رهبری سیاست‌های اقتصاد مقاومتی را ابلاغ فرمودند و بعد هم پیگیر این موضوع بودند و جلسه سران را گذاشتند، این نشان از یک اراده قوی برای تحقق سیاست های اقتصادی دارد و آقای رئیس‌جمهور هم که به خوبی این مساله را دنبال می‌کنند، در مجلس هم از قبل نظر ما بر این بود ه و اساسا یکی از این ایرادهای ما به دولت قبل این بود که به موضوع رونق تولید در داخل کم توجه شده است و اگر به خاطر داشته باشید در برنامه توسعه کشور تمهیداتی اندیشیدیم تا مقداری فضا برای سرمایه‌گذاری باز شود و چند قانون هم برای تسهیل فضای کسب و کار تصویب شد که البته اینها باید اجرا می‌شد.
من الان نمی‌دانم دولت در این زمینه احساس کمبود قانون دارید یا نه؟ ولی اگر قوانین موجود را اجرا کنند فضا تغییر می‌کند و اگر فعالان اقتصادی پیشنهادی داشته باشند میشود اجرا کرد. به اعتقاد من امروز زمان برای حضور در عرصه فعالیت اقتصادی در کشور مناسب است. مجموع شرایط منطقه‌ای و بین‌المللی هم این علامت‌ها را می‌دهد که سرمایه‌گذاری در ایران می تواند مفید باشد چون بازار ایران از موقعیت خوبی برخوردار است و این برای سرمایه‌گذاران می تواند مفید باشد. اکنون نیز این اراده در داخل وجود دارد و علامت‌های بیرون هم مثبت به نظر می رسد.بنابراین منطقی می‌خواهد که از زمان درست استفاده شود. نقش اصلی را هم در این عرصه فعالان اقتصادی دارند چون بنا نیست که دولت جایگزین آنها شود، نه می‌تواند بشود نه اراده ای برای این کار دارد، چون همیشه دولت‌ها وسوسه می‌شوند که خودشان جایگزین فعالان اقتصادی شوند، و از این جهت فرصت غنیمت است چرا که این دولت چنین اراده ای ندارد.
پیشنهاد شما برای ادامه مذاکرات چیست؟ ما شاهد صحبت تلفنی آقای اوباما و روحانی بودیم، آیا احتمال این وجود دارد که در سال آینده آقای اوباما و آقای روحانی با همدیگر دست بدهند؟
من فکر می‌کنم در حوزه بین‌الملل خیلی دنبال کارهای رمانتیک نباشیم. یعنی باید به رفتار عقلانی پایبند باشیم. اختلاف‌نظرهای زیادی بین ایران و آمریکا وجود دارد. باید دید در حوزه اقتصاد از این زمان‌ها چه بهره برداری خوبی برای فعالیت اقتصادی می تواند کرد. و اینکه با چه رفتاری میشود مسایل این حوزه را علاج کرد. البته این یک کار تکنیکی است یعنی به نظرم به همان روش عقلانی باید پناه برد. من فضای مذاکرات را مثبت می‌بینم.
فکر می‌کنید در منطقه وضعیت ایران به چه سمتی پیش می رود؟ به نظر می رسد امروز خاورمیانه شبیه بشکه باروت است.ما همسایه های خوبی از نظر امنیت وثبات نداریم.گذشته از آن برخی جریان ها در خارج تمایل دارند که تنش و دو دستگی را به داخل ایران بکشانند. بعضی رفتارها در داخل هم سنجیده نیست و می تواند به این روند کمک کند. فکر می‌کنید آینده خاورمیانه چه وضعیتی پیدا می‌کند و نقش ایران در بازی های آینده چیست؟
البته اینکه در داخل ایران تنش به وجود بیاورند، خودشان هم می‌دانند که نمی‌توانند چون ما اهلیت برخوردبا چنین مسائلی را داریم. بیشتر کشورهای پیرامون ما، ضعف‌های مدیریت امنیتی دارند. اکنون در خاورمیانه دوره پرالتهابی وجود دارد. البته اینطور هم نیست که این التهاب ها روبه صعود باشد، ترسیم گراف ونمودارهای مربوط به فعالیت تیم های بدخیم تروریستی در منطقه، نشان از سیر صعودی ندارد و اتفاقا اکنون در حال نزول‌اند.
این بدان معنی است که خیلی از کشورهای غربی و برخی کشورهای منطقه‌ای متوجه شده‌اند که این روش‌ها برای خودشان پرهزینه است. چندی پیش یکی از وزرای خارجه کشورهای عربی که کشور کوچکی است می‌گفت از کشور ما 200 نفر برای کمک های تروریستی به سوریه رفته اند.نگران بودند که این افراد اگر برگردند،ممکن است مزاحمت های تروریستی ایجاد کنند.بنابراین به دنبال تقویت سیستم های امنیتی خود هستند. غربی ها هم متوجه این موضوع شده اند، برخی از کشورهای منطقه هم متوجه هستند که تقویت این جریان ها می‌تواند برای خودشان هم آسیب ایجاد کند. بنابراین فرآیند کار را اکنون طوری طراحی می‌کنند که دیگر به این تنش ها دامن نزند. چون تروریست هایی که اکنون در صحنه هستند، اغلب موجودات دست‌سازی اند که از حمایت سرویس‌های اطلاعاتی غربی و منطقه‌ای و سلاح و پول بین‌المللی برخوردارند.
نکته بعد این است که تغییراتی در منطقه در حال رخ دادن است که برای تحکیم دموکراسی می‌تواند مفید باشد. تحولات پیش رو ممکن است یکسری آشفتگی‌های مقطعی ایجاد کند ولی می تواند ثبات وامنیت پایدار ایجاد کند. فکر می‌کنم آینده خاورمیانه اولاً به سمت دموکراتیک‌شدن بیشتر پیش می‌رود، ثانیاً نیروهای به هم‌ریز دیگر نقطه اوج‌شان را گذرانده‌اند .اما همچنان یکسری مشکلات در خاورمیانه داریم. لکن فضای فعالیت‌های کاری بیشتر میشود و در همین شرایط فعلی هم ما با همسایگان‌مان روی هم رفته روابط سنجیده‌تری داریم و این می‌تواند مفید باشد. لذا از نظر منطقه‌ای زمان، زمان این نیست که ما بگوییم فضای مثلاً در حال التهاب و همان شرایط قبلی ادامه پیدا می‌کند نه اینطور نیست.
بسیار خوب آقای دکتر. اگر اجازه بدهید چند پرسش اقتصادی مطرح کنیم.حتما به خاطر دارید که بودجه سال 1392 در خردادماه همین سال با رقم 210 هزارمیلیارد تومان تصویب شد.دولت جدید ناچار به اصلاح ارقام بودجه شد به گونه ای که رقم بودجه به 150 هزارمیلیارد تومان کاهش یافت.احتمالا این بودجه بتواند تا پایان امسال،رقم 125 هزارمیلیارد تومان را محقق کند.بین 210 هزار میلیارد تومان خردادماه تا عملکرد 125 هزارمیلیارد تومانی دولت،85 هزار میلیارد تومان اختلاف وجود دارد.آیا این تفاوت نشان از ضعف شدید مجلس در تنظیم بودجه و نا آشنایی نمایندگان با مسائل اقتصادی نیست؟
البته بخشی از این مسائل را باید متوجه ضعف دولت قبل دانست. دولت جدید هم قانونی‌تر و هم معقول‌تر عمل کرده است. به موقع لایحه بودجه را به مجلس ارایه داد و منطق‌اش برای بودجه‌ریزی را هم روشن کرد و من از این جهت، کار دولت آقای روحانی را یک گام به پیش می‌بینم. ظرفیت و دیدگاه‌های دولت یازدهم را برای علاج مسایل کشور خوب می‌دانم بنابراین این هم پارامتر دوم است. اما درباره اینکه آیا لایحه بودجه واقع‌بینانه است؟ کمی ملاحظه دارم. به اعتقاد من بودجه در اجرا اگر 10 یا 5 درصد بالا یا پایین داشته باشد، خیلی عجیب نیست اما وقتی رقم اختلاف ها به 30 درصد برسد، موضوع نگران کننده می شود. این برمی‌گردد به عدم وقوف برنامه‌ریزان در دولت، البته گاهی هم در مجلس برای همکاری با دولت بندهایی تصویب میشود که اینها همه ممکن است مسیر را از واقعیت های اقتصادی کشور دور کند. ببینید همین الان در کل سرجمع بودجه را وقتی نگاه می‌کنیم، از نظر سقف بودجه منهای شرکت ها همان 220 هزار میلیارد تومان است. وقتی تحلیل می‌کنیم تقریباً 40 درصد بودجه متکی به نفت است یعنی تقریباً 78 هزارمیلیارد تومان و حدوداً 32 درصد بودجه از محل مالیات است اما معلوم نیست که چقدر محقق میشود. آقای وزیر اقتصاد می‌گویند که ما مکانیزم‌هایی برای محقق شدن مالیات داریم. ولی نکته تامل‌برانگیز این است که،23 درصد درآمدهای بودجه از محل فروش شرکت‌ها، املاک و اوراق مشارکت و غیره است که در این مورد نمی توان با قاطعیت صحبت کرد.
البته وضعیت اوراق مشارکت را دیدید که امسال به چه صورت بود، دولت اراده داشت حدود هشت هزار میلیاردتومان اوراق مشارکت بفروشد که رقم فروش در حد صفر بود. حالا علت‌اش چیست؟ علت‌اش این است که وقتی که تورم بالای 35 درصد است و نرخ اوراق مشارکت را 22 یا 23 درصد تعیین می کنند،حتما افراد رغبتی برای خرید اوراق پیدا نمی کنند. ممکن است که عده‌ای بخرند ولی کسی که دنبال سود باشد اوراق را با این درصد سود نمی‌خرد. بنابراین من فکر نمی کنم درآمدهای دولت از محل فروش اوراق مشارکت امکان تحقق داشته باشد. اگر دولت می خواهد این در آمدها محقق شود، حتما باید مکانیزم‌های خاصی مثل افزایش سود یا راه های دیگر در پیش گیرد.چون فی سبیل‌الله کسی اوراق مشارکت نمی خرد.
به هر حال کسی که سرمایه‌ای می‌گذارد می‌خواهد سودی ببرد و باید این را قبول داشته باشیم. من فکر می کنم برای اجرای این موضوع باید مکانیزم‌های اجرایی آن تغییر کند. یا سود اوراق افزایش یابد یا کنترل تورم جدی‌تر باشد تا سودآوری‌اوراق مشارکت محسوس باشد.بنابراین اگر سوال شما این باشد که آیا می شود امید داشت که ارقام بودجه محقق شود؟ من بعید می دانم که مثلا با پنج وحتی 10درصد تفاوت محقق شود.البته اگر دولت فروش اوراق مشارکت را جدی بگیرد می شود به رقم اصلی بودجه نزدیک شد. اگر این چنین شود،می تواند پشتوانه خوبی برای رونق بخش عمران کشور باشد.تجربه هم نشان داده که اگر دولت به دنبال رشد اقتصادی است،باید به فعالیت های عمرانی رونق ببخشد. متاسفانه در کشور ما این‌گونه است که تا چرخ فعالیت های عمرانی نچرخد، اقتصاد تکان نمی‌خورد. این عیب سیستم ماست. البته مشکل بزرگ اقتصاد ایران در حال حاضر «معوقات بانکی» است. معوقات بانکی به گونه ای است که یک نسخه واحد برایش نمی‌شود نوشت. دو گونه معوقات در کشور وجود دارند.
گونه اول مربوط به افرادی می شود که از ضعف نظارتی سوءاستفاده کرده اند و تسهیلات برای سرمایه‌گذاری گرفته‌اند اما درگیر کارهای دیگر شده اند و پول را برنگردانده اند. این افراد باید شناسایی شوند و با آنها برخورد لازم صورت گیرد. چون این بازی با سرمایه ملی است اما گونه ای از معوقات مربوط به تولید کنندگان است که به خاطر نوسان قیمت ارز، سرمایه در گردش‌اش را از دست داده اند.شرایط تحریم هم بر فعالیت این بنگاه ها اثر گذاشته و احتیاج به پمپاژ سرمایه دارند و با توجه به اینکه معوقه هم دارند دولت باید به آنها کمک کند.
در گروه اول ،فهرست مشخص وجود دارد اما چرا قوه قضاییه برخورد نمی کند؟
من فکر می کنم که قوه قضاییه مصمم به انجام این کار است.
دو سال است که بحث معوقات بانکی مطرح است.
درست می گویید اما ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی جدی تر از قبل جلسه تشکیل می دهد و پی گیر امور است.
یعنی از دولت قبل جدی تر است؟
بله . جلسات این ستاد مفصل تر از قبل برگزار می شود و هم مجلس و هم قوه قضاییه در جلسات حضور دارند.
یعنی عزم دولت آقای روحانی برای مبارزه با فساد قوی تر است؟
بله .فکر می کنم دولت اراده محکمی در برگزاری جلسات دارد و موضوع را پی گیری می‌کند. حالا باید زمان داد و خروجی را دید. ولی جلسات مرتب و با حضور هر سه قوه برگزار می شود. گزارش هایی هم که به من در این باره می دهند نشان می دهد که به طور جدی در حال کار هستند. البته همان طور که اشاره کردم، برای اقتصاد این اهمیت دارد که بانک ها توان تسهیلات دهی خود را باز یابند. در حال حاضر خیلی از بنگاه ها احتیاج به کمک دارند .خیلی از بنگاه ها تعطیل شده اند، در حال نیمه تعطیلی اند یا از ظرفیت خوبی برای کار استفاده نمی کنند. اینها احتیاج به سرمایه در گردش دارند. در قانون بودجه نیز این امکان فراهم شد که مثلا بازگشتی‌های صندوق ذخیره ارزی، چگونه تبدیل به تسهیلات جدید شود. اینها نکات مثبتی است که می‌توان از آن استفاده کرد. رویکرد ما باید مثبت باشد. ضمن اینکه من ملاحظاتی برای واقع بینی این موضوع دارم اما ولی در کل مثبت می‌دانم.
باتوجه به شرایط موجود، دیدگاه شما در مورد اجرای گام دوم یارانه ها چیست؟
به اعتقاد من بحث توزیع یارانه‌ها در کشور ما دچار سقط جنین شد. یعنی اصلا درست متولد نشد. اصل تئوری درست است و قانونش هم در کل خوب است. مبنای قانونی این بود که حداکثر 50 درصد درآمد ناشی از افزایش قیمت حامل های انرژی صرف توزیع میان مردم شود و 30 درصد به امور تولیدی اختصاص داده شود و 20 درصد باقی مانده هم به امور عمرانی بخش دولتی اختصاص یابد. اگر این قاعده رعایت می‌شد، دچار رکود در بخش تولید نمی شدیم. اما متأسفانه طبق قانون عمل نشد و کل تولید و بخش‌های عمرانی کنار گذاشته شدند. در دولت گذشته متاسفانه مسائل را یک جانبه دیدند. حوزه اقتصاد هم حوزه یک جانبه نگری نیست. یعنی باید واقعا همه جوانب را با هم سنجید.
بنابراین، اصل تئوری درست است اما ادامه مسیر با این حجم از مصرف انرژی وقیمت آن امکان پذیر نیست.وضعیت مصرف انرژی و آب در کشور ما نسبت به دیگر کشورها نگران کننده است و هیچ عقل سلیمی رویه فعلی را به سود نسل فعلی و آینده نمی داند.ایران کشوری غنی از نظر ذخایر هیدروکربوری است اما اصل اولیه علم اقتصاد به ما گوشزد می کند که منابع نا محدود نیستند و روزی به پایان می رسند.گاهی تخطی از اصول علم اقتصاد و توصیه اقتصاددانان،کشور را در مسیر نادرست قرار می دهد.مثل سال های گذشته که 700میلیارد دلار درآمد نفتی،صرف واردات شد.این همه درآمد ارزی داشتیم اما مدتی بعد،تولید کنندگان ما برای تأمین مواد اولیه و تکنولوژی محتاج ارز بودند. این همه واردات به کشور صورت گرفت و بعد این حجم از درآمدهای نفتی که می شد خرج توسعه کشور کرد،صرف واردات بی رویه شد.این رویه به نفع کشور نیست. شما تولید باید داشته باشید تا مشکل بیکاری حل شود واین لازمه اش این است که به قول اقتصاد دانان، منابع به صورت بهینه تخصیص داده شود.
آقای دکتر چرا این نقدها را چند سال پیش نکردید؟
خیلی گفتیم وخیلی گفته شد.به هرحال رویه دولت قبل این بود و ما تا حدی که امکان داشت،مسائل را گوشزد کردیم.
البته آقای دکتر،بخشی از شکل گیری این روند،به نمایندگان برمی گردد.به نظر می رسد اشتهای وافری به هزینه کرد درآمد های نفتی در شهرهای کوچک وجود دارد در حالی که این رویه به سود توسعه در کشور نیست.شما فکر می کنید دولت فعلی چه سیاستی باید در پیش گیرد؟
یارانه نقدی تا به امروز پرداخت شده است، البته اکنون قانون به دولت درباره این موضوع اختیار داده اما من فکر می‌کنم که منازعه در این بخش از اجرای قانون هدفمندی یارانه ها نباید پیاده شود، به هرحال دولت قبل پایه گذار سنتی است که ادامه آن مشکلاتی به همراه دارد و ادامه ندادن آن هم هزینه های زیادی به دنبال خواهد داشت. پولی به مردم داده شده و دلیلی ندارد که چک و چانه راه بیندازند. اما گام‌های بعدی را دولت باید دقیق تر بردارد. چون وقتی پولی به مردم داده اید و بخواهید برگردانید، مشکل ایجاد میشود. مساله ساز است.
البته دولت برای این موضوع خیز برداشته است چرا مجلس همراهی نمی کند؟
مجلس به دولت در این زمینه اجازه داده است. مصوبه مجلس در مورد حذف برخی از مشمولان یارانه نیز به این دلیل بود که دولت اعلام کرد من می توانم یکسری از دهک ها را حذف کنم. البته این ادعای دولت طبیعی است و قابل نفی نیست. چرا که حتما همه نیاز به یارانه ندارد. ولی احصای این کار، مشکل است. مثل این سبد حمایتی می‌ماند.که کار غلطی نبوده اما طوری اجرا شد که داد مردم را در آورد.
از انجایی که شناسایی ثروتمندان همواره در دنیا سخت و شناسایی نیازمندان ممکن و شدنی بوده است، آیا شما فکر نمی کنید که یارانه باید به افراد نیازمند که شناسایی می شوند، اختصاص یابد؟
نه. ببینید اصلا بحث فقرا نیست، من فکر می‌کنم که این اشتباه محاسباتی درطول اجرای کار است. طبقه متوسط کشور در تغییرات قیمت انرژی باید حتما مورد حمایت قرار گیرد. یعنی شما نمی توانید، بگویید فقط به فقرا یارانه بدهیم، کارمندان که فقرا نیستند. نیازمندان ما یک دهک هستند. ولی طبقه متوسط می‌خواهد با آبرو زندگی کند، وقتی شما می‌خواهید گاز و برق را گران کنید، باید متناسب با شئونات طبقه متوسط عمل کنید. عزت یک کارمند را نمی توانید از بین ببرید. طبقه متوسط در کشور چند دهک هستند،
در طبقه متوسط یکی هم ممکن است استاد دانشگاه باشد، شما وقتی می‌خواهید بنزین را گران کنید، نفت را گران کنید، برق را گران کنید، نمی توانید بگویید که شما بیا و برو کرایه کشی کن. به اعتقاد من حذف دهک ها باید با آرامش صورت گیرد. رسانه ها هم گاهی افکار عمومی را تحریک می‌کنند. اثرگذاری رسانه ها باید در راستای بهتر شدن کار دولت باشد اما معمولا رسانه ها به سطح موضوعات وارد می شوند و عمق را در نظر نمی گیرند. چرا این قدر دولت را به تعجیل وادار می کنید؟ امروز مسأله اصلی کشور حذف این قدر یا آن قدر یارانه نقدی نیست.حتی حذف برخی مشمولان متمول هم اولویت کشور نیست.
حداکثر این است که تعدادی افراد ثروتمند از چرخه یارانه ها خارج شوند. حتی فرض کنید که یک دهک را حذف کنیم. تکلیف بقیه چه می شود؟ خیلی از دهک ها، فقیر نیستند. ولی باید به آنها در شرایط فعلی کمک شود. این موضوع را باید بلند مدت ببینیم چون قرار است در آینده قیمت بنزین به سقف بین المللی برسد پس تا آن زمان راه زیادی مانده است و باید همه مردم با دولت و مسوولان در این مسیر همکاری کنند. بنابراین من فکر می‌کنم که مساله اصلی این است که ما از این یارانه‌ها طوری استفاده کنیم که مقدار قابل توجهی از آن به تولید و بخشی برای کمک به بهداشت و درمان اختصاص یابد. یعنی بگوییم در جمهوری اسلامی مساله بهداشت و درمان را حل کرده ایم. اگر این کار صورت گیرد، بارمهمی را از دوش مردم برداشته ایم. اما اگر به منازعه بر سر قسمت اول بپردازیم دیگر به این نقطه نمی رسیم. من فکر می‌کنم که موضوع پراداخت یارانه نقدی محل بحث را جابه جا می‌کند. الان که این اختیارات به دولت داده شده است و دولت اگر می تواند دو دهک را احصا کند اما باید توجه داشت دعوا راه نیندازند. به مرور این دهک ها را احصا کنند که مثلا از طریق خود اظهاری افراد باشد ونارضایتی ایجاد نکند. دیدگاه من این است که دولت نباید از موضوع بهداشت ودرمان غفلت کند و در عین حال به تولید نیز بی توجه نباشد.اگر مساله تولید حل شود، کشور پول دار میشود. دیگر خیلی گرفتار این مشکلات نخواهیم بود.
یعنی شما معتقدید حل مشکل رکود بر حل مشکل تورم اولویت دارد؟
حتما اولویت دارد.ببینید، اگر شما رکود را برطرف کنید تورم کنترل میشود. ولی عکسش ممکن نیست. یعنی شما اگر فشار بیاورید اول تورم را کنترل کنید، اصلا راه نخواهید افتاد. تولید در کشور راه نمی افتد.
الان ظاهرا بعضی از سیاست‌های دولت کنترل تورم است.
نه. آن چه من متوجه شده ام،سیاست ممزوجی در حال اجرا است. یعنی الان اراده دولت بر این موضوع است اما بانک‌ها باید خیلی همکاری کنند.
اما بانک ها توان تسهیلات دهی ندارند آقای دکتر.
ما پیشنهادمان این بود که سرمایه بانک‌ها افزایش پیدا کند. اجازه این کار را هم دادیم که هم صندوق توسعه ملی بتواند در بانک‌های داخلی سرمایه‌گذاری کند، چون مطابق قانون برنامه سیاست‌های کلی می توانست در بانک‌های خارجی سرمایه‌گذاری کند، مجلس اجازه داد که در بانک‌های عامل داخلی هم سرمایه‌گذاری کند.این کار ظرفیت بانک را برای ارایه تسهیلات بالا می برد و حتی از منابع بازگشتی بتواند به سرمایه بانک‌ها اضافه کند. این اختیارات داده شده است و دولت می تواند از این استفاده کند. به اعتقاد من حتما در سرمایه بانک‌ها تجدید نظر شود تا قدرت مانور برای ارایه تسهیلات افزایش یابد.
این کار اراده بزرگ می خواهد و بانک‌ها باید احساس مسوولیت کنند که دست صنعت را بگیرند. این کار اگر انجام نشود، بقیه کارها امکان پذیر نیست.
مشکلی که در بازارپول وجود دارد این است که بانک‌ها خودشان تولید کننده شده اند. بانک های خصوصی و دولتی شرکت های اقماری برای خود ایجاد کرده اند و هر چه دارند به شرکت های زیر مجموعه خود می دهند. این کار نادرست است، بانک باید کار مالی کند. باید بتواند تسهیلات به مردم بدهد. این بخش های جانبی به بانک ها آویزان شده و حتماً اشتباه است. ممکن است که سود موقت داشته باشد، ولی اعتبار کار را از بین می برد و از نظر ملی کار غلطی است. در گذشته هم دستورات زیادی به صورت بخشنامه به بانک ها داده شد که امروز نتیجه اش را می بینیم.
با توجه به اینکه توان تسهیلات دهی بانک‌ها به حداقل ممکن رسیده است و شما به این نکته هم اشاره کردید، ظاهرا سیاست‌های دولت جذب سرمایه خارجی است، به اعتقاد شما در کشوری که به رئیس مجلس آن مهر پرتاب می‌کنند، سرمایه‌گذار خارجی می‌آید سرمایه گذاری کند؟
به رئیس مجلس پرتاب کردند به فعال اقتصادی که پرتاب نکردند.البته دوره این تندروی ها گذشته است.باید از این خاطرات بد بگذریم. آن کار، غلط و نادرست بود. اما من اصولاً در کار سیاسی بیشتر نگاهم مثبت است تا منفی. اگر ما در کار سیاست غصه خور باشیم ، کار جلو نخواهد رفت. حالا در عالم سیاست اشتباهاتی ممکن است رخ بدهد، باید از آن پند گرفت و گام به پیش گذاشت. بله این کارها خوب نیست، به ثبات اقتصادی لطمه و ضرر می‌زند. ولی حالا گذشته و شرایط تفاوت کرده است و بهتر است به گذشته برنگردیم. شرایط جدید مهیا شده. دولت جدید با عقلانیتی قابل تقدیر می‌خواهد حرکت جدیدی را آغاز کند. ما هم باید کمکش کنیم که کارش را دنبال کند.
این روزها شاهد رفت وآمد هیات های خارجی برای مطالعه و بررسی شرایط اقتصادی و روابط تجاری به ایران هستیم.هرچند هنوز اقدامی برای عقد قرارداد انجام نشده اما این حجم از آمد وشد ها بی سابقه بوده است. شما به عنوان رئیس مجلس این فضا را چگونه ارزیابی می کنید؟
همین که شما می گویید برای بررسی شرایط آمده اند و احتمالا هنوز قراردادی منعقد نشده .من فکر می‌کنم که ممکن است شیطنتی در کار باشد که این طور دست دست می‌کنند. یک مقدار هم در اجرای توافقنامه ژنو تعلل رخ داده است. اما اگر غربی‌ها تعلل در این ماجرا کنند، حتما ضرر این کار را می‌بینند. براساس توافق ژنو نیز باید مسیرهایی برای سرمایه گذاری باز می شد، اینها را حتما باید از نظر دیپلماتیک علاج کرد. یعنی ذهن مان باید روی منافع ملی متمرکز باشد. بنابراین مناقشات داخلی را خیلی نباید بها داد. اما در کل، من فرآیند داخل را از نظر ثبات سیاسی و اقتصادی، خیلی مناسب و خوب می دانم. اکنون دولت، مجلس و قوه قضاییه هم فکرند در اینکه زمینه را برای امنیت اقتصادی فراهم کنند. رهبری نیز از این فکر حمایت می‌کنند.
لذا، دیپلماسی باید ما هر چه زودتر بتواند این شرایط را فراهم کند. اکنون موضوع مهم رونق تولید در داخل است و من فکر می‌کنم شاید سرمایه‌گذاری خارجی با آرامش جلو برود، ولی سرمایه گذاری داخلی سریع تر انجام می شود و تمرکز نیز باید بر روی این موضوع باشد. خیلی از ایرانی ها هستند که تمکن مالی دارند و می‌توانند سرمایه‌گذاری کنند، ولی ترجیح می‌دهند که در ایران به دلیل نگرانی های که دارند سرمایه‌گذاری نکنند. این نگرانی ها باید رفع شود. خارجی‌ها هم توقعات مختلف دارند، خیلی هایشان دوستان ایران هستند و می‌آیند و سرمایه‌گذاری می‌کنند. ولی موتور تولید ما به وسیله ایرانی‌ها در داخل باید راه بیفتد. این خودش برای بیرونی ها انگیزه ایجاد می‌کند. مخصوصا در زمینه هایی که ما مزیت نسبی داریم، مثل نفت و گاز و پتروشیمی و پالایشگاه و مثلا فولاد که به هر حال مزیت نسبی ما هستند. فولاد ایران ارزان تر از کشورهای دیگر تولید میشود. شما در یکی از شماره های خود اشاره کرده بودید که به عنوان مثال ایران در مقایسه با ترکیه فولاد را ارزان تر تولید می کند، چون آنها گاز ندارند، معادن لازم را نیز ندارند. ولی ما داریم. خب این مزیت ماست.
سرمایه گذار خارجی که قصد سرمایه‌گذاری دارد، روی اینها حساب می‌کند. ما نیز از این وضعیت باید استفاده کنیم. خیلی از این اقدامات امکان پذیر است. مثلا فرض کنید، الان ما واردات زیادی داریم. در برخی موارد این واردات اصلا توجیه ندارد، بنابراین باید در تعرفه گذاری دقت شود. یعنی ما اگر تعرفه‌های واردات را تغییر دهیم نفع ملی ایجاد می‌کند. من با انحصار مخالفم، نباید در کشور انحصار باشد. همین انحصاری که در صنعت خودرو می بینیم، برای ما مشکل ایجاد کرده است. در کل انحصار را باید بشکنیم و یکی از گام های مشترک دولت ومجلس می تواند حل وفصل این معضل باشد. رقابت باید به وجود بیاید. اما این به این معنا نیست که رقابت درونی غیر رقابت بیرونی است. تعرفه‌های ما نباید به نحوی باشد که کالاهایی مثل ماشین‌های خیلی گران قیمت، تعرفه ارزان داشته باشند. چه دلیلی دارد ما این همه دلار را برای ماشین های گران قیمت بدهیم، یا خیلی از مسائل دیگری که خیلی نیاز فوری ما نیست.
دن شیائو پنگ در چین وقتی تصمیم گرفت سیاست درهای باز را دنب�
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها