محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832381155
قاسم اصولی همکاری سازمان ناتو و جمهوری آذربایجان
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: قاسم اصولی
همکاری سازمان ناتو و جمهوری آذربایجان
جمهوری آذربایجان در راستای حل و فصل بحران قره باغ، رویکرد غرب گرایانه وهمکاری جویانه با سازمان ناتو را در اولویت سیاست خارجی خود قرار داده است؛ و در قالب طرح مشارکت انفرادی و طرح مشارکت صلح با سازمان ناتو همکاری می کند.
مقدمه بعد از فروپاشی اتحاد شوروی و تغییر ساختار نظام بین الملل و بسط مفهوم امنیت، ناتو مجبور به بازسازی تصویر و احیای کارکردش شد. پیمان آتلانتیک شمالی برای این منظور بعضی ابتکارهای همکاری جویانه از قبیل مشارکت برای صلح را ایجاد کرد. این برنامه بسیار قابل انعطاف است و به مشارکت کنندگان اجازه میدهد تا نوع همکاری را که در راستای تامین منافع ملی شان است، انتخاب کنند. در قفقاز جنوبی، هر کدام از کشورها نوع همکاری خود را با «مشارکت برای صلح» انتخاب کرده‌اند. سوالی که در این پژوهش مطرح است این است که جمهوری آذربایجان چه فعل و انفعالاتی در برابر سازمان ناتو دارد؟ نکته ایی که در رابطه با منطقه قفقاز جنوبی مطرح است، این است که این منطقه از لحاظ سیاسی و امنیتی، استراتژیکی و اکونومیکی بسیار حائز اهمیت است و هیچ کدام از کشورهای این منطقه در سطح ملی قادر به تأمین امنیت خودشان نیستند. در این پژوهش در یک بخش به اهداف و برنامه های ناتو و در بخش دیگر به روابط دوجانبه کشور جمهوری آذربایجان و فعل و انفعالات آن در مقابل سازمان ناتو پرداخته می شود. اهداف و برنامه های سازمان ناتو تحولات دهه 1990، به ویژه درگیری های بالکان موجب شد که نه تنها پیمان آتلانتیک شمالی کماکان به حیات خود ادامه دهد، بلکه در سال 1999 با الحاق سه کشور چک، مجارستان و لهستان، گسترش پیدا کند و بعد از آن در سال 2004 هفت کشور بلغارستان، استونی، لتونی، لیتوانی، رومانی، اسلواکی و اسلوونی را به عضویت بپذیرد. در نتیجه تعداد اعضای کنونی ناتو به 28 کشور رسیده است. آنچه به عنوان تغییر اهداف ناتو مطرح می شود، از دهه 90 میلادی و به طور مشخص از 23 و 24 آوریل که سران ناتو در واشنگتن گردهم آمده بودند، شروع شد. در این اجلاس بر مفاهیمی مانند راهبرد جدید پیمان، مخاطرات و چالش های امنیتی مانند تروریسم، ملی گرایی افراطی، موشک های دوربرد و تسلیحات هسته ای، مواد مخدر، بی ثباتی سیاسی، منازعات قومی به منظور دفاع از دموکراسی، حقوق بشر و ممانعت از قاچاق مواد مخدر تأکید شد. دفاع از دموکراسی و ترویج ارزش های لیبرالی، مادر همه اهداف ناتو و غرب محسوب می شود؛ و بر این اساس نظریه ناتو پس از جنگ سرد، از یک ابزار راهبردی به یک ابزار اخلاقی تبدیل شده است. این مفهوم ناتو را به عنوان جامعه ای از ارزش های لیبرال، یا به عنوان یک فدراسیون صلح طلب کانتی معرفی می کند. حادثه 11 سپتامبر نقطه عطفی در تحولات درونی ناتو محسوب می شود. ناتو بعد از 11 سپتامبر حمایت های گسترده خود را از آمریکا اعلام کرد. به طوری که 24 ساعت پس از وقوع این حادثه، ناتو برای اولین بار در طول حیات خود، به ماده پنج اساسنامه سازمان استناد کرده و اعلام کرد حمله به آمریکا، به عنوان یکی از اعضای سازمان، به منزله ی حمله به تمامی اعضا محسوب شده و آمادگی خود را برای مقابله با جنگ و تروریسم ابراز کرد. به این ترتیب جنگ با تروریسم به اولویت اول ناتو تبدیل شد. واقعیت این بود که آمریکا براساس رویکرد یکجانبه گرایانه خود، و مداخله و حل و فصل چالش ها به صورت یک جانبه و دخالت ندادن هم پیمانان به دلیل دست و پاگیر بودن آنها و تأثیر منفی بر موفقیت های نظامی آمریکا، به سازمان ناتو در حمله در افغانستان نقش چندانی نداد. فقط در قالب ایساف بعد از خاتمه جنگ، برای کنترل اوضاع و امنیت سازی و بازسازی افغانستان، از نیروهای ناتو استفاده کرد. جمهوری آذربایجان از طریق ترکیه و اسرائیل سعی کرده با دولت آمریکا روابط نزدیکی برقرار کند و از این طریق، قراردادهای متعددی را با شرکت های آمریکایی امضا کند. در کل برای ایجاد توازن در صحنه امنیتی و ژئوپلیتیکی منطقه، دولت جمهوری آذربایجان در مقابل فشارها و نفوذ سنتی روسیه، روابط با غرب، ناتو، ترکیه و اسرائیل را سازماندهی کرده است. یکی از مهمترین عواملی که در دوران جدید دو طرف را به اتخاذ سیاست های مشترکی وادار کرد، مفهوم جدید امنیت و تهدیدهای امنیتی جدید در عرصه بین المللی است. چنین احساس تهدید و خطری، کشورهای غربی را در یک جبهه متحد شکل می دهد. با وجود فراز و نشیب های که بعد از حادثه 11 سپتامبر در روابط ناتو با آمریکا به وجود آمد، این سازمان همچنان یکی از ستون های اصلی سیاست دفاعی- امنیتی آمریکاست. به طوری که در سند رسمی امنیت ملی آمریکا در سال 2006 به این سازمان توجه ویژه شده و از آن به عنوان ابزاری برای صلح و ثبات در بسیاری از کشورهای جهان یاد شده است. ناتو نیز متناسب با تهدیدهای جدید و در راستای منافع قدرتمندترین عضو خود، یعنی آمریکا، به بازتعریف بسیاری از مفاهیم خود دست زده است. به طوری که در بیانیه استانبول در سال 2004 اعلام شد، تهدیدهای جدیدی که ناتو با آن روبروست، تغییر اساسی یافته است. این تهدیدها شامل تروریسم و سلاح های کشتار جمعی است، که آمریکای شمالی و اروپا را به طور مشترک مورد تهدید قرار می دهد. براساس آخرین تحولات در اهداف ناتو، که به طور عمده در ابتکار همکاری استانبول در سال 2004 مورد توجه قرار گرفت، این سازمان مبارزه با تروریسم، بنیادگرایی اسلامی و جلوگیری از اشاعه سلاح های کشتار جمعی را در صدر سیاست های خود قرار داده است. در این میان به طور طبیعی منطقه خاورمیانه برای رسیدن به این اهداف بازتعریف شده، منطقه ای حساس و راهبردی خواهد بود که نیازمند حضور و نفوذ بیشتر ناتو است. در واقع مقامات ناتو سعی کرده اند به دنبال تحولات بین المللی، تعریف جدیدی از ماموریت های ناتو در فضای نوین بین المللی ارایه کنند. موضوع تروریسم این فرصت و در عین حال تهدید را برای ناتو، جهت تبیین یک هویت دیگر را فراهم کرده است. تغییر محیط امنیتی و ظهور بازیگران جدید در نظام بین المللی، مستلزم ایجاد تغییراتی کیفی و کمی در ساختار ناتو و بهره گیری از توان آن برای ایجاد تغییرات در حوزه های راهبردی در نقاط جهان است. بزرگترین و مهمترین اجلاس سران ناتو در سال 2008 در بخارست برگزار شد. در این اجلاس به طور جدی حضور ناتو در خاورمیانه مورد توجه قرار گرفت.در کل ناتو طی سال های اخیر به تدریج اهداف و راهبردهای خود را متناسب با دنیای پس از جنگ سرد بازتعریف کرده است. دنیای پس از جنگ سرد برای ناتو یعنی دنیایی بی رقیب و با تهدیدهای جدید، که نیازمند یک هویت تازه است. ناتو از این فرصت به خوبی استفاده کرد و با انطباق دادن اهداف و تهدیدهای خود با اهداف و تهدیدهای جامعه بین المللی، به عبارت بهتر سازمان ملل، که همان مبارزه با تروریسم، بنیادگرایی و سلاح های کشتارجمعی است، خود را به عنوان پلیس بین الملل و تنها نیروی نظامی حافظ امنیت جهانی مطرح کرد. علایق ناتو در قفقاز علایق مشترکی که کشورهای عضو سازمان پیمان آتلانتیک شمالی را به یکدیگر پیوند می دهد، موقعیت ژئواکونومیکی و استراتژیکی قفقاز جنوبی، به ویژه جمهوری آذربایجان، است. قفقاز مرز مشترک فضای امنیتی اروپایی، مرکز مهم اقتصادی، و دالان حمل و نقل نفت وگاز است و در دوره ی شوروی اهمیت نظامی- استراتژیک داشت و محل برخورد دو قلمرو پیمان نظامی ورشو و ناتو بود. قفقاز جنوبی در امنیت اوراسیایی، اهمیت بسیاری برای سازمان پیمان آتلانتیک شمالی و اعضای آن دارد. با این ویژگی ها به نظر می رسد قفقاز برای چندمین سال متوالی، مرز جدید ناتو و کل ساختار امنیتی اروپایی باقی بماند. دیگر اینکه ناتو با سوء ظن به حضور نظامی روسیه در منابع طبیعی استفاده نشده خزر می نگرد. در کنار این مسائل قفقاز اهمیت اقتصادی دارد و تعداد زیادی از شرکت های نفتی از کشورهای عضو ناتو در اینجا فعال هستند. نه تنها وجود این منابع مهم است، همچنین نفت و گاز نیازمند انتقال به بازارهای مصرف خارج از منطقه است. این موقعیت ترانزیتی به نحوی کشورهای ذی نفع را با بازیگران بین المللی در اقتصاد جهانی مرتبط می سازد. مهمترین پیمان نظامی چندجانبه که جمهوری آذربایجان در آن به نوعی عضویت دارد و همکاری می کند، برنامه صلح سازمان پیمان آتلانیک شمالی است. افزون بر این، در موافتنامه تسلیحات متعارف در اروپا، موافقتنامه ی نظامی سازمان گوام و پیمان های نظامی کشورهای مستقل مشترک المنافع عضویت دارد. علایق دیگر سازمان ناتو، جلوگیری از گسترش سلاح های کشتار جمعی است. گفته می شود در منطقه قفقاز مقادیر قابل توجهی اورانیوم غنی نشده وجود دارد که در وضعیت سالمی نیست. در اثنای فروپاشی اتحاد شوروی و به دنبال آن واقعه 11 سپتامبر، نگرانی هایی وجود دارد که برخی کشورها یا گروههای تروریستی ممکن است این اورانیوم ها، زیرساخت ها و متخصصان را بدست آورند. پیمان های نظامی و دفاعی دو جانبه و چند جانبه جمهوری آذربایجان مهمترین پیمان نظامی چندجانبه که جمهوری آذربایجان در آن به نوعی عضویت دارد و همکاری می کند، برنامه صلح سازمان پیمان آتلانیک شمالی است. افزون بر این، در موافتنامه تسلیحات متعارف در اروپا، موافقتنامه ی نظامی سازمان گوام و پیمان های نظامی کشورهای مستقل مشترک المنافع عضویت دارد. سازمان پیمان آتلانیک شمالی که در 14 آوریل سال 1949 تشکیل شد، در ابتدا با 15 کشور عضو فعالیت خود را شروع کرد که عبارت بودند از آمریکا، فرانسه، انگلیس، بلژیک، لوگزامبورگ، هلند، کانادا، دانمارک، ایسلند، نروژ، پرتغال، ترکیه، آلمان و یونان، که دو دولت آمریکای شمالی (آمریکا و کانادا) را به اروپا پیوند داد. عضویت کشورهای مشارکت کننده در برنامه صلح ناتو توسط آمریکا بنیان گذاری شد. تا سال 2000 چهل کشور در برنامه صلح مشارکت داشته اند که از این میان، سه کشور لهستان، مجارستان و جمهوری چک تا سال یاد شده به طور رسمی به عضویت دائم ناتو درآمدند. از مهمترین کشورهای عضو در برنامه صلح ناتو، علاوه بر آذربایجان، می توان به گرجستان، بلغارستان، رومانی، سوئد، اوکراین، ارمنستان، قرقیزستان، اتریش، مقدونیه، سوئیس و اسلواکی اشاره کرد. به طور کلی مشارکت کشورهای مستقل مشترک المنافع در برنامه صلح ناتو، هم برای این کشورها دارای فواید در خور توجهی است و هم برای ناتو اهمیت زیادی دارد. کارکردهای راهبردی این مشارکت برای ناتو به طور خلاصه عبارتند از: الف) مشارکت این کشورها در برنامه صلح ناتو باعث شد تا ناتو به بستر سیاسی و قانونی لازم برای همکاری و نفوذ در اردوگاه سوسیالیسم سابق دست یابد، و زمینه برای ایجاد ساختار امنیتی جدید در اروپا فراهم آید. ب) به دنبال فروپاشی شوروی و از بین رفتن این قطب سیاسی- امنیتی، ناتو در سایه همکاری موثر با کشورهای برجای مانده از شوروی، می توانست نقش خود را در زمینه نظم نوین جهانی به سهولت و آسانی ایفا کند. ج) تحقق مشارکت این کشورها در برنامه صلح، به طور موثری، توسعه منطقه مسئولیت اتحاد آتلانتیک شمالی را تسهیل می بخشد. یکی از موانع موجود بر سر راه گسترش حوزه نفوذ و مسئولیت پذیری جغرافیایی ناتو، وجود محدودیت های قانونی در داخل خود سازمان، و نیز در سیاست ها و راهبردهای کشورهای اروپایی بود که با تحقق این برنامه و ورود اعضای جدید به آن، این محدودیت تا اندازه زیادی از بین رفت. کشورهایی که در برنامه صلح ناتو به عنوان عضو افتخاری ناتو فعالیت می کنند، می توانند در آینده به عنوان عضو اصلی ناتو وارد این سازمان شوند و منافع بلندمدت نظامی- امنیتی این کشورها، گرایش آنها را به عضویت دائم و قطعی در ناتو افزایش می دهد. تمایل جمهوری آذر بایجان برای واگذاری پایگاه به ناتو و آمریکا در جزیره آبشوران و مشارکت فعال در پیمان گوام در جهت جلوگیری از نفوذ روسیه، بیانگر گرایش جمهوری آذربایجان به غرب است. همچنین به منظور انتقال نفت و تأمین امنیت خطوط لوله های نفت و گاز، آذربایجان افزایش دخالت غرب برای حفظ و ثبات منطقه قفقاز و برقراری تعادل با روسیه، را دنبال کرده است. ناتو تعهدات و وظایفی را برای مشارکت کنندگان در برنامه صلح خود قائل است که مهمترین آن عبارتند از: الف) تسهیل در شفاف سازی برنامه ریزی دفاع ملی و فرآیند بودجه بندی در امور دفاعی و نظامی ب) حصول اطمینان از کنترل دموکراتیک نیروهای دفاعی ج) حفظ توانایی، قابلیت و آمادگی کشورهای عضو برای انجام عملیات مورد نیاز تحت سرپرستی و هدایت سازمان ملل و تحت مسئولیت سازمان امنیت و همکاری اروپا د) توسعه و تعمیق همکاری نظامی با ناتو، به منظور برنامه ریزی مشترک، آموزش و تمرین در راستای تقویت و افزایش توانایی های مشارکت کنندگان در برنامه صلح؛ به نحوی که این کشورها بتوانند صلح بانی، امدادرسانی و عملیات بشردوستانه و غیره که جزئیات آن در توافقنامه ها مشخص می شود، را به انجام رسانند. ه) توسعه و تقویت بنیه و توان نیروهای نظامی این کشورها در یک دوره بلندمدت، تا جایی که این کشورها بتواند به نحوی مطلوب، با همکاری و همراه با اعضای اصلی ناتو، دست به عملیات بزنند. محورهای همکاری جمهوری آذربایجان با ناتو عبارتند از: الف) آموزش نیروهای نظامی آذربایجانی مطابق با استانداردهای ناتو ب) شرکت نیروهای آذربایجانی در تمرینات و مانورهای ناتو ج) استفاده از فناوریهای نظامی و دفاعی ناتو توسط ارتش آذربایجان د) شرکت نیروهای آذربایجانی در برنامه ها و فعالیت های صلح بانی جمهوری آذربایجان علاوه بر مشارکت در برنامه ها و فعالیت های عمومی و همگانی ناتو، که در کنار سایر کشورهای عضو برنامه صلح انجام می پذیرد، برنامه ها و فعالیت های مستقل دو جانبه با ناتو را نیز اجرا می کند. این کشور درصدد استانداردسازی ارتش خود با تکیه بر آموزش های نظامی ناتو است و به این امر بهای زیادی می دهد. سیاست آذربایجان نسبت به ناتو این مسئله باید گفته شود که مورد جمهوری آذربایجان بسیار جالب است. اول: اینکه کشور آذربایجان احتمالاً سکولارترین کشور مسلمان در جهان است. اکثریت مسلمانان جمهوری آذربایجان، پیرو مذهب شیعه هستند. دوم: آذربایجانی ها از لحاظ نژادی ترک هستند. سوم: میراث روسی و کمالی، جمهوری آذربایجان را در خاورمیانه بزرگ، به یک کشور اروپایی تبدیل کرده است. هم چنین جمهوری آذربایجان ذخایر گازی و نفت عظیمی دارد و عضو اوپک نیست. بعد از کسب استقلال در سال 1991، این کشور از مدل ترکی کمالیست دولت تبعیت کرد؛ در حالی که میخواست هویت آذربایجانی اش را حفظ کند. هم چنین آذربایجان علاقه زیادی برای عضویت در جامعه اتحادیه اروپا داشت؛ به همین دلیل همکاری زیادی را با ترکیه، آمریکا و ناتو آغاز کرد. از سال 1994، جمهوری آذربایجان عضو فعال مشارکت برای برنامه صلح بوده است و با ترکیه در چندین مأموریت نیروهای حافظ صلـح بین‌المللی مشارکت کـرده است. اشغال بخشی از سرزمین جمهوری آذربایجان توسط ارمنستان، حمایت روسیه از ارمنی ها در جنگ قره باغ، همسایگی با روسیه و وجود قومیت های مختلف سبب شده که این کشور برای حفظ تمامیت ارضی و ثبات داخلی، به سوی کشورهای غربی گرایش یابد و روابط ویژه ایی را با ناتو، آمریکا و ترکیه برقرار سازد. تمایل این کشور برای واگذاری پایگاه به ناتو و آمریکا در جزیره آبشوران و مشارکت فعال در پیمان گوام در جهت جلوگیری از نفوذ روسیه، بیانگر گرایش جمهوری آذربایجان به غرب است. همچنین به منظور انتقال نفت و تأمین امنیت خطوط لوله های نفت و گاز، آذربایجان افزایش دخالت غرب برای حفظ و ثبات منطقه قفقاز و برقراری تعادل با روسیه، را دنبال کرده است. اگرچه جمهوری آذربایجان عضویت در ناتو را به عنوان یک گزینه لحاظ میکند ولی در حال حاضر این مسئله برای این کشور در اولویت نیست و این مسئله پنهان نیست که همسایگان جمهوری آذربایجان یعنی ایران و روسیه از گسترش ناتو به منطقه، احساس امنیت نمیکنند. اهمیت نفتی و ژئوپولتیکی جمهوری آذربایجان، این کشور را تحت تاثیر فشارها و نیروهای خارجی قرار داده و در واقع کانون رقابت روسیه، آمریکا و ترکیه شده است. جمهوری آذربایجان از اهمیت فرامنطقه ای برخوردار است؛ و این ویژگی باعث شده سیاست داخلی آن تحت تاثیر شدید عوامل خارجی قرار بگیرد و آسیب پذیریهای آن را افزایش دهد. جمهوری آذربایجان از طریق ترکیه و اسرائیل سعی کرده با دولت آمریکا روابط نزدیکی برقرار کند و از این طریق، قراردادهای متعددی را با شرکت های آمریکایی امضا کند. در کل برای ایجاد توازن در صحنه امنیتی و ژئوپلیتیکی منطقه، دولت جمهوری آذربایجان در مقابل فشارها و نفوذ سنتی روسیه، روابط با غرب، ناتو، ترکیه و اسرائیل را سازماندهی کرده است. اگرچه جمهوری آذربایجان عضویت در ناتو را به عنوان یک گزینه لحاظ میکند ولی در حال حاضر این مسئله برای این کشور در اولویت نیست و این مسئله پنهان نیست که همسایگان جمهوری آذربایجان یعنی ایران و روسیه از گسترش ناتو به منطقه، احساس امنیت نمیکنند. بنابراین جمهوری آذربایجان تلاش میکند ضمن اینکه روابط دوستانه اش را با ایران و روسیه حفظ می کند، با ناتو نیز در چارچوب مشارکت برای صلح و برنامه عملی مشارکت انفرادی، همکاری کند. تا یک حالت موازنه و تعادل استراتژیک میان دو قطب مذبور ایجاد کند. سیاست خارجی آذربایجان به طور عمده با هدف کسب منافعش در منازعه با ارمنستان، در رابطه با قضیه ناگارو- قره باغ، و همچنین حمایت از جمیعت تحت محاصره این کشور به وسیله ارمنستان اتخاذ می شود. این منازعه در حالی که بعد از آتش بس 1994 مسکوت مانده است؛ هنوز به صورت بالقوه امکان از دست دادن کنترل و بی‌ثبات سازی مجدد جمهوری آذربایجان و کل منطقه را دارد. این منازعه تا این تاریخ بی سامان و بدون حل وفصل نهایی باقی مانده است و این مسئله به میزان زیادی تعیین کننده سیاست خارجی این کشور است. تمامی روسای جمهور آذربایجان، اولویت این مسئله را در سیاست امنیتی و خارجی شان پذیرفته اند. منافع جمهوری آذربایجان همیشه در هر سازمان امنیتی بین المللی، از قبیل ناتو و شورای امنیت و همکاری اروپا، در رابطه با حمایت بین‌المللی از مسئله استقرار مجدد حاکمیت اش در ناگارو- قره باغ تصور می‌شود. نگرانی ناتو از این است که جمهوری آذربایجان در پی درگیر ساختن متحدین و نیروهای حافظ صلح در این مناقشه است. ارمنستان هم همیشه با حمایت روسیه، مانع از درگیری ناتو در منازعه ناگارو- قره باغ شده است؛ اگرچه ارمنستان به اهدافش در طی جنگ دست یافته است، ولی هرگونه مذاکره ممکن است باعث بدتر شدن موقعیت حاضر ارمنستان شود. اگرچه جمهوری آذربایجان به اهداف اش در رابطه با مسئله ناگارو- قره باغ دست نیافته است، ولی همان را در رابطه با مسائل دیگر نمی‌توان مطرح کرد. برای مثال ناتو و آمریکا به این کشور در رابطه با تامین امنیت انرژی کمک کرده‌اند. در این رابطه، احداث خط لوله باکو- تفلیس- جیحان، به جمهوری آذربایجان قدرت نسبی بیشتری، به دلیل از بین رفتن حالت انحصاری خط لوله احداث شده در دالان‌های انرژی طرف شمالی (روسیه)، داده است. در کنار آن، جمهوری آذربایجان با مشارکت در چندین برنامه مشارکت برای صلح و مأموریت نیروهای حافظ صلح بین‌المللی، به ناتو کمک کرده است.به همین خاطر می‌توان ادعا کرد که همکاری میان ناتو و جمهوری آذربایجان، به عنوان یکی از راه های بسط منافع این کشور از طریق برقراری تعادل استراتژیک و حالت موازنه محسوب می شود. نتیجه بحران قره باغ از چالش های امنیتی جمهوری آذربایجان است و نقش مهمی در تعیین جهت گیری سیاست خارجی این کشور ایفا می کند. جمهوری آذربایجان در راستای حل و فصل این بحران، رویکرد غرب گرایانه وهمکاری جویانه با سازمان ناتو را در اولویت سیاست خارجی خود قرار داده است؛ و در قالب طرح مشارکت انفرادی و طرح مشارکت صلح با سازمان ناتو همکاری می کند. با توجه به ملاحظه حساسیت ایران و روسیه، عضویت کامل در سازمان ناتو، هدف اصلی جمهوری آذربایجان نیست. این کشور سعی می کند در راستای افزایش قدرت چانه زنی، تحقق منافع ملی، خودیاری، و در نهایت حل مناقشه قره باغ، با اعمال نگاه به غرب و سازمان ناتو، حالت موازنه در مقابل بازیگران تهدید کننده امنیت ملی این کشور، یعنی روسیه و ارمنستان، برقرار کند. منابع آزادی، سجاده(1390)، اهداف ناتو در لیبی، فصلنامه مطالعات خاورمیانه، 1390، ص 99. امیر احمدیان، بهرام(1381)، جغرافیای کامل قفقاز، انتشارات سازمان جغرافیای وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، تهران. واحدی، الیاس(1382)، برآورد استراتژیک آذربایجان، انتشارات موسسه فرهنگی مطالعات و تحقیقات بین المللی ابرار معاصر تهران، ص 323. سریع القلم ،محمود(1379)، "سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران : بازبینی نظری و پارادایم ائتلاف"، ناشر : مرکز تحقیقات استراتژییک، ص : 90 کولایی، الهه(1376)، "پیامدهای ژئوپلیتیکی بهره برداری از خزر"، راهبرد، شماره 13، ص : 70-47. 32- Priego, Alberto(2005), “The Creation Of Azerbaijani Identity And Its Influence On Foreign Policy”. UNISCI Discussion Papers, (vol. 8), Priego, Alberto(2008), “NATO Cooperation Towards South Caucasus”, Caucasian Review Of International Affairs, VOL 2(1), پایان متن/
92/12/21 - 07:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 143]
-
گوناگون
پربازدیدترینها