محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845017179
مخاطب روحانی کیست؟ - حسن وزینی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
مخاطب روحانی کیست؟ - حسن وزینی اظهارات حسن روحانی در جمع اهل رسانه و فرهنگ، افق تازه ای را پیش روی مسئولان و فعالان فرهنگی و رسانه ای گشود. روحانی این بار در قامت رئیس جمهوری به پایش رسالت اهل فرهنگ و رسانه از یک سو و صاحبان قدرت از سوی دیگر پرداخت.
او در میان نخبگان رسانه و فرهنگ ابتدا به عادت مألوف اش در ماه های اخیر نسبت به تبعات زیانبار نگاهی که متأسفانه در ذهن و ضمیر لایه هایی از قدرت رخنه کرده، هشدار داد.
روحانی در ماه های اخیر، سخنان مهم خود را با چاشنی نگرانی از غلبه فضای امنیتی بر فضای فرهنگی همراه می کند، برخلاف تصور برخی افراد که چنین می پندارند که روحانی این زبان هشدار را برای گفت و گو با سایر ارکان قدرت به کار بسته، حقیقت این است که مخاطب روحانی یک گروه و یک نهاد یا یک بخش نیست.
روحانی امروز هماوا با ندای وجدان بیدار جامعه، زشتی ها و پلشتی ها را در هر برهه و هر جا تقبیح می کند.
او با شاقول اعتدال می خواهد سره از ناسره تمیز داده شود. زیرا تنها با توسل به این ریسمان است که می توان به مبارزه با ناامیدی یا جهل رفت.
در اثر همین جهل است که دانشگاه شباهتی قابل توجه به پادگان می یابد و نگاه امنیتی بر نگاه فرهنگی غلبه می کند.
رسانه ملی، از هم افزایی ملی منفک می شود و رسانه ها ناقص الخلقه متولد می شوند.
سخن بر سر این نیست که دامن فعالان این حوزه ها به هیچ خبط و خطایی آلوده نمی شود اما واقعیت این است که رسانه های منتقد به جای آن که در تدارک برگزاری جشن تولد یا سالگرد انتشار خود باشند معمولاً نگران سایه توقیف هستند.
طبیعی است فضای نگرانی توأم با دغدغه های امنیتی پررنگ امکان رشد و شکوفایی این حوزه را نمی دهد و هر نهالی که غرس می شود به نسیمی فرو می افتد.
در حالی که از نگاه اعتدالی به فعالیت های حوزه اطلاع رسانی، نه رسانه داری باید صرفاً یک بنگاه اقتصادی تلقی شود و نه این که نهاد های صاحب قدرت برای خطای آن ها لحظه شماری کنند.
قاعده مطلوب روحانی برای تحول اجتماعی، پذیرش گام به گام مسئولیت ها از هر دوسو است.
اگر این دیدگاه محقق شود؛ شاهد رشد واقعی رسانه های کشور و در نتیجه بهره مندی دو جانبه رسانه ها و حاکمیت از این فضا خواهیم بود.
اما بخش دوم اظهارات روحانی وجه سلبی دارد.
رئیس جمهوری می گوید چرا برخی رسانه ها و تریبون ها خود را حق مطلق می پندارند، چرا خود را قیم مردم و دولت و حتی حاکمیت به معنای همه نهادهای حقوقی می دانند.
چرا خود را مرز حق و باطل می دانند.
چرا خود را برتر از دیگران می پندارند.
روحانی تأکید می کند که دولت شأن برتری جویانه را برای برخی از رسانه ها و تریبون ها قائل نیست.
اگر چه این سخن تازه نیست و دلسوزان دیگری نیز مشابه این عبارات و کلام را بر زبان جاری ساخته اند اما تأکید روحانی به آن معناست که به میزانی که این نگرانی ها ناشنیده مانده به ضرر و زیان ما افزون شده است.
زیرا بیش از آن که به دنبال راه حل بوده باشیم، دچار خصلت شعار زدگی شده ایم. واقعیت این است که پایان این نگرانی ها زمانی فرا می رسد که توأم با آغاز راه تازه ای باشد.
مسیری که در آن رسانه ها نباید به سبب نسبت با ساختار قدرت امنیت داشته باشند بلکه باید به میزانی که در تولید امنیت، پالایش اخلاق، تزریق روح امید و خون انقلابی به جامعه سهم دارند، از سفره آزادی برخوردار شوند.
اکنون این چرخه بهره مندی از نعمت امنیت آهنگی معیوب دارد.
متأسفانه رسانه هایی که بر اساس منافع خاص فعالیت می کنند، چنگ به صورت میانه روی می اندازند اما کسی جرأت پرسش از آن ها ندارد.
منظور از جرأت فقط یقه گیری رسانه ای نیست بلکه باید درک تازه ای از رسانه پدید آید. دوران تک گویی به پایان آمده است.
اگر امروز از اثر گذاری رسانه های خبری و ماهواره ها نگرانیم یا اگر رسانه های بزرگ و کوچک ما از تصویری تا مکتوب تحت تأثیر موج سازی های بیگانگان قرار دارند، چاره در انداختن طرحی نو است نه تکرار آزموده هایی که ارمغانی جز افراط گری و سیاه کردن فضای جامعه نداشته است.
رسانه های یکسونگر ناگزیرند باید در دوران اعتدال به میزان بهره مندی از فضای آزاد، مسئولیت پذیر باشند و اجازه ندهند که مطبوعات به عارضه پیری دچار شوند.
به نظر می رسد گذر از وضع فعلی به وضع مطلوب جز با تمسک ریسمان اعتدال ممکن نیست. اعتدال یعنی این که رسانه ها به مسئولیت های اجتماعی خود بی توجه نباشند، رسانه های یکسونگر و مطلق اندیش نیز خود را برای دوران تازه ای آماده کنند دورانی که در آن دولت مطالبه مردم برای راستگویی و بیان حقیقت و واقعیت ها را با جان و دل پذیرفته و تمهیدات آن را فراهم می سازد.
* یادداشت روزنامه ایران
اول**1104
انتهای پیام /*
18/12/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 221]
-
گوناگون
پربازدیدترینها