تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867696811
شبيه‌سازي مدل اوكراين در ونزوئلا
واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: شبيه‌سازي مدل اوكراين در ونزوئلا
نيكلاس مادورو موروس در پست‌هاي وزارت خارجه، از 2006 تا 2012 و معاونت اجرايي رئيس‌جمهور، از 2012 تا 2013، سال‌ها از نزديك‌ترين افراد به هوگو چاوز بود. با بروز بيماري سرطان چاوز معلوم بود كه جانشين او همين مادورو خواهد بود؛ اتفاقي كه بعد از مرگ چاوز و با انتخابات زودهنگام رياست جمهوري در 14 آوريل سال گذشته ميلادي افتاد. حدود يك سال از رياست جمهوري مادورو در كشور ونزوئلا گذشته و او در اين مدت تنها متعهد به اجراي سياست سوسياليستي چاوز نبود، بلكه از نظر مشكلات نيز ميراث‌دار او بوده است. چاوز در طول رياست جمهوري خود همواره از سوي جناح راست اين كشور تهديد مي‌شد و حتي بعد انتخابات آوريل هم با اعتراضات روبه‌رو شد، اما اعتراضات فعلي يك سال بعد از مرگ چاوز وضعيت به طور كامل متفاوت با گذشته دارد. در وهله نخست بايد گفت كه قالب اعتراضات با زمان چاوز به صورت اساسي تغيير نكرده است، به نحوي كه همان طراحان پشت‌پرده، گردانندگان اجرايي و حتي عوامل خياباني اين اعتراضات را به پا كرده‌اند و تنها چيزي كه تغيير كرده خود مادورو است كه اكنون بايد به صورت مستقيم در برابر اعتراضات قرار بگيرد و آن را مديريت كند. اگر درست دو روز بعد انتخابات آوريل، اغتشاشات خياباني كاراكاس را مبدل به ميدان جنگ كرد، ياد و خاطره چاوز به صورت كامل زنده بود و مادورو هنوز مي‌توانست زير سايه اين ياد و خاطره با آن اغتشاشات مقابله كند. شايد به همين دليل بود كه طراحان پشت‌پرده اعتراضات زود متوجه شدند كه نمي‌توانند از اغتشاشات خياباني نتيجه‌اي بگيرند و بايد در آن شرايط پيروزي مادورو در انتخابات رياست جمهوي را قبول كنند. اين عقب‌نشيني مخالفين بيشتر يك عقب‌نشيني تاكتيكي بود، چون آشكارا آنها حاضر نمي‌شدند رياست جمهوري مادورو و ادامه سياست‌هاي سوسياليستي در ونزوئلا را قبول كنند اما جو موجود از مرگ چاوز و محبوبيت ملي او در اين كشور اجازه كاري به مخالفين نمي‌داد. عقب‌نشيني تاكتيكي مخالفين به اين معنا است كه آنها بعد از يك دوره كوتاه، دوباره برنامه اعتراضات خياباني را به اجرا درخواهند آورد و با اين اعترضات معلوم شد كه دوره كوتاه براي آنها بيشتر از يك سال نبوده است. مخالفين با پشت سر گذاشتن اين دوره اكنون احساس مي‌كنند مادورو ديگر چندان زير سايه ياد و خاطره چاوز نيست و بر اين اساس، مي‌توانند شخص او را هدف بگيرند. اينكه مادورو همواره اعلام كرده راه چاوز و انقلاب بوليواري او را ادامه مي‌دهد تنها در حرف نبوده و در طول اين مدت در عمل نيز ثابت كرده است. از اين جهت، او سعي مي‌كنند همچنان ياد و خاطره چاوز را زنده نگه‌دارد، اما بايد قبول كرد كه مادورو، چاوز نيست و محبوبيت ملي چاوز نمي‌تواند مثل سال‌هاي قبل يك سپر دفاعي قابل اطمينان در برابر مخالفين باشد. تغيير ديگر اعتراضات فعلي ونزوئلا با گذشته به خارج از اين كشور مربوط مي‌شود كه به خصوص همزماني اين اعتراضات با اغتشاشات اوكراين قابل تأمل است. با توجه به اغتشاشات اوكراين مي‌توان گفت كه رهبران مخالف در ونزوئلا متقاعد شده‌اند كه اگر يك جريان اعتراضي گسترده خياباني را به راه بيندازند، با فشار بر حكومت مي‌توانند اميد به اهرم فشار خارجي داشته باشند. اعتراضات داخلي و اهرم فشار خارجي مثل دو تيغه‌اي است كه بر حكومت ويكتور يانكوويچ فشار وارد مي‌كنند و همين الگو نيز در ونزوئلا ديده مي‌شود. باراك اوباما و جان كري، رئيس‌جمهور و وزير امور خارجه امريكا، به محض بروز اغتشاشات در كاراكاس با رهبران مخالف همراهي كرده و ضمن محكوم كردن خشونت‌ها، خواهان آزادي معترضان بازداشتي شدند و موضوع مذاكره بين دولت و رهبران مخالفين را مطرح كردند. حجم حمايت‌هاي امريكايي تا آن حد بود كه كاراكاس مجبور شد به سه تن از ديپلمات‌هاي امريكا دستور خروج از ونزوئلا را بدهد و طرح مذاكره از سوي ارشدترين مقامات امريكايي دلالت بر اين دارد كه واشنگتن دستورالعمل مشخصي شبيه به اوكراين را براي ونزوئلا مد نظر دارد. دولت كاراكاس با آگاهي از مداخلات امريكا طرح اوباما براي مذاكره را بي‌پايه و اساس خوانده و رئيس‌جمهور امريكا را متهم به دخالت وقيحانه در امور داخلي كشور خود كرده است. مادورو با اين موضع‌گيري نشان داده كه حاضر نيست به طرح امريكايي و شبيه‌سازي ماجراي اوكراين در ونزوئلا تن بدهد و به همين دليل، جداي از اعتراض رسمي به مداخلات امريكا سعي دارد تا مانع عوامل اجرايي و رسانه‌اي آن در ونزوئلا شود و سي‌ان‌ان امريكايي را تهديد به توقف فعاليتش در ونزوئلا كرده است. مادورو به اين نحو با سخت‌ترين آزمونش روبه‌رو شده، اما معلوم است كه او از دوره چاوز به صورت كافي دريافته كه با اين آزمون‌ها چگونه بايد برخورد كرد.
نویسنده : دكتر سيد نعمت‌الله عبدالرحيم‌زاده
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: 02 اسفند 1392 - 21:43
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[مشاهده در: www.javanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 177]
-
گوناگون
پربازدیدترینها