واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
مقاله رایزن مطبوعاتی نمایندگی ایران در سازمان ملل در گاردین ˈرسیدن به توافق نهایی در مورد برنامه هسته ای ایران امکان پذیر استˈ لندن - ایرنا - ˈحمید باباییˈ رایزن و مسئول جدید بخش مطبوعاتی نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد با انتشار مقاله ای در روزنامه گاردین لندن تاکید کرد: در صورت وجود اراده سیاسی در غرب، رسیدن به توافق نهایی بر سر برنامه صلح آمیز هسته ای ایران امکان پذیر است.

به گزارش ایرنا، در این مقاله که روز چهارشنبه منتشر شد ضمن اشاره به راهبرد شکست خورده آمریکا در ممانعت هدفمند از دستیابی جمهوری اسلامی ایران به فن آوری های نوین، تاکید شده است که متخصصان جوان و مستعد ایرانی محدودیت های غیرقانونی غرب را به فرصت و دستاوردهای ارزشمندی برای کشورشان تبدیل نمودند.
متن کامل مقاله ˈحمید باباییˈ در روزنامه گاردین به شرح زیر است:
کشورهای گروه 1+5 و جمهوری اسلامی ایران آماده می شوند تا دور جدید دیگری از مذاکرات هسته ای را روز 18 فوریه (29 بهمن) در شهر وین براساس توافق موقت به عمل آمده در ماه نوامبر گذشته موسوم به برنامه عمل مشترک و به امید رسیدن به توافق جامع ظرف شش ماه آینده آغاز کنند. اشتیاق ایران به انجام تحقیقات صلح آمیز هسته ای به سال 1967 میلادی باز می گردد، زمانی که ایالات متحده امریکا راکتور تحقیقاتی تهران را برای مصارف پزشکی در قالب برنامه ˈاتم در خدمت صلحˈ رییس جمهور آیزنهاور به ایران تحویل داد. بنابراین ایران عملا از 47 سال پیش وارد دوره بکارگیری از این تکنولوژی بسیار پیشرفته برای مقاصد صلح آمیز شده است. سوخت راکتور تحقیقاتی تهران اورانیوم غنی شده با غلظت بالای 93 درصد بود و آن زمان از سوی ایالات متحده در اختیار ایران قرار داده شد. علاوه برآن براساس توصیه موسسه تحقیقاتی استنفورد آمریکا و تشویق ایران از سوی آن موسسه برای ساخت راکتور هسته ای جهت تولید انرژی برق تا 20 هزار مگاوات بود که ایران در دهه 70 میلادی برنامه هسته ای خود را آغاز کرد.
بعد از انقلاب اسلامی ایران در 11 فوریه 1979، درخواست ایران برای تهیه سوخت راکتور تحقیقاتی اش بارها رد شد چه برسد به اینکه جمهوری اسلامی ایران بخواهد طرحهای پیشنهاد شده از سوی موسسه تحقیقاتی استنفورد را پیگیری نماید. درخواستهای قانونی و متواضعانه ایران به عنوان یک عضو ˈان پی تیˈ برای دریافت سوخت مکررا و بطور غیر قانونی رد شد. سرانجام در سال 1987 ایران و آرژانتین قراردادی را امضا کردند تا با تغییر هسته راکتور تهران، سوخت اورانیوم با غنای 20 درصد را به جای اورانیوم غنی شده 93 درصدی استفاده کند. این توافق گرچه پس از مخالفت ها و اکراه قدرتهای بزرگ عملی گردید لیکن جرقه فکری و انگیزه اولیه دانشمندان جوان ایرانی برای تکیه کردن به توانایی های خودشان شد. در دوم فوریه جاری در یک نشست تخصصی در کنفرانس امنیتی مونیخ، محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه ایران و رییس تیم مذاکره کننده هسته ای روزهای ناخوشایند آن دوره همراه با برخورد متکبرانه و مخالفتهای مکرر با درخواستهای ایران را اینگونه توصیف کرد: ˈ.... جمهوری اسلامی ایران صاحب 10 درصد سهام شرکت یورودیف ( فرانسه) است و پول سهام مربوطه را هم بطور کامل پرداخت کرده ولی تاکنون قادر نبوده است حتی یک گرم اورانیوم از شرکت یورودیف دریافت کند.ˈ وی در همان نشست در مورد مخالفت های دولت امریکا در این خصوص افزود، ˈ... ما در تهران یک راکتور تحقیقاتی ساخت امریکا داریم و از سال 1991 مجبور بوده ایم برای تامین سوخت آن راکتور از همه کمک بخواهیم. ما کشوری نیستیم که دست نیازش را به هر سو دراز کند. ما هرگز این کار را نخواهیم کرد.ˈ
دکتر ظریف با بیان این جملات در آن جمع به روشنی تصریح کرد که جمهوری اسلامی ایران در آن زمان هیچ انتخاب دیگری جز تصمیم به تکیه نمودن بر توانایی خود برای رسیدن به حقوق مسلم و تامین نیازهای مشروعش نداشته است. بنابر این اگر بخواهیم سابقه ای منطقی از این موضوع ارائه دهیم باید اذعان کنیم که این داستان با درخواست ایرانی ها برای تامین سوخت راکتور تحقیقاتی شان که سالانه 850 هزار ایزوتوپ هسته ای برای بیماران نیازمند تولید می کند، آغاز شد بدون اینکه حتی فکر تولید داخلی آن در وهله اول به ذهن ما خطور کند و در نهایت ممانعت غرب از تامین سوخت مورد نیاز ایران بود که دستیابی به دانش کاملا بومی تولید اورانیوم غنی شده 20 درصدی برای این راکتور را رقم زد. راکتور تحقیقاتی که امروز زیر نظر بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی در حال فعالیت است.
همچنین این روزها راکتور آب سنگین اراک با موجی از انتقادات، مخالفت ها و بیشتر از آن غلو و تنه زنی های مخالفانش روبرو است. قبل از پرداختن به استدلال های مخالفین، بگذارید نکته ای را روشن سازیم و آن اینکه از نظر ایرانی ها راکتور اراک حقیقتا دستاورد بسیار با ارزشی است گرچه بر اساس مطالعات اولیه در آن زمان، بهترین انتخاب ایران نبود. در هر صورت چه بپذیریم و چه نپذیریم، راکتور اراک نتیجه محروم کردن ملتی است از دسترسی به تکنولوژی پیشرفته آن هم برای استفاده کاملا مشروع و صلح آمیز. این راکتور مولود تمام آن محدودیتهایی است که غرب بر ایران تحمیل کرد. طراحی، ساخت و تکمیل آن تماما توسط جوانان ایرانی انجام شده و خواهد شد. مضافا اینکه راکتور اراک از نوع تحقیقاتی 40 مگاواتی است و برخلاف آنچه در غرب مطرح می شود دیگر نمی توان آن را با نوع آب سبک جایگزین کرد. این پیشنهاد ˈسخاوتمندانهˈ باید خیلی پیش از این به تهران عرضه می شد چرا که تاکنون سرمایه گذاری سنگینی روی آن صورت گرفته است. برای از بین بردن نگرانی غرب باید گفت که راکتور اراک نهایتا جایگزین راکتور تحقیقاتی و تقریبا 50 ساله تهران بعنوان تنها تامین کننده رادیوایزوتوپ برای ایران خواهد شد.
علی اکبر صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی ایران در تاریخ 5 فوریه در مصاحبه با شبکه ˈپرس تی ویˈ به درستی اظهار داشت: ˈما در این جا می توانیم تغییراتی در طراحی بدهیم به عبارت دیگر در طراحی این راکتور تغییراتی بعمل آوریم تا پلوتونیوم کمتری در آن تولید شود و به این ترتیب از میزان نگرانی ها در این زمینه کاسته شود.ˈ
در جمع بندی این بحث باید گفت که قطعا راه حلهایی برای تمامی مسائل و ابهامات مربوط به موضوع هسته ای ایران وجود دارد بشرطی که اراده سیاسی برای حل آنها وجود داشته باشد. در سال 2005 توافق تقریبا حاصل شده بین ایران و سه کشور اروپایی در آخرین لحظه با مخالفت آمریکا روبرو شد و به شکست انجامید. اکنون پس از گذشت یک دهه اگر اراده سیاسی وجود داشته باشد، این داستان پایان خوشی را برای همه طرفها به ارمغان خواهد آورد.
اروپام**345
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير

[email protected]
23/11/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 74]