واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: گزارشي از وضعيت دشوار ايرانيان زنداني در مالزي
وضعيت ايراني هاي زنداني در زندان هاي مالزي هر روز بغرنج تر مي شود. زنداني هايي كه به جرم حمل مواد مخدر در زندان به سر مي برند و البته تعدادشان مرتب بيشتر هم مي شود. خبرها از شرايط سخت ايراني ها در زندان هاي مالزي حكايت مي كند.
براساس آماري كه سفير ايران در مالزي اعلام كرده، حدود 222نفر ايراني در زندانهاي مالزي بهسر ميبرند.جرم بيشترشان حمل مواد مخدر است و 76 نفر آنها هم به اعدام محكوم شده اند چون طبق قانون مالزي مجازات داشتن و حمل بيش از 50گرم موادمخدر در اين كشور اعدام است و از طرفي مالزي و تابلند مهمترين راه قاچاق شيشه محسوب مي شوند. كاري پرسود كه خيلي ها را وسوسه مي كند.به خصوص مهاجراني كه براي گذران زندگي دچار مشكل شده اند. جالب اينجاست كه زماني اين ماده مخدر از مالزي و تايلند به ايران مي آمد و حالا با رونق كار لابراتوارهاي زيرزميني، شيشه از ايران به اين كشورها صادر مي شود!
روزنامه شرق در گزارشي درباره يكي از ايراني هاي محكوم به اعدام نوشته است:«برايم يك «راديو» با «هدفون» بفرستيد، سكوت سلول انفرادي «كركننده» است. اين خواسته «شهرزاد» در آخرين تماس با خانوادهاش، از زندان مالزي است. «شهرزاد» در دادگاه مالزي به اعدام محكوم شده است. اكنون سهسالونيم از روزي كه به زندان افتاده، ميگذرد و حالا در سلول انفرادي منتظر است تا ببيند چه كسي به در سلولش ميكوبد؛ زندانبان براي اجراي حكم اعدام است يا نماينده سفارت براي سركشي.»
آنهايي كه محكوم به اعدام هستند از ديگر زنداني ها جدا شده اند و به انفرادي منتقل شده اند. شهرزاد گفته كه در اين شرايط تنها يك وعده غذا دريافت ميكنند و دسترسي آنها به آب هم جيرهبندي شده است.دوربين تماموقت سلول را زير نظر دارد و زندانيان حتي قضاي حاجت خود را بايد مقابل دوربين انجام دهند، بيماريهاي قارچي بهخصوص در بين خانمها شيوع پيدا كرده و براي پيشگيري از اقدام به خودكشي، آنها به هيچ وسيله بهداشتي دسترسي ندارند.
يكي از زندانيان ايراني كه مدتي پيش آزاد شده بود، در گفت و گويي از زمان اسارت در زندان هاي مالزي ، به عنوان بدترين روزهاي زندگيش نام برده بود. حامد 27 ساله يك ماشين به قاچاقچيان مواد مخدر كرايه داده بود و همين باعث دردسرش شده بود. او در باره شرايطش گفته بود:«ماموران پليس برخورد خيلي بدي داشتند. در اين حد كه به صورتم تف ميكردند و چيزي برايشان مهم نبود. بيشتر مأموران پليس هم خودشان معتاد هستند. مثلاً همان موادي را كه كشف كردند دو كيلو بود اما نزديك 300 گرم از رويش برداشتند و به من گفتند چيزي نگو كمكت ميكنيم.آنها قانون ضعيفي دارند. دنبال اين نيستند كه مواد متعلق به چه كسي است ميگويند مواد را از شما گرفتهايم و مسئولش شما هستي. مقدار خيلي كم هم اعدام دارد.»
آنطور كه حامد تعريف كرده آنها را به بازداشتگاهي شبيه قفس برده و بعد از 14 روز نگهداري در سلولهاي انفرادي كه اتاقي دو در سه است با يك شيرآب، به زندان ميفرستد.
بيماري هاي پوستي، سوغات زندان هاي مالزي
شرايط بد زندانيان ايراني در مالزي باعث شد كه گروه دوستي پارلماني ايران و مالزي،به اين مسئله واكنش نشان دهد و تائيد كند كه زندانيان اين كشور از برخي ناراحتيهاي پوستي و بيماريهاي واگيردار رنج ميبرند.
غلامعلي جعفرزاده ايمنآبادي يكي از اعضاي اين گروه گفت:«بر اساس گزارشهاي واصله زندانهاي اين كشور مملو از زنداني بوده و اين افراد در شرايط نامناسبي به سر ميبرند، از طرف ديگر بر اساس آمارهاي هم اكنون بيشتر از 300 زنداني ايراني در زندانهاي اين كشور حبس هستند.متأسفانه قدمت زندانهاي اين كشور به عصر حجر بر ميگردد و در اين مدت مسئولان مربوطه اين كشور هيچ اقدامي براي اصلاح اين امور انجام ندادهاند.»
او با بيان اينكه تاكنون شكوايه و گلايههاي بسياري در قالب نامه از سوي اين زندانيان به دست آنها رسيده ، تاكيد كرد كه بهطورحتم سعي ميكنند در سفرهاي خودشان به مالزي اين موارد را به مسئولان اين كشور منتقل كنند.
البته اين وضعيت چندان هم جديدي نيست. اسفند سال 89 هياتي از كانون وكلاي دادگستري مركز، از زندان كوالالامپور بازديد كرد كه حسين عسكري راد، عضو هيات مديره اين كانون در گزارش اين بازديد نوشت:«قريب ١٥٠ نفر در يك سالن با شلواركهاي نازك و بدون پيراهن در انتظار بودند. هواي كوالالامپور بين30 تا 35 درجه سانتيگراد بود و مالزي تقريباً مجاور خط استواست. گرماي طاقت فرسا و هواي شرجي اجازه نميداد كه بتواني خيلي در يك نقطه توقف كني. نه سيستم (خنك كننده) نه يك پنكه سقفي و نه حتي يك هواكش ساده. با صداي بلند گفتم بين شما ايراني وجود دارد چند نفر به فارسي پاسخ مثبت دادند و التماس ميكردند و قسم ميدادند به ايرانيها بگوييد فريب ساكهاي خالي را نخورند كه به سرنوشت ما دچار نشوند. در تهران يك ساك يا چمدان خالي ميدهند و ميگويند وسايلتان را داخل آن بگذاريد به فرودگاه كوالالامپور كه رسيديد چمدان را تحويل دهيد و دو ميليون تومان بگيريد. با ورود به فرودگاه، پليس مالزي جدارهاي چمدان را پاره ميكند و مواد مخدر را كشف و ما را به زندان هدايت ميكنند.»
او درباره شرايط بهداشتي ايرانيان در اين زندان هم نوشته است:« تن تمامي ايرانيان بازداشتي تاولهاي قرمز رنگ داشت كه علت را سئوال كردم گفتند اينجا به يك بيماري پوستي دچار شديم كه اسمش "خارشك" است تن ما مستمراً خارش شديد دارد و كورك و تاول ميزند و جالب اين بود كه ازميان زندانياني كه از 36 مليت بودند فقط زندانيان ايراني به اين بيماري مبتلا بودند.گفتند وقتي كه به پزشك زندان مراجعه ميكنيم، پزشك ميگويد شما كه اعدامي هستيد چه ضرورتي دارد كه معالجه شويد.»
شنيدن تمام اين ماجراها و شرايط اين زنداني ها براي خانواده ها دردرناك است. اما هزينه بالاي گرفتن وكيل در مالزي، باعث مي شود كه خيلي ها نتوانند اين هزينه را بپردازند و زنداني ها در همان شرايط بمانند يا اعدام شوند. چند هفته گذشته نيز دادگاه عالي «شاه عالم» مالزي دومرد ايراني را به جرم قاچاق موادمخدر به اعدام و يك زن خانهدار را به 16سال زندان محكوم كرد.
به نظر مي رسد تصويب معاهده استرداد مجرمان ميان دو كشور ايران و مالزي، تنها راه نجات اين زندانيان است كه گروه دوستي پارلماني وعده پيگيري آن را داده، اما هنوز هم اتفاقي نيفتاده است.
سه شنبه 26 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 115]