واضح آرشیو وب فارسی:خراسان: بدون موضوعگروه بندي جام جهاني و سبك زندگي
وقتي ايام قرعه كشي گروه هاي جام جهاني فوتبال نزديك مي شد، بحثي در فضاي فوتبالي و رسانه اي كشور مطرح شد كه به وسيله صدا و سيما بين مردم هم كشيده شد. آن بحث هم اگر خلاصه بگويم اين بود كه دوست داريم با تيم هاي مطرح همگروه شويم كه از ديدن بازيكنان بزرگ آنها جلوي تيم مان ذوق زده باشيم يا با تيم هاي ضعيف همگروه شويم كه از رهگذر ضعيف بودن آنها كورسويي براي صعود به دور بعد داشته باشيم.اين بحث خيلي ذهنم را مشغول كرد و حسابي به اعصابم پنجه كشيد. گذاشتم كمي از زمانش بگذرد بعد اين مطلب را بنويسم تا معلوم باشد كه حرف من يك حرف فوتبالي نيست، يك بحث فرهنگي و درباره سبك زندگي است. در هر دو گزاره پيش گفته يك مفهوم مستتر است و آن اذعان به ضعف و شكست است. اين تصور نااميدي و خود ضعيف پنداري كه باعث مي شود تلاش موثر و سازنده اي شكل نگيرد همان چيزي بود كه آزارم داد. چرا ما نبايد با روحيه اميدوار و آماده تلاش، قبل از قرعه كشي جام جهاني از همگروهي با هر تيمي استقبال كنيم؟ چرا تا به حال از برزيلي ها و آلماني ها چنين بحثي شنيده نشده؟ اشتباه است اگر فكر كنيم به خاطر قدرت فوتبالي شان است. به خاطر افق نگاهشان است كه به مسائل خرد توجه نمي كنند و به دليل همين افق بلند، اميدشان هميشه جاريست و تلاششان پابرجا. حرف نگاه به زندگي است كه بايد همراه با اميد و تلاش سازنده باشد. اين اميد و تلاش باعث مي شود ما از كارهايمان هم لذت ببريم. لذتي كه سوم شدن در آسيا با سرمربيگري مايلي كهن داشت، هيچ كدام از قهرماني هايمان نداشت چون آنجا تيممان سرشار از اميد و تلاش بود. ترسو محكوم است به هميشه در عذاب و اضطراب بودن و شجاع عاقل هميشه سربلند است. متاسفم كه رويه رسانه هايمان پيگيري آن سربلندي نبود در اين ماجرا. توجه به قدرت ديگران و فشاري كه آنها مي توانند بياورند، نگاه ترسوهاست و توجه به توانايي ها و تكيه بر تلاش و اميد خود، روش شجاعان. در مراودات سياسي هم همين اصل حاكم است. در توافقات و مذاكرات هسته اي هم همين رويه را بايد در پيش بگيريم. غير از اين باشد محكوم به شكستيم. در عرصه فوتبال مظهر اين تلاش و اميدي كه اين يادداشت بر محور آن نوشته شد، علي دايي است. جواني شهرستاني كه هيچ وقت مرعوب هيچ چيز نشد و هرچه به دست آورد را با تلاشش در مستطيل سبز به دست آورد. با اينكه مثل همه ديگران شكست هايي هم داشت ولي هيچ وقت از پيش باخته نبود. همين هم او را به اوج فوتبال رساند.در يكي از شب شعرهايي كه نيمه هر ماه رمضان درحضور رهبر انقلاب برگزار مي شود، يك بار اميد مهدي نژاد شعري خواند كه يك مصرعش مضمون نااميدي داشت. رهبر انقلاب به آن مصرع اشاره كرد و گفت عوضش كند. بعد جمله اي گفت كه فراموش نخواهم كرد: انسان با هر فكر و مرامي بايد اميد را زنده نگه دارد.اگر جمله ايشان را بخواهيم جور ديگري بگوييم همان ضرب المثل مي شود كه «آدم به اميد زنده است». اميد و تلاش را بايد شاخصه هاي سبك زندگي مان كنيم و رسانه ها در اين مسئله از همه مسئولترند.
سه شنبه 26 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خراسان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 94]