محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829735614
روايت سيروس ناصري از روند تغييرات در مذاكرات هسته‌اي 10 ساله؛ تبديل 1+5 به 2+5 شدني نيست
واضح آرشیو وب فارسی:ابتکار: روايت سيروس ناصري از روند تغييرات در مذاكرات هسته‌اي 10 ساله؛ تبديل 1+5 به 2+5 شدني نيست
در حالي كه مذاكره كنندگان هسته اي ايران و1+5 پس از سه دور مذاكره در ژنو توافقنامه اوليه براي مختومه كردن اين پرونده را امضا كرده اند شاهزاده تركي الفيصل رئيس سابق سازمان اطلاعات عربستان و خالد العطيه وزير خارجه قطر با ابراز نگراني درباره نفوذ روزافزون قدرت منطقه اي ايران مدعي شده اند كه كشورهاي عرب عضو شوراي همكاري خليج فارس هم بايد در مذاكرات هسته اي تهران با غرب حضور پيدا كنند و كشورهاي 1+5 بايد به 2+5 تغيير پيدا كند. اينكه تا چه حد اين اظهارات منطقي بوده و نيت خيرخوانه دارد مورد پرسش است. براي پاسخ به اين پرسش ديپلماسي ايراني با سيروس ناصري عضو سابق تيم مذاكراتي قطعنامه 598 و همچنين تيم مذاكره كننده هسته اي ايران در زمان حسن روحاني در شوراي عالي امنيت ملي گفت وگويي انجام داده است. سيروس ناصري كه سفير ايران در آژانس بين‌المللي انرژي اتمي هم بوده است به خوبي بر فرايند حضور و شكل گيري گروه 1+5 آگاه است. او مي‌گويد: موضوع پرونده هسته اي و تشكيل گروه مذاكره كننده بحث امروز و ديروز نيست بلكه ده سال از عمر آن مي‌گذرد. اگر واقعا نيت كشورهاي منطقه يا حداقل آن تعداد از كشورهايي كه اين مساله را مطرح مي‌كنند، از ابتدا اين بود كه اين يك مساله منطقه اي است و نه يك مساله جهاني و بايد در سطح منطقه مطرح شود بايد زودتر از امروز به فكر طرح و عملي كردن ان مي‌افتادند.
فرايند تاريخي تشكيل گروه كشورهاي مذاكره كننده با ايران چگونه است. اينكه چطور از سه كشور طرف مذاكره كننده، اكنون ايران با 6 كشور بر سر ميز مذاكرات مي‌نشيند؟
موضوع مذاكرات هسته اي ايران از سال 81 توسط طرف مقابل پيشنهاد شد. درواقع پيش از آنكه در ايران نسبت به اينكه به چه نحو و با چه كسي مذاكره شود تصميم گيري انجام گيرد، سه كشور آلمان، فرانسه و انگلستان پيش قدم شده و در نامه اي به وزير خارجه وقت دكتر خرازي پيشنهاد دادند كه ايران سلسله اقداماتي كه منطبق با خواسته‌هاي قطعنامه سپتامبر 2003 آژانس بين‌المللي انرژي اتمي است را انجام داده و اين سه كشور نيز براي تسهيل كردن اين اقدامات اعلام آمادگي كردند. پس از آنكه مذاكرات به آقاي لاريجاني سپرده شد، برداشت‌ها اين بود كه سه كشور اروپايي توان و ظرفيت سياسي لازم براي اجرايي شدن توافقات و مذاكرات را ندارند. به همين دليل بايد طيف مذاكره كننده گسترده تر شده تا اين توانايي ايجاد شود و باز به اين دليل كه حضور طرف اصلي دعوا يعني آمريكا ميسر نبود، سياستگذاري و تصميم گيري بر اين شد تا دو كشور چين و روسيه كه به طرف مقابل ظرفيت بيشتري براي عملياتي كردن توافق‌هاي احتمالي را مي‌دهد، به جمع سه كشور ديگر اضافه شود. با اين حال اين معضل باقي ماند و حل نشد. در نهايت در مقطع بعدي بالاخره طرف اصلي دعوا وارد صحنه شد. پس از ورود آمريكا به مجموع كشورهاي مذاكره كننده، گروه 3+3 يا همان 1+5 شكل گرفت. مفهوم هم اين است 5 كشور عضو دايم شوراي امنيت و آلمان چون از قبل بوده به عنوان طرف مذاكره كننده با ايران پذيرفته شده اند. به طور معمول وقتي 5 عضو دائم بر روي موضوعي توافق كنند، بقيه اعضا با يك تغييرات جزيي آن را مي‌پذيرند. ديگر آنكه اين موضوع مطرح مي‌شود كه طرف مذاكره كننده ايران شوراي امنيت سازمان ملل است در صورتي كه ما در مواضع رسمي و به حق، ورود شوراي امنيت را به اين مساله نابجا مي‌دانستيم. با وجود دو ديدگاه مطرح شده اين وضعيت تا دوران جديد هم ادامه داشت. اما آنچه از شواهد و اخبار منتشر شده به دست مي‌آيد اين است كه طرف اصلي مذاكره كننده آمريكا است تا ديگر كشورها و اين منطقي است. زير اين دعواي مصنوعي را آمريكا شروع كرد و به آن دامن زد. آمريكا هر زمان خواست اين مساله فروكش و به توافق نزديك شود به نحوي با برخورداري از رسانه‌هاي مختلف و ابزاري كه در اختيار دارد وضعيت را به هم زد و با فعاليت‌هايي كه در صحنه سياسي انجام داد متاسفانه توانست اجماعي عليه ايران در دنيا ايجاد كند. در حالي كه منطقش اين است كه اگر قرار بر حل مساله خواهد بود طرف اصلي دعوا و ما بايد بر سر آن به اين نتيجه برسيم كه يا دعوا كنيم يا ببينيم كدام طرف برنده مي‌شود يا به يك راه حل معقول برسيم. اين روندي است كه براي طرف مذاكره كننده تا به حال طي شده است.پس از آنكه مذاكرات به آقاي لاريجاني سپرده شد، برداشت‌ها اين بود كه سه كشور اروپايي توان و ظرفيت سياسي لازم براي اجرايي شدن توافقات و مذاكرات را ندارند. به همين دليل بايد طيف مذاكره كننده گسترده تر شده تا اين توانايي ايجاد شوددر زمان حضور ما در مذاكرات ما چين و روسيه حضور نداشتند و همانطور هم كه گفتم اين دو كشور به طور جداگانه در جريان كليه تحولات و مذاكرات قرار مي‌گرفتند. الان اطلاع دقيقي ندارم. اما مي‌توانم حدس بزنم شايد روسيه و چين زماني كه مذاكرات در مراحل ابتداي و اعلام مواضع كلي است، بتوانند تا حدودي نقش داشته باشند اما زماني كه مذاكرات جدي شده و به سمتي مي‌رود كه بايد توافق بر روي محتوا شود نقش اين دو كشور كمرنگ تر مي‌شود. چرا كه نه از طرف ما و نه از طرف مقابل مدعي نيستند. اراده آنها كمك به اين مساله است اما در عمل نمي‌توانند كمك موثري در مراحل اصلي كار كه توافق بر روي جزييات است، داشته باشند.
خانم اشتون نماينده اتحاديه اروپا است و در ميان اعضاي گروه مذاكره كننده سه كشور عضو اين اتحاديه هستند، چه لزومي دارد وقتي نماينده اروپا حضور دارد، سه كشور ديگر باشند يا نماينده اتحاديه هم حاضر باشد؟
اين موضوع درستي است. اگر يادتان باشد كل موضوع هسته اي ما زماني در سطح جهاني توسط آمريكا اشاعه داده شد كه آمريكا به دنبال بهانه براي گسترش حضورش در خاورميانه بود. آمريكا مغرور از نتايج اوليه به دست آمده در افغانستان و عراق بوده و مترصد و اعلام كرده بود كه در پي اين است وضعيت مشابهي را در ايران به عنوان كشور اصلي در منطقه دنبال كند. به همين دليل اين موضوع توسط ماجراجويي‌هاي نومحافظه كاران آمريكايي شروع و ميراثي براي دولت‌هاي بعدي در آمريكا شد. اينكه امروز مدعي اصلي كه به غلط اين ادعا را مطرح كرده با ايران كه طرف مظلوم در اين ماجرا است مي‌تواند صحبت كند و به دنبال راه حل باشند تا حدود زيادي تضيف كننده جايگاه و نقش كشورهايي است كه در اين صحنه حضور دارند. ولي در عين حال مسيري است كه طي شده و معمولا چيزي كه درست شده را دوباره از اول شروع نمي‌كنند. هرچند سلسله ايرادي به اين ساختار وارد است اما اكنون شكل گرفته و در همين مجموعه هم مشاهده شده كه مي‌توان كار را جلو برد. فكر مي‌كنم تا زماني كه طرفين احساس نكنند اين مجموعه جوابگو نيست بعيد مي‌دانم هيچ كدام به دنبال تغيير ساختار باشند.اما اگر از ابتدا قرار بر اين بود كه بر اساس منطق بحث و مذاكره شود معمولا دو طرف اصلي دعوا بايد با هم مذاكره كنند و بقيه نظاره گر باشند نه برعكس. اين چيزي است كه به ارث رسيده است.
تعداي از كشورهاي عربي از جمله قطر و عربستان معتقدند توافقنامه ژنو موجب شده كه آمريكا به خواست هژمونيك ايران در منطقه تن بدهد. از اين رو ادعاي حضور در جمع كشورهاي مذاكره كننده را مطرح و مي‌گويند تعداد اعضاي كشورهاي 1+5 بايد به 2+5 تبديل شود چرا كه ما ( كشورهاي عربي ) بيش از كشورهاي اروپايي و حتي آسياي شرقي محق هستيم كه از صلح آميز بودن فعاليت‌هاي هسته ايران مطمئن باشيم. تا چه حد اين در خواست منطقي و قابل پذيرش است؟
در نگاه اوليه به نظر مي‌رسد ادعاي مطرح شده از سوي مجموعه كشورهاي عربي كه فكر مي‌كنم با هدايت عربستان صورت گرفته از يك منطق و پشتوانه اي برخوردار است اما با نگاهي دقيق پرسش‌هاي متعددي مطرح مي‌شود. موضوع پرونده هسته اي و تشكيل گروه مذاكره كننده الان مطرح نشده بلكه ده سال از عمر آن مي‌گذرد. اگر واقعا نيت كشورهاي منطقه يا حداقل آن تعداد از كشورهايي كه اين مساله را مطرح مي‌كنند از ابتدا اين بود كه اين يك مساله منطقه اي است و نه يك مساله جهاني و بايد در سطح منطقه مطرح شود بايد زودتر از امروز به فكر چاره اي مي‌افتادند. اين كشورها بايد در آن زمان براي مذاكره و حل مساله هسته اي با جمهوري اسلامي ايران اين پيشنهاد را ارايه مي‌كردند كه هر گاه در منطقه توافق شد مجموعه اين كشورها به دنيا اعلام مي‌كنند اين مساله حل شده است. فراتر از آن هم مي‌توان گفت كه اگر اين امكان فراهم بود كه كشورهاي منطقه اين آمادگي، ظرفيت سياسي و اراده را داشته باشند كه با ايران بر سر مساله هسته اي براي امنيت منطقه به توافق برسند،قطعا از اين امر استقبال مي‌شد. آنچه كه اين ادعا را در بررسي سياسي مورد تاييد قرار نمي‌دهد، زمان طرح اين مساله است. از اين رو اين ادعاي مطرح شده نه مطلوب و نه شدني است. به نظر مي‌رسد حركت تبليغاتي است. حركتي كه با طرح آن نيل به توافق را دشوار تر كنند. در حالي كه هنوز كشورهاي منطقه به اين باور نرسيده اند كه تفاهم انجام شده و در نهايت توافق نهايي به نفع همه آنهاست.اين نيت خوبي نيست. اميدوارم كه اين كشورها در نيت خودشان بررسي مجدد داشته باشند. حال كه چنين پيشنهادي را مطرح كرده اند فكر مي‌كنم به جاي اينكه بخواهند وارد بحثي شوند كه ده سال در آن غايب بوده و به مرحله اي رسيده كه اميد قابل توجهي براي رسيدن به نتيجه نهايي وجود دارد، فرايند ديگري را براي صلح و امنيت منطقه، تقويت روابط في مابين، توسعه مناسبات و مشتركات با ايران شروع كنند. چنين پيشنهادي هم قاعدتا بايد از جانب جمهوري اسلامي ايران با استقبال مواجه شود. زيرا موضع دائمي ايران اين بود كه مسايل منطقه اي در منطقه حل شود. به همين دليل پيشنهاد كشورهاي منطقه مي‌توانند اعلام آمادگي كنند كه مسايل را با توجه به جايگاه ايران در منطقه و جهان و آنچه به امنيت آنها بيش از ساير كشورها مربوط مي‌شود به صورت صريح، مستقل و مستقيم با ايران مطرح كنند. اتفاقا اين پيشنهاد سابقه سازمان مللي هم دارد. اين بندي از قطعنامه شوراي امنيت 598 بود كه مدت‌ها مغفول مانده است. بنابراين چنين پيشنهادي اگر از طرف كشورهاي منطقه مطرح شود نه تنها يك جايگاه منطقي دارد بلكه يك پشتوانه حقوقي هم بر مبناي قطعنامه شوراي امنيت خواهد داشت.
آيا با آمدن يك عضو جديد انشقاق مواضع ميان كشورهاي مذاكره كننده بيشتر نخواهد شد؟
به نظرم اضافه شدن عضو جديد نشدني است. بنابراين چيزي كه محتمل نيست بهتر است وارد مفروضات بعدي آن هم نشويم.
واكنش منطقي ايران چه مي‌تواند باشد و ايران چه گام‌هاي اعتماد سازي را مي‌تواند در مقابل چنين ادعايي بردارد؟
كاري كه در حال وزير امورخارجه در حال انجام آن است، سفرهايي كه به كشورهاي منطقه داشته و خواهد داشت و طرف‌هاي منطقه اي نيز به ايران سفر خواهند كرد. درواقع هدف سفرهاي وزير خارجه اين است كه يادآوري كند توافقي كه در مورد مساله هسته اي صورت مي‌گيرد اگر منجر به يك راه حل نهايي شود، قطعا به نفع كشورهاي منطقه هم خواهد بود.زيرا سايه يك تهديد مصنوعي ولي مهم بين‌المللي از اين منطقه برداشته مي‌شود و كشورهاي منطقه مي‌توانند با يك آرامش بيشتري به مسايل ديگري كه ميان خودشان از جمله سوريه است، بپردازند. اما همه چيز به نيت مربوط مي‌شود. به نظر مي‌آيد نيتي كه پشت اين اظهارنظر از طرف برخي كشورهاي عربي است، در نظر اول صادقانه به نظر نمي‌آيد و ايران ناچار نيست كه نسبت به آن موضع گيري كند چرا كه بحث رسمي مطرح نشده است. اقدامي كه قاعدتا جمهوري اسلامي ايران انجام خواهد داد، ادامه روند اعتمادسازي است و اگر طرف مقابل آمادگي ورود به بحث امنيت منطقه اي را داشته باشد، چه بسا با سابقه اي كه ايران دارد، قابل بررسي بررسي است.
ارسال نظر
پنجشنبه 21 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ابتکار]
[مشاهده در: www.ebtekarnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
گوناگون
پربازدیدترینها