تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819574269
حرف هاي شفاف الهه احمدي و مريم طوسي در ايسنا/ پس از المپيك برسر ورزش بانوان چه آمد؟
واضح آرشیو وب فارسی:ايسنا: حرف هاي شفاف الهه احمدي و مريم طوسي در ايسنا/ پس از المپيك برسر ورزش بانوان چه آمد؟
بانوان ملي پوش ايران مي‌گويند كه ارتباط بين مسوولان و ورزشكاران كم است و هنوز مشكلات بانوان پابرجاست حتي آنها مي‌گويند وقتي المپيك لندن پايان يافت اتفاقاتي كه رخ داد دور از انتظار بود و فكرش را نمي‌كردند كه همه چيز در حوزه بانوان خاموش، بي تحرك و كم رنگ شود.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، وقتي كاروان ايران با هشت بانوي ورزشكار به بازي‌هاي المپيك 2012 لندن راه يافت و زماني كه براي اولين بار يك بانوي ايراني در اين بازي‌ها ششم شد انگار تولدي دوباره در ورزش بانوان رخ داده بود. آن وقت بود كه همه چشم‌ها به بانوان ورزشكار دوخته شد و آنها كه چندين سال به دور از هياهوي رسانه‌اي تمرين مي‌كردند در كانون توجه قرار گرفتند. حالا ديگر همه از افتخارآفريني و اهميت حضور بانوان در عرصه‌هاي بين‌المللي آن هم با پوشش اسلامي سخن مي‌گفتند و اين حرف‌ها آنقدر جدي بود كه ديگر همه باور كردند آنچه بايد در ورزش بانوان رخ مي داد،اتفاق افتاده است. اما وقتي تب و تاب المپيك خوابيد و تيترهاي يك آن روزها به فراموشي سپرده شد بانوان ورزشكار باز هم خود را در همان جايي ديدند كه پيش از المپيك در آن نقطه ايستاده بودند. بسياري از آنها ديگر به مسابقه برون مرزي اعزام نشدند و به دليل مشكلات مالي فدراسيون‌هاي خود باز هم با حداقل امكانات در حياط خلوت ورزش تمريناتشان را ادامه مي‌دهند. در اين بين رسانه‌ها هم گاهي سراغشان مي‌روند تا باز هم از مشكلاتشان بنويسند.
در اين برهه كه بلاخره تكليف وزارت ورزش با حضور وزير جديد مشخص شد، خبرگزاري ايسنا ميزگردي را با حضور مريم طوسي و الهه احمدي بانوان قهرمان ورزشكار برگزار كرد تا بسياري از موضوعات مربوط اين بخش از ورزش ايران بدور از حرفهاي شعارگونه و در گفت و گويي شفاف بيان شود كه مشروح اين ميزگرد را در ادامه مي‌خوانيد:
*مهمترين رويداد ورزشي در دنيا المپيك است كه ايران در آخرين دوره اين بازي‌ها با حضور پررنگ بانوان، افتخارآفريني بيشتري را به دست آورد. شما به عنوان يك بانوي المپيكي زماني كه از اين رقابت‌ها بازگشتيد اوضاع را همانگونه ديديد كه انتظار داشتيد؟
الهه احمدي: راستش، وقتي از المپيك برگشتم اتفاقاتي كه رخ داد دور از انتظار بود و فكر نمي كردم همه چيز خاموش، بي تحرك و كم رنگ شود. البته من مدت زيادي نتوانستم در ميادين باشم و بعد از المپيك دو ماه و نيم استراحت داشتم پس از آن در مسابقات قهرماني آسيا شركت كردم كه عنوان سومي تيمي را بدست آوردم و بعد از اين رويداد، به مرخصي رفتم. با توجه به اين كه دو برادرم در تيم ملي هستند و با خانم هاشمي مربي تيم ملي هم ارتباط تنگاتنگي دارم از وضعيت تيم ملي مطلع بودم و مي دانستم كه چه اتفاقاتي در اين مدت مي افتد. واقعا ناراحت شدم كه تيراندازي تا اين اندازه عملكرد خوبي داشت و به خصوص در بخش بانوان بسيار پررنگ در ميادين بين المللي حضور داشت اما متاسفانه اين شور و نشاط همچون دور گذشته بعد از المپيك خاموش شد در صورتي كه در اين دوره از المپيك درخشش در كاروان ايران زياد بود اما پس از آن تنها در حد يكسري مراسم ها و جوايزي هم داده شد كه البته اين اقدامات بسيار خوب است اما مطلوب تر اين بود كه روند حركت متوقف نشود و كمرنگ نمي‌شد. در رشته‌هاي مختلف ورزشي اتفاقات زيادي افتاد به خصوص براي بانوان و در رشته تيراندازي كه مشكلات زيادي اتفاق افتاد يعني مشكل فشنگ نه تنها حل نشد بلكه وضعيت وخيم‌تر شد وبچه‌هاي تيراندازي باز هم مظلوم ماندند در صورتي كه ما توقع داشتيم پس از المپيك با توجه به حضور دو تيرانداز زن توجه ويژه‌اي به اين بخش شود.
* منظور شما از بي توجهي يا خاموش شدن چراغي كه قرار بود روشن بماند چيست؟
الهه احمدي: من يك ورزشكارم و وظيفه ام ورزش كردن است .چون يك ورزشكار حرفه اي هستم و ديگر برنامه زندگي ام نبايد مسئله و دغدغه اصلي ام باشد. من و خانم "جام بزرگ" براي ورزش خود زندگي مان را گذاشتيم .راستش انتظار داشتم كه حداقل يكي از مسوولان ورزش ما را صدا مي كرد و ابتدا يك تشكر خشك و خالي از ما مي كرد واقعا براي من ارزش يك تشكر بسيار بيشتر از پاداش است و پس از آن از ما مي خواست كه مشكلات موجود در ورزش بانوان را عنوان كنيم و بگوييم كه كمبودها چيست و چه راهكارهايي را پيشنهاد مي كنيم يا مي خواهيم چه اتفاقي در زندگي مان بيفتد. چون زندگي ما با بسياري از مسوولان و ورزشكاران گره خورده است. بايد اين اتفاقات مي افتاد اما من اصلا چنين چيزي را نديدم.
الهه احمدي در ايسنا
مريم طوسي: من در آستانه رفتن به المپيك بودم و اگر نتوانستم ورودي بگيرم به دليل مشكلات بود كه نتوانستم به نتيجه برسم اگر تنها دوماه زودتر مربي ام را مي آوردند به المپيك مي رفتم . مسوولان ما ماه هاي آخر كه نزديك به مسابقه مي شود تازه ياد اين مي افتند كه مريم طوسي مي‌تواند مدال بگيرد و مي گويند پس برايش برنامه ريزي كنيم درصورتي كه اين طور نيست. به طور مثال بايد براي المپيك 2016 از همان المپيك لندن برنامه ريزي شود. يا براي بازي هاي آسيايي تنها 9 ماه وقت داريم در حالي كه تازه شروع به برنامه ريزي كرده اند البته اين موضوع را مشكل فدراسيون نمي دانم چون فدراسيون هم زيرنظر وزارت خانه است و با توجه به بودجه اي كه دارد برنامه ريزي مي كند. زماني كه من از مسابقات قهرماني آسيا برگشتم به فدراسيون رفتم و گفتم كه تا كنون بايد دو مدال قهرماني آسيا خارج از سالن را گرفته بودم اما اين مدال ها تبديل به مقام چهارمي با فاصله يك صدم يا دو صدم شد. اين موضوع براي يك ورزشكار بسيار سخت است.
دووميداني رشته سختي است به طوري كه حتي اگر سنگ هم از آسمان ببارد نمي‌توانيم تمرينات خود را تعطيل كنيم. مشكل ديگر اين است كه نمي گويم مربي خوب در ايران نيست اما به نظرم مربي مثل استاد دانشگاه مي‌ماند كه در هر مقطعي بايد براساس علم و مدرك خود بيايد و تعليم دهد. بايد حداقل امكاناتي كه رقباي من دارند در اختيار ما هم گذاشته شود. در اين بين ورزشكاران زن مشكلات بيشتري نسبت به مردان دارند. به طور مثال بانوان نمي توانند هرجايي تمرين كنند. ليگ بانوان به دليل نبودن اسپانسر و تبليغات مشكلات بسياري دارد.
زماني كه من از مسابقات كشورهاي اسلامي بازگشتم ديدم كه عكس كاروان دختران ايران را به همراه عكس من در سردر كميته ملي المپيك نصب كرده اند وقتي چنين كاري انجام مي شود نه تنها براي من بلكه براي ساير بانوان ورزشكار هم انگيزه مي شود. حتي اين عكس شايد هيچ ارزش مادي نداشته باشد اما از نظر معنوي فوق العاده ارزشمند است و مي تواند براي بانوان در تمام رشته ها انگيزه باشد كه يعني مسوولان آن ها را مي بينند و حتي مي توان با انتشار يك عكس اسپانسري هم بياد و ما از لحاظ مالي نيز حمايت شويم .
* به نظر مي‌رسد ارتباطي كه بين مسوولان و ورزشكاران زن بايد باشد وجود ندارد.
الهه احمدي: بله؛ واقعيت اين است كه ارتباط وجود ندارد شايد كسي كه اين مصاحبه را مي خواند بگويد كه مسوولان آنقدر مشغله دارند كه چنين چيزي امكان پذير نيست اما مي خواهم بگويم كه ملاقات يكبار در يكسال امكان پذيراست يا حداقل چنين ملاقاتي پس از يك رويداد مهم مي تواند رخ دهد. چرا تنها افرادي كه مدال گرفته اند مي توانند با مسوولان ورزشي صحبت كنند؟ شايد اين سوال ايجاد شود كه چرا من به عنوان ورزشكار نيامده‌ام تا مشكلات را بگويم اما موضوع اين است كه انتظار داشتم يك مدير خودش دنبال من ورزشكار بيايد. ورزشكاري كه در صحنه جنگيدن براي براي كسب مدال حضور داشته است، موضوعات را بيشتر از فردي كه پشت سرش بوده و مرا تشويق مي كرده مي داند.
مريم طوسي: ما ورزشكاران از كميته ملي المپيك و وزارت ورزش بسيار دور هستيم. روساي فدراسيون ها با وزارت و كميته ارتباط دارند اما چنين ارتباطي براي ورزشكاران وجود ندارد در حالي كه حداقل مي توان هر ماه يك بار با چند قهرمان حوزه بانوان به عنوان نماينده جلساتي گذاشت تا مشكلات اين حوزه گفته شود.
مريم طوسي در ايسنا
* درباره نبود امكانات در ورزش بانوان بگوييد. آيا جنس اين مشكلات با مردان ورزشكار متفاوت است؟
مشكلات بانوان با ساير ورزشكاران متفاوت است و من هم به همين دليل مي گويم كه بايد اين ارتباط با مسوولان وجود داشته باشد. اگر واقعا مديران ورزشي مي خواهند كه در بازي هاي آسيايي بانوان حضور داشته باشند و نتيجه بگيرند بايد به اين مشكلات رسيدگي كنند يا حداقل با ورزشكاران درباره مشكلاتشان صحبت كنند.
*يعني معتقد هستيد كه حرف يك ورزشكار زن ديرتر از مردان ورزشكار به گوش مسوولان مي‌رسد؟
الهه احمدي: درست است ، من بسيار مي بينم كه مردان راحت تر از ورزشكاران زن صحبت مي كنند يعني به نوعي نترس‌تر حرف مي زنند . شايد اينكه بعضي از رشته ها مدال آور هستند در اين باره موثر است يعني ورزشكاران چيزي در دستشان دارند كه مي توانند با آن صداي خود را به مسوولان برسانند. اما واقعيت اين است كه با اين شيوه نمي شود پيشرفت كرد. اگر قرار باشد كه تنها ورزشكاران مدال آور حرفشان را بزنند موفقيت تنها براي آن رشته باقي مي ماند اما اگر مسوولي سراغ بانوي ورزشكاري بيايد كه مدال آور نبوده اما تلاش خود را مي كند تا به اين مرحله برسد و حرف او را نيز بشنود، براي آن مدير هم خوب است چون مي تواند در برنامه ريزي اش زودتر به نتيجه برسد. متاسفانه فكر نمي كنم كه بعد از المپيك براي بانوان ورزشكارچنين اتفاقي افتاده باشد. حداقل براي من كه بالاخره كسي بودم كه در المپيك كمي جلوتر بودم چنين موضوعي رخ نداد و مسوولان نخواستند بپرسند كه مشكل من در المپيك چه بود يا چه تجربه اي را به دست آوردم يا اينكه مشكل بانوان چيست كه به سكو نزديك مي‌شوند اما دستشان به مدال نمي رسد.
* اگر مسوولي اين موضوعات را از شما پيگير مي‌شد شما چه مي‌گفتيد؟
الهه احمدي: من حرف هاي زيادي را عنوان مي كردم. يكي از موضوعات اين است كه بايد حس اطمينان در بين ورزشكاران زن وجود داشته باشد. ورزشكاري كه زحمت زيادي كشيده ممكن است انتقادات تندي را داشته باشد اما بايد حريمي ايجاد شود كه اين حرف ها بر عليه ورزشكار استفاده نشود .بسياري از ورزشكاران زن اين مشكل را دارند و حس اطمينان ندارند به طوري كه نمي دانند اگر حرفشان را بزنند باز هم جايگاه خود را دارند يا خير ؟ آن ها فكر مي كنند حرفي كه مي زنند حق است اما آيا اجازه شكايت كردن دارند ؟ اگر مسوولي حريم و فضاي امني را ايجاد كند و بانوان بتوانند مشكلات عديده خود را مطرح كنند مي تواند راه گشا باشد. مي گويند كه بانوان پيشرفت كرده اند اما همه اين پيشرفت ها نسبت به گذشته است و ما نبايد خود را با گذشته قياس كنيم بلكه بايد نسبت به آينده و رقيبان خود كه بسيار از ما جلوتر هستند خود را مقايسه كنيم در اين صورت بسيار عقب هستيم. اگر نگاهمان به گذشته باشد، بايد با خيال راحت از كنار جاده رد شويم و اين موضوع براي كسي كه مي خواهد در بازي هاي آسيايي مدال آور باشد، روش خوبي نيست بلكه بايد تلاش شود و رو به جلو حركت كرد.
ميزگرد ايسنا با حضور الهه احمدي و مريم طوسي
مريم طوسي: من هميشه زماني كه مشكل داشتم هيچگاه نترسيده ام و مشكلم را بيان كرده ام اما واقعيت اين است كه ما تعداد ورزشكاران غيرحرفه اي بانوان مان بيشتر از ورزشكاران حرفه اي است اما اگر نگاه كنيد مي بينيد كه با امكانات كمي كه داده اند باز هم توانسته اند نتيجه بسيار خوبي بگيرند. معتقدم كه اگر بانوان ورزشكار همه مشكلات خود را بيان كنند به نتيجه مي رسيم اما اگر جداگانه بخواهيم مسائل را مطرح كنيم نتيجه اي نخواهيم گرفت.
البته بحث امنيت خاطر هم براي ورزشكار زن مطرح است به طوري كه من به عنوان مريم طوسي امكاناتي را هرچند ناچيز گرفته‌ام اما اگر آسيبي ببينم ديگر طوسي تمام مي شود يعني هيچ امنيت خاطري ندارم.
*براي بانوان تشكيلاتي در وزارت ورزش در نظر قرار گرفته شد با اين حال شايد، اتفاقي كه بايد براي بانوان رخ نداده است. شما به عنوان يك ورزشكار زن تا چه اندازه با اين موضوع موافق هستيد و دليل آن را چه مي‌دانيد؟
الهه احمدي: من دقيقا نمي دانم كه چرا اين اتفاق مي افتد اما به معناي واقعي كلمه به خانم ها توجه نمي شود. حرف ورزشكاران زن را نمي‌شنوند و به كارهايي كه بانوان در ورزش انجام مي دهند توجه نمي كنند. شايد حتي درد يك نايب رييس خانم و معاون بانوان مانند من ورزشكار باشد كه حتي به آن ها هم توجه نمي شود. شايد علتش اين است كه خانم ها در المپيك و جهاني نتوانسته اند آنطور كه بايد مدال بياورند حتي در بسياري مسائل مثل تيترهاي ورزشي يا اخبار رسانه ها، به ندرت از عكس بانوي ورزشكاري كه بر روي سكو رفته و مدال گرفته استفاده مي‌شود و نمي دانم كه علت اين موضوع چيست.
همه جا مي شنوم كه مي گويند ما به بانوان اهميت مي دهيم و بانوان ايران با پوشش اسلامي در ميادين بين المللي حضور دارند و به آن ها توجه مي شود اما چون من خود يك خانم هستم و در ورزش تلاش مي كنم و گاهي هم اسمم تيتر اخبار شده مي گويم كه در حقيقت اينگونه نيست. شايد تلاش كرده اند اما واقعا حق بانوان ادا نشده است . اگر بانوان نمي توانند مدال بياورند دليلش ناتواني آن ها نيست بلكه كمبود امكانات است. اگر خانم ها مي توانستند كشتي گير باشند مطمئن باشيد مي توانستند مدال بياورند چون كشتي براي ايران است. من نمي گويم كه خانم ها كشتي گير شوند چون ما مسلمان هستيم و به اين مسائل اعتقاد داريم .
آقاي هاشمي رييس فدراسيون تيراندازي تنها كسي بوده كه ديده ام بين ورشكار مرد و زن تفاوتي نگذاشته است و نتيجه آن را هم ديده است. در مسابقات قهرماني آسيا كه چندي پيش در ايران برگزار شد ديديد كه بانوان چه مدال هايي گرفتند و حتي در برخي از رشته ها جلوتر از آقايان بودند.
حرف من اين است كه ملاك صحبت كردن با ورزشكاران نبايد مدال باشد بلكه تداوم و تلاش آن ها مدنظر قرار گيرد و اگر مديري مي خواهد به موفقيت برسد بايد با ورزشكاران هم مشورت كند. من اگر مسوول بودم يك روز در سال را مي گذاشتم تا ورزشكار موفق بيايد و در فضايي امن از او مي‌خواستم كه هر چه مي داند به من بگويد و واقعا حرف هاي آن ورزشكار را براي برنامه ريزي آينده خود ملاك قرار مي دادم.
كاش مسوولان ما وقتي برنامه خود را مي نويسند يك پاك كن هم كنارش داشته باشند تا وقتي اشتباهي وجود داشت بتوانند آن را پاك كنند.
* آيا شما جلساتي را در فدراسيون هاي خود داشته ايد؟
الهه احمدي : اين اتفاق در فدراسيون تيراندازي افتاد و من به خواست آقاي هاشمي بعد از المپيك جلسه اي داشتم. آقاي هاشمي معمولا براي ورزشكاران خود جلسه مي گذارند اما مسائل در تيراندازي مشكلاتي است كه به وزارت وابسته است و آن ها بايد پشت فدراسيون باشند تا ما هم از فدراسيون تيراندازي بخواهيم كه اين مشكلات برطرف شود.
* آيا گزينه نايب رييسي بانوان ورزش توانسته است آنطور كه بايد در حوزه بانوان عملكرد خوبي داشته باشد يا اين كه حرف آخر را رييس فدراسيون مي زند؟
الهه احمدي : من نمي دانم كه چه برنامه ريزي هايي صورت گرفته و واقعا كار مي شده يا خير. اما در حوزه تيراندازي طرف حساب ما آقاي هاشمي بودند و ما مشكلات خود را به او مي گفتيم. او هم اين مشكلات را برطرف مي كرد. البته بسيار خوب مي شد كه ارتباط ما با نايب رييس بانوان بيشتر مي شد و خانم اكبرآبادي آنقدر قدرت داشتند كه مي توانستند كاري كنند. ديگر نيازي نبود كه اين موضوعات را به شخص ديگري منتقل كنند ولي معمولا مشكلات كوچكتر كه شخصي تر بود را با خانم اكبرآبادي در ميان مي گذاشته ايم و آن چيزي كه بايد باشد وجود ندارد. بايد قدرت نايب رييس بانوان در فدراسيون ها بيشتر باشد.
مريم طوسي: به نظر من حرف اصلي را در فدراسيون رييس مي زند، اما نايب رييس بانواني موفق خواهد بود كه قدرت اين را داشته باشد كه بتواند از ورزشكارش حمايت كند. خوشحال هستم در فدراسيون دووميداني كه فردي مانند پريسا بهزادي نايب رييس بانوان است چون او خود ورزشكار بوده و لااقل مشكلاتي كه ما داريم را لمس كرده است اما در گذشته اين گونه نبود يعني من هيچ گاه براي حل مشكلاتم پيش نايب رييس بانوان نمي رفتم چون مي دانستم تاثيري ندارد و سعي مي كردم مشكلاتم را با رييس فدراسيون در ميان بگذارم اما حالا مشكلاتمان را به بهزادي مي گوييم و تا حدي كه امكانش باشد پيگير موضوعات است . معتقدم زماني يك نايب رييس بانوان مي تواند مشكلات را حل كند كه در فدراسيون با او همكاري شود.
*ممكن است بگويند خوش به حال تيراندازان كه نايب رييس بانوان آن ها معاون وزير است و مشكلاتشان زودتر شنيده مي شود.
الهه احمدي: اين گونه نيست هيچ تفاوتي وجود نداشته است و ما همانگونه بوديم كه ساير فدراسيون ها بودند.
*چند جلسه با خانم اكبرآبادي داشته ايد كه بخواهيد مشكلات خود را بگوييد؟
الهه احمدي: اين جلسات زياد نيست كه شايد به خاطر مشغله كاريشان بوده است. از آخرين باري كه با خانم اكبرآبادي جلسه داشتيم بيشتر از يكسال گذشته است. البته چند باري به تمرينات ما سر مي زدند كه من در اردو نبوده ام اما همان طور كه گفتم مشكلاتي كه مطرح مي كرديم ديگر خارج از دست فدراسيون بوده و به همين دليل حل نشده است. مشكل بزرگي كه داريم نبودن فشنگ در تفنگ خفيف و تجهيزات تيراندازي از حالت به روز بودن دور مي شود حتي بحث تحريم بودن در رشته تيراندازي تاثير زيادي داشته كه اين مشكلات هيچ كدام حل نشده است.
مريم طوسي: يادم مي آيد كه در دوران ورزشي تنها يك بار چنين جلسه اي بوده است.
الهه احمدي و مريم طوسي در ايسنا
* فكر نمي كنيد كه اين ارتباطات بايد بيشتر باشد؟
مريم طوسي: يقينا اينگونه است و اگر اين ارتباط وجود نداشته باشد چطور مي توانند مشكلات بانوان را برطرف كنند؟ هميشه گفته ام كه اگر خانواده ام از من حمايت نمي كردند نمي توانستم ورزش حرفه ايم را ادامه دهم اما بسياري را ديده ام كه در دووميداني استعداد بوده اند اما حتي پول رفت و آمد هم نداشته اند و به همين دليل ورزش را كنار گذاشتند. به نظر من حمايت ها تنها نبايد براي ورزشكار حرفه اي باشد كه مدال آور هستند اگر حمايتي نباشد چطور يك ورزشكار مي تواند حرفه اي شود و مدال بگيرد؟
الهه احمدي: صحبت من هم همين است كه اگر قرار است توجهي از سوي مسوولان باشد نبايد تنها به مدال آوري ورزشكاران توجه شود چنين چيزي امكان ندارد كه از جان و زندگي خود هزينه كنيم تا تنها بتوانيم حرف خود را به مسوولان برسانيم حداقل اين موضوع بايد براي بانوان وجود داشته باشد.
مريم طوسي: باوركنيد نمي خواهم شعار دهم اما هميشه اين گونه بود كه دختر ايراني يك سمبل است و به مسابقات برون مرزي مي رود كه يعني بانوان به مسابقات برون مرزي اعزام مي شوند. من تمام سختي هاي تمرين را به جان خريدم و زماني كه اولين مدال خود را گرفتم مي خواستم ثابت كنم كه ورزشكار زن ايراني مي تواند با همه سختي ها بر روي سكوهاي قهرماني بايستد. شرايط و امكانات ما با شرايط رقيبانمان در كشورهاي ديگر قابل قياس نيست. خاطرم هست در سال 2009 فدراسيون ما را يك ماه و 20 روز به مالزي فرستاد تا تمرين كنيم. حتي مالزي از نظر امكانات در دووميداني سطحش پايين است اما من در همين مدت كوتاه تمرين، توانستم دوثانيه ركورد ايران را بهبود ببخشم و دليل آن آرامشي بود كه در اردو داشتم.
*فكر مي كنيد جلسه مسوولان ورزش با بانوان بايد چگونه باشد كه بتوان به نتيجه رسيد ؟
الهه احمدي: من فكر مي كنم اين سوالي است كه بايد بعدها از ما پرسيده شود نه حالا كه هيچ وقت هيچ جلسه اي نداشته ايم. من هيچگاه رييس كميته ملي المپيك، دبير كميته را نديدم كه با ما صحبت كنند يا هيچ وقت وزير ورزش را نديدم. من خانم اكبرآبادي را به عنوان معاون بانوان وزارت ورزش نديدم بلكه به عنوان نايب رييس فدراسيون تيراندازي ديده ام. يعني هيچ مسوولي را نديده ام كه با او چندين جلسه اي داشته باشيم و موضوعات را مطرح كنيم تا پس از آن پيش خود تحليل كنم كه چه راه حل هايي را مي توان مطرح كرد تا مشكل بانوان برطرف شود.
مريم طوسي: زماني كه دكتر گودرزي براي پست وزارت ورزش تعيين شد چند روز قبل از راي اعتماد در مجلس ، از طرف دانشكده به ما اعلام كردند كه "جلسه اي در دانشكده است و اگر تمايل داري شركت كن" زماني كه به اين جلسه رفتم ديدم تمام ورزشكاران مطرح و پيشكسوت حضور دارند و مشكلاتشان را مطرح مي كنند. دكتر گودرزي هم به صحبت ها گوش مي داد. من چون تا كنون با چنين جلسه اي برخورد نداشتم زماني كه گفتند تو صحبتي داري ابتدا گفتم خير اما در پايان جلسه دكتر گودرزي تاكيد كرد كه بانوان حقشان ضايع نشود و يك ورزشكار به عنوان نماينده در اين نشست صحبت كند كه در نهايت من را معرفي كردند من از وزير ورزش خواستم نگاه ويژه اي به بانوان داشته باشد و تفاوتي بين ورزشكارن مرد و زن قائل نشود تا اوضاع مثل گذشته نباشد و بودجه جداگانه اي به بانوان اختصاص داده شود. واقعيت اين است كه بانوان مانند مردان مدال آوري مي كنند به طور مثال در مسابقات كشورهاي اسلامي، دو دختر از دوميداني به اين رقابت ها اعزام شدند و با سه مدال بازگشتند. بانوان به سختي تمرين مي كنند و حتي شرايطشان سخت تر از مردان است به همين دليل نبايد تفاوتي بين ورزشكاران مرد و زن وجود داشته باشد.
الهه احمدي : من شنيده ام كه احسان حدادي براي تمريناتش خود هزينه مي كند اما واقعا قبل از اين كه مدال المپيك را بگيرد. در مسابقات زيادي شركت كرده بود و كميته ملي المپيك هم در برهه اي بهترين امكانات را براي او مهيا كرد. اين پشتيباني ها پس از المپيك پكن آغاز شد و او توانست در لندن نتيجه بگيرد اما اگر قرار بود كه اين اتفاقات درفاصله كوتاه مانده تا المپيك اتفاق بيفتد چند سال ديگر طول مي كشيد تا اين قهرمان به مدال برسد؟ موضوع اين است كه بايد اين مسئله براي بانوان هم رخ دهد و چنين اقدامي از يك مدير شجاع بر مي آيد كه بر روي ورزشكاران زن سرمايه گذاري كند بدون آن كه در كوتاه مدت انتظار مدال آوري داشته باشد.
شايد سال هاي بعد اين موفقيت به اسم اين مدير نوشته نشود اما بايد شاهد اين اتفاق در ورزش باشيم. نبودن حمايت هاي لازم باعث مي شود كه استعدادهاي موجود در ورزش هدر روند درحالي كه هر چقدر تعداد ورزشكاران حرفه اي زياد باشد از يك سو تعداد قهرمانان بيشتر مي شود و از سوي ديگر ركوردهايشان به هم نزديك خواهد بود. به طور مثال در چين و در رشته تيراندازي بانوان براي رفتن به انتخابي تيم ملي سختي بسياري مي كشند. يعني آنقدر تعداد ورزشكارانشان در ماده هاي تخصصي زياد است كه مربيان تيم ملي با دستي باز كسي را انتخاب مي كنند كه بهترين ركورد را دارد و مي تواند مدال بياورد.
موضوع اين است كه كشوري مانند چين پنجاه سال پيش اين برنامه ريزي را كرده است. البته فكر نكنيد پنجاه سال زمان بسيار زيادي است چون در يك چشم بهم زدن تمام مي شود. من حالا 12سال است كه تيراندازي مي كنم و خودم باورم نمي شود كه از زمان ورودم به اين رشته 12 سال گذشته است! گاهي به پدرم مي گويم كه اين سال ها چقدر زود گذشت. به هر حال چين اين كار را كرده و نتيجه اش اين است كه در المپيك مدال هاي طلا را درو مي كند.
الهه احمدي و مريم طوسي در ايسنا
*با توجه به موضوعاتي كه مطرح كرديد فكر مي كنيد در فرصت باقي مانده تا بازي هاي آسيايي اينچئون كه البته فرصت زيادي هم نمانده و همچنين براي المپيك 2016 ريو مسوولان بايد چه كار كنند؟
الهه احمدي : خنده دار است كه بخواهيم يكي دو راهكار قشنگ را بگوييم و همه چيز حل شود! چون خانم ها در المپيك لندن اين همه شگفتي آفريدند. من آنجا بودم و مي دانم كه دختران ايران چه كار كردند. حتي كشورهاي ديگر از عملكرد بانوان ايراني ذوق زده مي شدند اما پس از اين بازي ها چه كار كرديم؟ چه اتفاقاتي در كشتي و وزنه برداري افتاد؟ چه اتفاقات بدي در ورزش بانوان رخ داد؟ ديگر چه چيزي مي توانم به مسوولان ورزش بگويم؟ مطمئنا آن ها خود مي دانند كه بايد چه كار بكنند. تنها مي توانم يك راهكار خوب براي بازي هاي چهار سال آينده بدهم و آن اين است كه بانوان ورزشكار را رها نكنند. استعدادها را شناسايي و برايشان سرمايه گذاري كنند. شايد بايد مديريت بحران انجام بدهند.
مريم طوسي : گذشته كه تمام شده است اما از امروز به بعد بايد امكاناتي كه نياز داريم را در اختيارمان قرار دهند. دو ماه مانده به مسابقات امكانات ديگر به درد ورزشكار نمي خورد. زماني كه من از مسابقات كشورهاي اسلامي بازگشتم، به فدراسيون گفتم كه حالا ديگر مهمترين روديداد برايم بازي هاي آسيايي است و دوست دارم كه جزو سه نفر برتر در ماده خود باشم. اگر حداقل امكانات رقيبانم را داشته باشم مي توانم نتيجه بگيرم. گفتم اگر واقعا نمي توانند در ايران امكاناتي كه لازم را فراهم كنند حداقل چند ماهي ما را به اردوهاي برون مرزي بفرستند. براي مسابقات قهرماني آسيا هم اصرار داشتم كه من را به مسابقه اي اعزام كنند تا استرس زمان مسابقه را نداشته باشم. بايد بگويم كه در اين مسابقات تنها به استرسم باختم، نه به ركورد! امسال ديگر نبايد اين مشكلات وجود داشته باشد.
باورتان نمي شود زماني كه اولين بار به بازي هاي آسيايي رفتم، هنگام ورود به استاديوم تا نيم ساعت در و ديوار را نگاه مي كردم. زماني كه مسابقه شروع شد 100 هزار تماشاگر حضور داشتند و دستانم مي لرزيد چون چنين فضايي را تجربه نكرده بودم، اما رقيبانم چنين حالتي نداشتند. در ايران چون تبليغاتي نيست، تماشاگري هم وجود ندارد و شايد تنها مادرهاي دووميداني كاران باشند. پدرم در حسرت مانده كه مسابقه من را ببيند و اين موضوع بسيار بد است در صورتي كه آقايان كه مسوول برگزاري مسابقات هستند در مسابقات حضور دارند اما پدر من نمي تواند بيايد. وقتي بانوان با پوشش در مسابقات حضور پيدا مي كنند چه مشكلي وجود دارد؟ وقتي ما با اين پوشش در رقابتهاي برون مرزي حاضر مي شويم، آيا مردي حضور ندارد؟
*درباره پوشش بانوان ورزشكار به نظر مي رسد كه موضوع حل شده يعني بانوان با پوشش تمرين مي كنند در داخل كشور مسابقه مي دهند و در بيشتر رشته ها هم به مسابقات برون مرزي اعزام مي شوند اما از يك سو مسابقات بانوان تماشاگر ندارد و از سوي ديگر گاهي در رقابت هاي برون مرزي به دليل پوشش نمي گذارند بانوان مسابقه دهند مانند اتفاقي كه براي تيم ملي كاراته بانوان افتاد. آيا فكر مي كنيد بحث پوشش بانوان ورزشكار به صورت كامل حل شده است؟
الهه احمدي: درباره تيراندازي چنين مشكلاتي نداريم اما به نظر مي رسد كه به صورت كامل اين موضوع برطرف نشده است. فكر مي كنم ابتدا بايد در بحث حجاب كار بزرگي انجام دهيم يعني حجاب تمامي رشته ها را براي خودمان حل كنيم و چند قانون بگذاريم و زماني كه موضوع براي خودمان حل شد آن وقت رايزني هاي بين المللي را انجام دهيم و بحث حضور بانوان با پوشش اسلامي را تاييد كنيم زماني هم كه اين موضوع مورد تاييد گرفت ديگر پرونده اش را بايگاني كنيم و هميشه درگير اين موضوع نباشيم.
چه اشكالي دارد كه خانواده ورزشكاران بتوانند بيايند و مسابقه آن ها را نگاه كنند خانواده اي كه اين همه زحمت كشيده است. وقتي كه بانوي ورزشكاري با پوشش اسلامي به مسابقات بين المللي مي رود مردها مي آيند و مسابقه اش را مي بينند. مگر آن ها مرد نيستند؟ يا اين كه اگر قرار است يك زن مسلمان حجاب داشته باشد، تنها بايد داخل كشور باشد و خارج كشور اين موضوع مطرح نيست؟
مريم طوسي: اگر موضوع تماشاگر حل شود، اسپانسرها جلو مي آيند و ورزش بانوان حمايت مي شود. كسي مي آيد براي ورزش بانوان تبليغات كند كه تبليغاتش ديده شود.به همين دليل مي گويم كه از ديدن عكسم در سردر آكادمي خوشحال شدم نه به دليل اين كه عكس خودم بود بلكه خوشحال شدم كه عكس يك بانوي ورزشكار ديده مي شود. چه مشكلي وجود دارد اگر عكس يك ورزشكار زن همچون ورزشكار مرد بر روي بيلبورد برود؟
انتهاي پيام
سه شنبه 19 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ايسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 56]
-
ورزش
پربازدیدترینها