تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835293554
ستارگانی که این روزها رفتند... و وظیفه ما!
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > جعفریان، رسول - طی پانزده روز گذشته، هفت نفر از اساتید بزرگ ایرانی در گذشتند و موجی از اندوه و مصیبت را در میان دانشیان پدید آوردند. در قبال رفتگان چه وظیفه‌ای داریم و برای ماندگان از این نسل چه باید بکنیم؟ دو هفته دشواری بود، دو هفته‌ای که تعدادی از برجسته‌ترین عالمان و پژوهشگران ایران اسلامیمان به دیار باقی شتافتند. آقایان و استادان ابوالقاسم گرجی، ایرج افشار، جلیل اخوان زنجانی، محمد مهریار، سید حسن امامی، محمد غفرانی و سید علی موسوی بهبهانی. همگی تقریبا طی پانزده روز گذشته رحلت کردند و میدان علم و دانش را از نعمت وجودشان بی بهره ساختند. محمد امین ریاحی و همایون صنعتی زاده و و منوچهر مرتضوی و رحیم رضا زاده ملک هم از این همین نسل و عالمانی برجسته بودند که در یکی دو سال گذشته درگذشتند. از نسل علمای پژوهشگر قم هم این روزها مرحوم شیخ محمد غروی که یکی از محققان نادر و برجسته و متواضع بود درگذشت، در حالی که کمتر کسی از آن اطلاع یافت. پیرمردی که تا نود سالگی می‌نوشت و آثار شگرفی از خود برجای گذاشت و از بهترین شاگردان مکتب نجف در قرن اخیر بود. در این باره باید چند نکته را یادآور شد: نکته نخست در این باره، احترام نهادن به مقام علمی این بزرگان است، امری که وظیفه نهادهایی است که به نوعی داعیه پرچمداری علم و فرهنگ هستند. مع الاسف وزارت ارشاد که یکی از مهم ترین مراکزی است که باید پاس این احترام را بگذارد، به طور کل از این امر غفلت کرد و هیچ یاد و نشانی از خود در این زمینه بر جای نگذاشت ـ حسب اطلاع نویسنده.در این زمینه، قدمی توسط معاونت اسنادی کتابخانه ملی برای آقای افشار برداشته شد و دیگر هیچ. طبیعی است که با بی اعتنایی که دولت به امر کتابخانه ملی دارد، و قریب دو ماه است که بی سرپرست و در واقع یتیم مانده، بیش از این انتظاری از آن نیست. در این باره، انجمن مفاخر کندتر از دیگران است و گویی کسی در آنجا وجود ندارد که با این چهره ها آشنا باشد. زمانی بود و دکتر محققی بود و خود از همراهان این نسل. تک تک را می‌شناخت و بزرگداشتی و مراسمی، اما اکنون چه؟ هیچ. بی خبری محض. خوب شد لااقل آقای حداد عادل قدمی برداشت و در تشییع و نماز و مراسم آقای افشار حضور یافت و بیانیه‌ای هم داد.مطبوعات در باره برخی از این افراد تلاش خوبی کردند، اما بیشتر آنها از شخصیت علمی این افراد آگاهی کافی ندارند. آنان جوانانی هستند که این نسل را نمی شناسند. طبعا لازم است در این زمینه، تلاش بیشتری بکنند. گاهی در حیات این افراد آنها را چهره ماندگارمی کنیم، و کار خوبی می‌کنیم، اما در وقت درگذشت، هیچ یادی و خبری جز یک یادداشت کوتاه در برخی از نشریات نیست. چه کسی است که نداند مرحوم گرجی یک فقیه بزرگ و دانشمند برجسته بود و جزو سرآمدان ما، اما تقریبا در سکوت درگذشت و رفت. کو تا شاگردی پیدا شود و دست کم یادنامه‌ای برای او فراهم آورد. چه کسی است که نداند افشار یک اعجوبه به تمام معنای در عرصه‌های مختلف مجله‌نگاری، تحقیق متون، کتابشناسی، کتابداری، تاریخ و تاریخ علم بود. آیا کسی هست که جای او را بگیرد؟ قطعا به این سادگی کسی یافت نخواهد شد و شاید تا سالها و دهها سال هم.نکته دیگر این که اینها رفتند، و قابل برگشت نیستند، گرچه آثارشان جاودان است، اکنون باید پرسید ما برای زندگان از این نسل که اگر از سرمای امسال جان بدر برند بسا گرفتار برد العجوز دیگری شوند، چه می‌کنیم؟ آیا یادی از پیران قوم داریم؟ از کسانی که در مسیر شدن و رفتن هستند؟ بسیاری‌شان مشکلات مالی دارند، بسیاری در حال فروش کتابخانه هاشان هستند، بسیاری، از اطرافیان بی وفایی و بی مهری می‌بینند. برخی بچه‌هایشان دور از ایشان در بلاد خارجه‌اند و در اینجا تنهایند و نیازمند احترام و اعتنا؟ بسیاری نیاز به محبت امیرانی دارند که بر سریر قدرت‌اند و آنان را فراموش کرده‌اند. برخی انتقاداتی دارند که گوش شنوایی می‌خواهند، بسیاری با بازنشتسگی‌های زود هنگام روبرو شده وسالهای متمادی در شرایط مشقت‌آمیزی باید سر کنند و مشکلات دیگر... آیا کسی هست که به آنان توجه داشته باشد؟ و اگر آنان اثری نوشتند با احترام چاپ کند؟ و گهگاه دستنوشته‌ای از آنان را در نشریه ای، سایتی، مجله‌ای یا روزنامه‌ای منتشر کند؟البته همه این نسل، آدم‌های بزرگی در همه عرصه ها نیستند، اما فراوانند که در یک رشته خاص علمی سرآمدند و هرچند ممکن است آن شاخه علمی اهمیت زیادی برای برخی نداشته باشد، در حد خود، از بهترین‌های آن رشته‌اند که عمری را برای آن گذاشته‌اند. هنوز فراموش نکرده‌ام که استادی از استادان دانشکده ادبیات در سال گذشته در راهروی دانشکده گفت: چند روز قبل از عید نوروز، مستخدم دانشکده را دیدم که با سرعت به طرفم می‌آید و نامه‌ای برایم در دست دارد. فکر کردم شب عید است و عیدی آورده. وقتی باز کردم، دیدم حکم بازنشستگی من است که به دست این مستخدم داده اند. وقتی به اطاق رفتم، یکی از شاگردانم را دیدم که هنوز و در حالی که وسائلم در میز است، جایم نشسته است؟ آیا این احترام به یک استاد است؟آدم پیر، بیشترین چیزی که می‌خواهد حرمت و احترام است. پس از آن یک جفت گوش شنوا که سخن آنان را بشنود. این جماعت نیازمند محیط آرامی هستند که بتواند زمینه کار پژوهشی آنان را فراهم سازد. برخی از این ها در یک شرایط خوب، گاه تا دهها سال به کار و پژوهش ادامه می‌دهند و می‌توانند چراغ راه جوانان و مشاور دلسوز آنان باشند، اما آیا این شرایط فراهم است؟در این میانه، باید به آقای بجنوردی آفرین گفت که محیطی را برای این افراد فراهم کرد، آن هم روزگاری که دولتیان از اعتنای به این جماعت خود را بی نیاز می‌دیدند و سرخوش از این که جوان گرا هستند، به قیمت پایمال کردن پیران راه خود را می‌رفتند. درست در این وقت بود که آقای بجنوردی محیطی آرام را برای پژوهش پژوهشگران پیر و پرسابقه فراهم کرد و بسیاری از این نسل را در دایرة المعارف جای داد، و به ایشان احترام گذاشت، آن هم با دادن یک میز و صندلی ارزان قیمت اما محترمانه. آنان نیز متقابلا اعتماد کردند و برخی کتابخانه‌هایشان را که حاصل رنج پنجاه و شصت ساله شان بود به آنجا واگذار کردند و مرکزی مانند دانشگاه تهران را که گاه روزانه تا چهار هزار دانشجو مراجعه می کند، فقط و فقط به خاطر همین رفتارها، از این گنجینه‌ها محروم کردند. شگفتا که همین دایره المعارف با اندک کمک دولتی، به زحمت خود را اداره می‌کند، و هرچه تلاش می‌کند تا این مبلغ را تنها قدری بیشتر کند، قدرت تفهیم آن را به کسی ندارد.گفتنی بسیار است، و نگرانی بیشمار. این نسل چیز زیادی نمی خواهد، غالبا در سیاست هم وارد نمی‌شود و بنابرین جای نگرانی برای کسی باقی نمی‌گذارد. این نسل با اندکی احترام می‌تواند سالهای باقی مانده از عمرش را به پژوهش ادامه دهد، اگر جایی باشد که آرامش داشته باشد و احترامش را حفظ کند و پاس دانش او را بدارد و نوشته‌هایش را منتشر کند و جوانانی فرهیخته را در خدمتش گمارد تا تربیتشان کند... چطور حکومت با داشتن سیاست های درست فرهنگی نمی‌تواند این جماعت را که شمار اندکی هم هستند تامین کند، زود هنگام بازنشسته نکند، و با اندکی بودجه، از استعداد و دانش آنان بهره گیرد و بر تجربه‌های گذشته بیفزاید. مگر نه آن است که از قدیم می گفتند: دود از کُنده بلند می شود و می افزودند: آنچه جوان در آینه می بیند پیر در خشت خام آن می‌بیند؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 390]
-
گوناگون
پربازدیدترینها