تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته میشود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819828626
ساختارشکنی با پروانههای خشک شده
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > سلحشور، یزدان - سینمای جنگ، سینمای دفاع مقدس، سینمای مقاومت، سینمای ... اینها اسامی مختلف یک «ماهیت تعریف شده» در سینمای ایران‌اند؟ به گمان من، نه! «سینمای دفاع مقدس» به عنوان نام اصلی و حکمفرمای بلامنازع چنین سینمایی، همچنان مطرح است و باقی نام‌ها و تعریف‌ها به کناری رفته‌اند. شاید هم این‌طور بهتر باشد چرا که لااقل این «ژانر»، بومی است و البته تنها ژانر بومی سینمای ما. «سینمای جنگ» البته از جنس دیگری‌ست، سینمایی است که از «اکشن صرف» تا «درام‌های جامعه‌شناختی» و از «ملودرام‌های تهییج‌کننده» تا «تریلرهای نفس‌گیر» در رفت و آمد است. «سینمای جنگ» گرچه واجد محورهای اخلاقی مشخص و کلاسیک است، اما «ایدئولوژی‌محور» نیست بنابراین نمی‌توان سینمای «جنگ کبیر میهنی» اتحاد جماهیر شوروی سابق را سینمای جنگ نامید. همچنان که نمی‌توان بخش اعظم آثار جنگی بلوک شرق سابق را؛ در این میان، مثلاً سینمای لهستان و سینمای یوگسلاوی سابق، با دو رویکرد متفاوت و البته جایگاه کیفی، سینمای جنگی خواند چرا که اغلب از پیش‌داوری‌های ایدئولوژی بری‌اند (سینمای یوگسلاوی به دلیل گرته‌برداری خام‌دستانه از آثار آمریکایی و فرانسوی و سینمای لهستان با جایگزینی هوشمندانه تمایلات سیاسی با اخلاقیات کلاسیک سینمای جنگ). «سینمای جنگ» در ایران، تاکنون بهترین ثمره‌اش «باشو، غریبه کوچک» بهرام بیضایی است (فیلمی ابتر که تداومی نداشت و یگانه ماند و ظاهراً خواهد ماند!) و بهترین موفقیتش در گیشه «عقاب‌ها»ی ساموئل خاچیکیان و پرستاره‌ترین فیلمش «برزخی‌ها»ی ایرج قادری؛ البته در این بین، گاهی شاهد آثاری بوده‌ایم که به گفته مولانا جلال‌الدین چون کشتی بی‌لنگر به این سو و آن‌سو کژ و مژ شده‌اند. در یازدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت، آثاری از این دست هم حضور دارند، اما در نهایت آن پیش‌داوری ایدئولوژیک است که تکلیف قصه را مثلاً در «نفوذی» احمد کاوری و مهدی فیوضی روشن می‌کند همچنان‌که در «شب واقعه»ی شهرام اسدی. سینمای «دفاع مقدس»، سینمای باروری است که از آثار شعاری سال‌های آغازین خود مثل «دیار عاشقان» یا «دولتو» فاصله زیادی گرفته تا به «بیداری رویاها» باشه آهنگر برسد. سینمایی‌ست که آدم‌های حرفه‌ای‌اش در آن صاحب امضا هستند. میشود با دیدن یک سکانس فهمید که حاتمی‌کیا آن را ساخته یا ملاقلی‌پور؛ و لااقل دو دهه است که پیش‌داوری‌های ایدئولوژیک خود را با تک مضراب‌های «اومانیستی» و «شک محورانه» (گرچه در نهایت ایدئولوژی پیروز میدان است) تنوع بخشیده است. طبیعتاً پسند «عشق سینمایی مثل من!» رسیدن به یک سینمای جنگ بومی است (یعنی مسیری که سینمای جنگ لهستان، بی‌آنکه دچار تضادهای جدی در مواجهه با وجدان همگانی باشد، پیمود) اما خب، نیست! پس باید چسبید به همین ژانر بومی که حالا داریم و البته از مسیرش میشود به سینمای جنگ بومی رسید اگر ... چنین سینمایی مطمئناً از آن مسیری که «کانی‌مانگا»ی مرحوم «داد» پیمود، به مقصد نخواهد رسید. آن فیلم، گرچه در جستجوی راه سینمای جنگ یوگسلاوی وارد این مسیر شد، اما در نهایت، گزاره‌های ایدئولوژیک، نقاط عطف روایت‌اش را رقم زد (گرچه این نقاط عطف مثلاً در قیاس با «پرواز در شب» مرحوم ملاقلی‌پور، چندان تابع ایدئولوژی به نظر نیایند) از سویی دیگر، گمان نمی‌کنم سینمای دفاع مقدس هم با موفقیت خیره کننده دو فیلم مسعود ده‌نمکی در گیشه، بتواند با ورود به چنین حوزه‌ای، وجه دفاع مقدسی خود را حفظ کند. من با آن نتیجه‌ای که آن کشیش نابینای رمان «نام گل سرخ» امبرتو اکو به آن رسیده بود، موافقم: خنده و ایدئولوژی در تنافرند؛ و از این جهت، حتی «لیلی با من است» کمال تبریزی را هم می‌توان جزو آثاری دانست که گاهی به سمت «سینمای جنگ» و گاهی به سمت «سینمای دفاع مقدس» کژ و مژ می‌شوند به همین دلیل هم هست که به فروش بالایی در گیشه دست نمی‌یابد، چون فاقد اهداف «ساختارشکنانه» است امری که در «اخراجی‌ها» (چه «یک» و چه «دو»اش) بدیهی است. ساختارشکنی «اخراجی‌ها»ست که جمعیت انبوه را به سالن‌های نمایش می‌کشاند امری که به تنهایی نه می‌تواند خوب باشد، نه بد، اما جمع اضداد، در طولانی‌مدت، «رویه» پیش‌داوری‌های ایدئولوژیک را در متن جا می‌گذارد بی‌آنکه محتوایش در متن حضور داشته باشد تقریباً همان وضعیتی که می‌توان در کلکسیون پروانههای خشک شده شاهدش بود!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 304]
-
گوناگون
پربازدیدترینها