از اتحاديه پان آمريكن تا سازمان كشورهاي آمريكاييخبرگزاري فارس: سياست همبستگي قاره‌اي در آمريكا، مديون سيمون بوليوار، سياست‌مدار معروف آمريكاي جنوبي و تشكيل دهنده يك كنفراسيون ميان كشورهاي آزاد شده آمريكا جنوبي است كه زيربناي تاسيس سازمان كشورهاي آمريكايي را بنيان نهاد.

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: از اتحاديه پان آمريكن تا "سازمان كشورهاي آمريكايي"خبرگزاري فارس: سياست همبستگي قاره‌اي در آمريكا، مديون سيمون بوليوار، سياست‌مدار معروف آمريكاي جنوبي و تشكيل دهنده يك كنفراسيون ميان كشورهاي آزاد شده آمريكا جنوبي است كه زيربناي تاسيس سازمان كشورهاي آمريكايي را بنيان نهاد.
خبرگزاري فارس: سياست همبستگي قاره‌اي در آمريكا، مديون سيمون بوليوار، سياست‌مدار معروف آمريكاي جنوبي و تشكيل دهنده يك كنفراسيون ميان كشورهاي آزاد شده آمريكا جنوبي است كه زيربناي تاسيس سازمان كشورهاي آمريكايي را بنيان نهاد.

به گزارش خبرنگار فارس از منطقه آمريكاي لاتين، قاره آمريكا و تاريخ پيدايش سازمان فعلي دولت‌هاي آمريكايي به اغاز قرن نوزدهم و به معاهده اتحاد كه "سيمون بوليوار" در 1826 به كنگره "پانام" پيشنهاد داد، معطوف مي شود.

"پان آمريكانيسم" يا سياست همبستگي قاره اي در آمريكا، مديون بوليوار، سياستمدار معروف آمريكاي جنوبي و تشكيل دهنده يك كنفراسيون ميان كشورهاي آزاد شده آمريكا جنوبي است. مساعي وي براي تحقق همبستگي قاره اي، علاوه بر اقدامات سياسي، به اقداماتي براي نهادينه كردن اين همبستگي نيز منحصر بوده است.

در اين كار سهم سيمون بوليوار كه در آن زمان در راس دولت كلمبياي بزرگ كه شامل اكوادور، پاناما، كلمبيا و نزوئلاي امروزي است، از همه بيشتر بود.

گرچه كنگره پاناما سال 1826، به سبب مخالفت انگلستان كه نگران تسلط ايالات متحده آمريكا بر اتحاديه آمريكا بود و نيز عدم مشاركت برخي از كشورها مانند آرژانتين و برزيل در اثر فشار سياسي بريتانيا، برپا نگرديد و با شكست مواجه شد و ايالات متحده نيز به علت تاخير نمايندگانش در رسيدن به پاناما نتوانست در اين كنگره شركت جويد، ليكن حاصل اين گردهمايي، امضاي معاهده اي در نوزدهم ژوئن سال 1862 بود كه مي توان آن را مقدمه اي براي تاسيس جامعه ملل و مبنايي براي يك سازمان بين المللي بزرگ محسوب نمود.

به دنبال اين كنگره، چندين كنفرانس ديگر نيز تشكيل شد تا سرانجام به ابتكار ايالات متحده آمريكا، در نخستين كنفرانس كشورهاي آمريكايي كه از 2 اكتبر 1889 تا 14 اوريل 1890 به طول انجاميد، نمايندگان كشورهاي قاره آمريكا در واشنگتن گردهم هم آمدند و شالوده سازمان "اتحاديه پان آمريكن" را بنا نهادند.

از آن پس، هر چند سال يك بار اين كنفرانس در يكي از كشورهاي آمريكا تشكيل گرديد كه آخرين انها، 28 مارس 1954 در كاراكاس برپا شد.

اولين گردهمايي جمهوري‌هاي آمريكاي لاتين و ايالات متحده در سال 1889 به تشكيل يك دفتر در واشنگتن منجر شد كه چندان انسجامي نداشت و فعاليت آن محدود بود و فقط مسووليت برقراري ارتباط ميان دولت‌ها را برعهده داشت و وظيفه آن جمع آوري و توزيع اطلاعات درباره تجارت، توليدات، مقررات و نظام‌هاي گمركي كشورهاي عضو بود.

اتحاديه كشورهاي آمريكايي به تدريج سازمان يافت و طي كنفرانس‌هاي متعددي شكل گرفت. در دومين كنفرانس كه به سال 1901 در مكزيك تشكيل شد، دفتر اتحاديه، جنبه بين المللي يافت و به نام «دفتر بين المللي جمهوري‌هاي آمريكايي» تغيير نام يافت و مديريت آن تحت نظر شورايي مركب از نمايندگان ديپلماتيك كشورهاي آمريكايي در واشنگتن قرار گرفت.

كنفرانس سوم به سال 1906 در ريودوژانيرو برگزار شد. به موجب آن، حدود صلاحيت‌هاي دفتر افزوده شد و به «كميسيون دائمي كنفرانس‌هاي بين كشورهاي آمريكايي» تبديل شد و به عنوان دبيرخانه، ماموريت تهيه برنامه ها و جلسات كنفرانس را به عهده گرفت.

در كنفرانس چهارم كه سال 1910 در بوئنوس آيرس بر پا شد، نام اين ارگان به «اتحاديه پان آمريكن» موسوم گرديد.

پنجمين كنفرانس پس از جنگ جهاني اول در سال 1923 در سانتياگوي شيلي برگزار شد و تصميماتي بدين ترتيب اتخاذ گرديد:

- اولا اداره دبيرخانه كه تا آن زمان بر عهده رياست انحصاري ايالات متحده آمريكا بود، از آن پس انتخابي شد؛

- ثانيا به منظور فيصله مسالمت آميز اختلافات، به طرح معاهده "گوندرا" پرداخت تا مناقشات نظامي بين جمهوري‌ها مشتعل نگردد؛

- ثالثا شوراي مديريت اتحاديه كشورهاي آمريكايي كه تا آن زمان از نمايندگان سياسي مقيم واشنگتن تشكيل شده بود، استقلال يافت؛ بدين ترتيب كه اگر در گذشته كشوري رابطه ديپلماتيك خود را با واشنگتن قطع مي كرد، ديگر نمي توانست نماينده اي در شوراي مديريت اتحاديه كشورهاي آمريكايي داشته باشد، اما كنفرانس سال 1923 اين قاعده را مصوب نمود كه نماينده يك كشور آمريكايي در شوراي مديريت، اصولا همان نماينده ديپلماتيك مقيم واشنگتن است. با وجود اين، هر عضوي كه نماينده‎اي ديپلماتيك در مقر واشنگتن نداشته باشد، مي‏تواند نماينده اي ويژه در واشنگتن انتخاب نمايد.

- همچنين مقرر شد كه رياست شوراي مديريت كه تاكنون به عهده وزير امور خارجه آمريكا بود، به انتخاب اعضاي شوراي مديريت، به شخص ديگري تفويض شود.

ششمين كنفرانس كشورهاي آمريكايي سال 1928 در هاوانا تشكيل شد كه در زمره مهمترين كنفرانس كشورهاي آمريكايي به شمار آمد. در اين گردهمايي موافقت شد كه نمايندگي هر كشور در شوراي مديريت ديگر در صلاحيت سفراي آنها نباشد، بلكه نمايندگاني دائمي به همين مقصود تعيين گردند.

در اين كنفرانس معاهده اي كه به منزله اساسنامه واقعي اتحاديه بود، به امضا رسيد؛ ولي چون به تصويب تمامي اعضا نرسيد، هرگز به مرحله اجرا در نيامد.

هفتمين كنفرانس سال 1923 در مونته ويدئو تشكيل و طي آن معاهدات مختلف در مورد تدوين وظايف و تكاليف دولت‌ها بررسي و تصويب شد.

هشتمين و آخرين كنفرانس قبل از جنگ جهاني دوم به سال 1938 در ليما برپا شد و چندين بيانيه، قطعنامه و توصيه نامه در آن به تصويب رسيد كه همگي، پيش بيني مجمعي از وزراي امور خارجه جمهوري‌هاي آمريكايي بود كه ارگاني نو به نام كنفرانس مشورتي وزراي امور خارجه را به دنبال داشت.

كنفرانس‌هاي مذكور، فاقد الزامات حقوقي بود و مسائل سياسي نيز در آن كمتر حل و فصل مي شد. تصميمات سازمان فقط به شكل قطعنامه در اجلاسيه كنفرانس‌ها تصويب مي گرديد و به صورت عهدنامه انعقاد نمي يافت، زيرا اين امر، مستلزم تصويب مجالس قانون گذاري دولت‌هاي عضو بود كه تحقق پيدا نمي كرد. آنچه بيش از همه بررسي شد، مسائل اقتصادي، اجتماعي و گاهي حقوقي بود. مسائل اخير هم در ارتباط با روابط بين المللي قرار داشت و هيچ گاه اختلافات مربوط به كشورهاي عضو در آن مطرح نمي گرديد.

نهمين كنفرانس، پس از تصويب منشور سازمان كشورهاي آمريكايي (منشور بوگوتا)، سال 1948 در بوگوتا تشكيل شد كه اهميت بسياري داشت و مهمتر از همه تغيير نام اتحاديه پان آمريكن به «سازمان كشورهاي آمريكايي» بود.

به موجب آن، اتحاديه كشورهاي آمريكايي به صورت ركن دائم و دبيرخانه سازمان درآمد. منشور بوگوتا، بدون آن كه خطوط اصلي اركان پيشين اتحاديه كشورهاي آمريكايي را تغيير دهد، آن را تكميل كرد و اركان جديدي بر آن افزود.

انتهاي پيام/ت.ص

سه|ا|شنبه|ا|9|ا|اسفند|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 147]