محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829149705
صحنه هایی ماندگار از آل پاچینو
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > بادی، نزهت - جادوی محبوبیت پاچینو بیش از هر چیزی از همین بازیگوشی ها و دیوانه بازی هایش برمی آید که هنوز در این سن و سال دنبال ماجراجویی و تجربه های نامتعارف است. دوشنبه 25 آوریل سالروز تولد آل پاچینوست که یکی از محبوب ترین شمایل های بازیگری در سینما محسوب می شود. بنابراین فکر کردم بهترین کار این است که با مروری بر صحنه های ماندگار از بازی های او ضیافتی را برای خود و طرفداران پاچینو ترتیب دهم تا به این شکل تولد او را جشن بگیریم.همه کسانی که "پدرخوانده" ها را دیده اند، می دانند که شاه نقش پاچینو را باید در شخصیت مایکل کورلئونه دید که از جایگاه اسطوره ای در سینما برخوردار است. صحنه برگزیده ام از مجموعه پدرخوانده ها همان سکانس تلخی است که پاچینو در "پدرخوانده2" در صندلی خود فرو رفته و با نگاهی سرد و بی حالت به دریاچه ای خیره شده است که آرام آرام برادرش را در خود غرق می کند.معلوم نیست پاچینو در آن لحظات غم انگیز به چه چیزی فکر می کند که ما ناخواسته به درون دنیای تاریک و خشنی پرت می شویم که آن جوان خوش‌چهره و عاشق را به بزرگ ترین خلافکار تبدیل کرد و حالا بیشتر از آن که او را یک جنایتکار بی رحم ببینیم، مرد تنها و سرخورده‌ای می دانیم که قدرت لعنتی، او را از درون ویران کرده است. بعد از نقش افسانه ای دون کورلئونه در پدرخوانده ها هیچ کس فکرش را نمی کرد که یک تبهکار دیگر بتواند به چنین جایگاه محبوبی در میان سینمادوستان دست یابد اما این اتفاق با جادوی آل پاچینو در فیلم "صورت زخمی" اتفاق افتاد. عمرا بتوانید آن نگاه خیره و ثابت پاچینو در این فیلم را فراموش کنید، طوری که آدم احساس می کند دیگر قرار نیست به دنیای ما بازگردد و بعد یکدفعه می بینیم همه آن کندی و رخوت به شور و خشونتی در حال انفجار تبدیل می شود. واقعا چه کسی را جز پاچینو سراغ دارید که بتواند با چنین تغییر حالتهای ناگهانی اش ما را غافلگیر کند.حالا دیگر صحنه عصیان پاچینو در رستوران به یکی از منابع قابل ارجاع در فیلمهای دیگر تبدیل شده است. فقط لازم است کسی کت و شلوار سفید و بلوز قرمز یقه باز بپوشد تا همه به یاد تونی مونتانا بیفتند که در رستوران داد زد "شما به آدمهایی مثل من احتیاج دارید تا اون را نشان بدهید و بگویید اون آدم بده است". همان جایی که تبهکار تنهای ما فهمید که بعد از آن همه تلاش دیوانه وار برای تصاحب قدرت هنوز نتوانسته قلب زن محبوبش را به دست بیاورد.بعید می دانم کسی بازی فوق العاده پاچینو در فیلم "بعد از ظهر سگی" را دوست نداشته و از این که یک جوان آس و پاس می‌تواند چنین نمایش هیجان‌انگیزی ترتیب دهد و رسانه‌ها و پلیس‌ها را دست بیندازد، لذت نبرده باشد. مخصوصا صحنه ای که سانی فریادزنان از بانک بیرون می آید و رو به مردم می گوید: «اتیکا، اتیکا» و همه او را تشویق می کنند و با او هم صدا می شوند. پاچینو در این فیلم چنان روی مرز خودداری و پرخاشگری بازی می کند و در لحظات شدید عاطفی نوعی حس غریزی و خودجوش درواکنش هایش دیده می شود که به خشم و اعتراضش جنبه های رمانتیکی می بخشد.نمی دانم شما هم جزو کسانی هستید که عکس سرپیکو را بر دیوار اتاقتان بزنید. حتما قبول دارید که پاچینو با آن ریش و موی بلند، کلاه های مسخره و لباسهای عجیب بیشتر به یک هیپی عاصی و خیابانگرد می ماند تا یک پلیس اخلاق‌گرا و متعهد که در راه مبارزه برای حفظ فردیتش، به خود و عشقش نیز رحم نمی کند. فقط کسی مثل پاچینو می تواند میل به خودویرانگری نهفته در شخصیت سرپیکو را به ما منتقل کند. او طوری حس تهاجم و شورشگری اش را با ترس و گریز در بازی اش می آمیزد که ما درنهایت هم سر درنمی آوریم که او از این تنهایی ترسناک لذت می برد یا رنج می کشد. صحنه مورد علاقه من جایی است که پاچینو که دستش لای در مانده، از شدت درد فریاد می زند و کمک می خواهد و همکاران پلیس لعنتی اش که آن طرف تر ایستاده اند، فقط نگاهش می کنند و به کمکش نمی روند و بعد یک گلوله درست وسط صورت آل پاچینو می خورد و این عاقبت سرسختی های مردی است که از نظر دیگران زیادی تک رو و تسلیم ناپذیر به نظر می رسد.دو تا از بهترین بازی های پاچینو را باید در فیلمهای کارگردان محبوبمان مایکل مان ببینید. بازی پاچینو در "مخمصه" حالتی تهاجمی دارد که به قول مایکل مان "مثل یک پلنگ بیقرار است که به دنبال شکار می گردد" و چه چیزی بهتر از اینکه یک سارق کهنه کار که رابرت دنیرو نقشش را بازی می کند، شکار او باشد. همه ما بارها به تماشای صحنه ملاقات دو غول بازیگری سینما در این فیلم نشسته ایم، جایی که دنیرو و پاچینو در قالب دو دوست / دو دشمن مقابل هم می نشینند و راجع به گذشته غریب و زندگی خصوصی خود حرف می زنند و درنهایت ما احساس می کنیم این پلیس و سارق به یک اندازه درستکار و خطرناک هستند.اما اگر دوست دارید باز هم پاچینو را در قاب بندی های فوق العاده مایکل مان ببینید "افشاگر" را تماشا کنید تا بازی سحرانگیز پاچینو در آن نماهای اسلوموشن و یا کلوزآپهای چهره اش در قاب خالی هوش از سرتان بپراند. پاچینو در این فیلم چنان حس غافلگیر شدن از رودست خوردن هایش را در چهره نشان می دهد که انگار از داستان فیلم خبر نداشته و نمی دانسته قرار است با چه تنهایی بزرگی روبرو شود.من در این فیلم آن سکانسی را دوست دارم که پاچینو و راسل کرو تلفنی با هم درباره کمبود قهرمان در دنیا حرف می زنند و وقتی گفتگویشان تمام می شود پاچینو را چون نقطه کوچکی در زمینه ای از دریای سبز و آسمان آبی می بینیم که در دل آب فرو رفته است و بعد خدا را شکر می کنیم که این دو مرد تک افتاده شانس این را داشتند که یکدیگر را در این اجتماع محافظه کار و بی خاصیت پیدا کنند.اما اگر می‌خواهید سر دربیاورید که پاچینو چگونه با آن چشم‌های نافذ و جست‌وجوگرش بازی‌های چندگانه و پیچیده ارایه می دهد، فیلم بی خوابی را دوباره ببینید. او در این فیلم طوری رفتار می کند که انگار می تواند حرکتهای قاتل در این بازی هولناک را پیش بینی کند و از حریفش جلو بزند اما فقط خدا می داند که پشت آن خویشتن داری و خونسردی کاراگاه ویل دورمر چه حس ناتوانی، ترس و گناهی نهفته است. جایی که پاچینو یقه رابین ویلیامز را می گیرد و او را به کشتن تهدید می کند، در چشمهایش حسی از نفرت و بیزاری موج می زند که او را از قاتل هم خطرناک تر نشان می دهد و به یادمان می آورد که فاصله میان گناه و معصومیت چقدر ناچیز است.صحنه های به یاد ماندنی از آل پاچینو بیش از چیزی است که من در این یادداشت به آن پرداختم اما چون مجال بیشتری نبود، سعی کردم با اشاره به محبوب ترین فیلمهایش خاطرات خوبی را که از او داریم زنده کنم. از وقتی که عکسهایش با آن سر و وضع عجیب در فیلم جدیدش را دیده ام، بیشترعاشقش شده ام. فکرش را بکنید، بازیگری در این سن و سال هنوز دنبال ماجراجویی و تجربه های نامتعارف است. جادوی محبوبیت پاچینو بیش از هر چیزی از همین بازیگوشی ها و دیوانه بازی هایش برمی آید. خدا کند فیلمش هم به همان خوبی باشد که انتظارش را داریم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 283]
-
گوناگون
پربازدیدترینها