واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: به گزارش ايرنا، امام نهم، تنها فرزند حضرت رضا(ع) بود و بدين جهت آن حضرت را ابن الرضا مي گفتند، و فرزندان برومندشان نيز بدين نام مفتخر بودند؛ سلسله سادات رضوي و تقوي نسبشان به آن حضرت مي رسد. امام جواد داراي كنيه اي هم نام با امام باقر (ع) بود، كه او هم كنيه ابو جعفر داشت،به همين علت به او را ابوجعفرثاني ذكر ميكردند،همچنين القابي مانند جواد، قانع، نجيب و تقي به ايشان دادند. امام جواد پنج ساله بودند كه پدرشان از مدينه به ايران آورده شدند و بيش از هفت سال نداشتند كه در ماه صفر سال 203 هجري حضرت امام رضا(ع) را شهيد كردند و مقام امامت از طرف خدا به ايشان واگذار گرديد. كتاب هاي تاريخي، به زندگاني پيشوايان معصوم شيعه و گوشه و كناري از آن جلوه هاي ولايت اشاره كرده اند و اهل تحقيق در جريان آن قرار داده اند كه در مورد ابوجعفر امام جواد(ع) آمده است ايشان در وقت امامتش تنها هفت ساله بودند و شيعه به محضر مقدس او مي شتافند و از چشمه فياض و گواراي علومش سيراب مي شدند و همانگونه كه از پيشگاه آباء و اجداد آن حضرت بهره منده مي گرديدند. خردسالي امام جواد(ع) مانع از آن نبود كه مردم از عمق معلومات و اطلاعات آن حضرت بهره منده گردند زيرا در امامت و رهبري الهي ميان فرد هفت ساله و هفتاد ساله تا وقتي كه منابع اين امامت از سوي خدا دانا مستمد و مستفيض است تفاوتي وجود ندارد. چنان كه درمساله نبوت نيز خردسالي و يا سالخوردگي تفاوتي را به هم نمي رساند، عيسي (ع) در حالي كه در گهواره به سر مي برد با مردم به گفتگو نشست و يحيي درحالي كه كودكي بيش نبود كتاب آسماني را دريافت كرد و خداوند حكم و داوري در خصومات را در همين دوران كودكي به او اعطاء فرمود. در اين باره طبرسي مي گويد: آن حضرت در روزگار خويش با وجود سن و سال اندك خويش، به مرحله اي از فضل و دانش و حكمت و آداب دست يافت كه هيچ يك از بزرگان و معمران را با ايشان برابري نبود. رفتار و كردار و روحيات شايسته امام نهم، حضرت جوادالائمه همه جا سرمشق دوستداران و شيفتگان بود ،آنها كه گام به گام امام را همراهي مي كردند و از محضر پرفيضش درس هاي علم و اخلاق و ايمان مي آموختند. ايشان بسيار پارسا و پرهيزكار داراي جود و بخشش بودند و به همين جهت آن حضرت را جواد ناميدند، محجوب،حليم، بردبار، عفيف و باحيا بودند. نام جواد يادآور جود و بخشش و احسان پروردگار متعال است كه در وجود مقدس حضرت امام محمدتقي(ع) تجسم يافته بود، ايشان در كمك رساني به محرومان و درماندگان نهايت تلاش خود را به عمل مي آورد و تا حد امكان به آنان كمك مي كردند. از ديگر خصوصيات ايشان كمك رساني به ديگران بود؛ ايشان اعمال نيك و آثار خدمت به ديگران را براي نيكوكاران مفيدتر از افراد نيازمند مي دانستند. در تاريخ ذكر شده است: امام جواد شاگردان بسياري داشتند ولي از زمان ايشان تا امام عسكري(ع)به دليل فشارهاي سياسي و كنترل شديد فعاليت آنان از طرف دربار خلافت، شعاع فعاليت آنان بسيار محدود بود و از ايننظر تعداد راويان و پرورش يافتگان مكتب آنان نسبتبه زمان حضرت صادق(ع) كاهش بسيار چشمگيري را نشان ميدهد. تعداد راويان و اصحاب حضرت جواد(ع)قريب 110 بودهاند و جمعا 250 حديث از آن حضرت نقل شده است زيرا از يك سو، آن حضرت شديدا تحت مراقبت و كنترل سياسي بود و از طرف ديگر، ايشان در سن بيست و پنجسالگي به شهادت رسيدند. در اسناد تاريخي نقل شده است:حاكم زمانش علماء و دانشمندان را براي محاجه و مناظره با امام جواد(ع) فراهم مي آورد به اين اميد كه لغزش و اشتباهي از آن حضرت سرزند و آنرا دستاويزي براي خرده گيري از او قرار داده و يا مقام و منزلتش را از ديدگاه مردم فروهشته سازد. در سال 211 هجري به دستور مامون خليفه عباسي حضرت را از مدينه به شهر بغداد آوردند كه اين شهر در آن روزگار پايتخت مامون شده بود، در اين سال دختر مامون ام الفضل را به عقد حضرت كه حدود 17 سال داشتند درآوردند. در سال 213 هجري قمري امام از بغداد راهي مدينه شدند و درآنجا نيز برنامه هاي امامت را به دنبال مي كردند، درماه رجب سال 218 مامون از دنيا رفت و برادرش معتصم سومين پسرهارون ارشد خلافت را به چنگ آورد و او هشتمين خليفه عباسي بود. سرانجام امام جواد(ع)در آخر ماه ذيقعده سال 220 هجري به وسيله توطئه خائنانه خليفه و وابستگانش به دست همسرش ام الفضل با زهر مسموم و به شهادت رسيد و بدن پاك و مطهر او در كاظمين در كنار جدبزرگوارش حضرت امام موسي بن جعفر(ع) به خاك سپردند.ك/4 /7406/ 550/
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 154]