نقد يك تصميم!

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: نقد يك تصميم!
پژمان كريمي
برخلاف ادعاها و هياهوهاي فراوان برخي از مدعيان جريان شبه روشنفكري، اساساً در هيچ كجاي دنيا، «هنر» و «هنرورزي» فارغ از «خط قرمز» تلقي نمي شود؛ در هيچ كجاي دنيا!
خط قرمز في نفسه قابل مذمت نيست بلكه تعيين و تعين آن يك ضرورت عقلاني است.
خط قرمز هنگامي نكوهيده است كه از بطن تمنيات نفساني و كژسليقگي و ناظر بر حق نداشته افراد و گروه ها و... برخاسته باشد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي و استقرار نظام جمهوري اسلامي، به شكلي كاملاً طبيعي، عرصه سينما ايران نيز دستخوش دگرگوني شد.
دو عنصر «سكس و خشونت» رخت بر بست و تلاش گرديد كه سينماي ايران بر پايه آموزه ها و آداب اسلامي جان گيرد و ادامه حيات دهد.
به عبارتي خط قرمزهاي سينماي ما، همانا فرمان هاي الهي است كه براي فراهم شدن مجال ارائه و اجراي اين فرمان هاي ارجمند در ساحت جامعه ايراني، نهضت انقلاب اسلامي شكل گرفت و به پاگيري نظام ديني انجاميد.
از اين رو چه 32سال پيش و چه هم اينك توقع عاقلانه از سينماي ايران احترام به خط قرمزهاي ديني است كه متضمن سلامت جامعه ديني مان ارزيابي مي شود. پس جاي شگفتي نيست كه تخطي از اين خط قرمزها از طرف كارگزاران حكومتي و اعضاي جامعه، تاب آورده نشود و با برخورد قانوني همراه گردد.
به رغم روشني آموزه ها و آداب اسلامي، با وجود ساده بودن درك اين نكته بديهي كه؛ سياه نمايي از جامعه، توهين و افترا به عناصر و مجموعه ها، تخطئه فرهنگ ملي و ديني و... به معناي زيرپا گذاشتن خط قرمزهاي عقلاني و الهي است، متأسفانه سينماگراني بوده و هستند كه بي اعتنا به ارزشها، فيلم مي سازند. حال بايد پرسيد: آيا توقيف فيلم هاي سينماگران ياد شده ، طبيعي و غيرقابل پيش بيني تلقي مي شود؟ مطمئناً خير!
فيلمي كه در آن آموزه ها و آداب اسلامي هدف يورش و توهين جاهلانه قرار مي گيرد، جامعه روبه رشد ما، سياه و عقب مانده توصيف مي شود، دينداران، مرتجع و رياكار معرفي مي گردند، آيا سزاوار نمايش در جامعه اسلامي است؟ آيا فراواني توليد و نمايش آزادانه چنين آثاري، قبح ارزشها را نمي شكند، بدبيني را رواج نمي دهد؟
آيا توليد انبوه و نمايش آسان چنين فيلم هايي، جفا به حقيقت موجود و واقعيت عناصر ديندار، خدوم و در مجموع مردم خوب ايران ارزيابي نمي شود؟
فيلمي مانند «صدسال به اين سالها» كه ايران پيش از انقلاب را كه ايران مستعمره آمريكا و صهيونيسم بود، در چنگال استعمارگر بهائيان قرار داشت و در فساد دست و پا مي زد، شاد و سرزنده توصيف مي كند، مي توان حرمت گذاشت و مجال نمايش داد؟ آيا اين فيلم و امثال آن را كه ايران پس از انقلاب را- ايراني كه از افتخار مقاومت قامت راست كرده و با وجود دشمني هاي رذيلانه دولتهاي كوچك و بزرگ، در قله هاي پيشرفت علمي و صنعتي و... ايستاده است- عقب مانده و ناشاد تصوير كرده، مي توان مجال نمايش داد؟
آيا مي توان به دروغ احترام گذاشت و به تهمت زني رسميت حكومتي بخشيد؟
بازهم مطمئناً، خير!
چندي پيش وزير محترم فرهنگ و ارشاد اسلامي اعلام كرد كه از اين پس فيلم توقيفي وجود ندارد و فيلم هاي مسئله دار، مجال اكران محدود مي يابند.
رفع توقيف و اكران محدود يا نامحدود فيلم هاي مسئله دار بي شك به مصلحت نيست. زيرا
-همان طور كه عرض گرديد- اكران فيلم مسئله دار در فضاي جمهوري اسلامي،يعني، احترام گذاشتن و رسميت دادن به فيلمي كه به قانون پايبند نيست، خط قرمزها را نقض كرده، آموزه ها و آداب اسلامي را بي اعتنايي نموده، دروغ و تهمت را اشاعه داده است.
اكران محدود يك اثر سرتاپا دروغ چه معنايي دارد؟ اصلاً چرا بايد براي شكستن خط قرمزها فضا ايجاد كنيم؟
فيلم سازي كه فهم و عرضه كار سالم ندارد، به درد جامعه ايراني و ديني نمي خورد. چنين فردي صلاحيت تنفس در فضاي فرهنگ كشورمان را ندارد. در جامعه ديني بي شك هر شهروندي چه هنرمند و چه غيرهنرمند، آزاد است ديدگاه خود را بيان كند. اما ديدگاه، اما نقد و اما تحليل، با ناسزاگويي، با دروغ گويي، با تهمت زني، با كتمان حقيقت و نفي غيرمستدل واقعيت متفاوت است.
ما نبايد نگران هياهوي چند فيلم ساز در كشورمان باشيم كه به دليل نداشتن مجوز پايمالي خط قرمزها، از نبود آزادي در كشورمان گله مي كنند و جالب اينكه گله خود را به نزد بيگانگان مي برند. همان بيگانگاني كه اگر خط قرمز كشورشان مانند «هولوكاست» زيرپا گذاشته شود، از هيچ جنايتي فروگذار نمي كنند. همان بيگانگاني كه فيلم ساز دانماركي فون ترير را صرف انتقاد از صهيونيسم، هدف ناسزاگويي قرار دادند و حكم به اخراج او از جشنواره كن صادر كردند.
همان بيگانگاني كه «ديه دونه» هنرمند مسلمان فرانسوي را به دليل مسلمان بودن و حمايت از «فلسطين» به كنج انزوا رانده اند. همان بيگانگاني كه در محافل به اصطلاح هنري شان يك فيلم از يك فيلم ساز متعهد مسلمان، جايي براي اعتنا و جوايز رنگارنگ ندارد!
هم اينك كه برخي از فيلم سازان داخلي، مي دانند اگر فيلمي بي اعتنا به خط قرمزها بسازند، ممكن است اثرشان با توقيف مواجه شود، شاهد ساخته شدن انواع فيلم هاي مسئله دار مانند «طهران-تهران» و «سوت پايان» و... هستيم. اگر اكران محدود جايگزين توقيف شود، چه خواهد شد؟!

شنبه|ا|8|ا|بهمن|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 247]