فقر و فحشا، رهاورد آشوب سياسي در اوگاندا

واضح آرشیو وب فارسی:دنياي اقتصاد: فقر و فحشا، رهاورد آشوب سياسي در اوگاندا
گروه ترجمه، مهديس اميري؛ رز همسر سوم يك فروشنده تنباكو است. او و همسرش مايكل ابيگ در حومه شهر كاتين در شمال شرق اوگاندا زندگي مي كنند. مانند بسياري از زناني كه فرزندان بيمار دارند، رز نيز در آلونك محل زندگي شان را به روي پسرش راجر قفل مي كند تا بتواند براي كار به سر زمين برود. او ناچار است پول دربياورد تا براي پسر مريضش چاي و شكر بخرد. اينها تنها چيزهايي هستند كه راجر بيمار هنوز ميلي به خوردن آنها دارد. هنگام بازگشت از كار او نگاهي خسته و نگران دارد، درست به اندازه تمام والديني كه ناچارند فرزندان شان را در خانه تنها بگذارند. در بازگشت راجر را كه در لباسي آبي رنگ فرو رفته در آغوش مي گيرد. كودك سري دارد كه براي بدن نحيفش بسيار بزرگ به نظر مي رسد و با چشم هايي نيمه باز، بي قرار به مادرش نگاه مي كند. چند دقيقه بعد كودك دچار حمله مي شود. عضلات بدنش منقبض مي شوند و صداي خفه يي از گلويش به گوش مي رسد. مادرش او را در آغوش مي فشارد... و پس از چند ثانيه او به حالت اوليه برمي گردد.

زندگي در كاتين چنان دشوار است كه تعداد كمي از خانواده ها قدرت پرستاري و سرويس دهي به يك عضو غيرفعال را دارند. اما عدم وجود بهداشت و خدمات درماني، آسيب هاي ناشي از جنگ و كمبود امكانات هنگام زايمان باعث شده تعداد افراد دچار ناتواني هاي جسمي و ذهني در اوگاندا به نحو باورنكردني بالا باشد. شايد بتوان گفت از هر 10 اوگاندايي، يك نفر دچار معلوليت جسمي است. اين يعني حدوداً 4/2 ميليون نفر معلول در اوگاندا وجود دارد و تمام امكانات مختصري كه وجود دارد نيز به محدوده شهري ختم مي شود. در كاتين انجمن آفريقايي پزشكي و تحقيقات با حمايت روزنامه انگليسي گاردين در حال جمع آوري بودجه براي افزايش ميزان بهداشت و خدمات درماني و كاهش ميزان ريسك معلوليت است. رز مي گويد؛ «من ناچارم در را به روي پسرم در خانه قفل كنم تا بتوانم از خانه خارج شوم و پولي دربياورم و براي او غذا تهيه كنم.» رز هيچ منبع درآمد ثابتي ندارد؛ «امروز مقداري زمين كندم اما زني كه از من خواسته بود در زمينش بيل بزنم، گفت بعداً حساب مرا تسويه مي كند.»

اما مشكل تنها فقر مفرط نيست. مانند بسياري از زنان ديگر در كاتين، او نيز نمي تواند حقوق خود را از مقاماتي كه وظيفه تامين آن را دارند طلب كند. يكي از اهداف اصلي انجمن آفريقايي مزبور، «آمرف»، تهيه دارو براي افرادي است كه نياز به آن دارند؛ مردمي كه بيش از هر چيز بايد بياموزند از صداي خود براي فرياد زدن و طلب حقوق اجتماعي اوليه شان استفاده كنند.

اگر بتوان گفت تنها يك چيز در دنيا از نگهداري كردن از يك معلول دشوارتر است، آن قطعاً خود مفهوم «معلول بودن» براي كسي است كه به آن دچار است؛ افرادي مانند لوسي كه هرگز به مدرسه فرستاده نشدند، يا به اين دليل كه اين كار بيش از حد دشوار و پردردسر بود يا به اين دليل كه والدينش گمان مي كردند او ارزش آن را ندارد. او اندوهگين مي گويد؛ هيچ كس براي دختري كه نتواند كار كند پولي به خانواده او نخواهد پرداخت.

البته لوسي به نسبت خوش شانس بوده است زيرا خانواده اش تكه يي زمين و آلونكي كه بتواند در آن زندگي كند در اختيارش گذاشته اند. مادر او نيز كه از معلوليت شديد رنج مي برد توسط كليسا مراقبت مي شود اما دولت به رغم تمام هياهو ها در حمايت از اين افراد غايب است.

در روستاي ديگري در چند مايلي كاتين، دومينيك دكوا و همسرش دبورا زندگي نااميدانه يي را از سر مي گذرانند. آنها در آلونكي مخروبه زندگي مي كنند كه اگر در آن چشم بگردانيد بدن نحيف مردي جوان را مي توانيد ببينيد كه گويي در خوابي عميق فرو رفته است. ساموئل در دو سالگي بر اثر ابتلا به مالاريا دچار تشنج شد و از آن پس مدام دچار حمله مي شود. آن هنگام سال 1987 بود، زماني كه در اوگاندا يووري موسونتي، حكومت ميلتون اوبوت را برانداخت و پس از آن در جنوب و شمال كشور با فروپاشي حكومت قديمي چنان بي قانوني در گرفت كه تمامي ساختارهاي بهداشتي درماني كشور در كنار بسياري از ساختار هاي ديگر نابود شد.

هنگامي كه در دهه90 دوران صلح شروع شد به والدين ساموئل مقداري دارو داده شد و به آنها گفته شد كار ديگري نمي شود براي پسرشان كرد. دومينيك پدر ساموئل مي گويد؛ «مردم مي گفتند شيطان روح او را تسخير كرده است. ما نزد سه شفادهنده محلي هم رفتيم، اما هيچ فايده يي نداشت. حالا مي دانيم او دچار صرع شده است و اينكه دارويي براي كنترل اين حالت وجود ندارد.» خانواده ساموئل هنگامي كه با پيشنهاد كمك از طرف مددكاران مواجه شدند بارقه يي از اميد در چشمان شان درخشيد اما هنگامي كه مشخص شد او سه تا چهار حمله عصبي را در روز از سر مي گذراند به خانواده او گفته شد او بيمارتر از آن است كه اميدي به بهبودش باشد. به تدريج حمله هاي صرعي او شديد تر و شديد تر شدند تا آنجا كه از مادرش ديگر براي آرام كردن او كاري برنمي آمد، در نتيجه پدرش به جاي كار در مزرعه ناچار است در خانه بماند و به نگهداري از او بپردازد. تمامي منابع مالي محدود خانواده وقف نگهداري از او مي شود به اين اميد كه شايد روزي بهبود پيدا كند...

منبع؛ اينديپندنت
يکشنبه 29 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: دنياي اقتصاد]

[مشاهده در: www.donya-e-eqtesad.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 203]