واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: امام موسي صدر 10 سال از زمان خود جلوتر بود خبرگزاري فارس: شهيد چمران درباره امام موسي صدر ميگفت «امام موسي صدر شخصيتي است كه 10 سال از زمان خود جلوتر بود، حوادث و مشكلات را شناسايي ميكرد و در پي علاج و پيشگيري برميآمد». به گزارش خبرنگار ايثار و شهادت باشگاه خبري فارس «توانا»، در سال 1932 نظام طايفگي در كشور لبنان به وسيله فرانسويها به اجرا در آمد كه بر اساس سرشماري ساختگي شيعه 20 درصد، اهل سنت 30 درصد و مسيحيان 50 درصد ساختار جمعيتي جامعه را تشكيل ميدادند؛ بر اين اساس، مسيحيان ماروني در اكثريت بودند و پستهاي كليدي مانند رياست جمهوري، وزارت دفاع و رياست بانك مركزي به آنها تعلق ميگرفت. بعد از جنگ جهاني دوم، لبنان استقلال خود را به دست آورد و مطابق عرف مورد قبول، رياست جمهوري به مسيحيان، نخست وزيري به اهل تسنن و رياست مجلس به شيعيان سپرده شد البته به دليل اهميت سياسي و جغرافيايي خاص، قدرتهاي بزرگ و كشورهاي عربي همواره در طول زمان به لبنان چشم طمع داشتند. با تمام اين احوال ورود به ساختار حكومتي چندان سهل و ممكن نبود؛ در زمان ورود امام موسي صدر به لبنان اين كشور جولانگاه 70 حزب چپي و راستي بود كه اكثر آنها به قدرتهاي بيگانه وابسته بودند. * امام موسي صدر به دعوت سيد شرفالدين راهي لبنان شد سيد شرفالدين كه يكي از مراجع شيعيان در لبنان بود و سابقه مقاومت ضد فرانسوي را در كارنامه خود داشت، از امام موسي صدر خواست تا به لبنان بيايد و نهادي را براي شيعيان تأسيس كرده و به وضعيت نابسامان آنها رسيدگي كند. امام موسي صدر پس از ورود به لبنان، شهر صور را براي اقامت و ايفاي نقش بزرگ خود برگزيد؛ او با مطالعه دقيق اوضاع به خوبي دريافت كه ريشه اصلي همه گرفتاريها، فقر فرهنگي و اقتصادي شيعيان لبنان است به همين دليل امام موسي صدر مدرسه صنعتي جبل عامل را در شهر صور بنيان نهاد؛ هدف او از ايجاد اين مركز از ميان بردن فقر و جهلي بود كه سالها سايه شومش را بر سر مردم افكنده بود. وي متوجه شد كه شيعيان بر خلاف فالانژها و كمونيستها و گروههاي ديگر از يك وحدت تشكيلاتي برخوردار نيستند. * امام موسي صدر به دنبال دفاع از حقوق شيعيان بود به رغم كارشكنيها و مخالفتهاي گوناگون، سرانجام تلاشهاي مخلصانه امام موسي صدر به نتيجه رسيد و نمايندگان شيعيان در مجلس شوراي لبنان به پيشنهاد امام موسي صدر يك طرح قانوني را تقديم مجلس كردند كه اين طرح در سال 1346 به تصويب مجلس و امضاي رييس جمهور رسيد. بر اساس اين طرح قانوني، شيعيان اجازه داشتند كه مجلسي را به نام « مجلس الاسلامي الشيعي الاعلي » براي دفاع از حقوق خود تأسيس كنند. پس از گذراندن مراحل قانوني در تابستان سال 1348 مجلس اعلاي شيعي با انتخاب يك هيئت شرعي 9 نفره از علماي بزرگ شيعه و يك هيئت اجرايي 12 نفره، به طور رسمي و قانوني شروع بهكار كرد و امام موسي صدر به رياست مجلس انتخاب شد. امام موسي صدر به مدت چند سال اقامت خود در لبنان، به اين نتيجه رسيده بود كه جوانان اين كشور زمينههاي مساعدي براي فداكاري و سلحشوري در راه تحقق آرمانهاي مقدس اسلامي دارند. وي با سازماندهي و تربيت هر چه بيشتر جوانان به اسلام موجب شد، شيعيان در مبارزه اساسي با دشمنان در منطقه از نيروهاي كارآمد و باايمان و جان بركف برخوردار باشند و بر اين اساس سازمان حركت المحرومين شكل گرفت. در اين زمان شهيد مصطفي چمران از طرف امام موسي صدر به مسئوليت سازمان دهي اين جنبش منصوب شد. شهيد چمران در اين باره مي گويد «شيعيان فوج فوج وارد نهضت ميشدند، احزاب را رها ميكردند و به سازمان ميپيوستند؛ سازمان مكتبي بود و بر اساس ايدئولوژي اسلامي به وجود آمده و دنباله رو خط امام حسين (ع) بود». * سازمان حركت المحرومين، طلسم وابستگي به قدرتهاي بزرگ را شكست سازمان حركت المحرومين، نخستين بار طلسم وابستگي به قدرتهاي بزرگ را شكست؛ شعار نه شرقي، نه غربي را سرلوحه عمل خود قرار داد. اين سازمان بيشتر تلاش ميكرد تا كمبودهاي فكري، اعتقادي و اخلاقي جوانان را در حد توان برطرف كرده و آنان را با معارف عميق اسلامي آشنا كند. در واقع ميتوان اين بخش از فعاليت سازمان حركت المحرومين توسط امام موسي صدر را دومين مرحله از مراحل سازمان دهي شيعيان لبنان به حساب آورد؛ نخستين مرحله اين كار با تأسيس مجلس اعلاي شيعيان شروع شده بود؛ مجلس اعلا بيشتر در سطح رهبران و مجامع اسلامي بينالمللي فعاليت ميكرد ولي حركت المحرومين وظيفه سازماندهي تودههاي محروم مردم لبنان را به عهده داشت. بعد از اين دو مرحله نوبت به مرحله سوم سازمان دهي شيعيان لبنان رسيد كه از اهداف امام موسي صدر پس از حضور در لبنان بود. *جنبش «امل»، هراس و خشم رژيم شاه را نسبت به امام موسي صدر شدت بخشيد در آن زمان هر يك از احزاب و گروههاي چپي و راستي، ارتش كوچكي داشتند كه براي تحقق اهداف حزب مطبوع خود هر از چند گاهي از آن استفاده ميكردند؛ اين ارتشها غالباً از انگيزه و آرمانهاي ديني تهي بودند و در برابر تهديدات نظامي كشورهاي بيگانه از كارآيي لازم برخوردار نبودند؛ به اين دليل مرزهاي كشور لبنان به آساني آسيب پذير بود. علاوه بر آن هر كدام از اين گروههاي نظامي بزرگترين عامل گسترش ناامني و درگيريهاي قومي قبيلهاي و مذهبي بودند؛ در آن زمان براي از بين بردن چنين حالتي تأسيس يك سازمان نظامي قوي، ضروري به نظر ميرسيد. امام موسي صدر در دي 1353 در يك سخنراني پرشور اعلام كرد «دفاع از وطن تنها وظيفه دولت نيست بلكه همه افراد وظيفه دارند از كشور، سرزمين و خانه خود دفاع كنند» از اين تاريخ پايههاي يك سازمان نظامي به نام « افواج مقاومت لبنان» (امل) پيريزي شد. نخستين كساني كه به نداي دلسوزانه رهبر دورانديش خويش لبيك گفتند، جوانان پرشور مدرسه صنعتي جبل عامل بودند كه گروهي 70 نفره تشكيل دادند و شروع به آموختن فنون نظامي شدند. فعاليت اين سازمان 7 ماه به صورت مخفيانه ادامه داشت اما پس از اين 7 ماه سرنوشت تغيير كرد. در 14 تير 1354 در حين آموزش، مين ضد تانك در دست يكي از مربيان منفجر شد و 27 نفر از بهترين اعضا شهيد و 50 نفر ديگر زخمي شدند؛ اين جريان خود موجب آشكار شدن سازمان «امل» شد. در پي اين انفجار امام موسي صدر در كنفرانس مطبوعاتي به طور صريح به موجوديت يك سازمان نظامي به نام «امل» اشاره كرد. جنبش «امل» علاوه بر افراد لبناني، بسياري از جوانان كشورهاي مسلمان ديگر، از جمله 200 ايراني را براي يادگيري فنون نظامي تحت پوشش قرار داده بود؛ همين موضوع هراس و خشم رژيم شاه را نسبت به امام موسي صدر شدت بخشيد. سفير وقت ايران در لبنان در اين باره به دولت لبنان اعتراض كرد و به دنبال اين اعتراض، نظام طايفگي لبنان كه به دنبال بهانهاي ميگشت، به مخالفت عليه امام موسي صدر دست زد و عليه او اقدام كرد ولي مقاومت سرسختانه امام موسي صدر باعث عقب نشيني آنها شد؛ از طرف ديگر چون با توسعه قدرت نظامي شيعيان به وسيله سازمان امل، گروهها و سازمانهاي راستي و چپي موجوديت خود را به روشني در خطر نابودي ميديدند، هر كدام با دولت لبنان دست همكاري داده و از هر سو با روشهاي گوناگون در پي متزلزل كردن سازمان امل برآمدند. * سفر امام موسي صدر به ليبي بازگشتي نداشت امام موسي صدر به فعاليتهاي خود ادامه داد تا شكلگيري نهضت انقلاب اسلامي در ايران به اوج خود رسيد؛ در همين زمان بود كه امام موسي صدر به طور ناگهاني ناپديد شد. امام موسي صدر در 5 شهريور سال 1357 و در آخرين مرحله از سفر دورهاي خود به كشورهاي عربي بنا به دعوت رسمي معمر قذافي وارد ليبي شده و در روز 9 شهريور ربوده شد. دستگاههاي قضايي دولتهاي لبنان و ايتاليا و همچنين تحقيقات انجام شده از سوي واتيكان، ادعاي رژيم ليبي مبني بر خروج امام موسي صدر از آن كشور و ورود وي به رم را رسماً تكذيب كردند. مجموعه اطلاعات آشكار و پنهاني به دست آمده، گواه آن است كه امام موسي صدر هرگز خاك ليبي را ترك نكرده است. منابع: كتاب لبنان نوشته شهيد چمران و كتاب لبنان به روايت امام موسي صدر و دكتر چمران نوشته علي حجتي كرماني انتهاي پيام/ر
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 371]