مشاعر فراموش‌شده

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: مشاعر فراموش‌شده
دين- علي عمادي:خاطرات پدران ما از سفر حج 40 سال پيش به اين طرف مي‌گويد، روز عيد قربان در مِني نمي‌شده پا روي زمين گذاشت.

حاجي جماعت تا 3 روز روي فرشي از موهاي سرتراشيده شده پا مي‌گذاشته و لاشه هاي خونين گوسفندان. از نبودن آب در مشاعر مي‌گفتند و جايي به نام توالت و دستشويي.

گرچه اكنون اوضاع تا اين حد خراب نيست اما با وجود اين همه مدرن‌زدگي هنوز همان است كه بود. و اگر نبود پيام امام در سال‌هاي ابتدايي دهه 60 كه سعودي را متهم كرد به بي‌عرضگي و ناتواني در اداره حرمين شريفين، شايد حالا هم اوضاع به همان خرابي ديروز بود.

اگرچه تا آن روز خيلي از انديشمندان جهان اسلام يادآور شده بودند اداره اين 2 شهر بايد به همه مسلمانان واگذار شود كه در بند خاك و زير انگ پرچم خاصي نماند. اما حرف امام جدا بود، آنقدر كه سعودي مجبور شد براي ناميدن خود به خادم حرمين، كارها كند.

از توسعه مسجدالاحرام و مسجد نبوي تا ساخت امكانات رفاهي و جاده‌اي و چه و چه و همه اينها با دلارهاي نفتي بود و زير لوايي از زرق و برق؛

تجملي ظاهري كه محدود به چند خيابان مي‌شد و البته به همين بهانه چه مكان‌هاي شريفي را كه خراب نكردند و چه ميراثي از امت اسلام كه به باد ندادند.

گرچه مي‌شد توسعه داد و جايي مثل خانه خديجه را نمادين ساخت اما مگر سلفيان را حريف بودند؟ كه هر چيز از گذشته براي اين جماعت خشك‌مغز بدوي، نشاني از شرك است.

با اين همه، هنوز مشاعر در طرح توسعه ندارد و هنوز وضعيت نابسامان است. در عرفات و مِني دستشويي ساخته‌اند با نشان وزارت «مياه و الكهربا» (آب و برق) اما دريغ از امكانات اوليه.

زمين‌هاي مِني و عرفات، ارث پدري 6-5 عرب است كه هركدام صاحب چند صد چادرند و براي اين روزها، آن را به كاروان‌هاي حجاج كرايه مي‌دهند.

بر سر هركدام از اين تيول‌ها، چند دشداشه پوش شكم‌گنده، لميده‌اند و قليان چاق كرده‌اند و چهار‌چشمي در پي احراز مالكيت‌اند كه مبادا سوراخي بر چادري عارض شود و كسي نگاه چپ به مايملك‌شان كند.

كوچه‌ها و خيابان‌هاي بين چادرها را هم كرايه داده‌اند به دستفروش‌هاي سياهپوست تا زن‌هاي دكولته‌پوش‌شان بيايند و بساط كنند و چه بوي تعفي مي‌دهد، شامي كوفته‌هايي كه به اسم غذا بار مي‌گذارند و به‌خورد همرنگانشان مي‌دهند كه حتي نگاه كردن به آن مهوع است.

بهداشت در مشاعر، بيشتر شبيه شوخي است كه تمام حجاج سينه‌هايشان به خس‌خس افتاده و چه سرفه‌اي مي‌كنند وقت و بي‌وقت. حمل‌و‌نقل ميان عرفات و مشعر و مني فاجعه‌اي است ناگفتني. 24 كيلومتر سرسام‌آور از دود و بوق كه چه راحت مي‌شد با قطار برقي، حاجي جماعت را جابه‌جا كرد.

در عوض آمده‌اند چند مسير ويژه براي اتوبوس‌هاي يكي- دو كشور جدا كرده‌اند تا فقط برخي‌ها سريع بروند و برسند و بقيه در بدويتي از دود و آهن گرفتار شوند و اين يكي- دو كشور، ترك‌هاي تركيه بودند و چشم‌بادامي‌هاي جنوب شرق آسيا؛

از اين نمد براي حاجي ايران كلاهي نمانده و مسئولان سازمان حج و زيارت گناه را به گردن سعودي مي‌اندازند كه وعده اين اتوبوس‌هاي تندرو را از دو- سه‌سال پيش داده اما پيمانكار هر سال پول كم‌آورده و طرح، نيمه‌كاره رها شده تا كلافگي ديوانه كند جماعت را.

اين رشته سر دراز دارد و باقي را بايد گذاشت براي بعد. اما انگار هنوز عباي حرمين شريفين به تن سعودي زار مي‌زند.
جمعه 22 آذر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 112]