داستان روزهای تابستان

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:

یک آن، مرگ را تجسم کردم. دست.های پنهانی مرگ ذره ذره در من رسوخ کردند. دستهایش نزدیک و نزدیک تر شدند .و گردنم را طوری گرفتند که احساس تهوع کردم. دلم به هم می.خورد. سعی کردم...
برگردان: علیرضا کیوانی نژاد/ درباره.ی نویسنده: «نسیبو موانوکوزی» نویسنده.ای گینه.ای است از قاره.ی سیاه آفریقا. بیشتر فعالیت ادبی.اش را روی نوشتن داستان کوتاه متمرکز کرده و تا کنون آثار زیادی را در نشریات ادبی این قاره و بعد، کشورهای غربی به چاپ رسانده است. او ضمنا نوازنده.ی ساز «درام» هم هست و موسیقی را نیز به صورت حرفه.ای دنبال می.کند. وی گروهی هم دارد که در کشورهای مختلف، در اجرای برنامه یاری.اش می.کنند.

خورشید طلوع کرده بود. در حالیکه تو رختخوابم پهلو به پهلو می.شدم نور خفیفی از پنجره.ی نیمه باز اتاقم روی چشمان خواب آلودم می.تابید. ایستادم و بدنم را مثل گربه کش و قوسی دادم تا روحِ شب را بترسانم و از خودم دور کنم، اما استخوانهایم به طرز عجیبی صدا کرد و لرزیدم. یک صندلی قرمز کنار تخت بود و طوری روی آن خم شدم که نتوانستم تعادلم را حفظ کنم. رادیو هنوز روشن بود و فضای اتاق سرشار از صدای گوینده.ای که گزارش هواشناسی را با شور و شوق می.خواند. می.گفت تمام روز، هوا آفتابی خواهد بود و آسمان هم رفته رفته آبی وصاف می.شود. رادیو تمام شب روشن مانده بود و به خواب عمیقی فرورفتم. رویایی عمیق که تجسم آن غیر ممکن بود من را بلعید.
یک آن، مرگ را تجسم کردم. دست.های پنهانی مرگ ذره ذره در من رسوخ کردند. دستهایش نزدیک و نزدیک تر شدند .و گردنم را طوری گرفتند که احساس تهوع کردم. دلم به هم می.خورد. سعی کردم جلو خودم را بگیرم تا بروم به طرف کاسه.ي دستشویی که گوشه.ی اتاق کوچکم بود. یک لیوانِ .نصفه را زود برداشتم و سر کشیدم و آب، لاجرعه از گلویم رفت پایین. بعد شیر آب را باز کردم تا قبل از این که سرم را بشویم و مغز سرم خنک شود، آبش خنک شود. توانستم صدای گوینده. را بشنوم که می-گفت، نسیم ملایمی در حال وزیدن است و دریا هم در اکثر دقایق روز آرام خواهد ماند.

بیرون، رو درخت ها، بین صدای دیوانه کننده.ی عبور ترامواها و ماشین.ها که در خیابان تردد داشتند پرنده.ها مشغول خواندن بودند. یک آن به ذهنم رسید مردم می.روند سر کار. بعد آرام در حالی که انگار از خلسه بیرون می.آمدم افکار یک روز جدید به ذهنم آمد. روزی که در کمین بود و می.توانست مرگی در پی داشته باشد؛ یک مکاشفه. مرگ در خیابان.ها بود و کسی به آن توجهی نداشت، برای این که به نظر می رسید، هیچ کس، دیگری را نمی.شناسد. هنوز هم انگار همه در خیابان قدم می.زنند؛ این خیابان.های غرق در سکوتی که عظمتشان را می شود فقط با خود مرگ اندازه گرفت.
سرم هنوز خیس بود و به طرف رختخوابم رفتم و روش نشستم. تخت.خوابم غژغژ می.کرد و رو تختی کهنه صورتی.اش را انداختم زمین و به سقوط آرامش رو کف اتاق نگاه کردم. حالا پرنده.ها با صدای بلندتری آواز می.خواندند و من توانستم به سختی صدای زنی را بشنوم که فرزندش را صدا می.زد. از پنجره بیرون را نگاه کردم. آسمان آبی بود با تکه ابرهای سفید که آرام در حرکت بودند. دودکش آجر قرمز همان. جا بود، مثل همیشه. دیوارهای زهوار در رفته.اش بلندتر از بقیه.ی ساختمان.های اطراف بود. دودکش در پهنای آسمان آبی به خوبی دیده می.شد. شبیه بنای یاد بود سوت و کوری بود که خودش را از محیط اطراف متمایز می.کرد. پشت سرش تپه.ی سبزی دیدم که انگار محل برپایی یک اردو بود. سمت غربی تپه، ردیفی از خانه.های چوبی سفید با سقف-های قرمز دیدم. خانه.هایی که بخشی از آن.ها پشت درخت-های کاج مخفی شده بود.

از طبقه.ی پنجم که اتاقم در آن بود توانستم بخش بیشتری .از شهر را ببینم با خطوط راه آهن که با بی نظمی از یکدیگر عبور کرده بودند. صبحِ شلوغی در ایستگاه بود. قطاری داشت تغییر مسیر می.داد و یکی از کارگرها مشغول راهنمایی راننده بود. کارگری که شلوار مکانیکی آبی پوشیده و کلاه لبه.دار قرمز سرش بود، پرچم زردی را حمل می.کرد که با آن به راننده.ی قطار علامت می.داد. توی دست راستش میله.ی آهنی محکمی نگه داشته بود که از آن فاصله.ی دور به اسلحه ای می.مانست که می.توانست هر کسی را با کوچکترین ضربه از پا در آورد. توانستم او را از پنجره ببینم و حرکاتش را دنبال کنم. آپارتمان قدیمی.ای که من در آن اقامت داشتم فاصله.ی زیادی تا ایستگاه راه آهن نداشت. دودکش هیچ دودی بیرون نمی.داد. شنبه بود و کارخانه.ی قهوه،تعطیل. هر چهار شنبه و جمعه، دودکش دودی خاکستری بالا می.آورد که بویش مشمئز کننده بود. دود تنبل انگار تمام روز بالای سر محله آویزان بود ، گویی جزیی احمقانه به سراسر یک فیلم نامه اضافه شده باشد.
ناگهان و بدون هیچ هشداری، همه چیز غمگین شد. مردی که پارچه.ی زرد در دست داشت، پیر، رنگ پریده و غمگین شد. درختان کاج که چشم.انداز خانه.های سفید بودند، پژمرده و ویران به نظر رسیدند. قطارهای منتظر در ایستگاه شبیه تابوت.های موتوری شدند. چند مسافر را دیدم که در ایستگاه ساکت ایستاده بودند و به نظر مدتها بود مرده.اند و کسی تلاش نمی.کرد آنها را دوباره به زندگی برگرداند، و من به آشپزخانه. برگشتم که خالی بود تا عمیق و متفکر در آرامش به رفتارهای گوناگون نسبت به مرگ فکر کنم.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 74]