یشگیری از اسیب های ورزشی

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: برای کاهش احتمال صدمات ورزشی از آلات و روش های متعددی استفاده می شود. طی یک مرور طبقه بندی شده ی کارآزمایی های شاهددار تصادفی شده، پژوهشگران تاثیر مداخله های مختلف را مورد ارزیابی قرار دادند...

● پیشگیری از آسیب هایورزشی
برای کاهش احتمال صدمات ورزشی از آلات و روش های متعددی استفاده می شود. طی یک مرور طبقه بندی شده ی کارآزمایی های شاهددار تصادفی شده، پژوهشگران تاثیر مداخله های مختلف را مورد ارزیابی قرار دادند.
در ۵ کارآزمایی این مساله مورد بررسی قرار گرفته بود که آیا استفاده ی تنها (در برابر عدم استفاده) سبب کاهش صدمات اندام تحتانی در افراد منتخب نظامی می گردد. هر کارآزمایی کاهش ۳۰% یا بیشتر در میزان آسیب نشان داد ولی این یافته از نظر آماری در یک بررسی قابل توجه نبود. در ۴ کارآزمایی برای پیشگیری از صدمات زانو در فوتبالیست ها و پرسنل نظامی از ساپورت های خارج مفصل استفاده شده بود. در سه کارآزمایی تاثیر پیشگیری قابل توجه دیده می شد حال آن که در کارآزمایی چهارم تمایل به سمت پیشگیری از صدمه دیده شد. به همین ترتیب، طی یک کارآزمایی، ساپورت زانو که ضمن بازی فوتبال توسط منتخبان نظامی پوشیده شده بود به طور قابل توجه احتمال صدمات زانو را کاهش داد و در دو کارآزمایی گارد مچ مورد استفاده توسط اسنوبوردر snow boarderها به طور قابل توجه از میزان صدمات وارد به مچ کاست. در برنامه های کششی گرم کردن، تاثیر حفاظتی در سه کارآزمایی انجام شده دیده نشد.
● راهکار درمانی پارکینسون
مانند چند بیماری اساسی و مهم دیگر نورودژنراتیو، بیماری پارکینسون (PD) همراه افزایش سن دیده می شود. در PD، پروتئین - a سینوکلئین protein a-synuclein سبب ایجاد توده هایی موسوم به اجسام لوی lewy bodies شده و به مرگ یاخته های حاوی دوپامین در سوبستانسیانیگرا منتهی می شود. ژن های سیرتوئین sirtuin انسان در این زمینه تاثیر فراوان دارند. افزون بر این، یک گروه از چند موسسه این سوال را مطرح کرده اند که آیا ممکن است ژن های سیرتوئین به طور مستقیم برپاتوژنز PD تاثیر گذارند.
این تیم دو ملکول کشف کرده است که سیرتوئین ۲(SIRT۲) را مهار می کند. ایشان از آن مهارکننده ها و نیز تکنیک تداخل RNA برای مهار فعالیت SIRT۲ در یاخته های گلیوم انسان استفاده کرده اند. این یاخته ها آلفاسینوکلئین را می سازند و در یاخته های نورونی موش این ماده ساخته می شود و این آزمایش در یک مگس میوه هم که نورون های حاوی دوپامین ندارد و به بیماری شبیه پارکینسون دچار می شود نیز انجام شده است. مهار SIRT۲ در دو تجربه ی نخست سبب حفاظت در برابر توکسیسیته ی یاخته ای ناشی از آلفا سینوکلئین و مرگ دوپا مینرژیک یاخته ای و بیماری شبه پارکینسون در مگس میوه شده است.
● اینترفرون b و MS
نتایج چند بررسی حاکی از آن است که پس از اولین حمله ی نورولوژیک که حدس ابتلای به اسکلروز مولتیپل (MS) را فراهم می آورد، درمان با اینترفرون بتا سبب تاخیر وقوع حمله ی دوم در محل های مختلف (یعنی MS بالینی مشخص) می گردد. طی یک بررسی از این مورد، محققان با حمایت مالی کارخانه، به صورت تصادفی شده، ظرف ۶۰ روز پس از حادثه ی بالینی مشکوک به MS، درمان با اینترفرون بتا یا دارونما را آغاز کردند و این درمان به مدت ۲ سال یا تا پیشرفت بالینی بیماری به سمت MS مشخص ادامه یافت. بعد از پایان بررسی، ۳۷۸ بیمار استفاده از اینترفرون بتابامارک مشخص را پذیرفته و تحت سنجش های دائمی و منظم بالینی قرار گرفتند و به پژوهشگران اجازه دادند پیشرفت بیماری و ناتوانی میان بیماران گروه زودرس و تاخیری را مقایسه کنند. بعد از مجموع پیگیری ۳ ساله، احتمال پیشرفت بیماری به سمت MS قطعی بالینی در گروه درمان زودرس به طور قابل توجه پائین تر از گروه دیگر بود (۳۷ در برابر ۵۱%). بسیاری از بیماران هر دو گروه در مرحله ی ناتوانی سطح پائین باقی ماندند ولی احتمال پیشرفت برحسب امتیاز ۱۰ درجه ای استاندارد شده ی ناتوانی MS به طور قابل توجه در گروه درمان زودرس کمتر بود.
● شکاف لب و کام ایزوله
تخمین زده می شود ۱ مورد از هر ۶۰۰ نوزاد در جهان با شکاف لب، کام یا هر دو زاده می شوند. در قریب به ۷۰ درصد این نوزادان، این ناهنجاری ایزوله بوده و بخشی از یک سندرم به شمار نمی آید. محققان، که پیش از این دریافته بودند مردان دچار شکاف لب یا کام (ICLP) ایزوله دارای ساختار غیرطبیعی مغز هم هستند، اکنون پژوهشی در این زمینه روی کودکان انجام داده اند. ۵۰ پسر و ۲۴ دختر (سن ۷ تا ۱۷ سال) مبتلا به ICLP به طور قابل توجه کوتاهتر و محیط سرشان کوچکتر از کودکان گروه شاهد بود. پس از کنترل کردن اندازه ی بدن، تصویرسازی تشدید مغناطیسی نشان داد کودکان مبتلا به LCLP نسبت به افراد شاهد دارای مغز کوچکتر هستند، توزیع بافتی در پسران مبتلا به ICLP غیرطبیعی بود. ● هیپرتانسیون در کودکان
به نظر می رسد فراوانی هیپرتانسیون در کودکان و نوجوانان آمریکایی با افزایش همه گیر شدن چاقی رو به افزایش نهاده باشد. پژوهشگران در جستجوی تعیین میزان هیپرتانسیون تشخیص داده نشده در ۱۴۱۸۷کودک و نوجوان (سن ۳ تا ۱۸ سال) برآمده اند که حداقل سه ویزیت خوب در درمانگاه های یک مرکز طبی دانشگاهی از ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۶ داشتند. برای آنالیز، محققان اطلاعات حاصل از شبکه ی ثبت طبی الکترونیک (EMR) را مورد ارزیابی قرار دادند.
در مجموع ۵۰۷ بیمار (۶/۳%) با معیارهای هیپرتانسیون، براساس افزایش BP در سه ویزیت یا بیشتر، شناسایی شد. اما، تنها ۱۳۱ بیمار (۲۶% افراد مبتلا) دارای تشخیص هیپرتانسیون (۸۰ بیمار) یا فشار خون افزوده (۵۱ بیمار) بودند که در EMR ثبت شده بود. در ۱۷ بیمار معیارهای هیپرتانسیون مرحله ی ۲ دیده می شد ولی فقط در ۱۰ بیمار تشخیص مستند وجود داشت. عواملی که با افزایش احتمال داشتن تشخیص هیپرتانسیون همراه بود عبارتند از بالاتر بودن رقم یا وخامت افزایشBP، سن بالاتر و تشخیص در ارتباط با چاقی.
● پیشگویی حمله در AF
نتایج کارآزمایی های تصادفی شده نشان داده است که بیماران دچار فیبریلاسیون دهلیزی AF معمولاً از درمان درازمدت با وارفارین به منظور پیشگیری از حمله سود می برند. اما، عوارض خونروی ممکن است بیش از فواید وارفارین در زیر گروهی باشد که احتمال حمله در آنان کمتر است. طی یک بازبینی طبقه بندی شده ی ۷ بررسی، پژوهشگران برای حمله در بیماران دچار AF غیر دریچه ای، عوامل خطرساز مستقلی را تشخیص داده اند.
قوی ترین عوامل خطرساز مستقل حمله عبارت بود از حمله یا حمله ی ایسکمیک گذرا (TIA)، سن بالا، هیپرتانسیون و دیابت. میزان سالیانه ی حمله در بیمارانی که از آنتی کواگولان استفاده نمی کرد با یک عامل خطرساز مستقل برای حمله یا TIA قبلی برابر ۶ تا ۹% و برای سن بالاتر از ۵۷ برابر ۵/۱ تا ۳% و برای هیپرتانسیون ۵/۱ تا ۰/۳% و برای دیابت ۲ تا ۵/۳% بود. جالب توجه آنکه، نارسایی بالینی قلب و بیماری کرونر به طور مستقل پیشگویی کننده ی حمله نبود ولی مدرک اکوکاردیوگرافی دیسفونکسیون سیستولی متوسط تا شدید بطن چپ در یک بررسی عامل پیشگوی مستقل به شمار می آمد.
● سوء تفاهم در ترومبوآمبولی وریدی
بعضی طبیبان ممکن است معتقد باشند که ترومبوآمبولی وریدی (VTE) در بیمار بستری بسیار بیشتر از VTE در بیمار سرپائی دیده می شود و VTE سرپائی عموما در حالت فقدان عمل جراحی یا بستری شدن مشاهده می گردد. این عقاید طی یک بررسی مشاهده ای به چالش گرفته شده است و طی آن پژوهشگران تمام موارد VTE را در یک شهر کوچک ظرف ۳ سال شناسایی کرده اند.
از تعداد ۱۸۹۷ بیمار، در ۷۴% در یک موسسه ی سرپائی VTE ایجاد شده بود. ۶۰% موارد سرپائی تحت عمل جراحی قرار گرفته یا ظرف ۳ ماه پیش بستری شده بودند (معمولاً ظرف ۱ ماه گذشته) و ۳% موارد بیماران سرپائی، سابقه ی بستری شدن، عمل جراحی، عفونت، بدخیمی یا VTE نداشتند. در میان افرادی که اخیرا بستری شده بودند، در ۴۰% پروفیلاکسی VTE انجام نشده بود و در حدود نیمی از موارد طول مدت اقامت در بیمارستان ۴ روز یا کمتر بود.
● افزایش شیوع سرطان
چند نوع سرطان در افراد آلوده به HIV بیش از افراد غیرآلوده دیده می شود ولی علت این امر معلوم نیست که آیا این افزایش احتمال به علت کمبود ایمنی است یا به علت اختلاف در سایر عوامل خطرساز سرطان به وجود می آید.
پژوهشگران اطلاعات ثبت شده از سرطان های تصادفی ۷ بررسی همنوا شامل ۴۴۴۱۷۲ بیمار مبتلا به HIV/AIDS و اطلاعات حاصل از ۵ بررسی شامل ۳۱۹۷۷ بیمار که در آنها پیوند عضو توپرزده شده بود (۹۷% کلیه) را مورد بازبینی قرار دادند. در مقایسه با جمعیت عمومی تطبیق داده شده با سن، در بیماران دچار HIV/AIDS و گروه پیوندی، افزایش میزان شیوع به ویروس اپشتین بار (لنفوم)، هرپس ویروس ۸ انسان (سارکوم کاپوزی)، هپاتیت B وC (سرطان ریه)، هلیکوباکترپیلوری (سرطان معده) و پاپیوماویروس انسان (سرطان آنوژنیتال و چند سرطان دیگر که احتمالاً با HPV ارتباط دارد) ارتباط داشت. در هر دو گروه سرطان ریه و لوسمی نیز افزایش یافته بود. سرطان تیروئید و کولورکتال فقط در بیماران پیوندی افزایش داشت. سرطان پستان، پروستات و تخمدان در هیچ یک از دو گروه افزایش نیافته بود.
● ونکومایسین، مترونیدازول، اسهال
عموماً تصور می شود مترونیدازول و ونکومایسین در درمان اسهال همراه کلوستریدیوم دیفیسیل (CDAD) معادل یکدیگرند ولی مدارک این گمان تا حدی محدود بوده است. پژوهشگران نتایج حاصل از نخستین بررسی ناآگاه، دارای شاهد و رویاروی دو دارو را گزارش کرده اند.
در طول یک دوره ی بیش از ۸ سال، تعداد ۱۷۲ بیمار بستری با تشخیص تائید شده CDAD (براساس مقیاسی شامل سن، دما، آلبومین سرم، تعداد گویچه ی سفید، وجود کولیت باغشای کاذب در آندوسکوپی و مراقبت در ICU) به گروه بیماری خفیف و بیماری شدید طبقه بندی شدند. هر دو گروه به طور جداگانه و به صورت تصادفی تحت درمان با ونکومایسین خوراکی (۱۲۵ میلی گرم ۴ بار در روز) یا مترونیدازول خوراکی (۲۵۰ میلی گرم ۴ بار در روز) به مدت ۱۰ روز قرار گرفتند.
در مجموع، میزان علاج بعد از ۶ روز در گروه ونکومایسین اندکی ولی به طور قابل توجه بیشتر از گروه مترونیدازول بود (۹۸ در برابر۸۴%). این یافته منعکس کننده ی برتری ونکومایسین در بیماران مبتلا به بیماری شدید بود (۹۷ در برابر ۷۶%). در بیماری خفیف، تاثیر دو دارو معادل بود. میزان کلی عود اندکی ولی به طور غیرقابل توجه در گروه مترونیدازول بیشتر بود. واکنش های خطرناک نسبت به درمان در هر دو گروه نادر بود.
● طول درمان VTE
در عین حال که معمولاً پذیرفته شده است که بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی وریدی (VTE) باید حداقل به مدت سه ماه تحت درمان ضدانعقادی باشند، ولی در مورد ادامه ی درمان بیش از این مدت بحث و مشاجره وجود دارد. طی یک بررسی، ۷۴۹ بزرگسال مبتلا به VTE تائید شده یا به شدت محتمل (آمبولی ریه یا ترومبوز ورید عمقی) از ۶۴ بیمارستان شناسایی شدند. در هیچ یک از بیماران استعداد دائمی ایجاد VTE مشاهده نشد، حدود نیمی از بیماران دارای عوامل خطرساز موقتی و قابل برگشت بودند و در نیمی دیگر علت واضحی دیده نمی شد. این بیماران به صورت تصادفی به مدت ۳ ماه یا ۶ ماه از آنتی کواگولاسیون استاندارد استفاده کردند.
این بیماران به مدت ۱۲ ماه پیگیری شدند. در طول درمان، VTE گسترش یافت و از بین نرفت و یا در گروه ۳ ماهه در ۶ بیمار و در گروه ۶ ماهه در ۱۰ بیمار رجعت کرد. پس از درمان، ۲۳ مورد از این نوع حوادث در گروه ۳ ماهه و ۱۶ مورد در گروه ۶ ماهه مشاهده شد. نرخ تلفیقی حوادث ترومبوتیک مهلک و غیرمهلک در هر گروه برابر ۸% بود. در گروه ۳ ماهه خونروی اساسی بروز نکرد ولی در گروه ۶ ماهه، ۸ مورد خونروی دیده شد.
● درمان با بن یاخته اتولوگ
قریب ۸۰% زنان بی اختیار دچار بی اختیاری استرس هستند. جزء ماهیچه ی مخطط اسفنکتر ممکن است به علت زایمان یا عمل جراحی لگن آسیب ببیند یا به علت افزایش سن ضعیف شود. نتایج بررسی های کوچک قبلی حاکی از آن بود که میوبلاست و فیبروبلاست های هر یک از ماهیچه های مخطط وقتی به اسفنکتر پیوند می شوند ممکن است شبیه ماهیچه ی مخطط اسفنکتر پیشابراه عمل کنند.
طی یک کارآزمایی تصادفی شده شامل ۶۳ زن، پژوهشگران اتریشی (بعضی در یک شرکت دارای این تکنولوژی کار می کردند) رویکرد تزریق کلاژن درمان سنتی را با رویکرد جدید شامل تزریق میوبلاست و فیبروبلاست های اتولوگ در منطقه ی اسفنکتر و با راهنمائی سونوگرافی مقایسه نمودند. این سلولها از یک بیوپسی انسیزیونی کوچک از بازوی بیمار به دست آمده بود. یک سال پس از درمان، ۹۰% بیماران درمان با یاخته در مقابل ۱۰% بیماران تحت درمان با کلاژن به طور کامل دارای اختیار بودند. بیماران درمان با یاخته نیز دارای قدرت بیشتر اسفنکتر بودند. نتایج بعد از ۳ سال بدون تغییر ماند. در گروه درمان با یاخته، اسکار، هیپرپلازی یاخته های پیوندی یا التهاب مشاهده نشد.