دین اسلام و جبر محیط!

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: مروز مسئله جبر محيط برای بسياری از مردم شده يك عذر: آقا تو چرا اين جور هستی؟ يا مثلا خانم تو چرا لخت بيرون می‏آيی؟ می‏گويد ديگر محيط است محيط اين چنين اقتضا می‏كند. به آن ديگری می‏گويند تو چرا در مجالسی كه شركت در آن مجالس حرام است شركت می‏كنی؟ نشستن بر سر سفره‏ای كه در آن شراب نوشيده بشود ولو برای خوردن نان حلال حرام است. می‏گويی چرا در چنين مجلس شركت می‏كنی؟ می‏گويد اوضاع و شرايط اينجا اينچنين اقتضاد می‏كند! چه كنيم محيط فاسد است؟! چرا بچه‏هايت می‏روند فيلمهای خطرناك می‏بينند؟ می‏گويد خوب ديگر محيط است، مگر ميشود جلويش را گرفت؟! چرا به مسجد نمی‏روند؟ محيط فاسد است! مسئله جبر محيط برای عده‏ای يك عذر شده است. ازنظر اسلام اين عذر بهيچوجه مسموع نيست. محيط فاسد است، محيط اجازه نمی‏داد، در اين محيط بهتر از اين نمی‏شد عمل كرد، از نظر اسلام عذر غير مسموع است.يعنی ما در درجه اول وظيفه داريم محيط خودمان را برای يك زندگی اسلامی مساعد بكنيم ولی اگر محيطی كه در آن‏ هستيم به شكلی است كه ما قادر نيستيم آن را به شكل يك محيط اسلامی و جو خودمان را به شكل است كه ما قادر نيستيم آن را به شكل يك محيط اسلامی و جو خودمان را به شكل يك جو اسلامی در بياوريم و احساس بكنيم كه در اين‏ جو و محيط، ايمان خودمان، ايمان زنمان، ايمان بچه‏هايمان، نسل‏ آينده‏مان از بين می‏رود، اسلام می‏گويد محيط را رها كن. رها كردن) محيط هم لزومی ندارد كه معنايش اين باشد كه انسان شهری را رها بكند به شهر ديگر برود، يا كشوری را رها بكند به كشور ديگر برود، بلكه در مورد محله‏ها هم صدق می‏كند. در شهرهای بزرگ مانند تهران نسبت به محله‏ها صدق‏ می‏كند. يعنی يك محله می‏تواند اسلامی باشد، جوش می‏تواند جو اسلامی باشد و بچه انسان كه در آن محل بزرگ می‏شود، تا حدی با آداب و تعاليم و تربيت اسلامی بزرگ می‏شود. اگر ما محله را عوض بكنيم، منطقه را عوض‏ بكنيم برويم به منطقه ديگری جو عوض می‏شود. مثلا در بازاريها شايد اين‏ مطلب بيشتر از ديگران صدق بكند. در يك محيط اسلامی زندگی می‏كنند، مثلا وسط شهر، جنوب شهر.
البته غير از جنوب شهر هم بسياری از محلات جو اسلامی دارد ولی هست در اين شهر محلها و كوچه ها و جوهائی كه واقعا اگر انسان زن و بچه‏اش را ببرد آنجا، آن همسايه‏هائی كه بر آنجا احاطه پيدا كرده‏اند، آن نبودن مسجد در آنجا، اينكه در آنجا چشم زن و بچه به يك زن و مردی كه شعائر اسلامی را رعايت بكنند هرگز نمی‏افتد، مسجدی وجود ندارد، جلسه وعظی وجود ندارد، اسم خدائی شنيده نمی‏شود، اسلامی شنيده نمی‏شود، بر عكس به هر خانه كه‏ نگاه می‏كنی، صبح يك انسان بيرون می‏آيد در حالی كه يك سگ هم دارد او را بدرقه می‏كند، توی اتومبيلش هم مثل يك سگی هست، آوازی جز آواز موسيقی و لهو و لعب در آنجا شنيده نمی‏شود، به انسانی جز انسانهائی كه‏ هيچ علامتی از اسلام ندارند، انسان برخورد نمی‏كند (بر آنها تأثير می‏گذارند). البته ممكن است در خود آن پدر و مادر چون در جوها و فضاهای‏ اسلامی بزرگ شده‏اند تأثيری نكند، آنها اگر بيست سال هم آنجا بمانند تغييری نمی‏كنند يا چندان تغييری نمی‏كنند، ولی بچه‏ای كه از دو سالگی چشم‏ باز می‏كند چنين محيطی را می‏بيند بطور قطع و يقين ديگر بصورت يك بچه‏ مسلمان بيرون نخواهد آمد. اينجا تكليف چيست؟ افرادی كه به چنين محلها می‏روند اولين وظيفه‏ای كه دارند اين است كه‏ اين محيط را تبديل كنند به محيط اسلامی.
وقتی می‏رويد آنجا و می‏بينيد در اطراف آنجا مسجدی وجود ندارد، كوشش كنيد مسجد بوجود بياوريد. مسجد تنها هم كاری نمی‏كند، اينكه مسجدی و نماز جماعتی باشد و خبر ديگری نباد كاری نمی‏كند. مسجد باشد، جلسه باشد، و عظ باشد، موعظ باشد، قرائت‏ قرآن باشد، تبليغ اسلام باشد. اگر چنين كارهائی صورت بگيرد نه تنها انسان تخلفی نكرده است بلكه سبب تبليغ و ترويج اسلام شده است. در قديم‏ الايام اين حرفها نبود، شهرها كوچك بود. در شهرهای كوچك همه شهر يك‏ حكم را داشت. آن سر شهر و اين سر شهر يك حكم را داشت اما در شهرها بزرگی مثل تهران هر محله‏اش يك حكم مخصوص به خود دارد

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 146]