F-14 Tom Cat

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: هواپیمای جنگنده F-14 تامکت، جنگنده رهگیری بود که مختص رهگیری هدف های هوایی و دفاع هوایی از ناو های هواپیمابر آمریکایی طراحی شده بود. اما این جنگنده، علاوه بر پتانسیل بالایی که در رهگیری هوایی داشت، می توانست با اندکی تغییر و تکمیل، جنگنده ای مناسب حال حمله های هوابه زمین نیز شود. این تغییر نظر نیروی دریایی را نیز برای در اختیار داشتن جنگنده ای ناونشین با قابلیت های چند منظوره تامین می کرد و او را از خرید جنگنده های جدید و هزینه های ناشی از افزودن چنین جنگنده هایی به اسکادران های موجود، بی نیاز می نمود. بر همین اساس بود که طرح های اولیه برای ارتقای تامکت به یک هواپیمای نسبتاً چند منظوره که توانایی های هوا به زمین نیز داشت ریخته شد. با تغییرات اندک ظاهری، سرانجام هواپیمای F-14D با توانایی های تازه متولد گشت. ارتقای این جنگنده به هواپیمایی که قادر به حمل بمب ها و راکت های معینی باشد، تنها بهبود موجود در مدل D نبود. بلکه آن چه که این مدل را کاملاً از مدل های قبلی متمایز می کرد، نصب سیستم جدید راداری AN/APG-71 بود. با معرفی مدل D تامکت، رادار قدیمی AN/AWG-9 که شاید طراحی نخستین آن مربوط به سال 1968 می شد دستخوش تغییرات نسبی زیادی گشته و به جز سیستم تامین نیروی برق و فرستنده رادار، کلیه اجزای دیگر رادار قدیمی تعویض شده و به مدل های جدید تغییر یافتند. بر خلاف رادار AN/AWG-9 که پردازش آن بیشتر بر اساس پردازش آنالوگ بود، رادار جدید AN/APG-71 از پردازنده سیگنال رقمی بهره می جوید که علاوه بر بهبود عملکرد، امواج ساطع شده از سوی این رادار خطر کمتری برای شناسایی شدن توسط هواپیماهای دشمن را دارند. سرعتی که رادار در آن به پردازش اطلاعات می پرداخت، در رادار AN/APG-71 به میزان شش برابر افزایش یافته است. می دانیم که هنگام پرواز چند جنگنده در فرمیشن یا آرایش پروازی نزدیک به هم، امواج راداری تنها می توانند یک برخورد را تشخیص دهند. درنتیجه چنین عملی، روی صفحه سکوپ رادار به جای نشان دادن چند جنگنده در حال پرواز در کنار یکدیگر، به دلیل نزدیکی جنگنده ها تنها یک نشان از وجود جنگنده دیده می شود که خود مشکل بزرگی در شناسایی توانایی های هدف محسوب می شود. در حالت عادی برای برگشت امواج جداگانه و تشخیص جداگانه اهداف، می بایست فاصله بین اهداف حداقل 150 متر باشد. اما سیستم راداری AN/APG-71 به مدد بهره گیری از سامانه های افزایش وضوح دید رادار دارای قدرت بیشتری در شناسایی اهداف بوده می تواند از کوچکترین فضا برای تشخیص جنگنده های مختلف استفاده نماید و بدین شکل، یکی از مشکلات عمده رادار های نسل قبل را مرتفع کند. البته باید این مسئله را نیز در نظر داشت که چنین قوه تشخیصی، به فاصله پنجاه مایلی محدود می شود و در فواصل بیشتر این سیستم همانند یک رادار معمولی عمل خواهد کرد و قادر به تشخیص جداگانه جنگنده های در حال پرواز در کنار هم نخواهد بود. همچنین، سیستم رادار AN/APG-71 می تواند از عوارض زمین نیز برای رهاسازی دقیق مهمات بر روی تجهیزات زمینی نقشه برداری نماید که با توجه به نقش جانبی تامکت مدل D، چندان هم دور از انتظار نیست. گفتنی است کل رادار AN/APG-71 دارای وزنی بالغ بر 500 کیلوگرم است. این رادار به دلیل تولید فرکانس های قوی موج های راداری گرمای زیادی تولید می کند که به وسیله سیستم تهویه هوا خنک می شود. رادار AN/APG-70 که در هواپیمای F-15E Strike Eagle به کار رفته است، در حقیقت یکی از مدل های AN/APG-71 است که به تولید رسیده است و هم اکنون تحت عنوان های مختلفی چه برای نیروی هوایی آمریکا چه برای نیروی هوایی کشورهایی مانند اسرائیل با کد I و عربستان صعودی با کد S تولید می شود. بد نیست بدانید که در مدل S که در هواپیماهای F-15E عربستان صعودی نصب شده است، توانایی نقشه برداری عوارض زمین وجود ندارد.

سیستم شناسایی هوابرد TARPS
سامانه هوابرد شناسایی تاکتیکی یا Tactical Airborne Reconnaisance Pod System که به تارپس مشهور است بدون شک یکی از مهمترین و قابل توجه ترین سیستم های جانبی است که با راحتی می تواند روی تامکت سوار شود. پس از به خدمت گرفتن تامکت در USN، با توجه به قدیمی شدن هواپیماهای RF-4 که فانتوم هایی بوند که در نقش شناسایی انجام وظیفه می کردند، نیروی دریایی آمریکا به خوبی خلاء موجود را برای یک هواپیمای شناسایی جدید احساس کرد. هزینه برای طراحی یک هواپیمای شناسایی جدید بسیار زیاد بود و از سوی دیگر، هواپیمای شناسایی قابلی هم دیگر در نیروی دریایی در حال خدمت نبود. بنابراین، باز نگاه ها به تامکت دوخته شد. آیا این هواپیما می توانست در نقش یک پرنده شناسایی هم خدمت کند؟ جواب آری بود. هر چند امکان نصب سیستم های درون ساخته یا Built-in بر روی تامکت ها وجود نداشت، اما با طراحی و تولید سیستمی جداگانه که در بیرون از هواپیما نصب می شد، هواپیماهای تامکت مجهز به سیستم TARPS، با نام RF-14 شناخته شده و وارد خدمت شدند. سیستم شناسایی تامکت شامل سه دوربین با قابلیت های ویژه و همچنین حدود یک کیلومتر نوار فیلم مورد استفاده دوربین ها بود که در محفظه آلومینیومی آیرودینامیکی در زیر هواپیما نصب می شد!
سیستم TARPS نصب شده زیر بدنه تامکت این سیستم که در هنگام نصب در زیر تامکت در جایگاه موشک فینیکس زیر بدنه نصب می شود، بیشتر شباهت به یک مخزن سوخت اضافه دارد. در هنگام نصب این سیستم در سمت راست زیر بدنه در قسمت عقب، نباید در کنار آن هیچ موشکی نصب گردد. کل این سیستم در حدود شش متر طول، در حدود هشتاد سانتی متر قطر و وزنی بالغ بر پانصد کیلوگرم دارد. سه دوربینی که در این سیستم وجود دارند، کارائی کاملاً متفاوت و البته مورد استفاده متفاوتی نیز دارند. این سه دوربین به هواپیمای RF-14 کمک می کند تا در یک سورتی، قادر به انجام یک ماموریت شناسایی کلی باشد، بدون آن که نیاز به پرواز های بعدی شناسایی احساس شود. در جلویی ترین نقطه این سیستم، دوربین KS-87 قرار گرفته است. ورودی لنز این دوربین به شکل ذوزنقه است. لنز این دوربین می تواند در طول محور عمودی، به سمت بالا یا پایین چرخیده و میدان دید مناسبی را فراهم نماید. این سیستم بیشتر در ارتفاع و هنگامی که مکان و موقعیت هدف معلوم است کارائی خود را نشان می دهد. در نقطه وسط سیستم دوربین KA-99 قرار گرفته که قادر به تهیه تصاویر با وضوح بالا خصوصاً در مواقعی که هواپیما در ارتفاع پایین و با سرعت بالا در حال پرواز است می باشد. این دوربین می تواند از هر دو سمت راست و چپ هواپیما عکس بردای کند. برای شرایط آب و هوایی که چندان برای عکاسی شناسایی جالب نیست می توان از دوربین مادون قرمز AAD-5 استفاده کرد. این دوربین با استفاده از امواج گرمایی ساطع شده از اجسام سطح زمین به خصوص تجهیزاتی چون ماشین ها و تانک های زره پوش دشمن می تواند تصاویری با وضوح بالا تهیه نماید. حساسیت این دوربین به کوچک ترین امواج مادون قرمز از نکات قابل توجه در مورد این دوربین به شمار می آید.
در قسمت عقب سیستم TARPS، خط انتقال اطلاعات AN/ASQ-172 قرار گرفته است که تمامی تصاویر تهیه شده به وسیله دوربین های شناسایی را می تواند به کابین عقب که مسئول RIO قرار گرفته است منتقل نماید. بدین وسیله خلبانان RF-14 می توانند درصد موفقیت و همچنین کیفیت تصاویر تهیه شده را در طی ماموریت سنجیده و در صورت عدم رضایت اقدام به تکرار عملیات شناسایی نمایند. بد نیست بدانید که تمام مدل های F-14 قادر به حمل سیستم تارپس نیستند. اگر چه مدل های D به صورت پیشفرض دارای امکانات نصب تارپس می باشند، اما مدل های A و B می بایست از نو سیم کشی شوند تا بتوانند این سیستم را حمل کنند. به صورت معمول، در هر اسکادران می بایست چهار فروند از هواپیماها، RF-14 های مجهز به TARPS باشند. اولین استفاده از سیستم تارپس به سال 1981 باز می گردد که برای نخستین بار در چهار هواپیمای تامکت اسکادران VF-84 جولی راجرز نصب شد.

نمای شماتیک چگونگی قرار گیری دوربین ها و سیستم های دیگر در TARPS چه در عملیات طوفان صحرا و چه در عملیات یوگسلاوی، سیستم TARPS بارها به کمک نیروهای آمریکایی آمده و اطلاعات ارزشمندی را برای آنان گردآوری کرد. پس از فرود یک تامکت بازگشته از یک ماموریت شناسایی فیلم مصرف شده از سیستم جدا شده و تا زمان چاپ تصاویر، زمانی حدود 30 دقیقه می بایست طی شود. در مواقعی که برنامه ریزان نبرد نیاز به به روزترین اطلاعات دارند، شاید همین نیم ساعت هم زمان زیادی باشد، به همین دلیل گونه جدیدی از سیستم تارپس توسعه یافته که مجهز به دوربین های دیجیتالی ویژه بوده و قادر است که هر تصویر را ظرف مدت سی ثانیه به مرکز اطلاعات منتقل نماید. البته برد این انتقال به برد رادار F-14 که در حدود 340 کیلومتر است محدود می شود. گفتنی است که این مدل از سیستم تارپس، TARPS DI یعنی سیستم تارپس با امکان تصویربرداری دقیق دیجیتالی از اهداف زمینی نامیده می شود.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 485]