تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867883334
کودکان، روباتها را انسان فرض میکنند
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: دانش > پزشکی - کودکان کم‌سن، بر اساس ویژگی‌های خاصی، بین انسان‌ها و موجودات بی‌جان تمایز قایل میشوند. اما یک روبات پیشرفته باید در کدام گروه قرار بگیرد؟ جواب این سوال به قابلیت‌های تعامل اجتماعی روبات وابسته است بهنوش خرم‌روز: وقتی بچه‌ها به سن 18 ماهگی می‌رسند، کم‌کم بین موجودات زنده و اشیای بی‌جان تمایز قایل میشوند. آن‌ها این تمایز را بر اساس یک سری از ویژگی‌ها انجام می‌دهند. اما یک روبات پیشرفته، باید جز کدام دسته قرار بگیرد؟ در واقع هر چه روباتها پیشرفته‌تر میشوند و قابلیت‌های پیشتری پیدا میکنند، تصمیم‌گیری در مورد زنده یا بی‌جان بودن آن‌ها برای بچه‌ها سخت‌تر می‌شود. به گزارش پاپ‌ساینس، محققین مرکز علوم مغزی و یادگیری دانشگاه واشنگتن، برای درک نحوه این تصمیم‌گیری در کودکان، بر روی 64 کودک 18 ماهه مطالعه‌ای را انجام دادند. در این مطالعه، کودکان روی پای والدین خود می‌نشستند و روبات مورفی به همراه بروکز، یکی از محققین این مرکز، روبروی آن‌ها قرار می‌گرفتند. در گروه آزمایشی، در حالی که روبات از راه دور توسط محقق دیگری که کودک قادر به دیدن وی نبود، کنترل می‌شد، بروکز با پرسیدن سوالاتی مثل دلت کجاست؟ دستت کجاست؟ با روبات به تعامل می‌پرداخت. روبات در پاسخ به این سوال‌ها با دست به اندام‌های مختلف بدن خود اشاره می‌کرد و گاهی هم با حرکت دست به جلو و عقب، برخی احساسات خود را نشان می‌داد. کودکان به تعامل بروکز و مورفی درست مثل تماشای یک بازی پینگ‌پنگ، با حرکت سر نگاه می‌کردند و آن را دنبال می‌کردند. اغلب این کودکان وقتی در مرحله بعدی مطالعه با روبات تنها گذاشته شدند، نگاه روبات را دنبال می‌کردند، یعنی چیزی که توجه روبات را جلب می‌کرد، برای آن‌ها هم جالب بود و این یعنی که آن‌ها روبات را بی‌جان نمی‌دانستند. در حقیقت کودکان در این سن، بین حرکت یک صندلی و حرکت یک انسان تمایز قایل میشوند و فقط انسان را دنبال میکنند. پس وقتی آن‌ها روبات را دنبال میکنند، احتمالا در ذهن خود روبات را جز انسان‌ها طبقه‌بندی میکنند. این در حالی است که در گروه کنترل که کودکان فقط روبات را می‌دیدند اما شاهد تعامل روبات با شخص سومی نبودند، اغلب بچه‌ها رفتارها و نگاه روبات را نادیده می‌گرفتند. محققین چنین نتیجه می‌گیرند که عامل اساسی برای این تمایز، تعامل اجتماعی است. بنابراین، وقتی بچه‌ها می‌خواهند در مورد انسان بودن یا نبودن یک موجود تصمیم بگیرند، زیاد به ظاهر او توجه نمی‌کنند و مهم نیست که در ظاهر چه قدر به انسان‌ها شبیه باشد. آن‌چه یک موجود را در ذهن آن‌ها در طبقه انسان‌ها جای می‌دهد، تعامل اجتماعی آن موجود است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 242]
-
گوناگون
پربازدیدترینها