هر قهرمان ملی یک امانت است

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک: به قلم علیرضا دبیر (عضو شورای شهر تهران و قهرمان اسبق کشتی)

علی حسینی را ورزش کشورمان به راحتی از دست داد.

شاید برای مردم عادی باورش سخت باشد اما برای شخصی که خود سالها ورزش قهرمانی داشته، خیلی عجیب نیست این اتفاقات، آن هم در رشته وزنه برداری که واقعیتهایش با آنچه در اذهان عمومی درباره اش نقل می شود تفاوتهایی بسیار وجود دارد.

هر قهرمان ملی یک امانت است در دست سازمان ورزش. سازمانی که هیچ هزینه ای برای تربیت این استعدادهای ناب و خودساخته نمی پردازد. سازمانی که بودجه اش از پول مالیاتهای مردم تامین می شود تا با پرورش قهرمان برای کشور کسب افتخار کند اما در همه این سالها کدام قهرمان را داشته ایم که بتوانیم ادعا کنیم حاصل یک پروسه هدفمند تولید ورزشکار بوده اند؟ ورزشکاری بر اثر تلاشهای فردی و توانایی های ذاتی خود بالا می آید و می شود یک قهرمان ملی و تازه از اینجاست که باید سازمان ورزش او را زیر چتر حمایت هایش بگیرد اما در عمل چه اتفاقی می افتد؟ اینکه دیگر غیر قابل کتمان است که ورزش ما به دلیل عدم برخورداری از برنامه ریزی هدفمند نقش چندانی در پرورش ورزشکاران ندارد پس باید در حفظ و پشتیبانی تک ستاره هایش بکوشد، نه اینکه خیلی ساده تک تک این ورزشکاران را از دست بدهد.

ورزشکاری مثل سعید علی حسینی در صورت مدیریت صحیح به این سرانجام تلخ دچار نمی شد. خود دوستان سازمان ورزش کشور می دانند آنچه برای علی حسینی رخ داد با قوانینی که برفدراسیون جهانی وزنه برداری حاکم است، می توانست بر سر هر ورزشکار و قهرمان دیگری هم بیاید و اگر طوری دیگر در این پرونده هم رفتار می شد شاید این جوان می توانست تا سالها برای مان افتخارآفرینی کند.

حالا اما به سازمان ورزش توصیه می کنم این پسر را به حال خود رها نکنند. او را خیلی خوب درک می کنم چون خودم در 26 سالگی با یک مصدومیت ساده شدم پیشکسوت و ولم کردند به امان خدا. درک می کنم که او امروز چه می کشد. نه فقط من که ورزشکارانی مثل رسول خادم ، حسن رنگرز و هزاران نفری که خیلی راحت دستگاه ورزش بر آنها چشم بست به خوبی می توانند شرایط امروز علی حسینی را درک کنند.

حالا خیلی ساده است که بر وجود جوانی که چند سالی را برای کشورش افتخار آفرینی کرده چشم ببندند اما امیدوارم به ازای ظلمی که در حقش روا شده ، او را از یاد نبرند و زیر چتر حمایتی سازمان ورزش قرار بگیرد.

اگرچه خیلی به این اتفاق امیدی نیست . امیدی نیست چون مدیریتی ورزش را اداره می کند که اصلا ورزش را نمی شناسد.

ورزش جولانگاه کسانی شده که به عشق رسیدن به شهرت می آیند اما نمی دانند اینجا شمشیری ست دو لبه و اگر قاعده بازی اش را ندانی جز بدنامی هیچ برای شان ندارد

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 155]