القاب فوتبالیست های ایرانی

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک:
[تصویر: zuamkp08odpwo3psbyq.jpg]

علی پروین سلطان فوتبال ایران
به روایتی می توان علی پروین را بزرگترین ستاره تاریخ فوتبال ایران قلمداد كرد. بازیكن و سرمربی سال های دور و نزدیك پرسپولیس و تیم ملی، چهره بسیار محبوبی كه زمانی پرتعصب ترین هواداران فوتبال گرد او جمع شده بودند. پرسپولیسی ترین آدم تاریخ از اوایل دهه 60 لقب سلطان را از تماشاگران دریافت كرد و در اواسط همین دهه، هنگامی كه به طور توامان مربی- بازیكن سرخپوشان بود، این عنوان به طور كامل روی اسم پروین نشست و هنوز هم حتی جوانترین نسل هواخواهان فوتبال ایران وی را با همین لقب می شناسند. با این همه جالب است بدانید پروین اولین سلطان فوتبال ما نبوده و سال ها قبل از او استقلالی ها از علی جباری با این عنوان یاد می كردند اما این آوازه پروین بود كه سراسر كشور را تسخیر كرد!

ناصر حجازی
كاپلوی وطنی!
دومین دروازه بان قرن آسیا، ورژن استقلالی علی پروین برای هواداران پرشمار آبی های پایتخت بوده است! استقلالی ها علاقه بسیار زیادی به حجازی داشته اند و او تقریبا از پایگاه مردمی وسیعی هم اندازه پروین سود می برده است. بعد از آنكه ناصرخان دروازه بانی را كنار گذاشت و تصمیم گرفت مربیگری كند از سوی هواداران ضلع جنوبی ورزشگاه آزادی با لقب «حجازی كاپلو» مورد استقبال قرار گرفت. بیش از آنچه نتایج خوب حجازی با استقلالی ها پشتوانه اعطای چنین لقبی بوده باشد، تیپ و قیافه ناصرخان موجب می شد هواداران او را با سرمربی خوش پوش و شیك سال های دور تیم های میلان، رم و یوونتوس مقایسه كنند. حجازی كاپلو برعكس همتای پرسپولیسی اش هنوز هم مشغول سرمربیگری است.

علی كریمی
از ریوالدو تا جادوگر
علی كریمی یكی از بهترین فوتبالیست های تاریخ كشورمان بوده و با توجه به محبوبیت شگفت انگیزش، لقب های فراوانی را از آن خود كرده است. روزگاری به واسطه درخشش خیره كننده در مسابقات غرب آسیا، از كریمی با عنوان «مارادونای آریایی» در روزنامه های اردنی استقبال شد و روزگاری دیگر سران afc او را «مارادونای آسیا» قلمداد كردند. از سوی هواداران نیز اولین لقبی كه به كریمی تعلق گرفت عنوان «كریمی دنیلسون» بود كه طعنه به روزهای اوج مهاجم ناگهان محو شده فوتبال برزیل داشت. پس از آن تكنیك خارق العاده كریمی با ریوالدو قیاس شد تا سكوهای آزادی «كریمی ریوالدو» را صدا بزنند و با این همه طی سال های اخیر همه محافل رسانه ای و مردمی فوتبال در ایران روی لقب «كریمی جادوگر» برای شماره هشت ایرانی به اجماع رسیدند.

امیر قلعه نویی
معروف ترین ژنرال
عموما رسم بر این است كه یك تیم فوتبال به ارتشی جنگی تشبیه شود و بر همین اساس، در همه جای دنیا هافبك های همه كاره و بازیگردانان اصلی تیم های باشگاهی و ملی به ژنرال ها تشبیه می شده اند. در فوتبال ایران - مثلا پرویز قلیچ خانی، محمد صادقی، ایرج سلیمانی، سیروس قایقران و كریم باقری در برهه های گوناگون زمانی چنین عنوانی را به ارث بردند. برای كسب این لقب، نوعی كاریزما و اتوریته ذاتی، ركنی اساسی و بنیادین تلقی می شد. در سال های اخیر، امیر قلعه نویی توانست شش دانگ سند چنین لقبی را به خود بزند و برای خودش با چنین عنوانی جای خوبی در رسانه ها و میان مردم باز كند. او امروز محبوبترین مربی استقلال است كه می كوشد راه های اسطوره شدن را تمرین كند!

علی دایی
شهریار فامیلی، سوءتفاهم تاریخی!
در مورد علی دایی اتفاق بسیار جالبی رخ داده است. بسیاری تصور می كنند كه بعد از درخشش دایی در عرصه بین المللی و ملی، رسانه ها لقب «شهریار» را برای او برگزیدند تا وی را به اسطوره آذری زبان حوزه ادبیات معاصر كشورمان نسبت بدهند. با این حال شاید كمتر كسی بداند كه شهریار لقب خانوادگی و محلی دایی بوده كه در اوج گمنامی در اردبیل به وی اطلاق می شده است! در بین برادران دایی، گذشته از بزرگترین پسر به نام حافظ، بقیه لقب خانوادگی و به نوعی اسم دوم یا مستعار داشتند. محمد دایی با لقب كیكاووس، حسن دایی با لقب شهرزاد و حسین دایی با لقب بهزاد شناخته می شدند و در این میان علی دایی عنوان «شهریار» را برای خودش برگزیده بود و این مساله ارتباطی با درخشش های بعدی او نداشته است. دایی همچنین در برهه ای از بازیگری اش با لقب «دایی باتیستوتا» تشویق می شد.

احمدرضا عابدزاده
عقاب آسیا با ماست
یكی از مشهورترین القابی كه در فوتبال ایران جا به جا شده مربوط به احمدرضا عابدزاده است كه عنوان «عقاب آسیا» را از آن خود كرد. اولین مرتبه، مجله دنیای ورزش بعد از قهرمانی ایران در بازی های آسیایی 1990 پكن این عنوان را به عابدزاده داد. موضوع مربوط به بازی فینال بین ایران و كره شمالی شد كه گلر جوان تیم ملی كشورمان از چهار پنالتی طوفان زرد، دو ضربه را مهار كرد و البته یك ضربه به اوت رفت. استقلالی ها در آن ایام در ترویج این لقب برای عابدزاده سنگ تمام گذاشتند و البته پرسپولیسی ها سال ها بعد با طراحی شعر جالب و مشهور «عقاب آسیا با ماست» این پروژه را نهایی كردند!

فرهاد مجیدی
كلینزمان جوان!
فرهاد مجیدی در روزهای اوج درخشش برای استقلالی ها، به محبوبیتی عجیب و دور از انتظار دست یافت. او كه همین حالا هم از مشروعیت و مقبولیت جوانی اش روی سكوها بهره می برد، در دوران بلوغ خود در عرصه فوتبال، لقب «مجیدی كلینزمان» را از آن خود كرد، هر چند كه این كلینزمان وطنی بیشتر عمرش را خرج عرب های همسایه كرد و حتی از تیم ملی هم دور ماند!

رضا شاهرودی
خودخود مالدینی
رضا شاهرودی اگر در ایتالیا متولد می شد، پائولو مالدینی هرگز فرصت درخشش و مطرح شدن پیدا نمی كرد! به شما توصیه می كنیم از تقدم و تاخر تاریخی قضیه بگذرید و فقط طنز ظریفش را بگیرید!
رضا شاهرودی از همان اوج جوانی اش در اوایل دهه 70 از تماشاگران تیفوسی پرسپولیس لقب «شاهرودی مالدینی» را دریافت كرد و البته هیچگاه كتمان نكرد كه از شنیدن این شعار روی سكوها چقدر ذوق زده می شود و لذت می برد. شاهرودی كه ارسال های مواج و دقیقش با پای چپ زبانزد خاص و عام بود، در دو مرتبه – یك بار هنگام درگیری با پروین و بار دیگر همزمان با مناقشه با مایلی كهن – مربیان خود را با دیالوگی تكراری روبه رو كرده بود، «به من می گن رضا مالدینی. 40 هزار تماشاگر فقط به هوای من میان استادیوم!»

كریم باقری
واقعا كانتونا!
در عنفوان جوانی، هواداران پرسپولیس و تیم ملی در پاسداشت درخشش فوق تصور كریم باقری، او را با اسطوره شماره هفت منچستریونایتد مقایسه می كردند و با فریاد «باقری كانتونا» سكوهای آزادی را به لرزه درمی آوردند. كریم باقری كه برای فوتبال ایران كم از كانتونا نداشت، برای همزاد پنداری بیشتر با تماشاگران، مدت های مدیدی یقه پیراهن خود را بالا می برد تا با تقلید از عادت همیشگی كانتونا، شباهت افزونتری با این ابرستاره پیدا كند. البته نباید ناگفته بماند كه كریم در عرصه بازی های ملی بسیار وفادارتر از كانتونا نشان داد!

مهدی هاشمی نسب
اولین رفت و برگشت تاریخ
اولین رفت و برگشت تاریخ فوتبال ایران مهدی هاشمی نسب بود؛ ستاره ای كه با وجود پست دفاعی اش گل زدن در شهرآوردها را خیلی خوب بلد بود. پس از آنكه هاشمی نسب در مهر ماه 77 دروازه آبی پوشان را در قالب دیدار رفت شهرآورد لیگ آزادگان سال 77 گشود و البته 6 ماه بعد در فروردین 78 گلش را در بازی برگشت هم تكرار كرد، از سوی سكوهای هیجان زده جایگاه های 34، 35 و 36 لقب مهدی رفت و برگشت را دریافت كرد. این لقب برای استقلالی ها بسیار سنگین بود و شنیدن آن، آنها را آزار می داد. با این وصف یك دهه بعد، امیدرضا روانخواه و محسن خلیلی به واسطه گلزنی در شهرآوردهای رفت و برگشت لیگ هفتم، لقب «امید رفت و برگشت» و «محسن رفت و برگشت» را دریافت كردند؛ اما این كجا و آن كجا؟!

هادی طباطبایی
چیزی شبیه به دیوید سیمن
حمید بابازاده برای استقلال دروازه بان های زیادی تربیت كرده كه یكی از بهترین های آنها هادی طباطبایی بوده است. هادی در برهه ای درخشش فوق العاده ای داشت و حتی به واسطه عملكرد خیره كننده اش در مصاف با دانمارك، لقب «شیر كپنهاگ» را از مطبوعات دریافت كرد. استقلالی ها ترجیح دادند گلر خود را «هادی دیوید سیمن» صدا بزنند و او را با تشبیه به گلر سرشناس و اسبق تیم ملی انگلستان تشویق كنند.

ایمان مبعلی
از جنس دیوید بكام
ایمان مبعلی برای فوتبالدوستان اهوازی چهره بسیار محبوبی به حساب می آید. او كه از نقطه نظر حضور در تیم ملی بسیار بدشانس بوده است، به واسطه كاشته های فوق العاده ای كه می زند، در برهه ای لقب «ایمان دیوید بكام» را دریافت كرد. خود ایمان هم البته با اعتماد به نفس فراوان، چنین لقبی را برازنده خود می داند و تاكید دارد كه ضربات ایستگاهی اش چیزی از ستاره جنجالی فوتبال انگلستان كم ندارد! به ویژه استیل پشت توپ ایستادن ایمان بسیار شبیه به بكام است.

علی موسوی
به رنگ كلایورت
استقلالی ها مهاجمان خوب زیادی داشته اند و یكی از بهترین های آنها، علی موسوی بوده است. ستاره سیه چرده استقلال كه گوشه ای از استعدادش را در اواسط دهه 70 در لباس آبی به نمایش گذاشت و البته به سرعت محو شد، از سوی هواداران «موسوی كلایورت» خوانده می شد تا یاد و خاطره مهاجم سابق تیم ملی هلند و بارسلونا در ورزشگاه های ایران زنده شود. موسوی پس از خراب كردن یك تك به تك تاریخی در بازی مهم ملوان - استقلال، راه نزول را در پیش گرفت.

پایان رافت
شبیه دایی!
به نوعی می توان گفت جالب ترین لقبی كه در فوتبال ایران به یك بازیكن داده شده است، به پایان رافت مربوط می شود. مهاجم بلندقامت، فیزیكی و آستارایی سال های نه چندان دور پرسپولیس، هنگامی كه خوش می درخشید، با لقب به یاد ماندنی «رافت علی دایی» تشویق می شد! جالب اینكه رافت نیز این شعار را بسیار دوست داشت و برای هوادارانی كه او را به این لقب می خواندند، دست تكان می داد!

حامد كاویانپور
به خاطر شوت هایش
حامد كاویانپور، ستاره كم نظیری بود كه به اندازه ظرفیت خود در فوتبال ایران ندرخشید. اوایل حضور این هافبك خوش استیل در پرسپولیس، به خاطر شوت های مهلك و نیز ته چهره خاصش، او را شبیه روبرتو كارلوس - مدافع چپ تكرار نشدنی رئال مادرید - می دانستند و با شعار «كارلوس كاویانپور» به تشویق او می پرداختند!

مازیار زارع
در جستجوی یك قایقران
همان طور كه مردم آرژانتین برای یافتن ورژن دیگر و جدید مارادونا بی تابی می كنند، انزلی چی ها هم برای پیدا كردن یك سیروس قایقران تازه به آب و آتیش می زنند و تا به حال آدم های زیادی این لقب را از مردم بندر دریافت كرده اند، اما شبیه ترین آنها به مرحوم قایقران، مازیار زارع بود كه قبل از پیوستن به پرسپولیس، كاپیتانی ملوان را هم تجربه كرد. او كه شوت های مهیبی هم می زند به نام «مازیار قایقران» خوانده می شود.

پژمان نوری
موهایش!
پژمان نوری را شبیه پاول ندود می دانند و به این نام او را تشویق می كنند. انصافا هم نوع استیل و چهره نوری شباهت زیادی به هافبك دونده و درگیر یوونتوس دارد. شباهت هر دو نفر هم البته به شوت های سركش و خطرناكی است كه می زنند. ضربه قهرآمیز پژمان به قعر دروازه بلاروس را كه از یاد نبرده اید؟!

بهنام سراج
آقای دل پیرو
مهاجم آبادانی پرسپولیس، ازجمله بازیكنانی بود كه در فوتبال ایران به حق خودش نرسید. او كه در برهه ای عنوان ذخیره طلایی را از آن خود كرده بود، با فریاد «سراج دل پیرو» تشویق می شد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 582]